13/5/14

Αντικαπιταλιστικός διεθνισμός ή τριτοκοσμικός αντιιμπεριαλισμός;



κριτική στο άρθρο του Π. Παπακωνσταντίνου “η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ως στρατηγικό πρόβλημα της Αριστεράς” (ΟΥΤΟΠΙΑ, Μάιος 2014)i



Ασφαλώς, μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα, με έντονη ενεργειακή και τεχνολογική εξάρτηση από το εξωτερικό, δεν μπορεί να επιβιώσει σε κάποιο «ιγκλού» εθνικής αυτάρκειας, στο περιθώριο του διεθνούς καταμερισμού εργασίας. Επομένως η μονομερής αποδέσμευση από την Ε.Ε. δεν πρέπει να προβάλλεται ως επιθυμητή λύση, στην προοπτική της «εθνικής αυτοδυναμίας» και του «σοσιαλισμού σε μία χώρα», αλλά ως αναγκαστική επιλογή για τη λαϊκή επιβίωση. Μια λαϊκή, δημοκρατική ανατροπή στην Ελλάδα, που θα σπάσει τον πιο αδύναμο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας με αντίτιμο μια δύσκολη, μεταβατική, μοναχική πορεία, θα επιβιώσει τελικά μόνο αν γίνει καταλύτης ανάλογων ανατροπών σε άλλες, ισχυρότερες χώρες της Ευρώπης. Θα χωρίσουμε από την Ευρώπη των πολυεθνικών για να ξαναενωθούμε με τους λαούς της Ευρώπης, σε μια νέα, δημοκρατική, σοσιαλιστική ομοσπονδία κυρίαρχων εθνών!”

Σε μια μόνο παράγραφο, ο Π. Παπακωνσταντίνου αποδομεί ολόκληρο το μακροσκελές άρθρο του. Πιο συγκεκριμένα:
  1. Η έξοδος δεν είναι επιθυμητή λύση, δεν έχει μέλλον η εθνική αυτοδυναμία, ούτε οικοδομείται σοσιαλισμός σε μια χώρα. (που παρεμπιπτόντως όλα αυτά συνιστούν την πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Η έξοδος “προβάλλεται σαν αναγκαστική επιλογή για την λαϊκή επιβίωση”. Τότε προς τι όλες αυτές οι αναλύσεις που θεωρούν “ιδεολόγημα και οικονομισμό” την διεθνοποίηση, και την αντικειμενική τάση των ολοκληρώσεων στο σύγχρονο στάδιο; προς τι όλες αυτές οι ιστορικές αναφορές για τις προθέσεις της αστικής τάξης, της νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης κτλ πράγματα και γνωστά και κοινός τόπος στην Αριστερά, αν όχι για να χειραγωγήσουν συναισθηματικά τον αναγνώστη ώστε στην θέση μιας ψυχρής εκτίμησης των συσχετισμών να σιχτιρίσει και τη Ευρωπαϊκή Ένωση και όσους δεν προτάσσουν το αίτημα της εξόδου;
  2. Παραπέρα: η υιοθέτηση της πολιτικής της εξόδου πρωτόβουλα, με την σημερινή συνείδηση των λαϊκών μαζών, θα στερούσε απο την Αριστερά την δυνατότητα να σχηματίσει πλειοψηφία, και άρα θα στερούσε τις μάζες απο την δυνατότητα να καταλάβουν με την δική τους πείρα την ανάγκη εξόδου, άρα και “να σωθούν”. Θα έφερνε τον ΣΥΡΙΖΑ αν όχι στην περιθωριακή θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πάντως σε επίπεδα που δεν θα μπορούσε να αφαιρέσει την κυβέρνηση απο το αστικό μπλοκ.
  3. Ο Π. Παπακωνσταντίνου όμως αντιτείνει: “Βεβαίως, η Αριστερά δεν έχει δικαίωμα να κοροϊδεύει τον εαυτό της και τον κόσμο για τη δυνατότητα να εφαρμοστεί αυτό το πρόγραμμα με τις ευλογίες της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Αντίθετα, οφείλει να τον προετοιμάζει για την αναπόφευκτη ρήξη με την Ε.Ε. και να βοηθά να ωριμάζει η συνειδητοποίηση αυτής της αναγκαιότητας μέσα από την ίδια την πείρα του και όχι με κηρύγματα από τον άμβωνα του επαναστατικού μαρξισμού”. Εδώ όμως μπερδεύει τις δυο αντίθετες στρατηγικές. Η θα προειδοποιεί, άρα θα προκρίνει την έξοδο, ή θα αφήνει το ζήτημα ανοικτό (καμιά θυσία για το Ευρώ), θα προσπαθήσει να εφαρμόσει το πρόγραμμα της και να αφήσει ο λαός να δει με τα μάτια του τη στάση της Ευρωπαϊκή Ένωσης. Και τα δυο δεν γίνονται. Και τέλος τι είναι τα “κηρύγματα απο τον άμβωνα του επαναστατικού μαρξισμού” αν όχι άρθρα σαν το σχολιαζόμενο, και γενικά η πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
θα μπορούσαμε να σταματήσουμε εδώ . Όμως έχει ενδιαφέρον να δούμε μια σειρά άλλες θέσεις του άρθρου.
  1. Κάνει μακροσκελείς ιστορικές αναφορές όσον αφορά τις ιδιοτελείς προθέσεις της αστικής τάξης και τους σχεδιασμούς της. Σε γενικές γραμμές όλοι συμφωνούμε. Τι συμπέρασμα βγαίνει όμως απο αυτό; Κανένα. Απλά προσπαθήσει να δημιουργήσει αντιΕΕ αντανακλαστικά. Κατ αναλογίαν και τα εθνικά κράτη σχηματίστηκαν με ανάλογες προθέσεις, μήπως πρέπει σήμερα η Αριστερά να υποστηρίζει τις αποσχιστικές κινήσεις όπως πχ στη Βενετία, τη Σκωτία, τή Καταλωνία, ή παλιότερα της Λίγκας της Βόρειας Ιταλίας; μήπως μόλις η Αριστερά κερδίσει ένα Δήμο να βάλει ζήτημα για αποχώρηση απο την καπιταλιστική, μνημονική Ελλάδα του Σαμαρά; αστεία πράγματα...
  2. Κρούει ανοικτές θύρες προσπαθώντας να αναλύσει τι; τον καπιταλιστικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πράγμα που φυσικά αποτελεί κοινό τόπο για την Αριστερά. Αναγκάζεται όμως αργότερα να αναγνωρίσει ότι ο ελληνικός καπιταλισμός γενικά προόδευσε με την συμμετοχή του στην Ευρωπαϊκή Ένωση : γράφει πχ “Ο Γιάννης Μηλιός έχει όλο το δίκιο με το μέρος του όταν καταπολεμά τις «πατριωτικές» αναλύσεις που θέλουν την Ελλάδα γενικά να υποβαθμίζεται διαρκώς στο διεθνή καταμερισμό εργασίας από τη στιγμή που άρχισε να εφαρμόζεται η συμφωνία σύνδεσης με την ΕΟΚ μέχρι τις μέρες μας. Τόσο οι δεκαετίες του ’60 και του ’70 όσο και η δεκαετία που προηγήθηκε της κρίσης της ευρωζώνης είδαν τον ελληνικό καπιταλισμό να ανεβαίνει στην κλίμακα της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, κλείνοντας ως ένα βαθμό την ψαλίδα με τις χώρες του κέντρου”. Παραβλέπει όμως ο Π. Παπακωνσταντίνου να αναφέρει ότι η συμμετοχή είχε σαν κύρια συνέπεια την διαπλοκή της ελληνικής οικονομίας, το βάθεμα του καταμερισμού εργασίας, πράγμα που καθιστά μεγαλύτερο το κόστος αποδέσμευσης. Γενικά η ανάλυση του σε αυτό το σημείο θυμίζει κάποιον που δεν αγοράζει ψωμί κινδυνεύοντας να πεθάνει απο την πείνα επειδή ο φούρναρης κερδίζει ή αισχροκερδεί πουλώντας το.
  3. Κάνει αναφορά στη μετάλλαξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης απο σοσιαλδημοκρατική σε νεοφιλελεύθερη. Πράγμα καθόλου περίεργο αφού έτσι κινείται ο παγκόσμιος καπιταλισμός. Αλλά αφού η Ευρώπη μπορεί να αλλάζει προς το χειρότερο, λογικό είναι να υποθέσουμε ότι μπορεί να αλλάξει και προς το καλλίτερο. Όλα είναι θέμα συσχετισμών και ταξικής πάλης, που απουσιάζει ουσιαστικά απο την ανάλυση του, αν και την επικαλείται 2-3 φορές φραστικά. Όμως ο Π. Παπακωνσταντίνου επιμένει επικαλούμενος την συνηγορία Γάλλου οικονομολόγου: Δεν υπάρχει κανείς λόγος να περιμένουμε μια τέτοια (προοδευτική) στροφή από την Ευρωπαϊκή Ένωση”.
  4. Νομίζει ότι ξεμπερδεύει με τα θεωρητικά ζητήματα (σοσιαλισμός σε μια χώρα, διεθνοποίηση και ολοκληρώσεις, επιστροφή σε “πατριωτικές”, “αντιιμπεριαλιστικές” στρατηγικές και θεωρίες της εξάρτησης) χαρακτηρίζοντας τα τα σαν γενικόλογη θεωρητικολογία, αλλά επικαλείται τον Λένιν του 1915 σε ένα αμφιλεγόμενο χωρίο του για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, απο το οποίο συνάγεται απλά ότι με καπιταλιστικά κράτη θα έχουμε και καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση. Σπουδαία ανακάλυψη!
  5. η ιστορική εξέλιξη δικαίωσε τον Λένιν”. Εδώ θέλει κάποια συζήτηση για το κατά πόσο δικαιώθηκε ο Λένιν, και αν η τραγική κατάληξη της ΕΣΣΔ, που απο φάρος της ανθρωπότητας κατέληξε στο να γίνει βαρίδι για τις ιδέες του κομμουνισμού και του μαρξισμού, συνηγορούν με την εκτίμηση του Π. Παπακωνσταντίνου.
  6. χαρακτηριστικό της αδυναμίας των αναλυτικών εργαλείων του άρθρου είναι η παράθεση επιστολής του Ένγκελς στον Κάουτσκι που αφορά στην ανεξαρτησία μιας Πολωνίας υπό κατοχή(!!).
  7. ενδεικτικά των στοιχείων πολιτικής που πρεσβεύει η άποψη η στρατηγική της εξόδου είναι οι “απώλειες” όπως η αδυναμία επιβολής δασμών, ή η στήριξη προβληματικών επιχειρήσεων. Και αυτό όταν σε άλλη παράγραφο αναφέρεται ότι δεν προκρίνεται η πολιτική οικονομικής αυτάρκειας. Για να μην σχολιάσουμε και την απώλεια των ...κοινοτικών επιχορηγήσεων σαν ποινή παρεκκλίσεων, λες και αν αποδεσμευτούμε θα τις διατηρήσουμε.
  8. ειδικά για τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό: εδώ όχι μόνο στο κείμενο του Π. Παπακωνσταντίνου αλλά στην πλειοψηφία των θιασωτών της εξόδου υπάρχει μια τεράστια αντίφαση. Διαμαρτύρονται και διαφωνούν για την επιδίωξη ισοσκελισμένου προϋπολογισμού, ενώ έξοδος και στάση πληρωμών έχει πρωταρχική προϋπόθεση τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, που αν δεν τον έχεις ήδη, θα επιβληθεί εκ των πραγμάτων βίαια και με ανεξέλεγκτο τρόπο. Εκτός αν θεωρούν ότι η δυνατότητα να κόψεις πληθωριστικό χρήμα αντιμετωπίζει το πρόβλημα. Πληθωριστικό χρήμα σημαίνει μέσω μεγάλου πληθωρισμού, και στην ουσία δανεισμό εσωτερικό, υποχρεωτικό και όχι εθελοντικό, και άγρια λιτότητα για τους πιο αδύνατους, αλλά και βίαιη ανακατανομή σε όφελος εχόντων -στο σεντούκι ή καλλίτερα στο εξωτερικό- Ευρώ. Ότι διώχνεις απο την πόρτα μπαίνει απο το παράθυρο και μάλιστα συνοδευόμενο απο τα καλούδια της αισχροκέρδειας, της μαύρης αγοράς, του διπλού νομίσματος, της νομισματικής κερδοσκοπίας κτλ.
Συνοπτικά: έχουμε ένα άκρως αντιφατικό κείμενο. Οι τελευταίες παράγραφοι αναιρούν στην ουσία τον βασικό κορμό του κειμένου. Προφανώς προσπαθεί να ικανοποιήσει και τον θεωρητικό πλαίσιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και να μην εκθέτει εντελώς προηγούμενες επεξεργασίες του ίδιου. Έτσι όμως παράγεται ένα κείμενο που δημιουργεί σύγχυση. Επίσης δεν κάνει καμιά αναφορά στον πολιτικό συσχετισμό, πάει να συνάγει πολιτικά συμπεράσματα απο μια θεωρητική ανάλυση, και μάλιστα αμφιλεγόμενη. Τελικά πάει πίσω και απο τις επεξεργασίες του πρόσφατου βιβλίου του. Επανέρχεται σε μια πολιτική-στρατηγική φθοράς του ΣΥΡΙΖΑ αντί να προκρίνει το ενιαίο μέτωπο για την ανατροπή του Σαμαρά-μνημονίου. 
 
i Δημοσιεύτηκε και στην ιστοσελίδα ΙΣΚΡΑ http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=16274:2014-05-10-09-25-37&catid=54:anpolitiki&Itemid=284

2/5/14

ξανά για τις πολιτικές συνεργασίες...


(ανταπάντηση σε παρέμβαση του Κ. Βλάσση στο corfupress.com)

Στην μικρή μου παρέμβαση για τις πολιτικές συνεργασίες που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της Νέας Ριζοσπαστικής Κίνησηςi, ο σύντροφος Κ. Βλάσσης απαντά με ένα σχετικά μακροσκελές άρθροii. Νομίζω ότι θα ήταν προς όφελος της κοινής μας υπόθεσης να ξεκαθαρίσουμε 2-3 ζητήματα, πολύ περισσότερο που το ύφος του άρθρου του είναι και κόσμιο και στα πλαίσια της ευπρέπειας για συζήτηση αριστερών (πράγμα καθόλου αυτονόητο αν δει κανείς πολλά απαράδεκτα άρθρα πολεμικής που δημοσιεύονται τελευταία).

Τι είναι πολιτική;

Ποια είναι η ουσία των διαφορών μας; νομίζω δεν θα αδικήσω το άρθρο του Κ. Βλάσση αν αναφέρω ένα δικό του απόσπασμα: “Για την Αριστερά, το πολιτικό πρόγραμμα είναι σχεδόν το Α και το Ω στην πολιτική της και συνεπώς οδηγός για την πολιτική συμμαχιών. Οφείλει να καταθέσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, με το οποίο να απευθύνεται στα λαϊκά στρώματα, να τα πείθει, να τα ριζοσπαστικοποιεί” (η υπογράμμιση δική μου).
Με απλά λόγια ο Κ. Βλάσσης υποβιβάζει την πολιτική σε προπαγάνδα, σε παιδαγωγική και υποβιβάζει ένα κόμμα σε όμιλο θεωρίας. Δηλαδή καταλαβαίνει σαν πολιτική ακριβώς αυτό που ΔΕΝ είναι πολιτική. Η πολιτική δεν πάει να “πείσει” και να “ριζοσπαστικοποιήσει”, ξεκινάει απο το σημερινό επίπεδο συνείδησης και πάει με βάση αυτό να αλλάξει τον συσχετισμό δυνάμεων,” να δημιουργήσει πλειοψηφία, ώστε να πάρει την εξουσία. Ο Λένιν πήρε την εξουσία με τρία, απλά, αστικά αιτήματα: ειρήνη, ψωμί, διανομή της γης (δηλαδή παραιτούμενος απο το πρόγραμμα των μπολσεβίκων, που μίλαγε για εθνικοποίηση και υιοθετώντας το πρόγραμμα των εσέρων για μοίρασμα της γης, κάνοντας “δεξιά” στροφή σύμφωνα με την ορολογία του συρμού). Αν πήγαινε με την αντίληψη του Κ. Βλάσση να “πείσει” τα εκατομμύρια καθυστερημένους αγρότες ότι το μπολσεβίκικο πρόγραμμα για εθνικοποίηση της γης ήταν καλλίτερο και πιο ριζοσπαστικό, απο το μικροαστικό εσέρικο για μοίρασμα, φυσικά δεν θα είχε γίνει η επανάσταση. Αυτή και μόνο η διαφορά εξηγεί απο ότι φαίνεται, όλη την πολιτική σύγχυση που πηγάζει και για τα υπόλοιπα ζητήματα που έχουμε διαφωνίες, συμπεριλαμβανομένου και του ζητήματος των συνεργασιών. Με μια αριστερά του 3-4% αυτό δεν είχε τόση σημασία. Με μια αριστερά που βάζει θέμα εξουσίας, άρα φιλοδοξεί να κερδίσει την πλειοψηφία αυτό έχει τεράστια διαφορά, ή καλλίτερα είναι η διαφορά της νίκης απο την ήττα.

Τι είναι το ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων;

Σχεδόν οτιδήποτε λέει ο Κ. Βλάσσης για την στρατηγική του ενιαίου μετώπου είναι δυστυχώς λάθος. Κατ αρχάς το κομμουνιστικό κίνημα δεν είχε για το θέμα αυτό ενιαία πολιτική διαχρονικά, άλλαζε θέσεις όχι μόνο λόγω συνθηκών αλλά και σαν αποτέλεσμα σκληρής εσωκομματικής ιδεολογικής και πολιτικής πάλης, και μάλιστα μετά απο ήττες.
Η αρχική επεξεργασία όσο ζούσε ο Λένιν ακόμα, ήρθε σαν αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης ότι η συνεργασία με τους λεγόμενους “ρεφορμιστές” είναι ο μοναδικός τρόπος, ώστε ταυτόχρονα και να αντιπαλεύεται η πολιτική της αστικής τάξης και να αλλάζει ο εσωτερικός συσχετισμός στα πλαίσια της αριστεράς. Δηλαδή η θεμιτή ιδεολογική ενδοαριστερή διαπάλη να διεξάγεται με τρόπο που να μην βοηθά τον αντίπαλο, αλλά να τον αδυνατίζει. Αρχικά η συνεργασία περιοριζότανε στην βάση, αλλά μετά επεκτάθηκε και στις κορυφές, έφτανε μέχρι την εκλογική συνεργασία με την σοσιαλδημοκρατία, για κοινή εργατική κυβέρνηση.
Αργότερα η στρατηγική αυτή αντικαθίσταται απο την σεκταριστική και επικίνδυνη στρατηγική του “σοσιαλφασισμού”, που με απλά λόγια ήταν η στρατηγική να θεωρεί την σοσιαλδημοκρατία και ιδιαίτερα την αριστερή της πτέρυγα, κύριο εχθρό. Αυτή η πολιτική οδήγησε σε στρατηγική ήττα και διευκόλυνε τη νίκη του ναζισμού. Παρόμοια στρατηγική υιοθετείται σήμερα απο το ΚΚΕ και από όσους θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν κύριο εχθρό, με συνέπεια να μην συνεργάζονται μαζί του στην βάση ενός κοινού προγράμματος και έτσι να διευκολύνουν την παραμονή της αστικής μνημονιακής πολιτικής, προσπαθώντας να κεφαλαιοποιήσουν πιθανή αποτυχία.
Με την τραγική συνειδητοποίηση των ολέθριων αποτελεσμάτων της στρατηγικής του “σοσιαλφασισμού” (άνοδος ναζισμού στην εξουσία) αλλάζει πάλι η στρατηγική, επανέρχεται το ενιαίο μέτωπο, μαζί με το παλλαϊκό μέτωπο, δηλαδή την στρατηγική που πρόβλεπε συνεργασίες και με αστικά κόμματα για την αποτροπή της ναζιστικής απειλής. Με βάση αυτήν την στρατηγική ανδρώθηκαν τα ΚΚ, και μάλιστα στην Ελλάδα είχαμε την εποποιία της εαμικής αντίστασης. Αν μέναμε στην πολιτική του σοσιαλφασισμού, δηλαδή να θεωρούνται οι σοσιαλιστές και οι άλλοι αστοί πολιτικοί που συγκρότησαν μαζί με τους κομμουνιστές το ΕΑΜ σαν κύριος εχθρός, δεν θα είχαμε το ΕΑΜ και το έπος της αντίστασης. Και όμως αυτή την πολιτική στην ουσία υπερασπίζεται ο Κ. Βλάσσης σήμερα!

Ανακρίβειες και αντιφάσεις.

Θα μπορούσαμε να σταματήσουμε εδώ. Όμως στο άρθρο υπάρχουν μια σειρά ανακρίβειες και αρκετές αντιφάσεις που θα θέλαμε να συζητήσουμε, όχι απο διάθεση να κολλήσουμε τον σύντροφο στον τοίχο, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι μόνο όφελος μπορεί να προκύψει απο αυτό.
  1. ανακρίβεια πρώτη: “η Λαϊκή Συσπείρωση και ο Κ. Φαγογένης στηλίτευσαν τη σύμπραξη της παράταξης Νικολούζου με αυτήν του ΠΑΣΟΚ”. Η συνεργασία κάποιων στελεχών (η πλειοψηφία τους μοιράστηκε σε άλλους συνδυασμούς) και μάλιστα συνεργασία κόντρα στην λυσσασμένη αντιΣΥΡΙΖΑ πολιτική του ΠΑΣΟΚ-Βενιζέλου, βαφτίζεται συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Να ρωτήσουμε και εμείς κάτι: όλοι οι υποψήφιοι της ΛΑΣΥ είναι αριστεροί; και αυτοί που έφυγαν στο και 5' για να πάνε σε Τρεπεκλή-Υδραίου;
  2. ανακρίβεια δεύτερη: “Συνεπώς, η κύρια λογική του κ. Δ. Πολίτη ότι, εφόσον γενικά οι συνεργασίες είναι αποδεκτές από το λενινισμό, άρα, οι συγκεκριμένες που κάνει η παράταξη του κ. Νικολούζου είναι…. η εφαρμογή του λενινισμού στο σήμερα, ...”. Εμείς δεν ισχυριστήκαμε ότι όλες οι συνεργασίες είναι εφαρμογή του λενινισμού. Ισχυριστήκαμε ότι το να μην κάνεις καμιά, μα καμιά, συνεργασία είναι περιφρόνηση του λενινισμού. Ας μας πουν ποιά συνεργασία κάνει το ΚΚΕ. Ακόμα και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ την κατηγορεί οπορτουνιστική και της επιφυλάσσει το χειρότερο υβρεολόγιο. Ακόμα και το ΕΑΜ ο Μαίλης το έβγαλε οπορτουνιστικό, πάει να ξαναγράψει την ιστορία με βάση το δόγμα “καμιά συνεργασία”.
  3. Ανακρίβεια τρίτη: “Υιοθετεί, δηλαδή, ο κ. Πολίτης τον ίδιο ιδεολογικό εκβιασμό που έκανε επί δεκαετίες το Πασόκ στους ψηφοφόρους της Αριστεράς δήθεν «για να φύγει η δεξιά»”. Αν θυμάται ο Κ. Βλάσσης τότε το ΚΚΕ ζητούσε επίμονα απο το ΠΑΣΟΚ να συνεργαστούν στη βάση ενός προγράμματος, και ήταν το ΠΑΣΟΚ που αρνιότανε, για αυτό το ότι ζητούσε να ψηφιστεί απο τους αριστερούς ήταν εκβιασμός. Σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που καλεί σε συνεργασία, και είναι οι ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αρνούνται στο όνομα της καθαρότητας, άρα εκβιασμός είναι να ζητούνε στο όνομα της “καθαρότητας” την αριστερή ψήφο απο ψηφοφόρους που θέλουν διώξουν το Σαμαρά και τα μνημόνια απο την εξουσία.
  4. Ανακρίβεια τέταρτη: “ η τακτική του ενιαίου μετώπου δεν σημαίνει καθόλου μια εκλογική σύμπραξη...”. Νομίζω είναι καιρός να τελειώνουμε με αυτήν την σύγχυση (για να μην πούμε τίποτα βαρύτερο). Πέραν τού ότι και η στρατηγική του ενιαίου μετώπου, όχι είναι αλήθεια απο την αρχή, αλλά όσο ωρίμαζε σαν ιδέα, μιλούσε και για εργατική κυβέρνηση με ή χωρίς τους κομμουνιστές, ας δούμε πως ο Λένιν αντιμετώπιζε γενικά το ζήτημα. Στην Αγγλία το 1920 κυβερνούσαν οι συντηρητικοί. Το ρεφορμιστικό εργατικό κόμμα διεκδικούσε την εξουσία. Οι “αριστεροί” κομμουνιστές (Σύλβια Πάνκχερστ) θεωρούσαν ότι αργά η γρήγορα οι εργατικοί θα κερδίσουν και άρα έπρεπε όχι να τους υποστηρίξουν αλλά να προετοιμάζονται για την ανατροπή τους. Ο Λένιν στόλισε με το γνωστό του ύφος τους Άγγλους συντρόφους και τους είπε ότι όχι μόνο έπρεπε να επιδιώξουν συνεργασία, αλλά ακόμα και αν οι Εργατικοί αρνηθούν την συνεργασία οι κομμουνιστές πρέπει να τους υποστηρίξουν μονομερώς μη βάζοντας υποψήφιους, για την ακρίβεια να τους αναγκάσουν να νικήσουν. Όλα αυτά τα έγραψε σε μπροσούρα που μοίρασε στους αντιπροσώπους στο 3ο συνέδριο της Διεθνούς και όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα διαβάσει στον 41ο τόμο των απάντων.
  5. Ανακρίβεια πέμπτη: “ να γίνει κατανοητό ότι όταν λέμε για τη σοσιαλδημοκρατία της εποχής, εννοούμε κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που γνωρίζουμε ως σοσιαλδημοκρατικό χώρο σήμερα”. Η στρατηγική του ενιαίου μετώπου με τους σοσιαλδημοκράτες υιοθετήθηκε 2-3 χρόνια αφού οι σοσιαλδημοκράτες είχαν βάψει τα χέρια τους με το αίμα των Λούξεμπουργκ και Λίμπκνεχτ. Με τέτοια σοσιαλδημοκρατία προέτρεπε ο Λένιν την συνεργασία. Και για όνομα του θεού δεν μιλάμε για την σοσιαλδημοκρατία, αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα αριστερό κόμμα, όσο και ρεφορμιστικό αν το θεωρεί κάποιος “επαναστάτης”.
  6. Ανακρίβεια έκτη:το ΚΚΕ παλεύει για την αποδέσμευση απο την Ευρωπαϊκή Ένωση; όχι βέβαια! Το θεωρεί οπορτουνισμό, αν δεν έχει όλη την εξουσία.“Μην πέσετε στην παγίδα των δήθεν «επαναστατικών», «ανατρεπτικών», «αριστερών» κομμάτων και ομάδων που σας τάζουν καλύτερες μέρες, με έξοδο από την Ευρωζώνη, με αλλαγή νομίσματος, με έξοδο από την ΕΕ, ενώ θα παραμένουν στην εξουσία οι μονοπωλιακοί όμιλοι, η πλουτοκρατία.”(απο την φετεινή διακήρυξη του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές). Άρα πριν πάρει όλη την εξουσία, η “αποδέσμευση θα είναι καταστροφή” (Παπαρήγα). Μια κουβέντα ακόμα. Φυσικά και ο ΣΥΡΙΖΑ, και κάθε λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει ότι αν η Αριστερά πάρει όλη την εξουσία στην Ελλάδα (και όχι μόνο την κυβέρνηση), και αντίθετα στην Ευρώπη παραμένουν στην σημερινή κατάσταση, και αν ήταν δυνατόν να οικοδομηθεί σοσιαλισμός σε μια χώρα, προφανώς δεν θα είχαμε καμιά θέση σε μια τέτοια Ευρωπαϊκή Ένωση λόγω πλήρους ασυμβατότητας. Τώρα το γιατί στην Ελλάδα θα είχαμε τόσο ριζική αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων αλλά στην Ευρώπη όχι, αυτό είναι κάτι που πρέπει να εξηγηθεί. Επίσης το ότι η θεωρία της οικοδόμησης σε μια χώρα χρεοκόπησε είναι ένα ζήτημα που απο ότι φαίνεται ακόμα δεν έχει συνειδητοποιηθεί απο κάποιους, παρά την περιπέτεια του “υπαρκτού”.
  7. Αντίφαση πρώτη: “Η λογική, λοιπόν, του Ενιαίου Μετώπου ήταν να ενώσει την εργατική τάξη απαντώντας στον κατακερματισμό που ωφελούσε την αστική”. Γιατί τότε η διάσπαση ωφελούσε την αστική τάξη και τώρα η ίδια διάσπαση δεν την ωφελεί, μένει να το ανακαλύψουμε.
  8. Αντίφαση δεύτερη: “η εμφάνιση του φασισμού έπαιξε επίσης το ρόλο της στην υιοθέτηση της τακτικής του Ενιαίου Μετώπου”. Δηλαδή το μνημόνιο και η ανθρωπιστική κρίση δεν είναι ίδια και μεγαλύτερη καταστροφή; αλήθεια ζούμε στην ίδια χώρα;
  9. Αντίφαση τρίτη: “Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εργατικό κόμμα”. Θέλει πολύ συζήτηση για την τυπολογία των κομμάτων, πάντως και ο Κ. Βλάσσης δεν αμφισβητεί ότι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κερδίσει την πλειοψηφία του κόσμου της μισθωτής εργασίας. Από αυτή την άποψη, η στρατηγική του ενιαίου μετώπου έχει πλήρη εφαρμογή, τουλάχιστον όσον αφορά την ανάγκη συμμετοχής του ΣΥΡΙΖΑ, περισσότερο μάλιστα και απο το ΚΚΕ, και συζητιέται αν περιλαμβάνει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που η επιρροή της περιορίζεται σε ομάδες διανοουμένων και φοιτητών.

Τελικά το κείμενο αδυνατεί να απαντήσει στο αν η απομάκρυνση των Σαμαρά-Βενιζέλου και των μνημονιακών πολιτικών που ακολουθούν ενδιαφέρει το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον Κ. Βλάσση. Ενδιαφέρει όμως σίγουρα την πλειοψηφία του σκληρά δοκιμαζόμενου κόσμου της μισθωτής εργασίας και των μεσαίων στρωμάτων. Θα είναι δυστύχημα η ιστορική αυτή ευκαιρία να μην ευοδωθεί απο την μικροκομματική και αδιέξοδη αυταπάτη της άλλης Αριστεράς ότι μπορεί να κεφαλαιοποιήσει πιθανή αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, και να εργάζεται απο τώρα για αυτό.

ihttp://www.neriki.gr/interferences/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8D%CF%83%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82/
iihttp://www.corfupress.com/v3/itemid-fix7/37769-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%8E%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BF%CF%86%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7