tag:blogger.com,1999:blog-37434502599829684552024-02-21T03:39:03.559+02:00ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ-
συμβολή στη συζήτηση για την ανάπτυξη της μαρξιστικής θεωρίας τον 21
αιώναΔιονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.comBlogger30125tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-46643987266843298802019-08-10T13:18:00.002+03:002019-08-10T13:18:46.183+03:00Κάποιες πρώτες σκέψεις για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών του 2019<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
@page { size: 21.59cm 27.94cm; margin: 2cm }
p { margin-bottom: 0.25cm; line-height: 115%; background: transparent }
</style>
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<br />
</div>
<div align="center" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<br />
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
Η προεκλογική
περίοδος δεν επιτρέπει να ανοίξει τώρα
μια οργανωμένη συζήτηση για τα εκλογικά
αποτελέσματα. Επιγραμματικά όμως θα
αναφέρω μερικές σκέψεις γιατί διαβάζω
εκατοντάδες λαθεμένες -κατά την γνώμη
μου- απόψεις που μπορεί να γίνουν και
επικίνδυνες.
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
Χάσαμε μια μάχη .
Ας ξεκινήσουμε απο τις αντικειμενικές
αιτίες (δηλαδή και όλα καλά να τα κάναμε,
που δεν, τι θα γινότανε).</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
Αλήθεια περιμέναμε
να μην έχουμε σημαντικές εκλογικές
απώλειες εφαρμόζοντας μνημόνιο (που
ήταν υποχρεωτικό και μονόδρομος μετα
την ήττα στις διαπραγματεύσεις) και
υπογράφοντας την συμφωνία των Πρεσπών
(που καλώς την υπογράψαμε γιατί έφερε
σημαντικά πολιτικά οφέλη και στην χώρα
και στον ΣΥΡΙΖΑ) ; Ιδιαίτερα όταν είχαμε
καλλιεργήσει προεκλογικά υψηλές
προσδοκίες (κακώς ), και όταν το 35% που
πήραμε δεν ήταν ‘ΣΥΡΙΖΑ” αλλά ψήφος
διαμαρτυρίας για να φύγουν οι προηγούμενοι;
το ότι αποφύγαμε την συντριβή στυλ
ΠΑΣΟΚ, οφείλεται στο ότι παράλληλα
εφαρμόσαμε ένα πρόγραμμα ανακούφισης
της ακραίας φτώχειας. Αλλά η ακραία
φτώχεια αφορά το 15-20% της κοινωνίας, ενω
τα βάσανα των υπόλοιπων εξακολουθούσαν
να υπάρχουν. Προσθέστε και την μάχη κατά
της φοροδιαφυγής και της μικροδιαφθοράς
που αφορούσε εκτεταμένα στρωματά της
κοινωνίας , ακόμα και πολλούς πρώην
(ίσως και νυν!) ψηφοφόρους μας. Συνυπολογίστε
την επικοινωνιακή καταιγίδα των εχθρικών
ΜΜΕ, την σχεδόν ανυπαρξία κόμματος που
να δίνει μάχες στην κοινωνία και χωρίς
ενιαία αντίληψη για τα κυρία επίδικα,
και το μαύρο μέτωπο (αστικές πολιτικές
δυνάμεις, διαπλοκή ακόμα και η υπόλοιπη
αριστερά) που καλλιέργησαν μια αντιΣυριζα
υστερία.
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
Το αποτέλεσμα δεν
είναι καταστροφικό. Έχουμε ένα 25% που
στηρίζει πια τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα,
έχουμε ένα ηγέτη διεθνούς κύρους, έχουμε
σημαντικές συμμαχίες με κομμάτια της
σοσιαλδημοκρατίας αλλά και της
δημοκρατικής δεξιάς, έχουμε σημαντική
εμπειρία, και αν βγάλουμε σωστά
συμπεράσματα μπορεί ίσως και να
αντιστρέψουμε το κλίμα.
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
Φυσικά δεν τα κάναμε
και όλα σωστά. Ίσως η διαφορά να ήταν
αρκετά μικρότερη χωρίς τα λάθη. Κάποιες
σκέψεις με την μορφή ερωτημάτων:</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<br />
</div>
<ul>
<li><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
σε τόσο δύσκολες
συνθήκες έπρεπε να ανοίξουμε τόσα
μέτωπα (πχ με την παντοδύναμη εκκλησιά)
;</div>
</li>
<li><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
μήπως σε κάποια
ζητήματα ακολουθήσαμε ιδεοληπτική
πολιτική προκαλώντας τμήμα των ψηφοφόρων
μας που ήταν συντηρητικό;</div>
</li>
<li><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
σωστά επικεντρωθήκαμε
στην ακραία φτώχεια παραβλέποντας
ουσιαστικά τα 3/4 της κοινωνίας;</div>
</li>
<li><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
μήπως η επικοινωνία
μας ήταν κάπως ρηχή (πχ ο ανόητος τάχα
Μητσοτάκης) και μη πειστική αντιπαλεύοντας
μια καρικατούρα της πολιτικής της ΝΔ
και όχι τον σκληρό πυρήνα της (που είναι
τάχα η ανάπτυξη με μείωση φόρων);</div>
</li>
<li><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
μήπως υπερεκτιμήσαμε
την αποτελεσματικότητα μέτρων όπως η
13η σύνταξη με τον τρόπο που δόθηκε
(άσχετα αν δεν μπορούσαμε να δώσουμε
ολόκληρη και νωρίτερα);</div>
</li>
<li><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
υπήρχαν ζητήματα
ύφους ;(όσο και δευτερεύοντα να είναι
, όταν υπάρχει αντισυριζα υστερία και
ΜΜΕ σε διατεταγμένη υπηρεσία αποκτάνε
μεγαλύτερο ειδικό βάρος, γίνεται η
τρίχα τριχιά)</div>
</li>
<li><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
δόθηκε σωστά η
μάχη για τα ΜΜΕ; το ζήτημα ήταν να
πληρώσουν μόνο για τις άδειες ή και να
υποχρεωθούν να σέβονται την δημοσιογραφική
δεοντολογία;
</div>
</li>
<li><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
τι γίνεται με την
πολύ άσκημη κατάσταση που από ότι
φαίνεται βρίσκεται το κόμμα; (αυτό με
κάποια επιφύλαξη μη όντας μέλος,αλλά
κρίνοντας πχ από την μεγάλη αποτυχία
της πλειοψηφίας των αυτοδιοικητικών
μας σχημάτων, όπως και την μικρή επιρροή
μας σε συνδικάτα κτλ).
</div>
</li>
</ul>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<br />
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
Φυσικά υπάρχουν
και άλλα ζητήματα , που πρέπει να
συζητηθούν οργανωμένα και ολοκληρωμένα
μετά τις εκλογές (ίσως από ένα συνέδριο).
Αυτή η συμβολή είναι για να διορθωθεί
όσο γίνεται κατα την γνώμη μου προεκλογική
μας καμπάνια και να έχουμε -αν είναι
δυνατόν- ένα νικηφόρο αποτέλεσμα στις
7 Ιούλη.
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<br />
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<br />
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<br />
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<br />
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<br />
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<br />
</div>
<br /></div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-34898410753424934202019-06-23T13:33:00.002+03:002019-08-10T13:22:53.419+03:00για την "μεσαια ταξη"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px;">1. στην αριστερά συνηθως δεν μιλάμε για μεσαια ταξη αλλά για μεσαια στρωματα, γιατι προκειται για μη ομογενη κοινωνική ομαδα. Εκει περιλαμβανονται επαγγελματιες, αυτοαπασχολουμενοι, μικροεπιχειρημαστιες που δεν χρησιμοποιυν εκτεταμενη μισθωτή εργασία, ακόμα και μισθωτοί που έχουν εναν περιορισμένο διευθυντικό ρόλο. Βασικό (οχι όμως μοναδικό) κριτηριο ένταξης τους ειναι όχι το εισόδημα αλλά ο ρόλος στην παραγωγή (μη εκτελεστικός) . Στην ελλάδα αν θυμαμαι καλά τις ερευνες ΕΣΥΕ </span><span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #1c1e21; display: inline; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px;">ειναι περιπου το 45% του ενεργου πληθυσμού (το υπολοιπο 10% ανηκει στην αστική ταξη, και αλλο ενα 45% στον κοσμο της μισθωτής εργασίας- εργατική ταξη)<br />2. η αστική κοινωνιολογία, οι δημοσιολογούντες και ο κοινός νους συνηθως μεσαια ταξη εννοουν -με εισοδηματικά κριτηρια- την μεγαλη πλειοψηφία που βρισκεται μεταξυ μεγάλου πλούτου και ακραιας φτωχειας, δηλαδη περίπου το 65% στην ελλάδα.<br />3. τα μεσοστρωματα και η αστική ταξη παραδοσιακά συμμαχούν στην βαση της επιχειρηματικότητας και του κερδους. Συνιστούν το ένα μεγαλο κοινωνικό μπλοκ. Τα 2 μεγαλα κοινωνικά μπλόκ ειναι η ταξική βαση που δημιουργούνται τα 2 μεγαλα πολιτκά μπλοκ, Αριστερά και Δεξιά. Φυσικά δεν υπάρχει απόλυτη αντιστοίχηση γιατι η ιδεολογία και η πολιτικη συνειδηση διαμορφωνονται απο πληθωρα παραγοντων, πάντως ειναι η βαση.<br />4. αν σπάσει η συμμαχια μεσοστρωματων και αστικής ταξης, και κομματι των μεσοστρωματων συμμαχήσει με την εργατική, τοτε έχουμε πολιτικές ανακαταταξεις στο επιπεδο εξουσίας. Μεταπολεμικά (δηλαδη μετα το ΕΑΜ) στην ελλάδα παρατηρηθηκε 2 φορές. Μια φορα το 1981 με ηγεμονία των μεσοστρωματων εναντι ης εργατικής ταξης και πολιτικό εκφραστη το ΠΑΣΟΚ, και δευτερη το 2015 με ηγεμονία του κόσμου της μισθωτής εργασάς και πολιτκό εκφραστή τον ΣΥΡΙΖΑ<br />5. άρα δεν ειναι ακριβες οτι η ΝΔ απευθυνεται μονο στις ελιτ και ο ΣΥΡΙΖΑ στους πολλούς. Και η ΝΔ απευθυνεται σε ένα μαζικό κοινωνικό μπλοκ, εκφραζει της συμμαχία μεσοστρωματων και αστικής ταξης αλλά υπο την ηγεμονία της αστικής ταξης και με την ιδεολογια του νεοφιλελευθερισμού.</span><br />
<span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #1c1e21; display: inline; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px;"><br /></span>
<span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #1c1e21; display: inline; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px;"><span style="background-color: #f2f3f5; font-size: 13px;"><span style="font-family: inherit;">6. Η συμμαχια με τα μεσοστρωματα ειναι κρισιμης σημασίας για το ζητημα της εξουσίας. Ουσιαστικά αυτα κρινουν προς τα που θα γυρει η πλάστιγγα....αυτο επιβεβαιωθηκε απο τις μεγαλες επαναστασεις οπως η Ρωσική (για μια ιδεα για την αναγκη πολιτικής με βαση την συμμαχ</span></span><span style="background-color: #f2f3f5; font-size: 13px;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;">ια με τα μεσοστρωματα δες </span><a data-lynx-mode="asynclazy" data-lynx-uri="https://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.avgi.gr%2Farticle%2F10811%2F7585289%2Fe-oktobriane-epanastase-kai-o-syriza%3Ffbclid%3DIwAR30hPcKUGMhXf-ionxp_8dW_A1aeiE5zsDdj8C-W6VepsP9aTe4Y9HK6lQ&h=AT1Xf5rNYEOxpM_EI703zwl8aVKh5GTjtz669BrHKERC3OH_RoUyM2csJcYDCTfnuUAPk5Yz-xEaY4o2nMgApZZTgFBA8_BUzd5-Rded-Te9P4vEZ2mv409I7R4S" href="http://www.avgi.gr/article/10811/7585289/e-oktobriane-epanastase-kai-o-syriza?fbclid=IwAR30hPcKUGMhXf-ionxp_8dW_A1aeiE5zsDdj8C-W6VepsP9aTe4Y9HK6lQ" rel="nofollow noopener" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration-line: none;" target="_blank">http://www.avgi.gr/.../e-oktobriane-epanastase-kai-o-syriza</a><span style="font-family: inherit;"> ) όπως με αρνητικό τροπο στη Ισπανία το 1936 και την Χιλή το 1973, όπου η διαρηξη της συμμαχίας οδηγησε στην παλινόρθωση. </span></span></span></span><br />
<span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #1c1e21; display: inline; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px;"><span style="background-color: #f2f3f5; font-size: 13px;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;">(πιο αναλυτικά </span><a data-lynx-mode="asynclazy" data-lynx-uri="https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fdionisispolitis.blogspot.com%2F2014%2F02%2Fblog-post.html%3Ffbclid%3DIwAR1OIPnKutZYJunTVmVwh1FHUVF21z8nKwP26nLg2uiOkNVo3ldEOQZYIJA&h=AT3wAYT26h1WcCV08xYSzx40uL_jyK2Mxf02AR7l8EHZsts-f2E39SaRROHvCEUplfYST_0c-QPzAiNznrEMBmWqK8ytFiczGjmWQlE4zcC8SVk243grbGUOa1uK" href="https://dionisispolitis.blogspot.com/2014/02/blog-post.html?fbclid=IwAR1OIPnKutZYJunTVmVwh1FHUVF21z8nKwP26nLg2uiOkNVo3ldEOQZYIJA" rel="nofollow noopener" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration-line: none;" target="_blank">http://dionisispolitis.blogspot.com/2014/02/blog-post.html</a><span style="font-family: inherit;"> )</span></span></span></span></div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-21125688289581094142016-10-26T15:25:00.000+03:002016-10-26T15:25:41.318+03:00η Οκτωβριανή επανάσταση και ο ΣΥΡΙΖΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;">
</span><style type="text/css">p { margin-bottom: 0.21cm; direction: ltr; color: rgb(0, 0, 0); line-height: 100%; text-align: left; }p.western { font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; font-weight: normal; }p.cjk { font-family: "DejaVu Sans"; font-size: 12pt; font-weight: normal; }p.ctl { font-family: "DejaVu Sans"; font-size: 12pt; }</style><br />
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="color: black;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Με
αφορμή την επέτειο της Οκτωβριανής
επανάστασης (25 Οκτωβρίου 1917), θα
προσπαθήσουμε να περιγράψουμε κάποια
σημαντικά διδάγματα που έχουν μια
επίκαιρη πολιτική σημασία. </span></span></span></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: large;">Αρχικά
να πούμε ότι ολόκληρη η περίοδος και
ιδιαίτερα η πρώτη φάση της, ήταν περίοδος
οξύτατης πολιτικής και ιδεολογικής
διαπάλης, είτε αυτή εκφραζότανε στην
πάλη των μπολσεβίκων με τα άλλα κόμματα,
όσο αυτά υπήρχαν, είτε μέσα στα πλαίσια
του ΚΚΣΕ με διάφορες εσωκομματικές
αντιπολιτεύσεις. Ακόμα παραπέρα, και η
πλειοψηφία της ηγεσίας όχι μόνο δεν
είχε ενιαία άποψη αλλά συνέχεια βρίσκονταν
σε οξύτατες αντιπαραθέσεις. Μιλάμε
κύρια για την πρώτη περίοδο, ζώντος του
Λένιν, που παρά το αδιαμφισβήτητο κύρος
του όχι μόνο δεν κατόρθωνε πάντα να
επιβάλλει την άποψη του αλλά σε πολλά
κρίσιμα ζητήματα ήταν στην μειοψηφία.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="center" class="western" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: large;"><b>1.
η συνθήκη του Μπρετ-Λιτόφσκ</b></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: large;">Ο
κόκκινος στρατός είναι στριμωγμένος,
ο Λένιν εκτιμά ότι οι αγρότες δεν έχουν
διάθεση να πολεμήσουν, και είναι κρίσιμο
το ζήτημα να κλείσει η συνθήκη ειρήνης
με τους Γερμανούς, ώστε να διατηρηθεί
η σοβιετική εξουσία. Οι όροι όμως είναι
δυσβάσταχτοι, τεράστιες παραχωρήσεις
εδαφών κτλ. Το σύμμαχο κόμμα των αριστερών
εσέρων που συγκυβερνά μιλά για προδοσία.
Η πλειοψηφία των μπολσεβίκων μιλάει
για απαράδεκτη υποχώρηση και κάποιοι
μάλιστα (Μπουχάριν, Τρότσκι), ονειρεύονται
-παρά τους φανερά δυσμενείς συσχετισμούς-
εξαγωγή της επανάστασης, και επαναστατικούς
πολέμους. Αντί να μετρήσουν τους
συσχετισμούς δύναμης και να αποδεχτούν
την επώδυνη και ετεροβαρή συμφωνία
προκειμένου να κρατήσουν την σοβιετική
εξουσία, φλυαρούν για τους δύσκολους
όρους και τα ζητήματα αρχής. </span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: large;">Σε
δυο διαδοχικές ψηφοφορίες -Δεκέμβρη
και Γενάρη- ο Λένιν βρίσκεται στην
μειοψηφία. Ο κόκκινος στρατός υποχωρεί
ακόμα περισσότερο, οι όροι των Γερμανών
γίνονται ακόμα δυσμενέστεροι, και μόνο
τότε, στην τρίτη ψηφοφορία τον Μάρτη, ο
Λένιν εξασφαλίζει μια οριακή πλειοψηφία
(αλλάζει θέση ο Τρότσκι) και υπογράφεται
η συνθήκη. Οι πολιτικές επιπτώσεις είναι
σημαντικές: οι εσέροι αποχωρούν από την
κυβέρνηση, ολόκληρες οργανώσεις διαφωνούν
ανοικτά. Η επιτροπή Μόσχας δηλώνει ότι
δεν αναγνωρίζει την Κεντρική Επιτροπή
μέχρι το συνέδριο, η επιτροπή Πετρούπολης
εκδίδει εφημερίδα, και προετοιμάζεται
για διάσπαση του ΚΚΣΕ. </span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: large;">Ο
Λένιν συνειδητοποιεί ότι οι κομμουνιστές
δεν μπορούν να κατανοήσουν την ανάγκη
συμβιβασμών στην βάση της εκτίμησης
του συσχετισμού δυνάμεων. Αργότερα
γενικεύει κάποια συμπεράσματα στο
βασικό πολιτικό του έργο “αριστερισμός,
παιδική αρρώστια του κομμουνισμού".
</span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="center" class="western" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: large;"><b>2.
η διεύθυνση των εργοστασίων.</b></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "liberation" serif , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Λίγο
μετά την κατάληψη της εξουσίας τα
εργοστάσια εθνικοποιούνται μαζικά κι
η διεύθυνση-διαχείριση τους περνάει σε
εργατικές επιτροπές. Το αποτέλεσμα
είναι η απότομη πτώση της παραγωγικότητας
και το ξεχαρβάλωμα της παραγωγής με
οικονομικό αποτέλεσμα σοβαρές ελλείψεις
και πολιτικό αποτέλεσμα την δυσαρέσκεια
των αγροτών και την διάσπαση της
εργατο-αγροτικής συμμαχίας. Ο Λένιν
πρώτος το αντιλαμβάνεται και κάνει
στροφή 180 μοιρών: μιλά για πρόσληψη αστών
ειδικών, ακόμα και των παλιών ιδιοκτητών
σαν διευθυντών, για μονοπρόσωπη και όχι
συλλογική διεύθυνση, για διαφοροποίηση
μισθών και ψηλούς μισθούς στα στελέχη,
και εισαγωγή του τεϋλορισμού σαν μεθόδου
οργάνωσης της παραγωγής. Η “αριστερή”
αντιπολίτευση ξεσηκώνεται. Τον κατηγορεί
για δεξιά στροφή, για εγκατάλειψη του
προγράμματος των μπολσεβίκων. Μοναδικό
της επιχείρημα το πρόγραμμα και οι
«αρχές». Δημαγωγεί, υποδαυλίζει τον
εργατικό συντεχνιασμό, ξεσπάνε εργατικές
απεργίες, Αν το κόμμα την ακολουθούσε
δεν θα μπορούσε να παίξει τον ηγεμονικό
του ρόλο, να διατηρήσει την συμμαχία με
τους αγρότες και η σοβιετική εξουσία
θα κατέρρεε. </span></span></span></span></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "liberation" serif , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><u><span style="font-weight: normal;">Η
υποδαύλιση των συντεχνιακών συμφερόντων
σε βάρος των γενικών πολιτικών, που
συνήθως συνεπάγονται και υλικές θυσίες,
αποτρέπουν την εργατική τάξη από το να
παίξει τον ηγεμονικό της ρόλο και είναι
χαρακτηριστικό οικονομίστικης,
καθυστερημένης συνείδησης, παρόλο που
οι αριστεριστές θεωρούν ότι αυτό είναι
η επιτομή της αριστεροσύνης.</span></u></span></span></span><span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="text-decoration: none;"><span style="font-weight: normal;">
</span></span></span></span></span></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="center" class="western" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: large;"><b>3.
η νέα οικονομική πολιτική.</b></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "liberation" serif , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Μετά
από μια περίοδο αυταπατών ότι μπορεί
να προχωρήσουν γρήγορα στον κομμουνισμό
(έστω και “πολεμικό” λόγω του εμφυλίου),
και αφού συνειδητοποίησαν ότι η παγκόσμια
επανάσταση προσωρινά τουλάχιστον
ηττήθηκε (Γερμανία, Ουγγαρία, Αυστρία),
οι μπολσεβίκοι αντιμετωπίζουν ένα
ζήτημα βασικού προσανατολισμού: με την
οικονομία κατεστραμμένη, τα εργοστάσια
μισό-διαλυμένα, η πείνα είναι προ των
πυλών. Ο Λένιν γρήγορα καταλαβαίνει ότι
πρέπει να αναζωογονηθεί η αγορά και ο
μικρο-καπιταλισμός (αγροτική παραγωγή
με βάση το ιδιωτικό κέρδος), κόντρα στις
αρχές και τις αρχικές αυταπάτες. Η
“αριστερή” αντιπολίτευση πάλι διαφωνεί,
κατηγορεί για προδοσία, δεξιά στροφή,
απομάκρυνση από το πρόγραμμα και τις
προεπαναστατικές θέσεις του κόμματος.
Ο Λένιν όμως επιμένει και η πλειοψηφία
των μπολσεβίκων υιοθετεί μια προσωρινή
στροφή στον καπιταλισμό: η εργατική
διαχείριση εγκαταλείπεται, έχουμε
αστούς ειδικούς, αναθέσεις σε ξένους
καπιταλιστές να επενδύσουν (οι λεγόμενες
εκχωρήσεις), ενίσχυση του κρατικού
καπιταλισμού, αντικατάσταση των
παρακρατήσεων των πλεονασμάτων των
αγροτών με φορολόγηση τους σε είδος.
Πρόκειται για άρρητη αναγνώριση της
σχετικής ανωριμότητας εφαρμογής του
σοσιαλισμού και της ανάγκης να στραφούν
σε ένα ελεγχόμενο καπιταλισμό. Αυτό
φυσικά αναζωογονεί μεν την παραγωγή,
απομακρύνει τον κίνδυνο της πείνας,
αλλά έχει και δυσμενείς ταξικές
επιπτώσεις: ανισότητα, πλούτο στους
πλουσιοχωρικούς και την δημιουργία
μιας καινούργιας ιδιωτικής αστικής
τάξης, Σημασία στην πολιτική όμως έχει
να βλέπεις το σύνολο, να ζυγίζεις τα συν
και τα πλην, και να αποφασίζεις. </span></span></span></span></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="center" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><u>4.
κυβέρνηση συνασπισμού.</u></span></b></span></div>
<span style="font-size: large;"><b>
</b></span>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><b>
</b></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: large;">Πολλοί
ίσως νομίζουν ότι οι μπολσεβίκοι
κυβερνούσαν μόνοι τους με μια «καθαρή»
επαναστατική κυβέρνηση. Οι μπολσεβίκοι
αρχικά κυβέρνησαν με τους αριστερούς
εσέρους, για μεγάλα διαστήματα αξιοποιούσαν
στελέχη των μενσεβίκων ακόμα και αστούς
ειδικούς. </span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "liberation" serif , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Οι
παρεξηγήσεις αυτές υποχρέωσαν τον Λένιν
να αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου
του για τον «αριστερισμό», στην ανάγκη
συνεργασιών ακόμα και με προσωρινούς,
ταλαντευόμενους συμμάχους. Στην ιστορία
του αριστερού κινήματος αυτά θα έπρεπε
πια να είναι κοινός τόπος. </span></span></span></span></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="center" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><u>5. Σοσιαλισμός
σε μια χώρα;</u></span></b></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "liberation" serif , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Οι
μπολσεβίκοι δεν θεωρούσαν ότι θα
οικοδομήσουν κομμουνισμό σε μια χώρα,
και μάλιστα αγροτική. Η βασική ιδέα ήταν
να κρατηθούνε μέχρι να έρθουν και οι
άλλοι (κυρίως οι Γερμανοί). Συνειδητοποιώντας
ότι μείνανε μόνοι αναγκάζονται να
“εφεύρουν” την θεωρία του σοσιαλισμού
σε μια χώρα. Και είναι αξιοθαύμαστο πως
κρατήθηκαν τόσα χρόνια, πώς είχαν μια
σειρά επιτεύγματα, πώς κατάφεραν να
αντέξουν στην τεράστια πίεση της
χιτλερικής πολεμικής μηχανής. Παρ όλα
αυτά, οι τελικές εξελίξεις με την
κατάρρευση έδειξαν ότι ο σοσιαλισμός
είναι, αν όχι παγκόσμια, τουλάχιστον
υπόθεση ομάδας αναπτυγμένων χωρών.
Σήμερα το ελάχιστον πεδίο αλλαγών σε
ότι μας αφορά, μπορεί να είναι η Ευρωπαϊκή
Ένωση. Για αυτό η παραμονή στην Ευρωπαϊκή
Ένωση -παρά τον αντιδραστικό χαρακτήρα
της σημερινής πολιτικής της- είναι
ζήτημα στρατηγικό. </span></span></span></span></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="center" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><u>6. Οι
δύο Λένιν.</u></span></b></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="center" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "liberation" serif , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Ο
Λένιν το 1922-1923, εκτιμώντας τα πέντε
χρόνια επαναστατικών εμπειριών,
αναστοχάζεται τις βασικές αντιλήψεις
του, αναθεωρώντας πρότερες απόψεις του.
Από αυτήν την άποψη, η διάκριση μεταξύ
ώριμου και πρώιμου Μαρξ που κάνουν οι
Αλτουσεριανοί έχει μεγαλύτερη αξία
όσον αφορά στον Λένιν: ο Μαρξ είχε μια
θεωρητική ωρίμανση κατά βάση ομαλή, που
παρά τα άλματα, διατηρεί μια συνέχεια.
Ο Λένιν όμως στην βάση των πραγματικών
εμπειριών μιας πραγματικής επανάστασης,
αναθεωρεί απόψεις του που δεν περνάνε
την βάσανο της πραγματικότητας, και δεν
διστάζει να συγκρουστεί με το μέχρι
τότε κεκτημένο της σκέψης των μπολσεβίκων,
πράγμα που συχνά τον τοποθετούσε στην
μειοψηφία. Συγκρούεται με την τότε
“αριστερή” αντιπολίτευση που στην
θέση της ανάλυσης με βάση την πραγματικότητα
πρότασσε τις “αρχές” και προκατασκευασμένα
σχήματα. Δυστυχώς μια αγιογραφική
εικόνα του, που δεν ανέχεται αντιφάσεις
και τομές στο έργο του, και που ο ίδιος
σίγουρα θα την απεχθανόταν, δεν έχει
επιτρέψει την σε βάθος μελέτη της σκέψης
του ύστερου Λένιν, καθήκον που νομίζω
οι μελετητές πρέπει να εκπληρώσουν όχι
μόνο σαν φόρο τιμής, αλλά και σαν πολύτιμη
βοήθεια στα σημερινά πολιτικά επίδικα.
Εξ άλλου όπως και ο ίδιος έγραφε
“προτιμούσε να χειροκροτούνε τους
μπολσεβίκους λιγότερο και να τους
μελετάνε περισσότερο”...</span></span></span></span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span></div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-12954822409963177362016-08-28T09:30:00.000+03:002016-08-30T21:00:11.867+03:00Τρεις εκτιμήσεις για το παρελθόν, τέσσερις προτάσεις για το μέλλον.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;">
</span><style type="text/css">p { margin-bottom: 0.25cm; line-height: 120%; }</style><br />
<div align="justify" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> άρθρο μου στον προσυνεδριακό διάλογο του ΣΥΡΙΖΑ</span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<ol>
<li>
<div align="justify" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "liberation" serif; font-size: large;">Νομίζω
ότι στην ηγεσία υπήρχε η αυταπάτη ότι
η “δημιουργική ασάφεια” ως προς την
ύπαρξη δυο διαφορετικών πολιτικών
σχεδίων μας έλυνε τα χέρια για διαφορετική
δράση ανάλογα με την στάση των δανειστών
και λειτουργούσε και πολυσυλλεκτικά
από εκλογική άποψη. Σε επίπεδο εκτίμησης
η Αριστερή Πλατφόρμα αποδείχτηκε ότι
είχε δίκιο, και ότι η πλειοψηφία είχε
αυταπάτες. <u>Απλά το σχέδιο της Α</u><u>ριστερής
</u><u>Π</u><u>λατφόρμας</u><u> δεν μπορούσε να
υλοποιηθεί γιατί δεν συγκέντρωσε σε
καμιά φάση της διαπραγμάτευσης λαϊκή
πλειοψηφία, και μάλιστα όχι απλή
</u><u>συγκατάθεση,</u><u> αλλά </u><u>πλειοψηφία
</u><u>αποφασισμένη να αντιμετωπίσει
μαχητικά τις σοβαρές δυσκολίες που θα
είχαμε.</u><span style="text-decoration: none;"> </span><span style="font-style: normal;"><span style="text-decoration: none;">Δεν
δημιουργήθηκε</span></span><span style="text-decoration: none;">
παρά τον αρχικό ενθουσιασμό </span><span style="text-decoration: none;">από</span><span style="text-decoration: none;">
την αντίσταση της κυβέρνησης και παρά
την ιταμή στάση των δανειστών. Αν
πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις της εποχής
(και δεν έχουμε άλλο </span><span style="text-decoration: none;">διαθέσιμο
</span><span style="text-decoration: none;">εργαλείο) η
συντριπτική πλειοψηφία (περίπου 75%)
</span><span style="text-decoration: none;">επέλεγε</span><span style="text-decoration: none;">
σταθερά όλη την διάρκεια της κρίσιμης
περιόδου, την παραμονή στο ευρώ</span><span style="text-decoration: none;">.
</span>Άρα ένας συμβιβασμός ήταν λίγο-πολύ
υποχρεωτικός, αρκεί να μπορούσε να
εξασφαλιστεί συμφωνία <u>καλλίτερη από
αυτή που φέρνανε οι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ</u>. Αν δεν
μπορούσαμε να πετύχουμε ούτε αυτό, τότε
φυσικά η ρήξη θα ήταν αναπόφευκτη, με
ότι αυτό συνεπαγόταν. Παράγωγο λάθος
ήταν ότι <u>η </u><u>επίτευξη </u><u>καλή</u><u>ς</u><u>
συμφωνία</u><u>ς</u><u> προβλήθηκε </u><u>περίπου
</u><u>σαν υπόσχεση, το ίδιο και το “πρόγραμμα
της Θεσσαλονίκης” και μάλιστα ανεξάρτητα
</u><u>από</u><u> την έκβαση της διαπραγμάτευσης.</u>
Αυτό οδήγησε σε μια απογοήτευση ή και
σε έντονη εχθρότητα μέρους των ψηφοφόρων
μας, και τροφοδοτεί την άθλια προπαγάνδα
της διαπλοκής για ψεύτικες υποσχέσεις
κτλ.</span></div>
</li>
<li>
<div align="justify" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "liberation" serif; font-size: large;">οι
θέσεις δικαιολογούν την σωστή επιλογή
της υπογραφής, με λάθος (μη πολιτικό,
οικονομίστικο) τρόπο, δηλαδή με τις
«απρόβλεπτες συνέπειες» της ρήξης.
Προφανώς την ρήξη θα ακολουθούσε μια
περίοδος έντονων οικονομικών και
κοινωνικών δυσκολιών, αλλά αυτό δεν θα
ήταν αποτρεπτικό αν υπέρ της σχηματίζονταν
λαϊκή πλειοψηφία. Με τις διατυπώσεις
των θέσεων α) υπάρχει κίνδυνος να πέσουμε
στην λογική του μονόδρομου, <span style="color: black;"><span style="font-weight: normal;">με
αποτέλεσμα εκτός των άλλων να φαίνεται
η εξάμηνη διαπραγμάτευση σαν κωλυσιεργία,
ή ακόμα χειρότερα σαν θέατρο</span></span>
β) δαιμονοποιούμε την ρήξη, ενώ πρέπει
να την έχουμε ακόμα σαν απειλή, και ίσως
να χρειαστεί να την ακολουθήσουμε στο
μέλλον, εφόσον δεν έχουμε την αυταπάτη
ότι τα δύσκολα τελειώσανε. <span style="color: black;"><span style="font-weight: normal;">Οι
συμφωνίες εξάλλου αντανακλούν τους
συσχετισμούς της στιγμής και αλλάζουν
όταν αυτοί αλλάξουν. Τέλος δεν φαίνεται
η εκτίμηση </span></span><span style="color: black;"><span style="font-weight: normal;">των
θέσεων </span></span><span style="color: black;"><span style="font-weight: normal;">να
αντιστοιχεί στα πραγματικά γεγονότα,
που αν τα μάθαμε σωστά, ήταν το ίδιο
πιθανό να μην επιτευχθεί συμφωνία (ο
σ. Τσίπρας είχε αποχωρήσει σχεδόν </span></span><span style="color: black;"><span style="font-weight: normal;">από</span></span><span style="color: black;"><span style="font-weight: normal;">
τις διαπραγματεύσεις και ξαναγύρισε
σε μια ύστατη προσπάθεια του Τούσκ).</span></span></span></div>
</li>
<li>
<div align="justify" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "liberation" serif; font-size: large;">Μια
αδυναμία εκτίμησης των πραγματικών
συσχετισμών, διαπερνά όλην την πολιτική
μας κουλτούρα, ακόμα και σήμερα. Ένα
απλό παράδειγμα: η συνεχής αναφορά σε
“κυβέρνηση της αριστεράς” από μεγάλο
μέρος αριστερών, αλλά και πολλών
στελεχών, δείχνει αδυναμία να αφομοιώσουμε
ακόμα και τους προφανείς εκλογικούς
συσχετισμούς, που αποτυπώνονται σε μια
κυβέρνηση όχι αμιγώς αριστερή, αλλά
κοινωνικής σωτηρίας, με μόλις 40% εκλογική
στήριξη, και έναν λαό με βασικά
μικροαστικές αντιλήψεις, με ότι δυσκολίες
αυτό συνεπάγεται. </span>
</div>
</li>
<li>
<div align="justify" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "liberation" serif; font-size: large;">Διαλέξαμε-και
πολύ σωστά- να εμπλακούμε στην πολιτική
πραγματικότητα, και να ανοίξουμε τον
δρόμο για τον κοινωνικό μετασχηματισμό
όχι σε ιδανικές συνθήκες εργαστηρίου
αλλά αντιμέτωποι με τις πραγματικές
κοινωνικές αντιφάσεις. Την πρώτη μάχη
δεν την κερδίσαμε, αλλά και δεν
καταστραφήκαμε, είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Και τώρα τι; Οι διεθνείς συσχετισμοί
αλλάζουν αργά, πιο αργά από ότι
υπολογίζαμε, αλλά πάντως αλλάζουν, και
σε αντίθεση με τους μπολσεβίκους το
1917 που βρέθηκαν μόνοι, περικυκλωμένοι
από τον ιμπεριαλισμό, αχνοφαίνονται
δυνατότητες διεθνών συμμαχιών. Οι
εσωτερικοί συσχετισμοί φαίνεται να
έχουν -τουλάχιστον προσωρινά- χειροτερέψει
αρκετά, όχι μόνο σαν αποτέλεσμα των
επώδυνων μέτρων, αλλά και λόγω της
αντιφατικότητας της κοινωνικής
συνείδησης, και της εκλογικής μας βάσης.
Πχ η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού μας
έφερε αντιμέτωπους με μερίδες μεσαίων
στρωμάτων, το ίδιο θα γίνει και με τη
μάχη κατά της φοροδιαφυγής. Κατά συνέπεια
η επιρροή μας θα πρέπει να αναδιαταχθεί
αντλώντας φρέσκες δυνάμεις από αυτούς
που πείθονται ότι κάτι στην χώρα μας
αλλάζει, από νέους ανθρώπους που παλεύουν
να δημιουργήσουν κτλ. <u>Χοντρικά </u><u>
από</u><u> έ</u><u>ν</u><u>α </u><u>μπλοκ</u><u> που
χαρακτηρίζονταν </u><u>από</u><u> μια γενική
απέχθεια στο παλιό πολιτικό σύστημα,
μια θολή ελπίδα για κάτι </u><u>καλλίτερο</u><u>
και </u><u>μια </u><u>προσμονή</u><u> </u><u>για
ένα-δυό συγκεκριμένα μέτρα, όπως πχ η
κατάργηση του</u><u> ΕΝΦΙΑ, </u><u>να πάμε </u><u>σε
ένα μπλοκ που να το χαρακτηρίζει </u><u>κυρίως
</u><u>μια μαχητική υπεράσπιση του
εκδημοκρατισμού και εξυγίανσης του
συνόλου της κοινωνικής ζωής, </u><u>και η
ενεργητική του στάση για μεταρρυθμίσεις
όπως πχ ο περιορισμός της φοροδιαφυγής
ή της ανασφάλιστης εργασίας.</u><u> </u>Αυτό
φυσικά δεν θα γίνει με διακηρύξεις
“ταξικής μεροληψίας” αλλά με συγκεκριμένα
μέτρα πολιτικής, μερικές φορές ακόμα
και σε δυσαρμονία με τις “αρχές της
αριστεράς” που κάποιοι σύντροφοι
συνέχεια επικαλούνται, όπως πχ με αφορμή
την αναγκαία αντιμετώπιση των διαρκών
και εν πολλοίς αναίτιων καταλήψεων. Θα
γίνει με σύγκρουση με συντεχνιακούς
θύλακες (μεγαλογιατροί, μεγαλοδικηγόροι,
αλλά όχι μόνο) που αξιοποιούνται σήμερα
από το αστικό μπλοκ. </span>
</div>
</li>
<li>
<div align="justify" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "liberation" serif; font-size: large;">Η
αποφασιστικής σημασίας λαϊκή στήριξη,
πρέπει να μην κατανοείται απλοϊκά,
δηλαδή σαν μερικές διαδηλώσεις στους
δρόμους. Ο<u>υσιαστική </u><u>λ</u><u>αϊκή
στήριξη σημαίνει</u><u> </u><u>δημιουργία
κινήματος</u><u> </u><u>από τα κάτω </u><u>για
τους </u><u>άμεσους </u><u>μεγάλους στόχους</u>
πχ χτύπημα φοροδιαφυγής, ανασφάλιστης
εργασίας, χτύπημα μικρής διαφθοράς στο
δημόσιο κτλ. Θα χρειαστούν φυσικά και
οι ανάλογες νομοθετικές πρωτοβουλίες
αλλά κύρια η δραστηριοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ
για την οικοδόμηση ενός πολύμορφου
δικτύου κατά νομό, πόλη κτλ. Λίγο ή και
καθόλου μπορούμε να στηριχτούμε στα
σημερινά γραφειοκρατικά, συντεχνιακά,
άμαζα συνδικάτα. Θα χρειαστούν φαντασία,
τόλμη και πολλές πρωτοβουλίες για το
σκοπό αυτό, αλλά κύρια να κατανοηθεί
όλη η προσπάθεια με όρους μάχης, η οποία
για το παλιό σύστημα είναι ζωής ή
θανάτου. Επιτυχία αυτού του στόχου
σημαίνει να κατακτήσουν οι λαϊκές
τάξεις στην πράξη την πολιτική ηγεμονία,
που βασική πλευρά της είναι να υποτάσσουν
το συντεχνιακό, άμεσο συμφέρον στο
πολιτικό, το μακροπρόθεσμο.</span></div>
</li>
<li>
<div align="justify" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "liberation" serif; font-size: large;">κάποια
ιδεολογικά ζητήματα: εδώ θα μπορούσα
να γράψω αρκετά που πιστεύω πρέπει να
ξαναδούμε, αλλά για οικονομία θα αναφέρω
μόνο δύο παραδείγματα: πρώτα για την
ευελιξία της εργασίας. Την καταδικάζουμε
γιατί λύνει τα χέρια των εργοδοτών και
χειροτερεύει την κατάσταση των μισθωτών.
Όμως η ευελιξία είναι κάτι θετικό.
Πιστεύω ότι θα είναι βασικό χαρακτηριστικό
των εργασιακών σχέσεων σε μια μελλοντική
σοσιαλιστική κοινωνία. Τι είναι αυτό
που την κάνει σήμερα μάστιγα για τους
μισθωτούς; η εργοδοτική αυθαιρεσία, η
δικτατορία τους στους τόπους δουλειάς,
η παντελής αδυναμία των συνδικάτων. Ε,
λοιπόν να καταργήσουμε την ελευθερία
του καπιταλιστή να κάνει ότι θέλει, και
σε μια πορεία να καταργήσουμε τον ίδιο
τον καπιταλιστή. Αλλά όχι την ευελιξία.
Αλλιώς θυμίζουμε τους εργάτες στην
αυγή του καπιταλισμού που σπάζανε τις
μηχανές γιατί φέρνανε ανεργία. Είναι
και ατελέσφορο γιατί η ευελιξία γίνεται
όλο και πιο απαραίτητη με τις νέες
τεχνολογίες. Δεύτερο παράδειγμα: “όχι
στην καταστολή”, ακούγεται αριστερό.
Είναι όμως αταξική, απολίτικη θέση. Το
ερώτημα είναι καταστολή από ποιόν,
ενάντια σε ποιόν και γιατί. Ποιος θα
διαφωνούσε με την καταστολή ενάντια
πχ στους φασίστες; Είναι άλλο ζήτημα
να ζυγίσεις πολιτικά πότε και αν τελικά
θα καταστείλεις, και άλλο να αποκλείεις
την καταστολή από θέση αρχής. </span>
</div>
</li>
<li>
<div align="justify" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "liberation" serif; font-size: large;">Κόμμα-κυβέρνηση:
<u>Το κόμμα πρέπει να εκφράζει </u><u>κυρίως
</u><u>την αριστερά,</u> έχοντας όμως αίσθηση
του συσχετισμού δυνάμεων και των
πραγματικών αντιφάσεων, όχι την
ιδεοληπτική αριστερά που γνωρίσαμε
και υπάρχει ακόμα εκτός (αλλά και εντός)
του ΣΥΡΙΖΑ. Απευθύνεται κυρίως στην
κοινωνία και όχι στα υπουργεία. <u>Η</u><u>
κυβέρνηση</u><u> </u><u>από την άλλη,</u><u>
</u><u>πρέπει κυρίως να εκφράζει όλη </u><u>την
κοινωνία</u>, που ακόμα είναι συντηρητική,
μικροαστική, και εν πάση περιπτώσει
όχι κοντά στις ιδέες μας “και τις αξίες
της αριστεράς”. Με βάση αυτήν την
κοινωνία θα πρέπει να ανοίξουμε τον
δρόμο για τον κοινωνικό μετασχηματισμό,
όσο δύσκολο και αν φαίνεται αυτό. Και
αν αποφύγουμε από την μια μικρά “αριστερά”
λάθη στην τρέχουσα πολιτική μας, και
από την άλλη τον πολύ μεγάλο “δεξιό”
κίνδυνο εκφυλισμού και αστικής
ενσωμάτωσης, έχουμε σοβαρές πιθανότητες
να το πετύχουμε.</span></div>
</li>
</ol>
<span style="font-size: large;">
</span></div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-51638377649863806232014-12-28T11:58:00.000+02:002014-12-28T11:58:05.196+02:00 Ο Δήμας, η ΔΗΜΑΡ, ο ΣΥΡΙΖΑ.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;"><br /><br />Παραμονές της Οκτωβριανής επανάστασης, όταν οι μπολσεβίκοι είχαν ήδη προσανατολιστεί στην εξέγερση που εν πολλοίς βασιζόταν στον αιφνιδιασμό, δυο κορυφαίοι μπολσεβίκοι ηγέτες δημοσιεύουν στον τσαρικό τύπο της εποχής την διαφωνία τους με το εγχείρημα, προαναγγέλλοντας το και στερώντας έτσι το πλεονέκτημα απο τους εξεγερμένους. Ο Λένιν έξαλλος ζητά την διαγραφή τους. Τα πράγματα πάνε τελικά καλά και η επανάσταση επικρατεί. Αν οι μπολσεβίκοι και ο Λένιν σκεπτόντουσαν όπως ορισμένοι “αριστεροί” στον ΣΥΡΙΖΑ, θα έπρεπε να είχαν περάσει απο δίκη τους δυο και να τους εκτελέσουν . Το αμάρτημα τους ήταν αν όχι βαρύτερο τουλάχιστον ισοδύναμο με ότι (και σωστά) καταμαρτυρούμε σήμερα στους ΔΗΜΑΡιτες και τον Κουβέλη. Τι έγινε όμως με τους Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ (για αυτούς τους δυο πρόκειται). Ο Κάμενεφ εκλέχτηκε πρόεδρος της κυβέρνησης, ο Ζηνόβιεφ λίγο αργότερα εκλέχτηκε πρόεδρος της Κομουνιστικής Διεθνούς. Ευτυχώς που ο Λένιν δεν ανήκε στην Αριστερή Πλατφόρμα της εποχής.<br /><br />Και όχι μόνο αυτό. Ο Λένιν στον “αριστερισμό”, θεωρητικοποίησε την στάση αυτή. Κατάγγειλε με την γνωστή αθυροστομία του σαν πράγμα αφάνταστα γελοίο επαναστάτες να μην προσπαθούν να συμμαχήσουν έστω και προσωρινά έστω και με ασταθείς συμμάχους, που έχουν διαπράξει λάθη ή και πολιτικά αμαρτήματα. Για να μην θυμίσουμε ότι καθοδήγησε προσωπικά το συνέδριο της Διεθνούς στην απόφαση για το ενιαίο μέτωπο με την γερμανική σοσιαλδημοκρατία που μόλις λίγα χρόνια πριν είχε βάψει τα χέρια της στο αίμα της Λούξεμπουργκ και των σπαρτακιστών. <br />Αυτά είναι κοινός τόπος για όσους ξέρουν το αλφαβητάρι του λενινισμού, εκτός απο μερικούς δικούς μας “αριστερούς”, που μάλιστα κάποιοι βρίσκονται στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.<br />Το να αντικαθιστάς την πολιτική με παπαδίστικη ηθικολογία (τι έκανε ο τάδε τότε και τι αντιπαθής που είναι ο δείνα). Να μην μετράς τον συσχετισμό των δυνάμεων που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι κουκιά μετρημένα (αν η ΔΗΜΑΡ δεν συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ και ψηφίσει πρόεδρο δεν έχουμε εκλογές). Να παίρνεις την επιθυμία σου για πραγματικότητα στην θέση της συγκεκριμένης ανάλυσης (να μην συνεργαστούν μαζί μας αλλά και να ...μην ψηφίσουν Δήμα για πρόεδρο). Όλα αυτά δεν δείχνουν ότι κάποιοι δεν ξέρουν και δεν θέλουν να κάνουν πολιτική; πράγμα αφάνταστα γελοίο για ηγέτες ενός κόμματος τον 21ο αιώνα;<br />Φυσικά αν προσπαθήσει κανείς να εξηγήσει τις παλινωδίες της ΔΗΜΑΡ θα πρέπει να ψάξει τον μικροαστικό της χαρακτήρα, τις αναπόφευκτες ταλαντεύσεις των μεσαίων στρωμάτων και των πολιτικών εκπροσώπων τους, ιδιαίτερα σε περιόδους μη κανονικές, με πυκνό πολιτικό χρόνο και πρωτοφανέρωτες και να χαράξει την σωστή τακτική, που πάντως δεν είναι τους σπρώξει στον αντίπαλο, ιδιαίτερα όταν ο συσχετισμός δυνάμεων είναι οριακός και η παραμικρή μετατόπιση γέρνει την πλάστιγγα σε όφελος του ενός ή του άλλου. <br /><br />Και αν θέλει κάποιος να το δει και αλλιώς, οι ταλαντεύσεις αυτές της ΔΗΜΑΡ την απογύμνωσαν απο τον βασικό όγκο της επιρροής της, τον έσπρωξαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως δεν είναι δεμένοι με συμβόλαιο, μπορεί ένα-δυο λάθη να τους οδηγήσουν ξανά στην ΔΗΜΑΡ ή σε άλλα κεντροαριστερά σχήματα που το σύστημα εναγωνίως προσπαθεί να δημιουργήσει, και να τους εμφυσήσει ζωή με το βλέμμα στραμμένο πάντα ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως θα έπρεπε και ο ΣΥΡΙΖΑ να τους διευκολύνει με σεκταριστική πολιτική τύπου ΚΚΕ;<br />Κάποιοι λένε ότι μπορεί πολλοί ψηφοφόροι να μην ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ αν συνεργαστεί με την ΔΗΜΑΡ. Και θα ψηφίσουν τι; ΣαμαροΒενιζέλους; αστεία πράγματα. Πιθανά κάποιοι να ψηφίσουν ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτός ο κίνδυνος ναι, υπάρχει, αλλά τι μας χαλάει να επιβιώσει και το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; εκτός αν η ενωτική πρόταση προς αυτούς είναι εντελώς δημαγωγική και αποβλέπει μόνο στο να τους στριμώξει.<br />Και ένα τελευταίο : σκέφτηκαν μήπως κάποιοι που ανάγουν σε θέμα αρχής την καθαρότητα, μήπως αρκετοί που παρείσφρυσαν στον ΣΥΡΙΖΑ ενώ δεν θα έπρεπε, διευκολύνθηκαν απο αυτήν την γενικευμένη άρνηση για συνεργασίας. Γιατί αντί να γίνει μια συζήτηση περίπτωση την περίπτωση, συζητούσαμε επί γενικών αρχών και έτσι εφ όσον και σωστά πλειοψηφούσε η ενωτική γραμμή κανείς δεν αποκλειόταν ακόμα και αν έπρεπε!<br /><br />Συμπερασματικά: έχει δίκιο η πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ να μιλά για πλατιές συνεργασίες. Προφανώς το επίδικο δεν είναι άμεσα ο σοσιαλισμός. Όχι μόνο ο λαός δεν είναι έτοιμος για αυτό αλλά ούτε η Αριστερά ξέρει ή συμφωνεί πως θα είναι. Επίδικο είναι να αλλάξει ταξικά χέρια η κυβέρνηση, μετά όλη η εξουσία και τότε μόνο τότε να ανοίξει η συζήτηση στην Αριστερά και όλο τον λαό για βαθύτερες αλλαγές. Αυτό όμως προϋποθέτει σε κάθε φάση να λύνονται πετυχημένα τα προβλήματα αυτής της συγκεκριμένης φάσης και όχι να μας βασανίζουν της επόμενης. <br /></span></div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-80181397254076564642014-12-17T11:17:00.002+02:002014-12-17T11:52:14.644+02:00βιβλιοπαρουσίαση- Λινέρα:κράτος, επανάσταση, ηγεμονία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">H3 { margin-bottom: 0.21cm; }H3.western { font-family: "Arial",sans-serif; }H3.cjk { font-family: "Droid Sans"; }H3.ctl { font-family: "FreeSans"; }P { margin-bottom: 0.21cm; }A:link { }</style>
<br />
<br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: maroon; font-size: large;"><u>Εισαγωγή.</u></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Στην πρωτότυπη
και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συγκυρία
στην χώρα μας, τα θεωρητικά προβλήματα
της μετάβασης αρχίζουν κάπως να
συζητιούνται, αν και όχι ίσως με την
πυκνότητα που θα έπρεπε. Σε αυτά τα
πλαίσια το βιβλίο του Α. Λινέρα (Βολιβιανός
διανοούμενος και αντιπρόεδρος της
κυβέρνησης του Ε Μοράλες), έρχεται σαν
μια πολύτιμη θεωρητική συμβολή, που
στηρίζεται και τροφοδοτείται απο μια
πραγματική διαδικασία μετάβασης, αυτή
που συμβαίνει στην Βολιβία, αλλά και
γενικότερα στην Λ. Αμερική.
</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Κατ αρχήν τι
εννοούμε <b>θεωρητικά προβλήματα
μετάβασης.</b> Προφανώς η μαρξιστική
Αριστερά βλέπει την κατάκτηση της
κυβέρνησης όχι σαν αυτοσκοπό, έστω και
για τον υψηλό σκοπό της κοινωνικής
σωτηρίας, αλλά ενταγμένη σε μια μακριά
διαδικασία ανοίγματος του δρόμου για
το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κοινωνίας
και την “οικοδόμηση” (αν και ο όρος
δεν είναι πολύ δόκιμος) μιας εναλλακτικής,
μετακαπιταλιστικής κοινωνίας, που στα
πλαίσια του μαρξισμού ονομάζεται
κομμουνιστική κοινωνία.
</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Δυο διευκρινήσεις: </span></div>
<ul>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">το πώς θα
είναι η κοινωνία που επιδιώκουμε, σήμερα
δεν είναι τόσο καθαρό, ή καλλίτερα δεν
υπάρχει ενιαία άποψη. Κάποιοι θεωρούν
ότι αρκεί μια επανάληψη του “υπαρκτού”,
με μικρές αλλαγές (που ίσως δεν είναι
καν βελτιώσεις αλλά στην πραγματικότητα
χειρότερη εκδοχή του). Άλλοι επαναφέρουν
τις ηττημένες στην εποχή τους απόψεις
της τότε “αριστερής αντιπολίτευσης”,
και θεωρούν ότι ο κομμουνισμός είναι
υπόθεση καλής θέλησης, μπορεί να
εφαρμοστεί γενικευμένα και αμέσως και
ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν
αντικειμενικές προϋποθέσεις για την
εφαρμογή του (τέτοιες δυνάμεις βρίσκονται
και στον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα στον
καθοδηγητικό του πυρήνα). Κάποιοι άλλοι
θεωρούν ότι κομμουνισμός σημαίνει
γενική κρατικοποίηση των πάντων, είτε
μιλάμε για γιγάντιες πολυεθνικές, είτε
μιλάμε για ένα συνεργείο αυτοκινήτων.
Άλλοι, αντίθετα, θεωρούν ότι κομμουνισμός
είναι ο τρίτος τομέας της “αλληλέγγυας
οικονομίας”. Τέλος κάποιοι ψάχνουν
να βρουν λύση στα προ 170 χρόνων γραπτά
του Μαρξ , που όσο πολύτιμα και αν είναι
σαν οδηγός και αφετηρία, δεν μπορούν
σαν το κοράνι, να απαντάνε στα διαχρονικά
προβλήματα της ανθρωπότητας, κάτι που
και ο ίδιος ο Μαρξ το κορόιδευε. Βέβαια
η συζήτηση δεν θα γίνει στο κενό. Η ίδια
η ταξική πάλη θα ανοίγει στην πράξη τον
δρόμο στις αναγκαίες και ρεαλιστικές
αλλαγές, έστω και με την μέθοδο της
δοκιμής και απόρριψης και τον κοινωνικό
πειραματισμό. Διαφορετικά θα οδηγηθούμε
σε σχήματα και εγκεφαλικές κατασκευές
που τόσο ακριβά έχουμε πληρώσει στην
προηγούμενη επαναστατική προσπάθεια.
</span></div>
</li>
</ul>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<ul>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Κάποια
στοιχεία μιας θεωρίας μετάβασης υπάρχουν.
Μια ορισμένη αριστερά (το ΚΚΕ, κάποιες
άλλες ομάδες που αναμασάν τσιτάτα του
19ου και των αρχών του 20ου αιώνα)
ισχυρίζονται ότι τα προβλήματα είναι
λυμένα, οι απαντήσεις δοθήκανε αρκετά
χρόνια πριν και ότι μόνο η στρεβλή
εφαρμογή τους οδήγησε στις ήττες. Η
τυπολογία της Οκτωβριανής, οι μορφές
που πήραν τα επαναστατικά κινήματα στο
παρελθόν, αν επαναληφθούν, θα οδηγήσουν
σε επιτυχία. Αρκεί να καθαριστούν απο
τις “οπορτουνιστικές” σκουριές. Ακόμα
και αν οι απαντήσεις του παρελθόντος
ήταν σωστές (που πολύ αμφιβάλλουμε όπως
φάνηκε από την ιστορικών διαστάσεων
ήττα, και τον συνακόλουθο εξευτελισμό
που υποστήκαμε), τουλάχιστον τρεις
θεμελιακές αλλαγές σήμερα επιβάλλουν
τον επαναπροσανατολισμό και την ανάγκη
να αναθεωρήσουμε τα θεωρητικά όπλα
μας. Έτσι σήμερα α) έχουμε έναν διαφορετικό
καπιταλισμό (όχι καλλίτερο ούτε
χειρότερο, απλά διαφορετικό), β) σαν
αποτέλεσμα αυτού έχουμε μια εντελώς
διαφορετική εργατική τάξη, διαφορετική
παγκόσμια διασπορά, με διαφορετικά
χαρακτηριστικά και ψυχολογία, συνείδηση
και τρόπο που κινητοποιείται, οργανώνεται
και αγωνίζεται και γ) σαν αποτέλεσμα
των δύο προηγούμενων έχουνε τροποποιηθεί
οι όροι της ταξικής πάλης, με έμφαση
στην ανάγκη δημοκρατικών και πλειοψηφιών
διαδικασιών, την ανάγκη της κατάκτησης
της ηγεμονίας. Απλά η “στρατηγική και
η τακτική” της Γ' Διεθνούς, δεν λειτουργεί
και τα κόμματα που δεν μπορούν ή δεν
θέλουν και συγχρονίσουν τα θεωρητικά
και πρακτικά εργαλεία τους απομονώνονται
όλο και περισσότερο από την κοινωνία
και τις εξελίξεις με κίνδυνο να γίνουν
γραφικές, ακίνδυνες για το σύστημα
ομάδες.
</span></div>
</li>
</ul>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Πέρα από κάποιες
πρώτες απόπειρες του Μαρξ, στα σοβαρά
η συζήτηση για τα ζητήματα της μετάβασης
άρχισε στις αρχές του εικοστού αιώνα,
με ηγεμονικές τις ιδέες των μπολσεβίκων,
που οι πρακτικές τους επιτυχίες δεν
άφηναν περιθώριο για δεύτερη γνώμη. Ένα
βήμα παραπέρα έγινε με τις επεξεργασίες
της Διεθνούς και την συμμετοχή του ίδιου
του Λένιν την δεκαετία του είκοσι με
τις αντιλήψεις για το ενιαίο μέτωπο και
το μεταβατικό πρόγραμμα, αλλά και τον
“αριστερισμό”. Μια τρίτη συζήτηση
άνοιξε την δεκαετία του 60-70, όταν φαινότανε
ότι ένα νέο επαναστατικό, κύμα ωριμάζει, όπου αξιοποιώντας επεξεργασίες του
Γκράμσι, έδωσαν βασικές αντιλήψεις για
την στρατηγική σε χώρες με σχετικά
αναπτυγμένη αστική δημοκρατία.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Το βιβλίο
αποτελείται από τρεις εισηγήσεις-παρεμβάσεις
του Λινέρα (η μια μάλιστα πρόσφατη στο
συνέδριο του Κόμματος Ευρωπαϊκής
Αριστερά), και ένα πολύ εύστοχο πρόλογο
του Ρ. Ρινάλντι για την ελληνική έκδοση.
</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Στον κατατοπιστικό
πρόλογο του Ρινάλντι ενδεικτικά αναφέρει:</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<ul>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">την εκτίμηση
ότι το ζήτημα της μετάβασης στον 21ο
αιώνα ..."μάλλον δεν θα ακολουθήσει
σχήματα και δεν θα μοιάζει με επανάληψη
μορφών επανάστασης που έζησε η ανθρωπότητα
στον 20ο αιώνα"</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">το ότι ο
Λινέρα θαυμάζει μεν τον Λένιν αλλά
παράλληλα είναι πολύ πλουραλιστικός,
συνομιλεί με όλες τις σχολές, δεν
υποτάσσεται σε καθαρότητες και ιδίως
σε απλοποιητικά-απλουστευτικά σχήματα.
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Θεωρεί (και
σωστά κατά την γνώμη μας) εντυπωσιακή
την θέση του Λινέρα για την ανάγκη
οικοδόμησης μια νέας κοινής λογικής
(πράγμα που θα αναλύσουμε περισσότερο
στην συνέχεια).</span></div>
</li>
</ul>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: maroon; font-size: large;"><u>9
θέσεις για τον καπιταλισμό.</u></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Η πρώτη παρέμβαση
του Λινέρα (2013, παρέμβαση στο Αριστερό
φόρουμ) λέγεται “9 Θέσεις για τον
Καπιταλισμό”. Κάνει διάφορες εκτιμήσεις
για τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου
καπιταλισμού, που τον διαφοροποιούν
απο αυτόν των μέσων του 20ου αιώνα. Από
αυτές ενδεικτικά ξεχωρίζουμε:</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<ul>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">την εκτίμηση
ότι με την (πραγματική) υποταγή της
ανθρώπινης γνώσης στον καπιταλισμό ως
βασικής παραγωγικής δύναμης, γνώση που
έχει καθολική, κοινοτική βάση, υπονομεύεται
η βάση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας,
που δημιουργείται απο αυτήν την κοινοτική
παραγωγική δύναμη.
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Σαν δεύτερο
αποτέλεσμα έχουμε μια διάσπαση της
παγκόσμιας εργατικής τάξης σε μια
μερίδα στις μητροπόλεις που σχετίζεται
περισσότερο με την επιστήμη, τις γνώσεις
και την τεχνολογία, και σε μια μερίδα
στην περιφέρεια που σχετίζεται
περισσότερο με την καθημερινή προσπάθεια
και την συνεργατικότητα. Δημιουργείται
έτσι μια κατάσταση διαφορετική απο
εκείνη που οδήγησε στο κράτος πρόνοιας,
στα συνδικάτα και τα εργατικά κόμματα.
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Η αλόγιστη
σπατάλη ή και καταστροφή πλουτοπαραγωγικών
πόρων πέρα απο τους περιβαλλοντολογικούς
κινδύνους, οδηγεί και σε κάποια όρια
για παραπέρα επέκταση του καπιταλισμού
λόγω πιθανής έλλειψης φυσικών πόρων.
Εδώ βέβαια κάποιος μπορεί να αντιτάξει
ότι αυτό δεν είναι αυστηρά πρόβλημα
του καπιταλισμού αλλά της παραγωγή</span><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;">ο Λινέρα παραδέχεται σε ένα σημείο του
βιβλίου του ότι σαν ακαδημαϊκός δεν
καταλάβαινε πράγματα που τα έμαθε απο
την πολιτική</span>ς
γενικά και δεύτερο ότι η επιστήμη
μπορεί να δίνει κάποια διέξοδο πχ νέες
μορφές ενέργειες να αντικαταστήσουν
τα ορυκτά καύσιμα, και νέα τεχνητά υλικά
τις εξαντλούμ</span><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;">ο Λινέρα παραδέχεται σε ένα σημείο του
βιβλίου του ότι σαν ακαδημαϊκός δεν
καταλάβαινε πράγματα που τα έμαθε απο
την πολιτική</span>ενες φυσικές πρώτες ύλες.
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Ο νέος
μετακαπιταλιστικός τρόπος παραγωγής
απαραίτητα πρέπει να είναι παγκόσμιος.
Διστάζει εδώ να χρησιμοποιήσει τον όρο
κομμουνιστικός, που αλλού τον χρησιμοποιεί.
Πιστεύω για δυο λόγους: και γιατί όπως
είπαμε δεν υπάρχει ενιαία αντίληψη για
το τι θα είναι το “μετά”, αλλά και γιατί
ο κομμουνισμός λόγω της θλιβερής
εμπειρίας του “υπαρκτού” έχει ταυτιστεί
με κοινωνίες αντιδημοκρατικές και
φτώχειας. (όχι βέβαια ότι δεν πετύχανε
σημαντικά πράγματα, αλλά η τελική εικόνα
που έμεινε είναι αυτή).
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Εκτιμά ότι
η μορφή κινητοποίησης των εργαζομένων,
η μορφή οργάνωσης των συνδικάτων τείνει
να συμπληρωθεί (ή και να αντικατασταθεί,
γράφει) απο δυο άλλες μορφές: την μορφή
της κοινότητας (σε αγροτικές κοινωνίες)
και την μορφή του “πλήθους”. Αυτό
βέβαια θέλει συζήτηση σε τι βαθμό
συμβαίνει αλλά αν δούμε πχ τις
κινητοποιήσεις μέσω ιντερνέτ (απο την
Αραβική άνοιξη μέχρι τους “αγανακτισμένους”
σε διάφορες χώρες), αλλά και το ειδικό
βάρος των μπλόγκς στην πολιτική πάλη,
καταλαβαίνουμε ότι σε μεγάλο βαθμό η
διαδικασία είναι σε εξέλιξη.
</span></div>
</li>
</ul>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: maroon; font-size: large;"><u>Κράτος,
επανάσταση, ηγεμονία.</u></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Η δεύτερη
παρέμβαση του έγινε σε Διεθνές συμπόσιο
φιλοσοφίας στην Βενεζουέλα, το 2011, με
θέμα όπως ο τίτλος του βιβλίου, και
αποτελεί και το βασικό πυρήνα των απόψεων
του Λινέρα, που αφοράν την θεωρία της
μετάβασης. Και εδώ πάλι ενδεικτικά θα
σταχυολογήσουμε κάποιες απόψεις του.
</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<ul>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Αρχικά εξηγεί
με απλό τρόπο γιατί το κράτος δεν είναι
μόνο θεσμοί και ταξική βία, αλλά και
ιδέες που εγκαθιστούν ηγεμονία. Επίσης
ότι δεν είναι μόνο όργανο στα χέρια
μιας τάξης, αλλά και εκφράζει έναν
συσχετισμό δυνάμεων που υπάρχει στην
κοινωνία. Νομίζω ότι η ανάλυση του είναι
γλαφυρή και ακριβής. Από τα καλλίτερα
σημεία του βιβλίου.</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Παραπέρα
αναφέρει ότι το κράτος έχει τρία (συν
ένα) μονοπώλια: της (νόμιμης) βίας, της
φορολογίας, την νομιμότητας (και της
καθολικότητα, δηλαδή την πρόταξη του
γενικού σε βάρος του τοπικού, του
συντεχνιακού συμφέροντος). Βέβαια εδώ
μπορεί κανείς να παρατηρήσει ότι και
η βία και η νομιμότητα είναι ένα
θεωρητικό, ή ιδανικό μονοπώλιο. Επίσης βία
μπορεί να ασκήσουν και ασκούν διάφορες
ιδιωτικές ομάδες όπως η ιδιωτική αστυνομία. </span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Κομβική στην
ανάλυση του είναι η άποψη ότι η Αριστερά
πρέπει να διεκδικήσει το κράτος και
την εξουσία. Απαντά έμμεσα στις απόψεις
ότι μπορεί να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς
εξουσία, που στην πράξη προέρχονται
βασικά απο τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό
χώρο, αλλά και απο κομμάτια της
παραδοσιακής αριστεράς που έχουν
εγκαταλείψει την μάχη για την κυβερνητική
εξουσία, και με μια δήθεν αριστερίστικη
φρασεολογία ακολουθούν στην πράξη μια
βαθειά ρεφορμιστική πολιτική θεοποιώντας
τους επιμέρους αγώνες, το διεκδικήσεις
απο τα κάτω κτλ (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Φυσικά
διευκρινίζει ότι δεν περιοριζόμαστε
στην κατάληψη του κράτους (γιατί αυτό
θα ήταν απλή εναλλαγή κυβερνήσεων) αλλά
κύρια στον μετασχηματισμό και
εκδημοκρατισμό του στην κατεύθυνση
της λαϊκής συμμετοχής και της συμπλήρωσης
της αντιπροσώπευσης με μορφές άμεσης
δημοκρατίας.
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Αυτή η
διαδικασία βαθιού εκδημοκρατισμού, η
συμμετοχή των μαζών στην εξουσία, είναι
πολιτική επανάσταση, η σύγχρονη μορφή
της. Η πολιτική επανάσταση δικαιώνεται
απο την κοινωνική επανάσταση που
ακολουθεί, δηλαδή την αναδιοργάνωση
της οικονομίας και του πολιτισμού, όλης
της κοινωνικής οργάνωσης. Ο Λινέρα
δικαιούται να μιλά για τον δημοκρατικό
δρόμο. Ο ίδιος προσωπικά οργάνωσε την
μεγαλύτερη ένοπλη ομάδα στην Βολιβία,
πολέμησε, συνελήφθη και βασανίστηκε,
έκανε πέντε χρόνια φυλακή. Αλλά και
στις περισσότερες χώρες της Λ Αμερικής
ο ένοπλος δρόμος δοκιμάστηκε και
ηττήθηκε (πλην της Κούβας). Τώρα
ακολουθούνε τον δρόμο της κατάκτησης
της πλειοψηφίας και με αυτό έχουνε
σημαντικά αποτελέσματα.
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Διερωτάται
τι είναι η σημερινή περίοδος στην
Βολιβία και αλλού. Είναι σοσιαλισμός;
είναι μετάβαση στον σοσιαλισμό; Υιοθετεί
την σωστή κατά την γνώμη μας άποψη ότι
σοσιαλισμός δεν υπάρχει σαν τρόπος
παραγωγής. Οι τρόποι παραγωγής είναι
ο καπιταλιστικός και ο κομμουνιστικός
(και φυσικά η απλή εμπορευματική
παραγωγή, αυτοαπασχόληση κτλ). Σοσιαλισμός
είναι η μεταβατική περίοδος συνύπαρξης
και των δυο τρόπων παραγωγής, σε θανάσιμη
πάλη μεταξύ τους, και αφού την εξουσία
έχει κατακτήσει η εργατική τάξη. Αυτή
είναι μια θέση που την αποδίδει στον
Λένιν, αν και με σαφήνεια από ότι ξέρουμε
την ανέπτυξε ο Μπετελέμ. Εν πάση
περιπτώσει πρόκειται για μια σχετικά
μακρά περίοδο (ο Λινέρα μιλά για
δεκαετίες, ας θυμηθούμε ότι ο καπιταλισμός
για να επικρατήσει παγκόσμια χρειάστηκε
τρεις αιώνες), που δεν θα κριθεί στα
πλαίσια μιας χώρας αλλά παγκόσμια,
ιδιαίτερα σήμερα σε συνθήκες
“παγκοσμιοποίησης”, και ολοκληρώσεων.
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Δηλώνει ότι
πολιτική είναι η οικοδόμηση της ηγεμονίας
(ή των πλειοψηφιών). Η θέση αυτή σηματοδοτεί
την απομάκρυνση απο μια ορισμένη
“μπλανκιστική” ερμηνεία της λενινιστικής
και τριτοδιεθνιστικής παράδοσης, σε
όφελος στρατηγικών αντιλήψεων όπως
το ενιαίο μέτωπο και το μεταβατικό
πρόγραμμα. Είναι αυτό που στην δεκαετία
του '70 ονομάστηκε “δημοκρατικός δρόμος”,
με βασικό χαρακτηριστικό τη συγκέντρωση
πλειοψηφίας για κάθε μείζονα αλλαγή,
αλλαγή που πρέπει να αποδείχνει στην
κοινωνία την αποτελεσματικότητα και
την χρησιμότητα της.
</span></div>
</li>
</ul>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: maroon; font-size: large;"><u>Για
τις αντιθέσεις. </u></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Και ερχόμαστε
σε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον σημείο της
τοποθέτησης, εκείνο που περιγράφει τις
αντιθέσεις-αντιφάσεις της διαδικασίας,
και μάλιστα όχι μόνο αυτές μεταξύ των
ανταγωνιστικών δυνάμεων (δηλαδή τα
δίπολα αστική-εργατική τάξη, δεξιά-αριστερά
κτλ), αλλά και αυτών που αναφύονται
μεταξύ του λαού. Επιγραμματικά να
υπενθυμίσουμε πόσο ταλαιπωρήθηκε το
αριστερό κίνημα, από την παραγνώριση ή
την λειψή θεωρητική αντιμετώπιση του
ζητήματος των αντιθέσεων της μεταβατικής
περιόδου, με τις παλινωδίες περί μη
ύπαρξης αντιθέσεων ή της ύπαρξης μόνο
μη-ανταγωνιστικών κτλ. Ο Λινέρα εντοπίζει
4 βασικές αντιθέσεις:</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<ul>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">πρώτη, ανάμεσα
στο κράτος (και μιλάμε για το κράτος
που έχει ήδη, έστω και μερικά, καταληφθεί από την αριστερά, τους εργαζόμενους)
και στην κοινωνία, τα κινήματα. Για το
πως το Κόμμα, η Αριστερά πρέπει να
καθοδηγεί μεν το κράτος (αλλά χωρίς να
“κρατικοποιηθεί”), και πως να είναι
ταυτόχρονα και αντιπολίτευση. Δεν είναι
εύκολο όπως δείχνει και η εντελώς
πρόσφατη αρνητική πείρα του ΠΑΣΟΚ αλλά
και των κυβερνητικών κομμουνιστικών
κομμάτων στον “υπαρκτό”.
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Δεύτερη,
ανάμεσα στην ανάγκη εκπροσώπησης
συμφερόντων πλατύτερων συμμαχικών
στρωμάτων και την ανάγκη εκπροσώπησης
των στενών συμφερόντων της εργατικής
τάξης. Ο Λινέρα γλαφυρά εξηγεί την
ανάγκη μιας λεπτής ισορροπίας ώστε να
προωθείς μεν τα συμφέροντα των συμμάχων
μικροαστών, αλλά χωρίς να εγκαταλείπεις
τον σκληρό πυρήνα της εργατικής τάξης,
που είναι το βασικό και πιο σταθερό
στήριγμα της Αριστεράς.
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Τρίτη, αντίφαση
μεταξύ καθολικών συμφερόντων και
συμφερόντων στενών, τοπικών ή συντεχνιακών.
Δεν το γράφει ο Λινέρα αλλά η υποταγή
των στενών συντεχνιακών στα πολιτικά
συμφέροντα είναι υλοποίηση στην πράξη
του ηγεμονικού ρόλου της εργατικής
τάξης. Αυτό δεν είναι κάποιο δευτερεύον
ζήτημα. Στην υποδαύλιση του συντεχνιασμού
πολιτικά καθυστερημένων ομάδων της
εργατικής τάξης αποβλέπει και η Δεξιά
για να υπονομεύσει την νέα εξουσία,
αλλά και κάποια ανώριμα “υπεραριστερά”
κόμματα ελπίζοντας να κερδίσουν επιρροή
και αδιαφορώντας για τους γενικότερους
πολιτικούς συσχετισμούς. Και στην Χιλή
του Αλιέντε είχαμε τέτοια αποσταθεροποιητικά
φαινόμενα.
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Και τέλος
την αντίθεση μεταξύ οικονομικής
ανάπτυξης και διαφύλαξης του περιβάλλοντος.
Αντίφαση που θα οξύνεται συνέχεια και
επειδή το περιβάλλον συνεχώς επιβαρύνεται,
αλλά και αναπτύσσεται η οικολογική
συνείδηση πλατειών στρωμάτων του
πληθυσμού, ενώ απο την άλλη η αντιμετώπιση
της οξείας κρίσης ίσως δελεάζει στο να
παραβλέπονται τέτοιες “πολυτέλειες”.
</span></div>
</li>
</ul>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Ο Λινέρα προσπαθεί
να αναλύσει τις αντιθέσεις που εντοπίζει
θεωρητικά αλλά και πρακτικά, γιατί μην
ξεχνάμε ότι οι θεωρητικές του αναλύσεις
γίνονται εν θερμώ, μπαίνουν στην δοκιμασία
της εν εξελίξει αδυσώπητης ταξικής
πάλης στην χώρα του. Δεν θα δώσουμε
περισσότερες λεπτομέρειες απο την
γλαφυρή και γεμάτη ζωντανά παραδείγματα
ανάλυση του, προτρέποντας την ανάγνωση
του ίδιου του βιβλίου.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Πάντως εδώ θα
θέλαμε να προσθέσουμε ότι οι αντιφάσεις
πρέπει να είναι αρκετά περισσότερες,
που μερικές ούτε καν τις θεωρούμε
πιθανές, ή απλά τις βαφτίζουμε προπαγάνδα
του αντιπάλου. Ενδεικτικά να αναφέρουμε
ορισμένες.
</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<ul>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Δημόσιο και
σπατάλη: δηλαδή ο κίνδυνος η δημόσια
περιουσία να αντιμετωπίζεται όχι σαν
όλων αλλά σαν “κανενός”, να παραμελείται
ή και να καταστρέφεται.
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Δημόσιο και
διαφθορά: νομίζω κατανοητό, δεν χρειάζεται
περισσότερα.
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Επένδυση-κατανάλωση:
τι μέρος του παραγόμενου πλούτου πρέπει
να καταναλώνεται άμεσα και τι να
επενδύεται ώστε να αποδώσει στο μέλλον.</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">
Ατομικός-κοινωνικός μισθός: τι μέρος
της εργατικής αμοιβής πρέπει να δίνεται
σαν ατομικός μισθός, και τι σαν κοινωνικές
παροχές. Εδώ υπάρχει σημαντικό έδαφος
και για συντεχνιακές αντιπαραθέσεις.
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Αντιπροσώπευση
και άμεση δημοκρατία: έτσι ώστε να
εξασφαλίζεται μια ισορροπία του γενικού
συμφέροντος αλλά και κάθε συγκεκριμένης
ομάδας.
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Περιορισμένοι
πόροι και προτεραιότητες: οι πόροι
πάντα είναι περιορισμένοι και φυσικά
κάθε ένας θέλει να λυθεί το δικό του
πρόβλημα, είτε αφορά υποδομές, είτε
πρόνοια, είτε ανάπτυξη. κ.ο.κ.</span></div>
</li>
</ul>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Όλα αυτά τα
ζητήματα θα προκαλούν εντάσεις όχι
μόνο ανάμεσα σε εχθρικές τάξεις, αλλά
και “στα πλαίσια του λαού”. Και πρέπει
να λύνονται δημιουργικά, δημοκρατικά
και με διαφάνεια. Θα υπάρχουν διαφωνίες
και δυσαρέσκειες αλλά τελικά οι λύσεις
που δίδονται και οι διαδικασίες που
ακολουθούνται για την λύση τους πρέπει
να εξασφαλίζουν την συνοχή του
κυρίαρχου-ηγεμονικού μπλοκ, αλλιώς θα
έχουμε πολιτικό πισωγύρισμα.
</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: maroon; font-size: large;"><u>Στο
συνέδριο του ΚΕΑ.</u></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Η τρίτη και πιο
πρόσφατη εισήγηση του (Δεκέμβρης 2013)
έγινε στο συνέδριο του Κόμματος της
Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Αφού στην αρχή
επαναλαμβάνει μια σειρά θέσεις του
γνωστές σε μας απο τις δυο προηγούμενες
διαλέξεις (για την παγκοσμιοποίηση,
την υπαγωγή της γνώσης στην καπιταλιστική
κερδοφορία, τον διχασμό της εργατικής
τάξης σε 2 διακριτές μερίδες με ασύμμετρη
παγκόσμια κατανομή, για την υποχώρηση
του ρόλου των συνδικάτων κτλ) κάνει την
απλή διαπίστωση ότι κάτι δεν κάνουμε
καλά, διαφορετικά δεν θα είχε η Δεξιά
την εξουσία. Αυτή η απλή αλλά ιδιοφυής
σκέψη μπορεί να οδηγήσει σε αναστοχασμό
όλων των θεωρητικών μας αποσκευών, χωρίς
να εγκαταλείψουμε το έδαφος του μαρξισμού,
της επανάστασης, της υπόθεσης της
εργατικής τάξης. Το τολμήσανε στην Λ.
Αμερική, κάποια βήματα γίνονται σε μας
εδώ με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλα συγγενή
ευρωπαϊκά κόμματα. Μένει να δούμε που
θα οδηγήσει. Την αγωνία του για το μέλλον
των ευρωπαϊκών προσπαθειών αναπτύσσει
στην εισήγηση του αυτή.
</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<ul>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Εξαίρει τον
ρόλο των εναλλακτικών προγραμμάτων,
λέγοντας ότι η καταγγελία δεν οδηγεί
σε επιθυμία για εξουσία.
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Ξαναπιάνει
το νήμα του Γκράμσι για την “κοινή
λογική”, τον κοινού νου. Σε αντίθεση
με μια ορισμένη αριστερά που έκανε και κάνει
ιδεολογικοποιημένη “πολιτική”,
ακατανόητη στις πλατύτερες μάζες, ο
Γκράμσι μίλησε για την ανάγκη να
καταπιαστούμε με τον κοινό νου, να
προσπαθήσουμε να κτίσουμε την ηγεμονία
κερδίζοντας την πλειοψηφία, προσπαθώντας
να δούμε τους εργαζόμενους όπως
σκέφτονται πραγματικά και όχι όπως θα
θέλαμε να σκέφτονται, αντιμετωπίζοντας
μια πραγματική και όχι μια ιδεοτυπική
εργατική τάξη, κάτι που οι διανοούμενοι
δεν μπορούν και δεν ξέρουν να το κάνουν
(ο Λινέρα παραδέχεται σε ένα σημείο του
βιβλίου του ότι σαν ακαδημαϊκός δεν
καταλάβαινε πράγματα που τα έμαθε από
την πολιτική).
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Προτρέπει
να ανακτήσουμε την έννοια της δημοκρατίας, μιας και οι άμεσες πολιτικές μάχες δεν γίνονται στο όνομα του σοσιαλισμού, όπως νομίζουν οι αριστεριστές, αλλά της δημοκρατίας όπως μας δίδαξε ο Λένιν. Φυσικά όχι την τυπική, αστική δημοκρατία,
αλλά την δημοκρατία που θα εκτείνεται
σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής
και πρώτα από όλα στην οικονομία, και
στην λαϊκή συμμετοχή στην λήψη των
αποφάσεων. Η αστική δημοκρατία είναι
περιορισμένη και έτσι όπως είναι βολεύει
μια χαρά την αστική τάξη. Αλλά εμείς
δεν πρέπει να πάμε πίσω από αυτήν, πρέπει
να την διευρύνουμε, και κατακτώντας
την τέχνη του να κάνουμε πολιτική, να
κτίσουμε συμμαχίες, να κατακτήσουμε
την ηγεμονία, να κτίσουμε ένα πλειοψηφικό
μπλοκ για να ανοίξει ο δρόμος προς τον
σοσιαλισμό.
</span></div>
</li>
</ul>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: maroon; font-size: large;"><u>Επιλεγόμενα
και κάποιες παρατηρήσεις. </u></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Να τελειώσουμε
την σύντομη παρουσίαση με ένα σοβαρό
κατά την γνώμη μας ζήτημα που δεν
αναφέρεται ρητά, αλλά διαπερνά όλην την
ανάλυση του Λινέρα. Ο Λινέρα φαίνεται
να θεωρεί (εκτός αν δεν τον διαβάζουμε
σωστά) ότι ο κομμουνισμός (ή όπως αλλιώς
ονομάσουμε την μετακαπιταλιστική
κοινωνία) εξαρτάται αποκλειστικά απο
τον πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων, και
όχι απο και απο κάποιους αντικειμενικούς
παράγοντες της οικονομίας. Ότι το
σημερινό επίπεδο παραγωγικών δυνάμεων,
με την κυριαρχία ακόμα της μηχανικής
παραγωγής και με σημαντικά υπολείμματα
χειρωνακτικής, είναι υπερώριμο για τον
κομμουνισμό. Ξέρουμε ότι κάποιοι
μαρξιστές (κύρια Αλτουσεριανής επιρροής)
“βγάζουν (ας μου συγχωρεθεί η έκφραση!)
σπυριά” και μόνο στην διατύπωση του
σχετικού προβληματισμού, χαρακτηρίζοντας
τον “παραγωγισμό”, “οικονομισμό” κτλ
Η δική μας οπτική είναι κάπως διαφορετική.
Οπωσδήποτε σήμερα η εργατική τάξη, οι
εργαζόμενοι, μπορούν να πάρουν την
εξουσία, και να ανοίξουν υπό προϋποθέσεις
τον δρόμο για τον κομμουνισμό. Μπορούν
να αναδιαρθρώσουν μέρος της οικονομίας
σε κομμουνιστική βάση, αλλά σε τομείς,
κλάδους και επιχειρήσεις που κυριαρχεί
η μηχανική (ή ακόμα χειρότερα χειρωνακτική
παραγωγή), θα έχουμε μόνο τυπική υπαγωγή,
και ο καπιταλισμός πιθανά να δουλεύει
πιο αποδοτικά. Θα είναι μια κατάσταση
εύθραυστη, που θα κινδυνεύει απο αλλαγές
στον συσχετισμό δυνάμεων. Μόνο σε τομείς
όπου κυριαρχεί η αυτοματοποίηση, οι
νέες τεχνολογίες, το λογισμικό, μπορούμε
να έχουμε πραγματική υπαγωγή τους στον
κομμουνισμό, και πιο αποδοτική λειτουργία
τους με κομμουνιστικές σχέσεις. <b>Δηλαδή
σε τομείς όπου ο κομμουνισμός έχει γίνει
τεχνική αναγκαιότητα.</b> Για παραπέρα
πραγμάτευση του θέματος δες το “ελεύθερο
λογισμικό και κομμουνισμός”,
(<a href="http://dionisispolitis.blogspot.gr/2014/04/7.html">http://dionisispolitis.blogspot.gr/2014/04/7.html</a>).
</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Φυσικά και σε
άλλα σημεία θα μπορούσε να γίνει μια
συζήτηση και να εγερθούν ενστάσεις.
</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Πχ όταν επιδοτείται
το ρεύμα γράφει ο Λινέρα ηττάται η λογική
του κέρδους και της ανταλλακτικής αξίας.
Μπορεί να είναι έτσι μπορεί όμως και να
μην είναι. Αν πχ η συνολική εικόνα
οδηγήσει στο να διαμορφωθεί στην λαϊκή
πλειοψηφία η αντίληψη ότι η επιδότηση
δεν είναι παραγωγική, ή ακόμα χειρότερα
ότι οδηγεί σε υπερβολική δημοσιονομική
επιβάρυνση, αυτό μπορεί να τροφοδοτήσει
και όχι να πλήξει τον νεοφιλελευθερισμό
και την λογική του κέρδους. Άρα κάθε
μέτρο δεν πρέπει να εξετάζεται απομονωμένα
και δογματικά (ή ακόμα χειρότερα απο
άποψη ηθικής, ότι “βοηθάμε τους φτωχούς”),
αλλά συνολικά, στο πλαίσιο μιας οικονομικής
πολιτικής που να είναι αποτελεσματική
και τελικά να βοηθάει την ενίσχυση της
αριστερής πλειοψηφίας. Παρόμοιο είναι
το ζήτημα με την δημόσια επιχείρηση. Η
ύπαρξη της κατ αρχήν περιορίζει τον
τομέα του καπιταλισμού. Αλλά όταν είναι
αντιπαραγωγική, όταν λειτουργεί
απαράδεκτα, πριμοδοτεί τελικά την
νεοφιλελεύθερη ιδέα ότι το δημόσιο
ταυτίζεται με την διαφθορά, την σπατάλη
και είναι μη-παραγωγικό.
</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Επίσης η
αυτοδιαχείριση των εγκαταλελειμμένων
εργοστασίων μπορεί να υποστηριχτεί απο
την κυβέρνηση, σαν άμεσο μέτρο επιβίωσης,
αλλά αυτό φυσικά δεν είναι σοσιαλισμός,
είναι στην καλλίτερη περίπτωση ομαδικός,
εργατικός καπιταλισμός. Αυτό πρέπει να
ξεκαθαρίζεται και όχι να διασπείρονται
αυταπάτες. Το ίδιο και με την λεγόμενη
αλληλέγγυα οικονομία. Ναι, άμεσα θα
υποστηριχθεί, αλλά αυτό δεν είναι
σοσιαλισμός, είναι λύση ανάγκης. Η
Αριστερά (και οι εργαζόμενοι!) θα πρέπει
να ασχοληθεί θεωρητικά αλλά κυρίως
πρακτικά, με το πως θα κάνει αποδοτικές
για τον λαό, ανταγωνιστικές και πρότυπες
τις μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις. Εκεί
θα κριθεί σήμερα η άμιλλα μεταξύ
καπιταλισμού και σοσιαλισμού. Διαφορετικά
δεν κάνουμε τίποτα άλλο παρά να
μεταφράζουμε τον Holloway στην ...οικονομία,
δηλαδή “θα προσπαθούμε πως να κάνουμε
κομμουνισμό χωρίς να πάρουμε και να
διαχειριστούμε αποτελεσματικά την
σύγχρονη μεγάλη (πολυεθνική) επιχείρηση”.
</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Το βιβλίο του
Λινέρα είναι μια σημαντική συμβολή στον
θεωρητικό εξοπλισμό μας σήμερα. Ιδιαίτερα
στην Ελλάδα που μπορεί σε λίγες εβδομάδες
(!) να έχουμε την τύχη να κάνουμε το πρώτο
βήμα πρακτικής λύσης των τεράστιων και
κοσμοϊστορικών καθηκόντων που
πραγματεύεται ο Βολιβιανός σύντροφος.
</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<span style="font-size: large;">
</span></div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-72404000587610426932014-12-16T12:29:00.001+02:002014-12-16T12:31:30.860+02:00Ένα σχόλιο για τον πολιτικό πολιτισμό της Αριστεράς.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;"><br /><br />Τρομάζω κάποιες φορές απο την εμπάθεια των σχολιασμών στα κοινωνικά δίκτυα, όπου βλέπει κανείς πως σκέφτεται και εκφράζεται ο μέσος άνθρωπος. Και καλά, απο ακροδεξιούς ίσως κανείς να το περιμένει, αν συνυπολογίζει την αμάθεια και τα ψυχολογικά κόμπλεξ που πιθανά να κουβαλάνε. Παρ όλα αυτά είναι εντυπωσιακό το μίσος που εκφράζεται όχι μόνο για τον πολιτικό αντίπαλο, αλλά για την άλλη, διαφορετική άποψη. Και δεν μιλάμε για εξαιρέσεις. Σε κάποια σάιτ αν όχι όλα, μεγάλο μέρος των σχολίων περιέχουν εμετικούς χαρακτηρισμούς, που δυσκολεύεσαι όχι μόνο να αναδημοσιεύσεις, αλλά και να παρακολουθήσεις. Και απο αυτόν τον κανόνα δεν ξεφεύγουν ούτε σοβαρά υποτίθεται σάιτ (πχ ΚΑΘΗΝΕΡΙΝΗ κτλ).<br /><br />Εκεί που το πράγμα γίνεται ανησυχητικό είναι το ύφος και το ήθος πολλών αριστερών σχολιαστών. Και δεν πρόκειται για “ταξικό μίσος”, ότι και αν αυτό σημαίνει. Πρόκειται για εμπάθεια απέναντι στην άλλη άποψη. Δείτε για παράδειγμα πως σχολιάζει η πλειοψηφία (ευτυχώς “μόνο” η πλειοψηφία' και όχι η ολότητα) φίλων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή του ΚΚΕ την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Ή ακόμα χειρότερα πως συζητάνε οπαδοί ίδιου κόμματος (ΣΥΡΙΖΑ) αλλά διαφορετικής ...τάσης. Μερικές φορές είναι πιο επιθετικοί απο ότι θα ήταν απέναντι πχ στην Δεξιά.<br /><br />Αφορμή για το σχόλιο αυτό στάθηκε η παρακάτω δημοσίευση πριν απο μερικές μέρες, σχετικά με την υπόθεση του Ν Ρωμανού. Έγραψε λοιπόν κάποιος σχετικά νέος άνθρωπος (όχι πολύ νέος για να έχει και το ακαταλόγιστο της ηλικίας):<br /><i>Αυτόκλητοι ''γκουρού'' της ''αριστεράς'', των ''κινημάτων'' και της ''επανάστασης'' που υποδεικνύουν μορφές κοινωνικής πάλης ...Αυτοί εν τέλει φοβίζουν, αποθαρρύνουν και τρομοκρατούν τον κόσμο περισσότερο από τα τρομολαγνικά δελτία ειδήσεων......</i></span><br />
<span style="font-size: large;"><br />προσέξτε 2 βασικά σημεία:<br />-αυτόκλητοι: δηλαδή δεν έχουν δικαίωμα να διατυπώσουν άποψη, μιλάνε χωρίς να ερωτώνται (καλυμμένος φασισμός).<br />-το Αριστερά, επανάσταση κτλ όλα σε εισαγωγικά. Η διαφορετική άποψη ενοχοποιείται ως μη-αριστερή, ως εχθρική.<br /><br />Πάντα πίστευα ότι η ύβρις πέρα απο χαμηλό πνευματικό επίπεδο δείχνει και μεγάλη πολιτική ανωριμότητα. Ανωριμότητα να καταλάβεις ότι κάθε άλλη άποψη περιλαμβάνει ένα μέρος της αλήθειας, ότι έστω και στρεβλά αντανακλά μερικά την πραγματικότητα κάποιου. Θέλει ικανότητα να μπορείς να καταλάβεις τον ορθολογικό πυρήνα κάθε διαφορετικής , "λανθασμένης” άποψης και να τον ενσωματώσεις στην δική σου “ορθή” . Ακόμα και ο πολιτικός αντίπαλος δεν είναι “το απόλυτο κακό”, εκφράζει ένα διαφορετικό πολιτικό σχέδιο που εξυπηρετεί μεν αντίθετα ταξικά συμφέροντα, αλλά υπάρχει κάποιος λόγος που έχει μαζική υποστήριξη, που φυσικά δεν αίρεται με κραυγές ή βρισιές. <br /><br /></span></div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-63325120647618677932014-12-06T15:24:00.000+02:002014-12-06T16:16:49.784+02:00Ο Ρωμανός, η Αριστερά, η πολιτική.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;"><br /><br />Ο Ρωμανός έχει συγκινήσει το πανελλήνιο. Ένα νεαρό παιδί, που είχε την ατυχία να ζήσει με τραγικό τρόπο την δολοφονία του φίλου του που ξεψύχησε στα χέρια του. Που ζητά να σπουδάσει και θέτει σε κίνδυνο την ζωή του για αυτό. <br />Δεν με ενδιαφέρει ότι προέρχεται απο αστική οικογένεια. Δεν κρίνω αυτήν την στιγμή τον τρόπο που είχε διαλέξει αγωνίζεται, αν και τον θεωρώ εντελώς λαθεμένο. Συμπαραστέκομαι στο πρόβλημα του και αγωνιώ για την ζωή του. Αγανακτώ με την υποκρισία του αστικού κράτους και ιδιαίτερα της κυβέρνησης, που ενώ διευκολύνει κάθε είδους εγκληματίες, εξαντλούν την αυστηρότητα τους σε έναν έφηβο.<br /><br />Φυσικά αναρωτιέμαι για τα κυβερνητικά κίνητρα. Τα τελευταία εικοσιτετράωρα εκτυλίσσεται ένα απλό όσο και αποτελεσματικό σχέδιο. Κάνουνε μέσω ΜΜΕ κύριο ζήτημα το θέμα Ρωμανός. Δείχνουνε αδιαλλαξία και τον σπρώχνουν στον θάνατο ελπίζοντας έτσι να πυροδοτήσουν έκρηξη αγανάκτησης απο όλον τον κόσμο και ιδιαίτερα απο την νεολαία που ασφυκτιώντας κάτω απο την ανεργία, την ανασφάλεια, τα εκπαιδευτικά προβλήματα θέλει ένα τίποτα “για να πάρει ανάποδες” , να βγει στους δρόμους και να κάψει την Αθήνα. Θα αφήσουν αυτό να ξεδιπλωθεί, θα το φιλμάρουν, θα το προσφέρουν μέσω ελεγχόμενων ΜΜΕ σαν θέαμα στους συντηρητικούς νοικοκυραίους και μετά θα ακολουθήσει άγρια καταστολή. Θα φοβίσουν συντηρητικό κόσμο, και μετά θα του πλασάρουν το δίλημμα “ή Σαμαράς ή αναρχία”. <br /><br /><u>Πόσους θα κοροϊδέψουν έτσι; δεν χρειάζονται πολλούς. Ένα 3-4% του εκλογικού σώματος να επαναπατρίσουν, κερδίσανε τις εκλογές, και συνεχίζουν την ίδια καταστροφική πολιτική της ανεργίας και οικονομικής εξόντωσης των εργαζομένων για άλλα τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. Τόσο απλά. </u></span><br />
<span style="font-size: large;"><u> </u><br />Και η Αριστερά; φαίνεται ότι κάποιοι κύκλοι της προειδοποιούν για το σχέδιο. Ναι, αλλά πως αντιμετωπίζεται όταν απλά περιορίζεται στο να καλεί σε συμπαράσταση στον Ρωμανό, σερνάμενη πίσω απο πρωτοβουλίες που παίρνουν άλλοι; πιστεύω ότι πρέπει να βγει τολμηρά και να καλέσει τον Ρωμανό να σταματήσει την απεργία πείνας. Να εξαντλήσει όλα τα μέσα πίεσης στην κυβέρνηση ώστε να κάνει πίσω. Και σε τελευταία ανάλυση να δεσμευτεί ότι σε 2-3 μήνες που θα αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες θα λύσει ευνοϊκά το ζήτημα. Έτσι και ο Ρωμανός θα έχει μια ευκαιρία στην ζωή και την μόρφωση, και θα ματαιωθούν τα σχέδια των μνημονιακών.<br /><br />Ο Ρωμανός με την (θαρραλέα είναι αλήθεια) στάση του κατάφερε όχι απλά να κερδίσει την δημοσιότητα και την συμπάθεια πολλών <u>αλλά και γίνει κεντρικό πολιτικό πρόσωπο που πιθανά να καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις.</u> Όμως σε ποια κατεύθυνση; είναι ένα ερώτημα που δεν απασχολεί ούτε τον ίδιο ούτε τον ιδεολογικό χώρο (αντιεξουσιστικό) στον οποίο κινείται. <u>Δεν καταλαβαίνει ότι άθελα του προσφέρει το άλλοθι για να υλοποιηθεί ο κυβερνητικός σχεδιασμός, ώστε να επανασυσπειρωθεί ο συντηρητικός κόσμος που είχε αποφασίσει να ψηφίσει όχι στα μνημόνια. Έτσι πιθανά να χαθεί μια ιστορική ευκαιρία και το σάπιο σύστημα να πάρει ανάσα</u>. Όμως η Αριστερά οφείλει να δρα πολιτικά και όχι να σέρνεται αυθόρμητα πίσω απο τις εξελίξεις. </span></div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-24620967728587414752014-06-18T15:24:00.000+03:002014-07-23T00:45:22.286+03:00 Κριτική στο κείμενο 53 μελών της ΚΕ: “Aπό τη νίκη στην ανατροπή: για τις εκλογές και την επόμενη μέρα του ΣΥΡΙΖΑ.”<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;"><img alt="" src="" />
</span><style type="text/css">P { margin-bottom: 0.21cm; }</style>
<br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: DejaVu Serif, serif; font-size: large;">Το
κείμενο<a href="http://www.avgi.gr/article/3029276/keimeno-sumbolis-stin-apotimisi-ton-eklogon-upografoun-53-stelexi-tou-suriza"> (http://www.avgi.gr/article/3029276/keimeno-sumbolis-stin-apotimisi-ton-eklogon-upografoun-53-stelexi-tou-suriza</a>) των 53 μελών της ΚΕ για τα
αποτελέσματα των εκλογών και την επόμενη
μέρα, όπως και να το δει κανείς, είναι
μια σοβαρή προσπάθεια εκτίμησης της
συνολικής δουλειάς του ΣΥΡΙΖΑ, που θα
συζητηθεί και από την ΚΕ και από όλο το
κόμμα. Στο μικρό αυτό σημείωμα θα κάνουμε
μερικές σκέψεις, θίγοντας όχι όλα τα
ζητήματα που αναλύονται αλλά επικεντρώνοντας
σε μερικά βασικά, πάντα κατά την γνώμη
μας. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: maroon; font-size: large;"><span style="font-family: DejaVu Serif, serif;"><u>Τα
καλά σημεία.</u></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: DejaVu Serif, serif; font-size: large;">Στο
κείμενο υπάρχουν σημεία κριτικής που
μας φαίνονται σωστά ανεξάρτητα απο το
ειδικό βάρος τους. Όπως η επισήμανση
ότι κάποιες προεκλογικές τοποθετήσεις
φαίνονταν να “<span style="color: black;"><span style="text-decoration: none;"><i><span style="font-weight: normal;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">εστιάζουν
στη συντελεσμένη καταστροφή, υποβαθμίζοντας
την προγραμματική μας πρόταση</span></span></span></i></span></span><span style="color: black;"><span style="text-decoration: none;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">”,
ή το ότι “</span></span></span></span></span></span><span style="color: black;"><span style="text-decoration: none;"><i><span style="font-weight: normal;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Οι
δικές μας κοινωνικές αναφορές δεν
υποκαθίστανται από σχήματα τύπου «Ελλάδα
εναντίον Μέρκελ», «ο λαός ενάντια στο
μεγάλο κεφάλαιο» κ.ο.κ. Τα ίδια ισχύουν,
εξάλλου, και για έναν ορισμένο
σκανδαλοθηρικό-τιμωρητικό λόγο, που
παραπέμπει σε σχηματισμούς (πολύ)
δεξιότερα του ΣΥΡΙΖΑ</span></span></span></i></span></span><span style="color: black;"><span style="text-decoration: none;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">.”</span></span></span></span></span></span></span></div>
<div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="color: black; font-size: large;"><span style="font-family: DejaVu Serif, serif;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Σωστά
αναφέρεται και η ανάγκη προγραμματικής
αποσαφήνισης, με ριζοσπαστικές και
ρεαλιστικές προτάσεις, αν και φοβούμαστε
ότι αν μπούμε στην ουσία της συζήτησης
μπορεί να εννοούμε διαφορετικά πράγματα.
</span></span></span></span>
</div>
<div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: DejaVu Serif, serif; font-size: large;"><span style="color: black;"><span style="text-decoration: none;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Το
πολύ δυνατό σημείο όμως είναι η σημαντική
επισήμανση ότι : “</span></span></span></span></span></span><span style="color: black;"><span style="text-decoration: none;"><i><span style="font-weight: normal;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Οι
αντίπαλοί μας δεν χρησιμοποιούν απλώς
κόλπα ή τη λογική του πολιτικού μάρκετινγκ.
Έχουν επίσης κοινωνικές αναφορές.
Απευθύνονται σε ένα μεγάλο μέρος του
κεφαλαίου που κερδίζει μέσα στην κρίση,
σε μεσαία στρώματα, ιδίως σε εκείνα που
διασώζονται, αλλά και σε τμήματα
εργαζομένων που αν και έχουν υποστεί
μεγάλες ζημιές, αισθάνονται ότι η
κυβέρνηση τους εξασφαλίζει μια θέση
στα όρια της επιβίωσης. Στη λογική τους,
ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τους εγγυάται τη θέση αυτή
- αντίθετα, μπορεί να τους βάλει σε νέες
περιπέτειες</span></span></span></i></span></span><span style="color: black;"><span style="text-decoration: none;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">.”
Αυτό έχει ιδιαίτερη αξία, γιατί ένα
μεγάλο μέρος των αριστερών είχε (και
έχει) μάθει να σκέφτεται με όρους ότι
απέναντι στο 10% της αστικής τάξης υπάρχει
μια συμπαγής, χωρίς αντιθέσεις λαϊκή
πλειοψηφία, ότι η αριστερή πρόταση μας
αγκαλιάζεται από όλους, ανεξάρτητα αν
δεν μας ψηφίζουν. Επίσης είχε μάθει να
εφευρίσκει απίθανες θεωρίες όπως της
“ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης” και
της παντοδυναμίας των ΜΜΕ, ενώ οι πιο
χυδαίες εκδοχές έφταναν να βρίζουν την
πλειοψηφία σαν ηλίθιους και να καλούν
τον λαό να “ξυπνήσει”. </span></span></span></span></span></span></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: DejaVu Serif, serif; font-size: large;"><span style="color: black;"><span style="text-decoration: none;"><span style="font-style: normal;"><u><span style="font-weight: normal;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Η
ακριβής εκτίμηση της έκτασης της λαϊκής
αποδοχής των αντιλήψεων του αστικού
μπλοκ αποτελούν κατά την γνώμη μας το
βασικότερο στοιχείο του πολιτικού
συσχετισμού δύναμης.</span></span></span></u></span></span></span><span style="color: black;"><span style="text-decoration: none;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">
Φυσικά και το 27% που ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ
πρέπει να διακριβωθεί πως σκέφτεται.
Δεν είναι της στιγμής αλλά έχουμε λόγους
να πιστεύουμε ότι κυριαρχούν μικροαστικές
αντιλήψεις, λογική ανάθεσης, ανοχή και
όχι θερμή υποστήριξη, κάτι σαν “να
δοκιμάσουνε και αυτούς και βλέπουμε”.
</span></span></span></span></span></span></span>
</div>
<div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="color: black; font-size: large;"><span style="font-family: DejaVu Serif, serif;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Όμως
διερωτάται κανείς τι συμπέρασμα βγάζει
το ίδιο το κείμενο από αυτήν την βαρύνουσα
θεωρητική διαπίστωση; νομίζουμε κανένα,
ή καλλίτερα προτείνει μια πολιτική και
ιδεολογική δουλειά βάθους που βέβαια
χρονικά απαιτεί πολύ, μα πάρα πολύ χρόνο,
με τα αποτελέσματα της σχετικά αβέβαια
(και αυτά αν υπάρξουν σε συνθήκες πιθανά
πιο ευνοϊκές για το αστικό μπλοκ) <u>μια
τακτική που αντικειμενικά παραπέμπει
στις καλένδες την υπόθεση της αριστερής
κυβέρνησης. </u></span></span></span></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: DejaVu Serif, serif; font-size: large;"><span style="color: black;"><span style="text-decoration: none;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Μήπως από την εκτίμηση ότι η κοινωνία είναι
πολιτικά και ιδεολογικά τριχοτομημένη
(δεξιό μπλοκ, ΣΥΡΙΖΑ, και παραπαίουσα
αλλά σε διεργασίες κεντροαριστερά), θα
έπρεπε να βγει ένα πιο “πεζό” αλλά
ρεαλιστικό συμπέρασμα; ότι δηλαδή πρέπει
παράλληλα με την προτεινόμενη ιδεολογική
δουλειά να </span></span></span></span></span></span><span style="color: black;"><span style="text-decoration: none;"><span style="font-style: normal;"><u><span style="font-weight: normal;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">δούμε
τις πιθανές συμμαχίες στο αντιμνημονιακό
χώρο και στην αριστερή σοσιαλδημοκρατία</span></span></span></u></span></span></span><span style="color: black;"><span style="text-decoration: none;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">,
και μάλιστα να παρέμβουμε στις εξελίξεις
της λεγόμενης κεντροαριστεράς, όχι για
να πάρουμε μέρος σε αυτές αλλά για να
ενισχύσουμε τάσεις και δυνάμεις που θα
δέχονταν να στηρίξουν ή να ανεχθούν μια
κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ;</span></span></span></span></span></span></span></div>
<div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<div align="CENTER" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="color: maroon; font-size: large;"><span style="font-family: DejaVu Serif, serif;"><u><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">τα
αδύνατα-προβληματικά σημεία.</span></span></u></span></span></div>
<div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="color: black; font-size: large;"><span style="font-family: DejaVu Serif, serif;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Υπάρχουν
αρκετά προβληματικά -έστω δευτερεύοντα-
αδύνατα σημεία. </span></span></span></span>
</div>
<ol>
<li><div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="color: black; font-size: large;"><span style="font-family: DejaVu Serif, serif;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Πχ
δεν αναλύει ικανοποιητικά το γεγονός
ότι στις εκλογές, όπου υπήρχαν ευρύτερες
συνεργασίες και καταξιωμένα πρόσωπα
τα αποτελέσματα ήταν πολύ καλλίτερα,
ενώ σε γενικές γραμμές όπου πήγαμε με
στενά κομματικό υποψήφιο τα πήγαμε από
μέτρια μέχρι άσκημα. Πχ στα Ιόνια, που
όλοι αναφέρουν με ικανοποίηση, στην
μεν περιφέρεια είμαστε με τους
Ανεξάρτητους Έλληνες, στην δε Κέρκυρα
με στελέχη της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας,
δεχόμενοι μάλιστα για αυτήν την
συνεργασία σφοδρή επίθεση από ΚΚΕ και
ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και έχοντας γκρίνια από
στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.</span></span></span></span></div>
</li>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: DejaVu Serif, serif; font-size: large;"><span style="color: black;"><span style="text-decoration: none;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Μιλάει
για το κίνημα κάπως μεταφυσικά, και
αφηρημένα. Πχ στο φοιτητικό κίνημα
γιατί έχουμε μόνο 6%, η ΔΑΠ είναι πρώτη, η
ΠΑΣΠ κρατάει, το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ
μας περνάνε; Πέρα από διάφορες εξηγήσεις
κοινωνικής προέλευσης κτλ, πιστεύουμε
ότι το βασικό πρόβλημα είναι ο
προσανατολισμός του φ.κ. μονοσήμαντα
στις καταλήψεις. Αυτό επιτρέπει στις
ΔΑΠ-ΠΑΣΠ να εμφανίζονται υπερασπιστές
της μόρφωσης στο κομμάτι των φοιτητών
που ενδιαφέρεται για τις σπουδές του,
ενώ στο “άλλο”, το “επαναστατικό”,
ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πολύ “δεξιός”, λόγω
της γενικής του γραμμής. Έτσι στην ουσία
δεν απευθυνόμαστε σε κανένα κομμάτι.
Ακόμα και η ΠΣΚ (που διαφωνεί με τις
καταλήψεις) μας περνάει σε επιρροή. Άρα
το οποιοδήποτε κίνημα δεν μας κάνει,
χρειάζεται ένα “σωστά” προσανατολισμένο
κίνημα. </span></span></span></span></span></span></span>
</div>
</li>
<li><div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="color: black; font-size: large;"><span style="font-family: DejaVu Serif, serif;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Για
το φαινόμενο της ΧΑ: εδώ υπάρχουν δυο
ζητήματα. Σε ένα βαθμό υπάρχει και η
ναζιστική ιδεολογία, αλλά πιστεύω ότι
δεν μπορεί να είναι το κύριο. Δεν μπορεί
να είναι 500.000 οπαδοί της φυλετικής
καθαρότητας, να έχουν διαβάσει Χίτλερ
κτλ. Όσον αφορά την νεολαία, είναι σε
ένα βαθμό μια “lifestyle” επιλογή. Ποιο
όμως "lifestyle"; αυτό της βίας των γηπέδων,
του χουλιγκανισμού, των συμμοριών σε
γειτονιές. Επίσης των επαγγελματιών
της βίας (των δυνάμεων καταστολής και
του περίγυρου τους). Γενικά σε περίοδο
κρίσης όλα τα χειρότερα ένστικτα των
μεσοστρωμάτων και λούμπεν στοιχείων
(μνησικακία, ζήλια, φθόνος κτλ) βγαίνουν
στην επιφάνεια, διαμεσολαβούνται από
τον πολιτικό λόγο του μίσους, και οδηγούν
στην ΧΑ. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα. Η
πολιτική της Αριστεράς μέχρι πρότινος
και σε ένα μικρό βαθμό ακόμα, μπερδεύει
το πρόβλημα της μετανάστευσης (που
είναι πρόβλημα και για την ντόπια
εργατική τάξη και για τους ίδιους τους
μετανάστες), με την αντιμετώπιση των
μεταναστών. Είναι άλλο ζήτημα το ότι
πρέπει να υπάρξει αυστηρή μεταναστευτική
πολιτική, και άλλο η ανθρωπιστική
αντιμετώπιση των ανθρώπων, των μεταναστών.
Και είχαμε υποκαταστήσει την πολιτική
με την φιλανθρωπία. Έτσι σπρώχναμε
άθελα μας μαζικά ανθρώπους με οξυμένο
πρόβλημα από την παράνομη μετανάστευση
(άνεργους, κατοίκους σε υποβαθμισμένες
περιοχές) στην ΧΑ. Το κείμενο δεν κάνει
καμιά αυτοκριτική για αυτό. </span></span></span></span>
</div>
</li>
<li><div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="color: black; font-size: large;"><span style="font-family: DejaVu Serif, serif;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Το
να λες ότι το κίνημα και όχι τα τηλεοπτικά
πάνελ καθορίζουν την επιρροή σου,
δείχνει ότι σκέφτεσαι ακόμα με νοοτροπία
κόμματος 5%. Φυσικά στο κίνημα θα αλλάξεις
μακροπρόθεσμα και βαθύτερα τις
συνειδήσεις. Αλλά το κίνημα σε φέρνει
σε επαφή με λίγες χιλιάδες ανθρώπους,
ενώ στην πολιτική θέλεις να επηρεάσεις
εκατομμύρια και αυτοί βλέπουν τηλεόραση.
Δεν μας αρέσει, αλλά έτσι είναι. Φυσικά
ανεβαίνει ο ρόλος του ιντερνέτ, και όχι
μόνο στην νεολαία, αλλά ακόμα δεν είναι
ο καθοριστικός παράγοντας. Είναι τυχαίο
ότι στους συνταξιούχους με τις
περισσότερες και συνεχόμενες περικοπές
σε συντάξεις, αλλά την λιγότερη επαφή
με εναλλακτική ενημέρωση, είχαμε τα
γνωστά αποτελέσματα; (ΝΔ 38%, ΠΑΣΟΚ 15%,
ΣΥΡΙΖΑ 18,5%). </span></span></span></span>
</div>
</li>
<li><div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="color: black; font-size: large;"><span style="font-family: DejaVu Serif, serif;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">και
τέλος στις συμμαχίες, βλέπουμε μια
“κουκουέδικη” λογική άρνησης των
συμμαχιών, ή ακριβέστερα υποκατάσταση
των πολιτικών συμμαχιών με κοινωνικές
μόνο. </span></span></span></span>
</div>
</li>
</ol>
<br />
<div align="CENTER" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="color: maroon; font-size: large;"><span style="font-family: DejaVu Serif, serif;"><u><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Δυο
κρίσιμα ζητήματα. </span></span></u></span></span>
</div>
<div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="color: black; font-size: large;"><span style="font-family: DejaVu Serif, serif;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Υπάρχουν
όμως δυο κρίσιμα ζητήματα που το κείμενο
γίνεται αρκετά προβληματικό.</span></span></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: DejaVu Serif, serif; font-size: large;"><span style="color: black;"><span style="text-decoration: none;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Το
πρώτο είναι ότι βάζοντας το κάρο πριν από το άλογο, θεωρεί ότι μπορούμε να
πείσουμε την πλειοψηφία με τα λόγια, με
την προπαγάνδα για μια σειρά ζητήματα,
ώστε να αλλάξει η λαϊκή συνείδηση, οι
συσχετισμοί, και να έχουνε έτσι μια
“καθαρή”, ριζοσπαστική αριστερή
κυβέρνηση. Όμως από την εποχή του Λένιν
ξέρουμε ότι οι μάζες δεν πείθονται από
τα λόγια αλλά από την ίδια τους την
πείρα. Πρώτα θα πάρεις την κυβέρνηση
και με αυτήν θα πείσεις για όλα αυτά τα
ωραία και θεμιτά που λέει το κείμενο. </span></span></span></span></span></span><span style="color: black;"><span style="text-decoration: none;"><span style="font-style: normal;"><u><span style="font-weight: normal;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Η
κυβέρνηση χρειάζεται όχι μόνο για να
σώσει τον λαό (φυσικά θα γίνει και αυτό),
αλλά για να αλλάξει σημαντικά τον
συσχετισμό δυνάμεων που διαφορετικά
δεν θα αλλάζει όσο ωραία και να τα λέμε,
όσο κίνημα και να αναπτύξουμε </span></span></span></u></span></span></span><span style="color: black;"><span style="text-decoration: none;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">.
Με τι τρόπους θα γίνει αυτό; Με τουλάχιστον
7 τρόπους:</span></span></span></span></span></span></span></div>
<ol>
<li><div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="color: black; font-size: large;"><span style="font-family: DejaVu Serif, serif;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">η
ανακατανομή πλούτου, τα άμεσα μέτρα
ανακούφισης θα στρέψουν μερίδες
εργαζομένων στα αριστερά.</span></span></span></span></div>
</li>
<li><div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="color: black; font-size: large;"><span style="font-family: DejaVu Serif, serif;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Η
ανακατανομή εξουσίας με την ενίσχυση
της λαϊκής συμμετοχής, των λαϊκών
συνελεύσεων, του εργατικού ελέγχου,
της ενίσχυση του σ.κ. και γενικότερα
την προώθηση του λαϊκού παράγοντα στο
προσκήνιο, θα έχουν σημαντική επίδραση
στο συσχετισμό δυνάμεων.</span></span></span></span></div>
</li>
<li><div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="color: black; font-size: large;"><span style="font-family: DejaVu Serif, serif;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Η
επιτυχημένη εφαρμογή ενός άλλου δρόμου
για την ελληνική κοινωνία θα διαλύσει
τους φόβους του αβέβαιου, θα δείξει ότι
ρεαλιστική εναλλακτική, θα αποδείξει
ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ένα μεγάλο
μέρος εργαζομένων θα κερδηθεί έτσι. </span></span></span></span>
</div>
</li>
<li><div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="color: black; font-size: large;"><span style="font-family: DejaVu Serif, serif;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Η
τιμωρία των ενόχων για σκάνδαλα,
διασπάθιση δημόσιου χρήματος, για
παρανομίες εκποίησης της δημόσιας
περιουσίας, θα ικανοποιήσει το αίσθημα
δικαίου για σημαντικές μερίδες της
κοινής γνώμης. </span></span></span></span>
</div>
</li>
<li><div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="color: black; font-size: large;"><span style="font-family: DejaVu Serif, serif;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Η
εξυγίανση των δημόσιων επιχειρήσεων,
η αποτελεσματική λειτουργία τους, η
αποκατάσταση του δημόσιου χαρακτήρα
τους θα αλλάξει την σημερινή ηγεμονική
αντίληψη για την ανωτερότητα του
ιδιωτικού, καπιταλιστικού τομέα, που
είναι και η καρδιά της ηγεμονίας της
αστικής ιδεολογίας, και του
νεοφιλελευθερισμού, στην συντριπτική
πλειοψηφία των μεσοστρωμάτων, ακόμα
και σε μεγάλες μερίδες των μισθωτών. </span></span></span></span>
</div>
</li>
<li><div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="color: black; font-size: large;"><span style="font-family: DejaVu Serif, serif;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Η
εξυγίανση του κλίματος στα ΜΜΕ θα
περιορίσει τις δυνατότητες της
μνημονιακής προπαγάνδας. Μακροπρόθεσμα,
ο εκδημοκρατισμός στα προγράμματα
διδασκαλίας στο σχολείο θα περιορίσει
την κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας
και του εθνικισμού.</span></span></span></span></div>
</li>
<li><div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="color: black; font-size: large;"><span style="font-family: DejaVu Serif, serif;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Οι
πιθανές διεθνείς αλλαγές και το νέο
διεθνές κλίμα που θα επιφέρει μια
κυβέρνηση της Αριστεράς, θα ενισχύσουν
με την σειρά τους την αριστερή κυβέρνηση.
Είτε πρόκειται για πιθανές αριστερές
κυβερνήσεις πχ σε Ιρλανδία, Ισπανία,
είτε για μετατοπίσεις σοσιαλιστικών
κομμάτων σε πιο αριστερές θέσεις σαν
αποτέλεσμα της ταξικής πάλης. </span></span></span></span>
</div>
</li>
</ol>
<div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: DejaVu Serif, serif; font-size: large;"><span style="color: black;"><span style="text-decoration: none;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Δεν
παραγνωρίζουμε ότι θα υπάρχουν και
αντίρροπες τάσεις: σημαντικές δυσκολίες
θα προκύψουν από την πίεση του διεθνούς
καπιταλισμού, από το σαμποτάζ της αστικής
τάξης και κάποιο προσωρινό χάος που
συνειδητά θα επιφέρουν κινήσεις της
όπως επενδυτική αποχή, φυγή κεφαλαίων
κτλ. Δυσκολίες θα προκύψουν και από το
αν η υπόλοιπη αριστερά συνεχίσει την
αδιέξοδη και στείρα αντι-ΣΥΡΙΖΑ πολιτική,
επενδύοντας σε μια πιθανή αποτυχία του
ΣΥΡΙΖΑ. Όμως το συνολικό ισοζύγιο θα
πρέπει να είναι θετικό, αλλιώς δεν αξίζει
καν να προσπαθήσουμε. Έτσι πολλά από τα
καθήκοντα που βάζει στον ΣΥΡΙΖΑ το
κείμενο των 53, δεν μπορεί να εκπληρωθούν
πριν αφαιρέσουμε την κυβερνητική εξουσία
από το αστικό μπλοκ. </span></span></span></span></span></span></span>
</div>
<div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<div style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="color: black; font-size: large;"><span style="font-family: DejaVu Serif, serif;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Το
δεύτερο αδύνατο σημείο είναι εκείνο
που καλλιεργεί μια περιφρόνηση απέναντι
στην κοινή γνώμη . Πέρα από μια ελιτίστικη
αντίληψη ότι η Αριστερά έχει το αλάθητο
του Πάπα, δείχνει ότι έτσι δεν έχουμε
κατά νου την δημιουργία πλειοψηφίας.
Και φυσικά αφού προσδοκάμε να κερδίσουμε
πλειοψηφία με την σημερινή συνείδηση
των μαζών και δεν σκοπεύουμε “να
εκλέξουμε ένα άλλο λαό”, θα πρέπει να
δούμε <u>που οι ιδέες μας δεν είναι
ηγεμονικές, και να αφήσουμε αυτά τα
ζητήματα ανοικτά για να λυθούν στο
μέλλον.</u> Εξ άλλου αυτή είναι νομίζουμε
η ιδέα του δημοκρατικού σοσιαλισμού.
Ότι όσα μέτρα παίρνονται να έχουν την
λαϊκή πλειοψηφία, και να μην επιβάλλονται
απόψεις είτε “σωστές” αλλά μειοψηφικές,
είτε απλές ιδεοληψίες μας. (Απαράβατος
φυσικά κανόνας είναι η υπεράσπιση των
δικαιωμάτων της μειοψηφίας,δικαιώματα
που δεν υπόκεινται στον κανόνα της
πλειοψηφίας). </span></span></span></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: DejaVu Serif, serif; font-size: large;"><span style="color: black;"><span style="text-decoration: none;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Η
αντίληψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να
ριζοσπαστικοποιηθεί δεν μας βρίσκει
σύμφωνους. </span></span></span></span></span></span><span style="color: black;"><span style="text-decoration: none;"><span style="font-style: normal;"><u><span style="font-weight: normal;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">Το
ζητούμενο είναι η ριζοσπαστικοποίηση
της κοινωνίας. Και αυτό μπορεί να γίνει
μόνο αν πρώτα αφαιρέσουμε την κυβέρνηση
απο το αστικό μπλοκ,</span></span></span></u></span></span></span><span style="color: black;"><span style="text-decoration: none;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% transparent;"><span style="text-decoration: none;">
πράγμα που απαιτεί έναν ΣΥΡΙΖΑ που να
εκφράζει την κοινωνία όπως είναι σήμερα.
Ναι, αυτό δεν ανοίγει άμεσα τον δρόμο
για τον σοσιαλισμό. Εξ άλλου ακόμα δεν
υπάρχουν ούτε οι διεθνείς ούτε οι εθνικές
προϋποθέσεις για αυτόν. Ανοίγει όμως
τον δρόμο για την ριζοσπαστικοποίηση
της κοινωνίας. Η ριζοσπαστικοποίηση
του ΣΥΡΙΖΑ θα τον αποκόψει από την
πλειοψηφία, δεν θα κερδίσει την κυβέρνηση
και έτσι θα ματαιωθεί και η ριζοσπαστικοποίηση
της κοινωνίας που είναι προϋπόθεση για
βαθύτερες αλλαγές στην κατεύθυνση του
σοσιαλισμού. </span></span></span></span></span></span></span>
</div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-7165055100717598622014-05-13T20:24:00.000+03:002014-05-13T20:24:50.313+03:00Αντικαπιταλιστικός διεθνισμός ή τριτοκοσμικός αντιιμπεριαλισμός;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">P.sdendnote-western { margin-left: 0.6cm; text-indent: -0.6cm; margin-bottom: 0cm; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10pt; }P.sdendnote-cjk { margin-left: 0.6cm; text-indent: -0.6cm; margin-bottom: 0cm; font-family: "Droid Sans"; font-size: 10pt; }P.sdendnote-ctl { margin-left: 0.6cm; text-indent: -0.6cm; margin-bottom: 0cm; font-family: "FreeSans"; font-size: 10pt; }P { margin-bottom: 0.21cm; direction: ltr; color: rgb(0, 0, 10); }P.western { font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; }P.cjk { font-family: "Droid Sans"; font-size: 12pt; }P.ctl { font-family: "FreeSans"; font-size: 12pt; }A.sdendnoteanc { font-size: 57%; }</style>
<br />
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><strong><u><br /><span style="font-style: normal;"></span></u></strong></span>
</div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><strong><span style="font-style: normal;"><span style="text-decoration: none;"><span style="font-weight: normal;">κριτική
στο άρθρο του Π. Παπακωνσταντίνου “η
ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ως στρατηγικό
πρόβλημα της Αριστεράς” (ΟΥΤΟΠΙΑ, Μάιος
2014)</span></span></span></strong><a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote1sym" name="sdendnote1anc"><sup>i</sup></a></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><strong>“<i><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Ασφαλώς,
μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα, με έντονη
ενεργειακή και τεχνολογική εξάρτηση
από το εξωτερικό, </span></span></i></strong><em><strong><span style="font-style: normal;">δεν
μπορεί να επιβιώσει σε κάποιο «ιγκλού»
εθνικής αυτάρκειας</span></strong><strong><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">,
στο περιθώριο του διεθνούς καταμερισμού
εργασίας. Επομένως η μονομερής αποδέσμευση
από την Ε.Ε. δ</span></span></strong><strong><span style="font-style: normal;"><u><span style="font-weight: normal;">εν
πρέπει να προβάλλεται ως επιθυμητή
λύση, στην προοπτική της «εθνικής
αυτοδυναμίας» και του «σοσιαλισμού σε
μία χώρα»</span></u></span></strong><strong><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">,
αλλά ως αναγκαστική επιλογή για τη λαϊκή
επιβίωση. Μια λαϊκή, δημοκρατική ανατροπή
στην Ελλάδα, που θα σπάσει τον πιο αδύναμο
κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας με
αντίτιμο μια δύσκολη, μεταβατική,
μοναχική πορεία,</span></span></strong><strong><span style="font-style: normal;">
θα επιβιώσει τελικά μόνο αν γίνει
καταλύτης ανάλογων ανατροπών σε άλλες,
ισχυρότερες χώρες της Ευρώπης</span></strong><strong><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">.
</span></span></strong><span style="font-style: normal;">Θα
χωρίσουμε από την Ευρώπη των πολυεθνικών
για να ξαναενωθούμε με τους λαούς της
Ευρώπης, σε μια νέα, δημοκρατική,
σοσιαλιστική ομοσπονδία κυρίαρχων
εθνών!”</span></em></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><em><span style="font-style: normal;">Σε
μια μόνο παράγραφο, ο Π. Παπακωνσταντίνου
αποδομεί ολόκληρο το μακροσκελές άρθρο
του. Πιο συγκεκριμένα:</span></em></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><em> </em></span>
</div>
<span style="font-size: small;">
</span><ol>
<li><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><em><span style="font-style: normal;">Η
έξοδος δεν είναι επιθυμητή λύση, δεν
έχει μέλλον η εθνική αυτοδυναμία, ούτε
οικοδομείται σοσιαλισμός σε μια χώρα.
(που παρεμπιπτόντως όλα αυτά συνιστούν
την πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Η έξοδος
“προβάλλεται σαν αναγκαστική επιλογή
για την λαϊκή επιβίωση”. Τότε προς τι
όλες αυτές οι αναλύσεις που θεωρούν
“ιδεολόγημα και οικονομισμό” την
διεθνοποίηση, και την αντικειμενική
τάση των ολοκληρώσεων στο σύγχρονο
στάδιο; προς τι όλες αυτές οι ιστορικές
αναφορές για τις προθέσεις της αστικής
τάξης, της νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης
κτλ πράγματα και γνωστά και κοινός
τόπος στην Αριστερά, αν όχι για να
χειραγωγήσουν συναισθηματικά τον
αναγνώστη ώστε στην θέση μιας ψυχρής
εκτίμησης των συσχετισμών να σιχτιρίσει
και τη Ευρωπαϊκή Ένωση και όσους δεν
προτάσσουν το αίτημα της εξόδου;</span></em></span></div>
</li>
<li><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><em><span style="font-style: normal;">Παραπέρα:
η υιοθέτηση της πολιτικής της εξόδου
πρωτόβουλα, με την σημερινή συνείδηση
των λαϊκών μαζών, θα στερούσε απο την
Αριστερά την δυνατότητα να σχηματίσει
πλειοψηφία, και άρα </span></em><em><span style="font-style: normal;"><u>θα
στερούσε τις μάζες απο την δυνατότητα
να καταλάβουν με την δική τους πείρα</u></span></em><em><span style="font-style: normal;">
την ανάγκη εξόδου, άρα και “να σωθούν”.
Θα έφερνε τον ΣΥΡΙΖΑ αν όχι στην
περιθωριακή θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πάντως
σε επίπεδα που δεν θα μπορούσε να
αφαιρέσει την κυβέρνηση απο το αστικό
μπλοκ.</span></em></span></div>
</li>
<li><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><em><span style="font-style: normal;">Ο
Π. Παπακωνσταντίνου όμως αντιτείνει:
“Βεβαίως, η Αριστερά δεν έχει δικαίωμα
να κοροϊδεύει τον εαυτό της και τον
κόσμο για τη δυνατότητα να εφαρμοστεί
αυτό το πρόγραμμα με τις ευλογίες της
Μέρκελ και του Σόιμπλε. Αντίθετα, </span></em><strong><span style="font-style: normal;">οφείλει
να τον προετοιμάζει για την αναπόφευκτη
ρήξη με την Ε.Ε. και να βοηθά να ωριμάζει
η συνειδητοποίηση αυτής της </span></strong><em><span style="font-style: normal;">αναγκαιότητας
μέσα από την ίδια την πείρα του</span></em><strong><span style="font-style: normal;">
και όχι με κηρύγματα από τον άμβωνα του
επαναστατικού μαρξισμο</span></strong><em><span style="font-style: normal;">ύ”.
Εδώ όμως μπερδεύει τις δυο αντίθετες
στρατηγικές. Η θα προειδοποιεί, άρα θα
προκρίνει την έξοδο, ή θα αφήνει το
ζήτημα ανοικτό (καμιά θυσία για το
Ευρώ), θα προσπαθήσει να εφαρμόσει το
πρόγραμμα της και να αφήσει ο λαός να
δει με τα μάτια του τη στάση της Ευρωπαϊκή
Ένωσης. Και τα δυο δεν γίνονται. Και
τέλος τι είναι τα “κηρύγματα απο τον
άμβωνα του επαναστατικού μαρξισμού”
αν όχι άρθρα σαν το σχολιαζόμενο, και
γενικά η πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;</span></em></span></div>
</li>
</ol>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-style: normal;">θα
μπορούσαμε να σταματήσουμε εδώ . Όμως
έχει ενδιαφέρον να δούμε μια σειρά άλλες
θέσεις του άρθρου. </span></span>
</div>
<span style="font-size: small;">
</span><ol>
<li><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><em><span style="font-style: normal;">Κάνει
μακροσκελείς ιστορικές αναφορές όσον
αφορά τις ιδιοτελείς προθέσεις της
αστικής τάξης και τους σχεδιασμούς
της. Σε γενικές γραμμές όλοι συμφωνούμε.
Τι συμπέρασμα βγαίνει όμως απο αυτό;
Κανένα. Απλά προσπαθήσει να δημιουργήσει
αντιΕΕ αντανακλαστικά. Κατ αναλογίαν
και τα εθνικά κράτη σχηματίστηκαν με
ανάλογες προθέσεις, μήπως πρέπει σήμερα
η Αριστερά να υποστηρίζει τις αποσχιστικές
κινήσεις όπως πχ στη Βενετία, τη Σκωτία,
τή Καταλωνία, ή παλιότερα της Λίγκας
της Βόρειας Ιταλίας; μήπως μόλις η
Αριστερά κερδίσει ένα Δήμο να βάλει
ζήτημα για αποχώρηση απο την καπιταλιστική,
μνημονική Ελλάδα του Σαμαρά; αστεία
πράγματα...</span></em></span></div>
</li>
<li><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><em><span style="font-style: normal;">Κρούει
ανοικτές θύρες προσπαθώντας να αναλύσει
τι; τον καπιταλιστικό χαρακτήρα της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, πράγμα που φυσικά
αποτελεί κοινό τόπο για την Αριστερά.
Αναγκάζεται όμως αργότερα να αναγνωρίσει
ότι ο ελληνικός καπιταλισμός γενικά
προόδευσε με την συμμετοχή του στην
Ευρωπαϊκή Ένωση : γράφει πχ “</span></em><strong><span style="font-style: normal;">Ο
Γιάννης Μηλιός έχει όλο το δίκιο με το
μέρος του όταν καταπολεμά τις «πατριωτικές»
αναλύσεις που θέλουν την Ελλάδα γενικά
να υποβαθμίζεται διαρκώς στο διεθνή
καταμερισμό εργασίας από τη στιγμή που
άρχισε να εφαρμόζεται η συμφωνία
σύνδεσης με την ΕΟΚ μέχρι τις μέρες
μας</span></strong><em><span style="font-style: normal;">.
Τόσο οι δεκαετίες του ’60 και του ’70
όσο και η δεκαετία που προηγήθηκε της
κρίσης της ευρωζώνης είδαν τον ελληνικό
καπιταλισμό να ανεβαίνει στην κλίμακα
της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, κλείνοντας
ως ένα βαθμό την ψαλίδα με τις χώρες
του κέντρου”. </span></em><em><span style="font-style: normal;">Παραβλέπει
όμως ο Π. Παπακωνσταντίνου να αναφέρει
ότι η συμμετοχή είχε σαν κύρια συνέπεια
την διαπλοκή της ελληνικής οικονομίας,
το βάθεμα του καταμερισμού εργασίας,
πράγμα που καθιστά μεγαλύτερο το κόστος
αποδέσμευσης. Γενικά η ανάλυση του σε
αυτό το σημείο θυμίζει κάποιον που δεν
αγοράζει ψωμί κινδυνεύοντας να πεθάνει
απο την πείνα επειδή ο φούρναρης κερδίζει
ή αισχροκερδεί πουλώντας το. </span></em></span>
</div>
</li>
<li><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><em><span style="font-style: normal;">Κάνει
αναφορά στη μετάλλαξη της Ευρωπαϊκής
Ένωσης απο σοσιαλδημοκρατική σε
νεοφιλελεύθερη. Πράγμα καθόλου περίεργο
αφού έτσι κινείται ο παγκόσμιος
καπιταλισμός. Αλλά αφού η Ευρώπη μπορεί
να αλλάζει προς το χειρότερο, λογικό
είναι να υποθέσουμε ότι μπορεί να
αλλάξει και προς το καλλίτερο. Όλα είναι
θέμα συσχετισμών και ταξικής πάλης,
που απουσιάζει ουσιαστικά απο την
ανάλυση του, αν και την επικαλείται 2-3
φορές φραστικά. Όμως ο Π. Παπακωνσταντίνου
επιμένει επικαλούμενος την συνηγορία
Γάλλου οικονομολόγου: </span></em><strong><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">“</span></span></strong><em><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Δεν
υπάρχει κανείς λόγος να περιμένουμε
μια τέτοια (προοδευτική) στροφή από την
Ευρωπαϊκή Ένωση”.</span></span></em></span></div>
</li>
<li><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><strong><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Νομίζει
ότι ξεμπερδεύει με τα θεωρητικά ζητήματα
(σοσιαλισμός σε μια χώρα, διεθνοποίηση
και ολοκληρώσεις, επιστροφή σε
“πατριωτικές”, “αντιιμπεριαλιστικές”
στρατηγικές και θεωρίες της εξάρτησης)
χαρακτηρίζοντας τα τα σαν γενικόλογη
θεωρητικολογία, αλλά επικαλείται τον
Λένιν του 1915 σε ένα αμφιλεγόμενο χωρίο
του για τις Ενωμένες Πολιτείες της
Ευρώπης, απο το οποίο συνάγεται απλά
ότι με καπιταλιστικά κράτη θα έχουμε
και καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σπουδαία ανακάλυψη!</span></span></strong></span></div>
</li>
<li><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><strong>“<span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">η
ιστορική εξέλιξη δικαίωσε τον Λένιν”.
Εδώ θέλει κάποια συζήτηση για το κατά
πόσο δικαιώθηκε ο Λένιν, και αν η τραγική
κατάληξη της ΕΣΣΔ, που απο φάρος της
ανθρωπότητας κατέληξε στο να γίνει
βαρίδι για τις ιδέες του κομμουνισμού
και του μαρξισμού, συνηγορούν με την
εκτίμηση του Π. Παπακωνσταντίνου.</span></span></strong></span></div>
</li>
<li><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><em><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">χαρακτηριστικό
της αδυναμίας των αναλυτικών εργαλείων
του άρθρου είναι η παράθεση επιστολής
του Ένγκελς στον Κάουτσκι που αφορά
στην ανεξαρτησία μιας Πολωνίας υπό
κατοχή(!!).</span></span></em></span></div>
</li>
<li><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><em><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">ενδεικτικά
των στοιχείων πολιτικής που πρεσβεύει
η άποψη η στρατηγική της εξόδου είναι
οι “απώλειες” όπως η αδυναμία επιβολής
δασμών, ή η στήριξη προβληματικών
επιχειρήσεων. Και αυτό όταν σε άλλη
παράγραφο αναφέρεται ότι δεν προκρίνεται
η πολιτική οικονομικής αυτάρκειας. Για
να μην σχολιάσουμε και την απώλεια των
...κοινοτικών επιχορηγήσεων σαν ποινή
παρεκκλίσεων, λες και αν αποδεσμευτούμε
θα τις διατηρήσουμε.</span></span></em></span></div>
</li>
<li><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><em><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">ειδικά
για τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό:
εδώ όχι μόνο στο κείμενο του Π.
Παπακωνσταντίνου αλλά στην πλειοψηφία
των θιασωτών της εξόδου υπάρχει μια
τεράστια αντίφαση. Διαμαρτύρονται και
διαφωνούν για την επιδίωξη ισοσκελισμένου
προϋπολογισμού, ενώ έξοδος και στάση
πληρωμών έχει </span></span></em><em><span style="font-style: normal;"><u><span style="font-weight: normal;">πρωταρχική
προϋπόθεση </span></u></span></em><em><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">τον
ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, που αν
δεν τον έχεις ήδη, θα επιβληθεί εκ των
πραγμάτων βίαια και με ανεξέλεγκτο
τρόπο. Εκτός αν θεωρούν ότι η δυνατότητα
να κόψεις πληθωριστικό χρήμα αντιμετωπίζει
το πρόβλημα. Πληθωριστικό χρήμα σημαίνει
μέσω μεγάλου πληθωρισμού, </span></span></em><em><span style="font-style: normal;"><u><span style="font-weight: normal;">και
</span></u></span></em><em><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">στην
ουσία δανεισμό εσωτερικό, υποχρεωτικό
και όχι εθελοντικό, </span></span></em><em><span style="font-style: normal;"><u><span style="font-weight: normal;">και
</span></u></span></em><em><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">άγρια
λιτότητα για τους πιο αδύνατους, αλλά
και βίαιη ανακατανομή σε όφελος εχόντων
-στο σεντούκι ή καλλίτερα στο εξωτερικό-
Ευρώ. Ότι διώχνεις απο την πόρτα μπαίνει
απο το παράθυρο και μάλιστα συνοδευόμενο
απο τα καλούδια της αισχροκέρδειας,
της μαύρης αγοράς, του διπλού νομίσματος,
της νομισματικής κερδοσκοπίας κτλ. </span></span></em></span>
</div>
</li>
</ol>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><strong><span style="font-style: normal;">Συνοπτικά:
έχουμε ένα άκρως αντιφατικό κείμενο.
Οι τελευταίες παράγραφοι αναιρούν στην
ουσία τον βασικό κορμό του κειμένου.
Προφανώς προσπαθεί να ικανοποιήσει και
τον θεωρητικό πλαίσιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ,
αλλά και να μην εκθέτει εντελώς
προηγούμενες επεξεργασίες του ίδιου.
Έτσι όμως παράγεται ένα κείμενο που
δημιουργεί σύγχυση. Επίσης δεν κάνει
καμιά αναφορά στον πολιτικό συσχετισμό,
πάει να συνάγει πολιτικά συμπεράσματα
απο μια θεωρητική ανάλυση, και μάλιστα
αμφιλεγόμενη. Τελικά πάει πίσω και απο
τις επεξεργασίες του πρόσφατου βιβλίου
του. Επανέρχεται σε μια πολιτική-στρατηγική
φθοράς του ΣΥΡΙΖΑ αντί να προκρίνει το
ενιαίο μέτωπο για την ανατροπή του
Σαμαρά-μνημονίου. </span></strong></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;"><strong><span style="font-style: normal;"> </span></strong>
</span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div id="sdendnote1">
<div class="sdendnote-western" style="page-break-before: always;">
<span style="font-size: small;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote1anc" name="sdendnote1sym">i</a> Δημοσιεύτηκε
και στην ιστοσελίδα ΙΣΚΡΑ
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=16274:2014-05-10-09-25-37&catid=54:anpolitiki&Itemid=284</span></div>
</div>
<span style="font-size: small;">
</span></div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-51921817432329094152014-05-02T11:32:00.000+03:002014-05-02T11:33:41.337+03:00ξανά για τις πολιτικές συνεργασίες...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">P.sdendnote { margin-left: 0.6cm; text-indent: -0.6cm; margin-bottom: 0cm; font-size: 10pt; }TD P { margin-bottom: 0cm; }P { margin-bottom: 0.21cm; }A.sdendnoteanc { font-size: 57%; }</style>
<br />
<span style="font-size: large;">(ανταπάντηση σε παρέμβαση του Κ. Βλάσση στο corfupress.com)</span><br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span><span style="font-size: large;">Στην μικρή μου
παρέμβαση για τις πολιτικές συνεργασίες
που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της
Νέας Ριζοσπαστικής Κίνησης<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote1sym" name="sdendnote1anc"><sup>i</sup></a>,
ο σύντροφος Κ. Βλάσσης απαντά με ένα
σχετικά μακροσκελές άρθρο<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote2sym" name="sdendnote2anc"><sup>ii</sup></a>.
Νομίζω ότι θα ήταν προς όφελος της κοινής
μας υπόθεσης να ξεκαθαρίσουμε 2-3 ζητήματα,
πολύ περισσότερο που το ύφος του άρθρου
του είναι και κόσμιο και στα πλαίσια
της ευπρέπειας για συζήτηση αριστερών
(πράγμα καθόλου αυτονόητο αν δει κανείς
πολλά απαράδεκτα άρθρα πολεμικής που
δημοσιεύονται τελευταία).</span><br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #990000;"><u>Τι είναι πολιτική;</u></span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span><span style="font-size: large;">Ποια είναι η ουσία
των διαφορών μας; νομίζω δεν θα αδικήσω
το άρθρο του Κ. Βλάσση αν αναφέρω ένα
δικό του απόσπασμα: “<i>Για την Αριστερά,
το πολιτικό πρόγραμμα είναι σχεδόν το
Α και το Ω στην πολιτική της και συνεπώς
οδηγός για την πολιτική συμμαχιών.
Οφείλει να καταθέσει ένα τέτοιο πρόγραμμα,
με το οποίο να απευθύνεται στα λαϊκά
στρώματα, </i><i><u>να τα πείθει, να τα
ριζοσπαστικοποιεί</u></i>” (η υπογράμμιση
δική μου).</span><br />
<span style="font-size: large;">
</span><span style="font-size: large;">Με απλά λόγια ο Κ.
Βλάσσης υποβιβάζει την πολιτική σε
προπαγάνδα, σε παιδαγωγική και υποβιβάζει
ένα κόμμα σε όμιλο θεωρίας. Δηλαδή
καταλαβαίνει σαν πολιτική ακριβώς αυτό
που ΔΕΝ είναι πολιτική. Η πολιτική δεν
πάει να “πείσει” και να “ριζοσπαστικοποιήσει”,
ξεκινάει απο το σημερινό επίπεδο
συνείδησης και πάει με βάση αυτό να
αλλάξει τον συσχετισμό δυνάμεων,” να
δημιουργήσει πλειοψηφία, ώστε να πάρει
την εξουσία. Ο Λένιν πήρε την εξουσία
με τρία, απλά, αστικά αιτήματα: ειρήνη,
ψωμί, διανομή της γης (δηλαδή παραιτούμενος
απο το πρόγραμμα των μπολσεβίκων, που
μίλαγε για εθνικοποίηση και υιοθετώντας
το πρόγραμμα των εσέρων για μοίρασμα
της γης, κάνοντας “δεξιά” στροφή σύμφωνα
με την ορολογία του συρμού). Αν πήγαινε
με την αντίληψη του Κ. Βλάσση να “πείσει”
τα εκατομμύρια καθυστερημένους αγρότες
ότι το μπολσεβίκικο πρόγραμμα για
εθνικοποίηση της γης ήταν καλλίτερο
και πιο ριζοσπαστικό, απο το μικροαστικό
εσέρικο για μοίρασμα, φυσικά δεν θα είχε
γίνει η επανάσταση. Αυτή και μόνο η
διαφορά εξηγεί απο ότι φαίνεται, όλη
την πολιτική σύγχυση που πηγάζει και
για τα υπόλοιπα ζητήματα που έχουμε
διαφωνίες, συμπεριλαμβανομένου και του
ζητήματος των συνεργασιών. Με μια
αριστερά του 3-4% αυτό δεν είχε τόση
σημασία. Με μια αριστερά που βάζει θέμα
εξουσίας, άρα φιλοδοξεί να κερδίσει την
πλειοψηφία αυτό έχει τεράστια διαφορά,
ή καλλίτερα είναι η διαφορά της νίκης
απο την ήττα.</span><br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #990000;"><u>Τι είναι το ενιαίο
μέτωπο των εργαζομένων;</u></span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span><span style="font-size: large;">Σχεδόν οτιδήποτε
λέει ο Κ. Βλάσσης για την στρατηγική
του ενιαίου μετώπου είναι δυστυχώς
λάθος. Κατ αρχάς το κομμουνιστικό κίνημα
δεν είχε για το θέμα αυτό ενιαία πολιτική
διαχρονικά, άλλαζε θέσεις όχι μόνο λόγω
συνθηκών αλλά και σαν αποτέλεσμα σκληρής
εσωκομματικής ιδεολογικής και πολιτικής
πάλης, και μάλιστα μετά απο ήττες.</span><br />
<span style="font-size: large;">
</span><span style="font-size: large;">Η αρχική επεξεργασία
όσο ζούσε ο Λένιν ακόμα, ήρθε σαν
αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης ότι
η συνεργασία με τους λεγόμενους
“ρεφορμιστές” είναι ο μοναδικός τρόπος,
ώστε ταυτόχρονα και να αντιπαλεύεται
η πολιτική της αστικής τάξης και να
αλλάζει ο εσωτερικός συσχετισμός στα
πλαίσια της αριστεράς. <u>Δηλαδή η θεμιτή
ιδεολογική ενδοαριστερή διαπάλη να
διεξάγεται με τρόπο που να μην βοηθά
τον αντίπαλο, αλλά να τον αδυνατίζει.</u>
Αρχικά η συνεργασία περιοριζότανε στην
βάση, αλλά μετά επεκτάθηκε και στις
κορυφές, έφτανε μέχρι την εκλογική
συνεργασία με την σοσιαλδημοκρατία,
για κοινή εργατική κυβέρνηση.</span><br />
<span style="font-size: large;">
</span><span style="font-size: large;">Αργότερα η στρατηγική
αυτή αντικαθίσταται απο την σεκταριστική
και επικίνδυνη στρατηγική του
“σοσιαλφασισμού”, που με απλά λόγια
ήταν η στρατηγική να θεωρεί την
σοσιαλδημοκρατία και ιδιαίτερα την
αριστερή της πτέρυγα, κύριο εχθρό. Αυτή
η πολιτική οδήγησε σε στρατηγική ήττα
και διευκόλυνε τη νίκη του ναζισμού.
Παρόμοια στρατηγική υιοθετείται σήμερα
απο το ΚΚΕ και από όσους θεωρούν τον
ΣΥΡΙΖΑ σαν κύριο εχθρό, με συνέπεια να
μην συνεργάζονται μαζί του στην βάση
ενός κοινού προγράμματος και έτσι να
διευκολύνουν την παραμονή της αστικής
μνημονιακής πολιτικής, προσπαθώντας
να κεφαλαιοποιήσουν πιθανή αποτυχία. </span>
<br />
<span style="font-size: large;">
</span><span style="font-size: large;">Με την τραγική
συνειδητοποίηση των ολέθριων αποτελεσμάτων
της στρατηγικής του “σοσιαλφασισμού”
(άνοδος ναζισμού στην εξουσία) αλλάζει
πάλι η στρατηγική, επανέρχεται το ενιαίο
μέτωπο, μαζί με το παλλαϊκό μέτωπο,
δηλαδή την στρατηγική που πρόβλεπε
συνεργασίες και με αστικά κόμματα για
την αποτροπή της ναζιστικής απειλής.
Με βάση αυτήν την στρατηγική ανδρώθηκαν
τα ΚΚ, και μάλιστα στην Ελλάδα είχαμε
την εποποιία της εαμικής αντίστασης.
Αν μέναμε στην πολιτική του σοσιαλφασισμού,
δηλαδή να θεωρούνται οι <u>σοσιαλιστές
και οι άλλοι αστοί πολιτικοί που
συγκρότησαν μαζί με τους κομμουνιστές
το ΕΑΜ</u> σαν κύριος εχθρός, δεν θα είχαμε
το ΕΑΜ και το έπος της αντίστασης. Και
όμως αυτή την πολιτική στην ουσία
υπερασπίζεται ο Κ. Βλάσσης σήμερα!</span><br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #990000;"><u>Ανακρίβειες και
αντιφάσεις.</u></span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span><span style="font-size: large;">Θα μπορούσαμε να
σταματήσουμε εδώ. Όμως στο άρθρο υπάρχουν
μια σειρά ανακρίβειες και αρκετές
αντιφάσεις που θα θέλαμε να συζητήσουμε,
όχι απο διάθεση να κολλήσουμε τον
σύντροφο στον τοίχο, αλλά γιατί πιστεύουμε
ότι μόνο όφελος μπορεί να προκύψει απο
αυτό.</span><br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<ol>
<li><div style="margin-bottom: 0.5cm;">
<span style="font-size: large;">ανακρίβεια
πρώτη: “<i>η Λαϊκή Συσπείρωση και ο Κ.
Φαγογένης στηλίτευσαν τη σύμπραξη της
παράταξης Νικολούζου με αυτήν του
ΠΑΣΟΚ</i>”. Η συνεργασία κάποιων στελεχών
(η πλειοψηφία τους μοιράστηκε σε άλλους
συνδυασμούς) και μάλιστα συνεργασία
κόντρα στην λυσσασμένη αντιΣΥΡΙΖΑ
πολιτική του ΠΑΣΟΚ-Βενιζέλου, βαφτίζεται
συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Να ρωτήσουμε
και εμείς κάτι: όλοι οι υποψήφιοι της
ΛΑΣΥ είναι αριστεροί; και αυτοί που
έφυγαν στο και 5' για να πάνε σε
Τρεπεκλή-Υδραίου; </span>
</div>
</li>
<li><div style="margin-bottom: 0.5cm;">
<span style="font-size: large;">ανακρίβεια
δεύτερη: “<i>Συνεπώς, η κύρια λογική του
κ. Δ. Πολίτη ότι, εφόσον γενικά οι
συνεργασίες είναι αποδεκτές από το
λενινισμό, άρα, οι συγκεκριμένες που
κάνει η παράταξη του κ. Νικολούζου
είναι…. η εφαρμογή του λενινισμού στο
σήμερα, .</i>..”. Εμείς δεν ισχυριστήκαμε
ότι όλες οι συνεργασίες είναι εφαρμογή
του λενινισμού. <u>Ισχυριστήκαμε ότι το
να μην κάνεις καμιά, μα καμιά, συνεργασία
είναι περιφρόνηση του λενινισμού.</u>
Ας μας πουν ποιά συνεργασία κάνει το
ΚΚΕ. Ακόμα και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ την κατηγορεί
οπορτουνιστική και της επιφυλάσσει το
χειρότερο υβρεολόγιο. Ακόμα και το ΕΑΜ
ο Μαίλης το έβγαλε οπορτουνιστικό, πάει
να ξαναγράψει την ιστορία με βάση το
δόγμα “καμιά συνεργασία”. </span>
</div>
</li>
<li><div style="margin-bottom: 0.5cm;">
<span style="font-size: large;">Ανακρίβεια
τρίτη: “<i>Υιοθετεί, δηλαδή, ο κ. Πολίτης
τον ίδιο ιδεολογικό εκβιασμό που έκανε
επί δεκαετίες το Πασόκ στους ψηφοφόρους
της Αριστεράς δήθεν «για να φύγει η
δεξιά</i>»”. Αν θυμάται ο Κ. Βλάσσης τότε
το ΚΚΕ ζητούσε επίμονα απο το ΠΑΣΟΚ να
συνεργαστούν στη βάση ενός προγράμματος,
και ήταν το ΠΑΣΟΚ που αρνιότανε, για
αυτό το ότι ζητούσε να ψηφιστεί απο
τους αριστερούς ήταν εκβιασμός. Σήμερα
είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που καλεί σε συνεργασία,
και είναι οι ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αρνούνται
στο όνομα της καθαρότητας, <u>άρα εκβιασμός
είναι να ζητούνε στο όνομα της
“καθαρότητας” την αριστερή ψήφο απο
ψηφοφόρους που θέλουν διώξουν το Σαμαρά
και τα μνημόνια απο την εξουσία.</u></span>
</div>
</li>
<li><div style="margin-bottom: 0.5cm;">
<span style="font-size: large;">Ανακρίβεια
τέταρτη: “ <i>η τακτική του ενιαίου
μετώπου δεν σημαίνει καθόλου μια
εκλογική σύμπραξη...</i>”. Νομίζω είναι
καιρός να τελειώνουμε με αυτήν την
σύγχυση (για να μην πούμε τίποτα
βαρύτερο). Πέραν τού ότι και η στρατηγική
του ενιαίου μετώπου, όχι είναι αλήθεια
απο την αρχή, αλλά όσο ωρίμαζε σαν ιδέα,
μιλούσε και για εργατική κυβέρνηση με
ή χωρίς τους κομμουνιστές, ας δούμε πως
ο Λένιν αντιμετώπιζε γενικά το ζήτημα.
Στην Αγγλία το 1920 κυβερνούσαν οι
συντηρητικοί. Το ρεφορμιστικό εργατικό
κόμμα διεκδικούσε την εξουσία. Οι
“αριστεροί” κομμουνιστές (Σύλβια
Πάνκχερστ) θεωρούσαν ότι αργά η γρήγορα
οι εργατικοί θα κερδίσουν και άρα έπρεπε
όχι να τους υποστηρίξουν αλλά να
προετοιμάζονται για την ανατροπή τους.
Ο Λένιν στόλισε με το γνωστό του ύφος
τους Άγγλους συντρόφους και τους είπε
ότι όχι μόνο έπρεπε να επιδιώξουν
συνεργασία, αλλά ακόμα και αν οι Εργατικοί
αρνηθούν την συνεργασία οι κομμουνιστές
πρέπει να τους υποστηρίξουν μονομερώς
μη βάζοντας υποψήφιους, <u>για την
ακρίβεια να τους αναγκάσουν να νικήσουν.</u>
Όλα αυτά τα έγραψε σε μπροσούρα που
μοίρασε στους αντιπροσώπους στο 3ο
συνέδριο της Διεθνούς και όποιος
ενδιαφέρεται μπορεί να τα διαβάσει
στον 41ο τόμο των απάντων.</span></div>
</li>
<li><div style="margin-bottom: 0.5cm;">
<span style="font-size: large;">Ανακρίβεια
πέμπτη: “ <i>να γίνει κατανοητό ότι όταν
λέμε για τη σοσιαλδημοκρατία της εποχής,
εννοούμε κάτι πολύ διαφορετικό από
αυτό που γνωρίζουμε ως σοσιαλδημοκρατικό
χώρο σήμερα</i>”. Η στρατηγική του ενιαίου
μετώπου με τους σοσιαλδημοκράτες
υιοθετήθηκε 2-3 χρόνια αφού οι
σοσιαλδημοκράτες είχαν βάψει τα χέρια
τους με το αίμα των Λούξεμπουργκ και
Λίμπκνεχτ. Με τέτοια σοσιαλδημοκρατία
προέτρεπε ο Λένιν την συνεργασία. Και
για όνομα του θεού δεν μιλάμε για την
σοσιαλδημοκρατία, αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ,
ένα αριστερό κόμμα, όσο και ρεφορμιστικό
αν το θεωρεί κάποιος “επαναστάτης”. </span>
</div>
</li>
<li><div style="margin-bottom: 0.5cm;">
<span style="font-size: large;"><i><span style="font-style: normal;">Ανακρίβεια
έκτη:το ΚΚΕ παλεύει για την αποδέσμευση
απο την Ευρωπαϊκή Ένωση; όχι βέβαια! Το
θεωρεί οπορτουνισμό, αν δεν έχει όλη
την εξουσία.</span></i><i>“Μην
πέσετε στην </i><b><span style="font-weight: normal;">παγίδα
των δήθεν «επαναστατικών», «ανατρεπτικών»,
«αριστερών» κομμάτων και ομάδων που
σας τάζουν καλύτερες μέρες, με έξοδο
από την Ευρωζώνη, με αλλαγή νομίσματος,
με έξοδο από την ΕΕ, ενώ θα παραμένουν
στην εξουσία οι μονοπωλιακοί όμιλοι</span></b><b>,</b><i>
η πλουτοκρατία.”(</i><i><span style="font-style: normal;">απο
την φετεινή διακήρυξη του ΚΚΕ για τις
ευρωεκλογές</span></i><i>).
</i><i><span style="font-style: normal;">
Άρα πριν πάρει όλη την εξουσία, η
“</span></i><i><i>αποδέσμευση
θα είναι καταστροφή</i></i><i><span style="font-style: normal;">”
(Παπαρήγα). Μια κουβέντα ακόμα. Φυσικά
και ο ΣΥΡΙΖΑ, και κάθε λογικός άνθρωπος
καταλαβαίνει ότι αν η Αριστερά πάρει
όλη την εξουσία στην Ελλάδα (και όχι
μόνο την κυβέρνηση), και αντίθετα στην
Ευρώπη παραμένουν στην σημερινή
κατάσταση, </span></i><i><span style="font-style: normal;"><u>και
αν ήταν δυνατόν να οικοδομηθεί σοσιαλισμός
σε μια χώρα</u></span></i><i><span style="font-style: normal;">,
προφανώς δεν θα είχαμε καμιά θέση σε
μια τέτοια Ευρωπαϊκή Ένωση λόγω πλήρους
ασυμβατότητας. Τώρα το γιατί στην Ελλάδα
θα είχαμε τόσο ριζική αλλαγή συσχετισμού
δυνάμεων αλλά στην Ευρώπη όχι, αυτό
είναι κάτι που πρέπει να εξηγηθεί.
Επίσης το ότι η θεωρία της οικοδόμησης
σε μια χώρα χρεοκόπησε είναι ένα ζήτημα
που απο ότι φαίνεται ακόμα δεν έχει
συνειδητοποιηθεί απο κάποιους, παρά
την περιπέτεια του “υπαρκτού”. </span></i></span>
</div>
</li>
<li><div style="margin-bottom: 0.5cm;">
<span style="font-size: large;"><i><span style="font-style: normal;">Αντίφαση
πρώτη: “</span></i><i><i>Η λογική, λοιπόν, του
Ενιαίου Μετώπου ήταν να ενώσει την
εργατική τάξη απαντώντας στον
κατακερματισμό που ωφελούσε την αστική</i></i><i><span style="font-style: normal;">”.
Γιατί τότε η διάσπαση ωφελούσε την
αστική τάξη και τώρα η ίδια διάσπαση
δεν την ωφελεί, μένει να το ανακαλύψουμε.
</span></i></span>
</div>
</li>
<li><div style="margin-bottom: 0.5cm;">
<span style="font-size: large;"><i><span style="font-style: normal;">Αντίφαση
δεύτερη: “</span></i><i><i>η εμφάνιση του
φασισμού έπαιξε επίσης το ρόλο της στην
υιοθέτηση της τακτικής του Ενιαίου
Μετώπου</i></i><i><span style="font-style: normal;">”.
Δηλαδή το μνημόνιο και η ανθρωπιστική
κρίση δεν είναι ίδια και μεγαλύτερη
καταστροφή; αλήθεια ζούμε στην ίδια
χώρα; </span></i></span>
</div>
</li>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><i><span style="font-style: normal;">Αντίφαση
τρίτη: “</span></i><i><i>Ο
ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εργατικό κόμμα</i></i><i><span style="font-style: normal;">”.
Θέλει πολύ συζήτηση για την τυπολογία
των κομμάτων, πάντως και ο Κ. Βλάσσης
δεν αμφισβητεί ότι σήμερα </span></i><i><span style="font-style: normal;"><u>ο
ΣΥΡΙΖΑ έχει κερδίσει την πλειοψηφία
του κόσμου της μισθωτής εργασίας</u></span></i><i><span style="font-style: normal;">.
Από αυτή την άποψη, η στρατηγική του
ενιαίου μετώπου έχει πλήρη εφαρμογή,
τουλάχιστον όσον αφορά την ανάγκη
συμμετοχής του ΣΥΡΙΖΑ, περισσότερο
μάλιστα και απο το ΚΚΕ, και συζητιέται
αν περιλαμβάνει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που η
επιρροή της περιορίζεται σε ομάδες
διανοουμένων και φοιτητών. </span></i></span>
</div>
</li>
</ol>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div style="margin-bottom: 0.5cm;">
<span style="font-size: large;"><i><span style="font-style: normal;">Τελικά
το κείμενο αδυνατεί να απαντήσει στο
αν η απομάκρυνση των Σαμαρά-Βενιζέλου
και των μνημονιακών πολιτικών που
ακολουθούν ενδιαφέρει το ΚΚΕ, την
ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον Κ. Βλάσση. Ενδιαφέρει
όμως σίγουρα την πλειοψηφία του σκληρά
δοκιμαζόμενου κόσμου της μισθωτής
εργασίας και των μεσαίων στρωμάτων. Θα
είναι δυστύχημα η ιστορική αυτή ευκαιρία
να μην ευοδωθεί απο την μικροκομματική
και αδιέξοδη αυταπάτη της άλλης Αριστεράς
ότι μπορεί να κεφαλαιοποιήσει πιθανή
αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, και να εργάζεται
απο τώρα για αυτό. </span></i></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div id="sdendnote2">
<br />
<div id="sdendnote1">
<div class="sdendnote">
<span style="font-size: small;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote1anc" name="sdendnote1sym">i</a>http://www.neriki.gr/interferences/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8D%CF%83%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82/</span></div>
</div>
<span style="font-size: small;">
</span>
<div id="sdendnote2">
<div class="sdendnote">
<span style="font-size: small;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote2anc" name="sdendnote2sym">ii</a>http://www.corfupress.com/v3/itemid-fix7/37769-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%8E%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BF%CF%86%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7</span></div>
</div>
<span style="font-size: small;"></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><i><i></i></i></span><br />
<div style="margin-bottom: 0.5cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0.5cm;">
<br />
<span style="font-size: small;"><br />
</span></div>
<span style="font-size: small;"></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span></div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-41455641768211190462014-04-19T14:42:00.000+03:002014-04-19T23:50:39.844+03:00για τις πολιτικες συνεργασίες.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">P { margin-bottom: 0.21cm; }</style>
<br />
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<ol><div align="RIGHT" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="font-size: large;"><i>"να
κάνεις πόλεμο για την ανατροπή ...και
να παραιτείσαι προκαταβολικά από
συμφωνίες και συμβιβασμούς με τους
ενδεχόμενους (έστω και προσωρινούς,
ασταθείς, ταλαντευόμενους, συμβατικούς)
συμμάχους δεν είναι πράγμα σε αφάνταστο
βαθμό γελοίο;"</i></span>
</div>
<div align="RIGHT" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="font-size: large;">(Λένιν
άπαντα τ. 41. σελ. 54)</span></div>
<div align="RIGHT" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="font-size: large;">“<i>όλη
η ιστορία του μπολσεβικισμού... είναι
γεμάτη απο περιπτώσεις συμφωνιών,
συμβιβασμών με άλλα κόμματα, χωρίς να
αποκλείονται και τα αστικά κόμματα”.</i></span></div>
<div align="RIGHT" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="font-size: large;">(Λένιν,
άπαντα τ. 41, σελ. 54)</span></div>
</ol>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="RIGHT" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="RIGHT" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
</div>
<span style="font-size: large;"></span><br />
<ol>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">με αφορμή την
αυτοδιοικητική συνεργασία του ψηφοδελτίου
του ΣΥΡΙΖΑ στην Κέρκυρα με κάποια
στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αλλά και γενικότερα
την συζήτηση που έχει ανοίξει για
ορισμένες επιλογές συνεργασιών και
την κατάρτιση του ευρωψηφοδελτίου
επιβάλλεται να ξαναμιλήσουμε για το
ζήτημα των συνεργασιών. Επειδή τα πολύ
θεωρητικά μπορεί να μπερδεύουν κάποιους
ας κάνουμε μια μεταφορά. Υποθέστε ότι
σε μια γειτονιά μια συμμορία επιτίθεται
σε έναν “φίλο” σας. Εκείνος μόνος είναι
φανερό ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα.
Εσείς δεν θέλετε να τον βοηθάτε είτε
απο φόβο είτε απο την σκοπιμότητα ότι
αν τις φάει θα ξεφτιλιστεί και έτσι θα
κερδίσετε το κορίτσι που διεκδικείτε
και οι δυο. Αν στην επικείμενη συμπλοκή
χτυπήσει άσκημα ή και σκοτωθεί δεν θα
είστε συνυπεύθυνος; Παραπέρα. Ένας απο
την συμμορία για διάφορους λόγους
ξεκόβει και πάει να τον βοηθήσει (για
τους δικούς του λόγους φυσικά, πιθανά
για να εξιλεωθεί ή να γλυτώσει απο
πιθανή δίωξη της συμμορίας). Ο φίλος
σας αποδέχεται την βοήθεια, και έτσι
γλυτώνει το ξύλο ή και τα χειρότερα.
Έχετε τότε δικαίωμα να τον κατηγορήσετε
ότι κακώς αποδέχτηκε την βοήθεια απο
έναν πρώην συμμορίτη με βεβαρυμένο
παρελθόν, που χθες ακόμα ήταν στην
συμμορία και βάραγε κόσμο και να
ισχυρίζεστε ότι έτσι ο φίλος σας γίνεται
κολυμβήθρα του Σιλωάμ; και αν το κάνατε
δεν θα φαινόσαστε εντελώς γελοίος;
</span></div>
</li>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">ακριβώς αυτή είναι
η κριτική που γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Στην
Κέρκυρα το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να
συγκροτήσει ψηφοδέλτιο. Ένα μέρος του
στήριξε το ψηφοδέλτιο της Υδραίου, ένα
άλλο τον Τρεπεκλή (Δαγκλή), και ένα
τρίτο, σε αντίθεση με τον λυσσασμένο
αντι-συριζιτισμό του Βενιζέλου
συνεργάστηκε με το ψηφοδέλτιο του
ΣΥΡΙΖΑ, <u>κάτω απο το πρόγραμμα του
ΣΥΡΙΖΑ.</u><span style="text-decoration: none;"> Το πιο
πιθανό είναι να διατηρούν τις απόψεις
τους. Προφανώς έρχονται για τους δικούς
τους λόγους. Αντικειμενικά όμως βοηθάνε
την λαϊκή προσπάθεια για νίκη και
απαλλαγή απο τα μνημόνια και την πολιτική
τους. Βοηθάνε στο να αλλάξει ο συσχετισμός
προς την μεριά των αντιμνημονιακών
δυνάμεων. Είναι σταθεροί σύμμαχοι; ο
καιρός θα δείξει, αλλά και αν δεν είναι
(σύμφωνα και με το Λένιν όπως παραθέσαμε
στην αρχή) δεν υπάρχει πρόβλημα. Μήπως
αλλοιώσουν την φυσιογνωμία του
ψηφοδελτίου; είναι δυνατόν 2 υποψήφιοι
σε σύνολο 500 να επιτύχουν κάτι τέτοιο
ακόμα και αν το ήθελαν; Θα βοηθήσει η
παρουσία τους; τα αποτελέσματα θα
δείξουν. Αν εκλεγούν σημαίνει ότι φέραν
κόσμο που αλλιώς θα ενίσχυε τα μνημονιακά
ψηφοδέλτια. Και αν εκλεγούν τι αποφάσεις
θα εφαρμόζουν; οι αποφάσεις θα παίρνονται
συλλογικά και στην βάση του προγράμματος
που είναι του ΣΥΡΙΖΑ. Άρα δεν υπάρχει
κανένας κίνδυνος; Δεν λέμε τέτοιο
πράγμα, σε κάθε συνεργασία κάτι κερδίζεις
και κάτι χάνεις, απλά πρέπει να έχει
την ικανότητα να ζυγίσεις τι είναι το
κύριο. </span></span>
</div>
</li>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Η ειρωνεία του
πράγματος είναι ότι η κριτική πέραν
απο τους Σαμαρικούς που κατηγορούν ότι
πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ έρχονται στον
ΣΥΡΙΖΑ την ίδια στιγμή που αυτοί
συγκυβερνούν με το βαθύ ΠΑΣΟΚ της
διαπλοκής, και μάλιστα του προσφέρουν
ομπρέλα προστασίας και ατιμωρησία
χάριν της συγκυβέρνησης (πχ υπόθεση
υποβρυχίων), κριτική ασκείται και απο
τα “αριστερά”. ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ
“αγανακτούν” με αυτές τις συνεργασίες
και σηκώνουν εκκωφαντικό θόρυβο. Αλλά
προς τι όλα αυτά; γιατί δεν συνεργάζονται
αυτοί στην βάση ενός κοινού προγράμματος
όπως επαλειμμένα τους έχει προτείνει
ο ΣΥΡΙΖΑ; και μιας ορκίζονται στον Λένιν
γιατί δεν ακολουθούν την λενινιστική
πολιτική του ενιαίου μετώπου προκειμένου
η θεμιτή αντιπαλότητα τους στον ΣΥΡΙΖΑ
να μην ενισχύει τον αντίπαλο αλλά να
βοηθάει στην ανατροπή του; γιατί
αποσύρονται απο το πολιτικό διακύβευμα
της συγκυρίας, που είναι η ανατροπή των
μνημονίων και της Σαμαροβενιζελικής
κυβέρνησης, με στόχο να επενδύσουν σε
μια πιθανή αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ;
Αυταπατώνται αν νομίζουν ότι θα κερδίσουν
απο μια τέτοια αποτυχία. Τίποτα δεν
διδάχτηκαν απο τις ανατροπές στην ΕΣΣΔ.
Η αποτυχία του “υπαρκτού” συμπαρέσυρε
όλες τις τάσεις της αριστεράς ακόμα
και αυτές που είχαν κριτική στάση
απέναντι της. Το ίδιο θα συμβεί και απο
μια πιθανή αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στην
Ελλάδα. Θα είναι ήττα όλης της Αριστεράς
και όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ. Το τραγικό όμως
είναι ότι θα είναι ήττα του λαού.
</span></div>
</li>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Και κάτι τελευταίο.
Λένε ότι “δεν το λέμε μόνο εμείς αλλά
και η αριστερή πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ
λέει τα ίδια”. Δεν είμαι μέλος του
ΣΥΡΙΖΑ και μπορώ να μιλήσω ανοικτά. Εδώ
και καιρό έχω καταλήξει στην εκτίμηση
ότι μάλλον η αριστερή πλατφόρμα,
βλέποντας τις τεράστιες δυσκολίες του
εγχειρήματος (οικονομικές και πολιτικές),
την μεγάλη ανωριμότητα του ΣΥΡΙΖΑ που
συμπεριφέρεται ακόμα σαν ένα κόμμα του
4%, την λαϊκή συνείδηση και ωριμότητα
που ομολογουμένως δεν είναι και η
καλλίτερη δυνατή (μικροαστισμός,
καταναλωτισμός, λογική ανάθεσης κτλ),
και γενικά τον συσχετισμό των δυνάμεων,
μάλλον έχει προσανατολιστεί στο ότι
δεν αξίζει να δοκιμάσουμε να νικήσουμε
διότι πιθανά να ξεφτιλιστούμε. Και απο
ότι φαίνεται προσπαθεί να αποτρέψει
τον σχηματισμό πλειοψηφίας με την
προβολή ενός υπεραριστερού προγράμματος,
με την συνεχή επίκληση του ζητήματος
της εξόδου απο την Ευρωπαϊκή Ένωση που
δεν συγκεντρώνει πλειοψηφία, με κάλεσμα
για νέα ...ριζοσπαστικοποίηση (όταν
έχεις ένα εκλογικό σώμα που δηλώνει
μόνο κατά 15% αριστερό, και κατά 90%
θρησκευόμενο!), με περιορισμό των
συνεργασιών και γκρίνια για κάθε
διεύρυνση απο στελέχη που εγκαταλείπουν
τον δικομματισμό. Μακάρι να κάνω λάθος
αλλά αυτή την εντύπωση δίνει. Έχω και
εγώ παρόμοιες επιφυλάξεις. Αλλά ποτέ
η ιστορία δεν περίμενε τις τάξεις, τα
κόμματα, τις προσωπικότητες να είναι
πανέτοιμοι . Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει,
ιστορικές μάχες δόθηκαν απο εντελώς
ανέτοιμες δυνάμεις, κάτι που έμοιαζε
σαν “έφοδος στον ουρανό'. Ο Μαρξ
εκτιμούσε ότι η Κομμούνα το 1871 ήταν
πρόωρη (και είχε δίκιο), και η Λούξεμουργκ
πάλι εκτιμούσε ότι η εξέγερση το 1918
στην Γερμανία ήταν πρόωρη αλλά μετείχε
σε αυτήν και έδωσε την ζωή της. Και το
ΕΑΜ ξεκίνησε με λίγες δεκάδες
αποδεκατισμένα στελέχη και έφτασε στα
πρόθυρα της εξουσίας, με βάση την πιο
πλατιά ενωτική πολιτική. Ακόμα θυμάμαι
τον Χ Φλωράκη να λέει απαντώντας σε
κριτική για την πολιτική συνεργασιών
του ΚΚΕ τις δεκαετίες του '70 και '80 ότι
στο ΕΑΜ συνεργάστηκαν ακόμα και με
βασιλικούς. Άλλο τώρα αν το ΚΚΕ τον
αποκαθηλώνει πολιτικά και αυτόν και
όλην την ηρωική εαμική ιστορία. Άρα
λοιπόν είμαστε “καταδικασμένοι” να
προσπαθήσουμε να νικήσουμε. Το χρωστάμε
στον λαό μας. Και φυσικά ο πανευρωπαϊκός
αντίκτυπος μιας νίκης του ΣΥΡΙΖΑ στις
δημοτικές αλλά κύρια στις ευρωπαϊκές
εκλογές μπορεί να αποδειχτεί ιστορικής
σημασίας.
</span></div>
</li>
</ol>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-791017818172284402014-04-10T11:17:00.000+03:002014-04-10T11:29:54.910+03:00Πόσο αριστερό είναι το αίτημα για έξοδο απο την Ευρωπαική Ένωση;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">P.sdendnote { margin-left: 0.6cm; text-indent: -0.6cm; margin-bottom: 0cm; font-size: 10pt; }P { margin-bottom: 0.21cm; }A.sdendnoteanc { font-size: 57%; }</style>
<br />
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Περίληψη
ομιλίας σε εκδήλωση της Συμπόρευσης.</span></div>
<div align="CENTER" style="border-color: -moz-use-text-color -moz-use-text-color rgb(0, 0, 0); border-style: none none solid; border-width: medium medium 1px; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm 0cm 0.05cm;">
<span style="font-size: large;">(Κέρκυρα- Απρίλης 2014).</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: maroon; font-size: large;"><u>α)
τρία θεωρητικά προλεγόμενα.</u></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Για να
προσεγγίσουμε το ζήτημα της εξόδου απο
την Ευρωπαϊκή Ένωση απο μαρξιστική
άποψη, θα πρέπει κατά την γνώμη μας να
εξετάσουμε πρώτα τρία κρίσιμα θεωρητικά
ζητήματα.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<ol>
<li><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;">
<span style="color: #990000; font-size: large;"><u>σοσιαλισμός
σε μια χώρα;</u></span></div>
</li>
</ol>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Είναι
γνωστή η θεωρητική αντίληψη που
ταλαιπώρησε το επαναστατικό κίνημα
(τουλάχιστον την συντριπτική πλειοψηφία
του, εξαιρουμένων των τροτσκιστικών
ομάδων) μέχρι την κατάρρευση των κοινωνιών
του “υπαρκτού”. Αυτό που ίσως δεν είναι
τόσο γνωστό είναι ότι αυτή η “θεωρία”,
διαμετρικά αντίθετη απο τις αντιλήψεις
του Μαρξ, δεν ήταν θεωρητική επιλογή
των μπολσεβίκων αλλά επιβλήθηκε απο
την τροπή που πήραν τα γεγονότα, δηλαδή
μετά την αποτυχία της επανάστασης στην
αναπτυγμένη Δύση. Το λενινιστικό σχέδιο
του αδύνατου κρίκου δεν ήταν με κανένα
τρόπο σχέδιο σοσιαλιστικής οικοδόμησης
σε μια, και μάλιστα καθυστερημένη χώρα,
προϋπέθετε να αρχίσει η επανάσταση στον
αδύνατο κρίκο (τότε Ρωσία) και να
ολοκληρωθεί με επαναστάσεις στην Δύση.
</span>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Το 1918
γράφει ο Λένιν “…δεν μπορεί να νοηθεί
πλήρης νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης
σε μια μόνο χώρα, αλλά απαιτείται η πιο
δραστήρια συνεργασία μερικών τουλάχιστον
προηγμένων χωρών, ανάμεσα στις οποίες
δεν μπορούμε να συγκατατάξουμε τη
Ρωσία…” (άπαντα τόμος 37, σελ 153). Η ίδια
ιδέα επαναλαμβάνεται σε όλα σχεδόν τα
έργα του Λένιν μέχρι το θάνατο του.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">“…πάντα
διακηρύσσαμε και επαναλαμβάναμε τη
στοιχειώδη αλήθεια του μαρξισμού, ότι
για τη νίκη του σοσιαλισμού χρειάζονται
οι συντονισμένες προσπάθειες των εργατών
μερικών προηγμένων χωρών” (Λένιν άπαντα,
τόμος 44, σελ 418). </span>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Ο ίδιος
ο Στάλιν, που θεωρείται πατριάρχης αυτής
της αντίληψης, το 1924, σε διάλεξη του στο
πανεπιστήμιο Σβερντλώφ, έλεγε “…μπορεί
να επιτευχθεί η νίκη του σοσιαλισμού
σε μια χώρα χωρίς τις κοινές προσπάθειες
του προλεταριάτου μιας σειράς αναπτυγμένων
χωρών; Όχι, αυτό είναι αδύνατο…για την
τελική νίκη του σοσιαλισμού, για την
οργάνωση της σοσιαλιστικής παραγωγής,
οι προσπάθειες μιας χώρας, ιδιαίτερα
μιας αγροτικής χώρας σαν την Ρωσία,
είναι ανεπαρκείς.” Αργότερα στην δεύτερη
έκδοση των απάντων του Στάλιν, η διατύπωση
άλλαξε και έγραφε ακριβώς τα αντίθετα,
συμβαδίζοντας με τις καινούργιες απόψεις
της σοβιετικής ηγεσίας για “οικοδόμηση
του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα”.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Η ήττα
της επανάστασης στην Γερμανία (αλλά και
Ουγγαρία) έφερε την σοβιετική εξουσία
σε τρομερά αμήχανη θέση: ή να παραδώσει
την εξουσία, ή να προσπαθήσει σχεδόν το
ακατόρθωτο. Το προσπάθησε με τα γνωστά
αποτελέσματα. </span>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Μετά την
κατάρρευση, πολλοί μαρξιστές ξαναγυρίσαμε
στην σκέψη του Μαρξ και απορρίψαμε
τουλάχιστον στα λόγια την οικοδόμηση
σε μια χώρα<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote1sym" name="sdendnote1anc"><sup>i</sup></a>,
<u>αλλά δυστυχώς στην στρατηγική των
περισσότερων απο εμάς υποβόσκει ακόμα,
άρρητα η ίδια αυτή αντίληψη</u> όταν
διατυπώνουμε πολιτικά σχέδια. Και στο
σχέδιο για έξοδο απο την ΕΕ δεν υποκρύπτεται
σε μεγάλο βαθμό η αντίληψη ότι στην
Ελλάδα θα ανοίξουμε τον δρόμο για τον
σοσιαλισμό ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη θα
παραμένει στον καπιταλισμό<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote2sym" name="sdendnote2anc"><sup>ii</sup></a>;
</span>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<ol start="2">
<li><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;">
<span style="color: #990000; font-size: large;"><u>σε
τι στάδιο του καπιταλισμού βρισκόμαστε;</u></span></div>
</li>
</ol>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Μεγάλο
μέρος της μαρξιστικής σκέψης αποδέχεται
ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται πια σε νέο
στάδιο. Άλλοι το ονομάζουν ολοκληρωτικό,
άλλοι διεθνικό ή υπερεθνικό, άλλοι
υπονοούν ότι αυτό περιγράφεται με τον
όρο παγκοσμιοποίηση. Δεν υπάρχει
ταυτότητα και στα χαρακτηριστικά του
αν και σε πολλά σημεία οι αναλύσεις
μοιάζουν. Σε γενικές γραμμές είναι: </span>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">α) οι
νέες παραγωγικές δυνάμεις των τεχνολογιών
πληροφορικής, </span>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">β)οι νέες
παραγωγικές μετά-φορντικές σχέσεις και
οι νέες διαιρέσεις και τυποποιήσεις
στη εργατική τάξη, </span>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">και γ)
το βάθεμα της διεθνοποίησης με την μορφή
του διεθνούς καταμερισμού εργασίας, με
την μερική μεταφορά της υλικής παραγωγής
σε επιλεγμένες τρίτες χώρες και <u>κύρια
με την μορφή των ολοκληρώσεων</u>. </span>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Οι
ολοκληρώσεις είναι ένα βήμα μπροστά
απο το προηγούμενο στάδιο. Άρα η συμμετοχή
μιας χώρας σε ολοκληρώσεις είναι ένα
αντικειμενικό, <u>στην βάση του προοδευτικό
γεγονός</u>. Φυσικά η ανάλυση πρέπει να
ξεχωρίσει τι στην διαδικασία είναι
<span style="text-decoration: none;">αντικειμενικό (η
μορφή της διεθνοποίησης, της ολοκλήρωσης)
και</span> τι επιδέχεται πολιτική ρύθμιση
(το περιεχόμενο, οι συγκεκριμένες
ρυθμίσεις που καθορίζονται απο τον
εξελισσόμενο συσχετισμό δυνάμεων). Η
γενική όμως γραμμή εξόδου και επιστροφής
σε μια προηγούμενη φάση είναι και
πολιτικά αντιδραστική και οικονομικά
επιζήμια. Ακόμα και χώρες που δεν μετέχουν
τυπικά σε ολοκληρώσεις, έχουν οικονομίες
διαπλεκόμενες στην βάση του νέου
παγκόσμιου καταμερισμού με βάση το
συγκριτικό πλεονέκτημα. Η μόνη λογικά
εναλλακτική είναι μια οικονομία
αυτάρκειας, πράγμα σήμερα αδύνατο ακόμα
και για μεγάλη χώρα πόσο μάλλον για μια
μικρή χώρα σαν την Ελλάδα.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><u>Η γραμμή
της εξόδου στην ουσία προτείνει την
επιστροφή σε προηγούμενό στάδιο της
καπιταλιστικής ανάπτυξης</u>. Άθελα
φέρνει κανείς στο νου του την αναφορά
του Μαρξ στον λεγόμενο φεουδαρχικό
σοσιαλισμό, που έκανε κριτική στα δεινά
του καπιταλισμού απο την σκοπιά της
φεουδαρχίας. Οι αναλογίες είναι κάτι
παραπάνω απο φανερές. </span>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Δεν είναι
τυχαίο ότι μέχρι πρόσφατα ο ευρωσκεπτικισμός
και η πολιτική απομόνωσης σε όλη την
Ευρώπη είναι πολιτική όχι απλά των
Δεξιών αλλά κύρια των ακροδεξιών κύκλων
και κομμάτων. Άλλο αν η κρίση και η
ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική των
ηγετικών κύκλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης
οδηγεί και ορισμένους αριστερούς κύκλους
σε μια τέτοια αντίληψη. Στην Ελλάδα
έχουμε την παγκόσμια πρωτοτυπία η
αντι-ΕΕ πολιτική να θεωρείται όχι μόνο
αριστερή πολιτική αλλά από κάποιους το
ύψιστο κριτήριο αριστεροσύνης. Να
προσθέσουμε ότι η θέση για “έξω απο την
ΕΟΚ των μονοπωλίων” της δεκαετίας του
'70 είχε διατυπωθεί σε άλλες συνθήκες.
Κατ αρχήν τότε υπήρχε εναλλακτική λύση
συμμετοχής σε σοσιαλιστική (με εισαγωγικά
ή χωρίς) ολοκλήρωση (ΚΟΜΕΚΟΝ), β) η
διεθνοποίηση (παγκοσμιοποίηση κατ
άλλους) δεν είχε εξελιχθεί και βαθύνει
όπως 40 χρόνια αργότερα, και γ) εν πάση
περιπτώσει είναι άλλο το κόστος την μη
ένταξης και άλλο το κόστος της αποδέσμευσης
μιας οικονομίας που επί 30 χρόνια
εξελίσσεται με βάση τη λογική συμμετοχής
σε ολοκλήρωση, και διαπλέκεται ανάλογα.
</span>
</div>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<ol start="3">
<li><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;">
<span style="color: #990000; font-size: large;"><u>διαπλοκή
εθνικού με ταξικό.</u></span></div>
</li>
</ol>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Όσο και
αν η εξίσωση ότι εθνικό σημαίνει αστική
ιδεολογία και ταξικό σημαίνει μαρξισμός,
είναι υπερβολή και υπεραπλούστευση,
άλλο τόσο είναι σωστό ότι η υπερενίσχυση
του εθνικού σε βάρους του ταξικού
στοιχείου στην πολιτική είναι υποχώρηση
στην αστική ιδεολογία, εκτός φυσικά απο
ειδικές περιπτώσεις όπως μιας πραγματικής
εθνικής κατοχής (λέμε πραγματικής γιατί
η χρήση του όρου για να περιγράψει την
σχέση κυβέρνησης-τρόικας είναι λαθεμένος
όπως θα δείξουμε παρακάτω). Πάντως η
σωστή αναλογία ή “μείγμα” πολιτικής
είναι ανοικτό και επίδικο ζήτημα όπως
φαίνεται στα ιστορικά παραδείγματα πχ
του γνωστού γράμματος του Ζαχαριάδη το
1940, ή της διαμάχης Λένιν και Β' Διεθνούς
για την στάση απέναντι στην άμυνα της
“πατρίδας”.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Στην
χώρα μας παρατηρείται μια τάση
υπερεκτίμησης του εθνικού, ίσως λόγω
της πετυχημένης ιστορικής εμπειρίας
του ΕΑΜ, και αργότερα του ρόλου του
αμερικάνικου παράγοντα στην δικτατορία.
Θεωρητικά δικαιολογείται με τις θεωρίες
της υπανάπτυξης και της “εξάρτησης”.
Ο “αντί-ιμπεριαλισμός” και τα σχετικά
στάδια στην χάραξη στρατηγικής,
ταλαιπώρησαν και ταλαιπωρούν ακόμα την
Αριστερά. Εν πάση περιπτώσει ανεξάρτητα
απο το πώς λειτούργησαν στο παρελθόν,
δεν μπορεί να είναι η βάση της πολιτικής
για σήμερα. Θα υπάρχει σαν στοιχείο και
λόγω μιας αντικειμενικής βάσης
(ανισομετρία δύναμης μεταξύ των
ισχυρότερων και λιγότερο ισχυρών κρατών)
αλλά και λόγω του ότι παίζει ένα σημαντικό
ρόλο στην συνείδηση πλατειών μικροαστικών
στρωμάτων με τα οποία θέλουμε να
συμμαχήσουμε και να εκφράσουμε σαν
επαναστατικό κίνημα, αλλά δεν μπορεί
να κυριαρχεί. Πιο γραφική περίπτωση
είναι αυτή του ΕΠΑΜ-Καζάκη, που ο λόγος
του πολλές φορές δεν ξεχωρίζει απο αυτόν
των ΑΝΕΛ, για να μην πούμε τίποτα
χειρότερο. Ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω
δεν αποτελεί και ελληνική πρωτοτυπία
όπως θα γνωρίζουν όσοι έχουν μελετήσει
την ιστορία της δημοκρατίας της Βαϊμάρης,
όπου πρωτοεμφανίστηκε το ρεύμα του
λεγόμενου εθνικομπολσεβικισμού, που
ήταν μείγμα μπολσεβικισμού και
εθνικοσοσιαλισμού, δηλαδή “αριστεροί”
με έντονα εθνικιστικό λόγο, λόγω της
ταπεινωτικής τότε συνθήκης των Βερσαλιών.
Σήμερα μια τέτοια εθνικιστική λογική
πηγάζει απο το μνημόνιο και την ταπεινωτική
υιοθέτηση μέτρων που φαίνεται να
επιβάλλουν οι “ξένοι”, η τρόικα και η
Ευρωπαϊκή Ένωση<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote3sym" name="sdendnote3anc"><sup>iii</sup></a>.
Αυτό όμως δεν είναι σωστό. Αυτή είναι η
πολιτική που η ελληνική αστική τάξη δεν
μπορούσε να επιβάλλει λόγω συσχετισμού
δύναμης (να θυμίσουμε τα μέτρα Γιαννίτση
και πώς αναγκάστηκαν να τα πάρουν πίσω
φοβούμενοι πολιτικές ανατροπές, αυτό
δηλαδή που έγινε αργότερα με το μνημόνιο),
και διαλέγει έναν φαινομενικά “εξωτερικό”
τρόπο επιβολής, εμφανιζόμενη να
αντιστέκεται και να “διαπραγματεύεται”.
Η πολιτική εξόδου απο την Ευρωπαϊκή
Ένωση συνεχίζει την “καλή” μικροαστική
παράδοση υπερεκτίμησης του εθνικού
και υποτιμώντας το ταξικό στοιχείο
(<u>βλέποντας αντιθέσεις μεταξύ χωρών
αντί μεταξύ τάξεων</u>). Για να καταλάβουμε
πόσο εθνικιστικά μπορεί να γλιστρήσει
μια τέτοια αντίληψη ας σκεφτούμε πόσο
είναι στην προβληματική ενός τέτοιου
σχεδίου η φροντίδα ώστε το όποιο κούρεμα
του ελληνικού χρέους να μην το φορτωθεί
η γερμανική εργατική τάξη, αλλά οι
Γερμανοί τραπεζίτες<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote4sym" name="sdendnote4anc"><sup>iv</sup></a>.
</span>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: maroon; font-size: large;"><u>β)
πέντε βασικά πολιτικά σημεία απέναντι
στην πολιτική εξόδου απο την Ευρωπαϊκή
Ένωση. </u></span>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Στην
βάση των θεωρητικών ζητημάτων που
εξετάσαμε θα συνεχίσουμε με πέντε
ζητήματα πολιτικής:</span></div>
<ol>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Πως
αντιμετωπίζουν οι βασικές τάξεις και
μερίδες τάξεων το ζήτημα της εξόδου; </span>
</div>
<ol>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">η
πλειοψηφία της αστικής τάξης, ή
τουλάχιστον τα πιο δυναμικά τμήματα
της -εξαγωγικές βιομηχανίες, τουρισμός-
είναι υπέρ της δραχμής. Το ερώτημα
είναι γιατί η κυρίαρχη αστική πολιτική
είναι υπέρ του Ευρώ. Οι πολιτικοί λόγοι
-σιγουριά και στήριξη σε ένα αναπτυγμένο
καπιταλιστικό κέντρο- δεν είναι σήμερα
κατά την γνώμη μου η κύρια εξήγηση. Το
βασικό είναι ότι η κυρίαρχη μερίδα στο
αστικό μπλοκ είναι οι τραπεζίτες και
αυτοί όπως ξέρουμε είναι προφανώς υπέρ
του Ευρώ. </span>
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Από
τα μεσαία στρώματα, ένα μειοψηφικό
αλλά συνεχώς διευρυνόμενο στρώμα, που
καταστρέφεται απο τις μνημονιακές
πολιτικές είναι υπέρ της εξόδου, ή
αρχίζει να προσανατολίζεται στην
έξοδο, ιδιαίτερα που ο Σαμαράς συνδέει
την καταστροφική πολιτική του με την
ανάγκη παραμονής στο Ευρώ. Πάντως η
πλειοψηφία ακόμα, και πολύ περισσότερο
το 2012, ήταν υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης
όπως έδειξε και η εκλογική νίκη Σαμαρά
που στηρίχτηκε στο ζήτημα της Ευρωπαϊκής
Ένωσης. </span>
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Η
πλειοψηφία της εργατικής τάξης (κύρια
της πιο σύγχρονης και μορφωμένης) είτε
είναι υπέρ της Ευρωπαϊκή Ένωσης, ή δεν
βάζει ζήτημα εξόδου. Αυτό δεν φαίνεται
μόνο στις δημοσκοπήσεις, ή απο το
πολιτικό βάρος των κομμάτων που
υποστηρίζουν την μια ή την άλλη άποψη.
Όποιος διατηρεί ζωντανούς δεσμούς με
την εργατική τάξη το γνωρίζει απο πρώτο
χέρι. Αλλά δεν είναι και τόσο παράλογο
που δεν είναι υπέρ της εξόδου. Ο
νεοφιλελευθερισμός υλοποιείται παντού
άρα δεν χρεώνεται αποκλειστικά στην
Ευρωπαϊκή Ένωση (μνημόνια εφαρμόζουν
και χώρες εκτός). Η Ευρωπαϊκή Ένωση
είναι ένα απο τα πιο αναπτυγμένα κέντρα
του καπιταλισμού, με σημαντικές λαϊκές
κατακτήσεις. Εξ άλλου η εργατική τάξη
τα χρόνια πριν την κρίση πολλές φορές
αξιοποίησε τις κατακτήσεις του λαϊκού
κινήματος στην Ευρωπαϊκή Ένωση για
τις δικές της διεκδικήσεις.
Είναι
το πιο προχωρημένο κέντρο πολιτισμού.</span><style type="text/css">P { margin-bottom: 0.21cm; }</style></div>
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Τέλος
μια ειδική διαταξική κατηγορία είναι
τα εύπορα στρώματα που έχουν βγάλει
λεφτά στο εξωτερικό. Αυτά δεν περιορίζονται
σε μέλη της αστικής τάξης. Αρκετοί
εύποροι μικροαστοί, ακόμα και κάποιοι
καλοπληρωμένοι μισθωτοί έχουν
λογαριασμούς στο εξωτερικό. Αυτοί
όλοι όχι μόνο δεν θα χάσουν απο μια
επιστροφή στη δραχμή αλλά θα δουν τα
χρήματά τους να αυξάνουν σε αγοραστική
δύναμη, και θα μπορούσαν εύκολα να
κερδοσκοπήσουν σε μια τέτοια περίπτωση.
</span>
</div>
</li>
</ol>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Είδαμε
λοιπόν ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων
σήμερα είναι υπέρ της παραμονής στην
Ευρωπαϊκή Ένωση ή τουλάχιστον δεν είναι
υπέρ της εξόδου. Άρα ακόμα και αν οι
αναλύσεις που παρουσιάσαμε προηγούμενα
ήταν όλες λαθεμένες, ακόμα και αν όλα
οδηγούσανε στην ανάγκη της εξόδου για
την υλοποίηση ενός αριστερού προγράμματος,
ακόμα και τότε ένα κόμμα δεν θα μπορούσε
να διεκδικεί την κατάκτηση της πλειοψηφίας
των εργαζομένων προτείνοντας την έξοδο,
πολύ δε μάλλον να τη θεωρεί κύριο ζήτημα
και κριτήριο για οποιαδήποτε συμμαχία.
Το λογικό θα ήταν να αφήσει το ζήτημα
ανοικτό, να κερδίσει πρώτα την πλειοψηφία,
να προσπαθήσει να εφαρμόσει το πρόγραμμα
του και να αφήσει οι δυσκολίες και τα
εμπόδια που θα ανακύπτουν απο την
Ευρωπαϊκή Ένωση <u>να δείξουν στην λαϊκή
πλειοψηφία </u> την αναγκαιότητα εξόδου.
Οι μάζες έτσι πείθονται, με την ίδια
τους την πείρα. Άρα ένα κόμμα που
προτάσσει την έξοδο απο την Ευρωπαϊκή
Ένωση δείχνει όχι μόνο να μην ενδιαφέρεται
για την κατάκτηση της κυβερνητικής
εξουσίας, αλλά και με αυτήν την πολιτική
δυσκολεύει την κατάκτηση της. </span>
</div>
</li>
</ol>
<ol start="3">
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Η
αλήθεια είναι ότι η πολιτική της
Ευρωπαϊκής Ένωσης και η επιμονή του
Σαμαρά να θέτει το ζήτημα με διλημματικό
τρόπο, ταυτίζοντας την με τα μνημόνια
και τις καταστροφές που επιφέρουν,
πριμοδοτεί μια αντι-ΕΕ στάση. Δεν είναι
απίθανο μια όξυνση της κατάστασης ή
μια απρόβλεπτη αντίδραση των ηγετικών
κύκλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης να οδηγήσει
την πλειοψηφία του λαού σε αντι-ΕΕ
θέσεις, ή την χώρα έξω απο το Ευρώ ή και
ακόμα και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τότε φυσικά πρέπει, παρά τις αναλύσεις
που παρουσιάσαμε παραπάνω, να αλλάξει
το σχέδιο και να επεξεργαστούμε
αντίστοιχους πολιτικούς και οικονομικούς
στόχους, παρά τις θυσίες που θα απαιτηθούν
και τις δυσκολίες που θα προκύψουν.
Αλλά αυτό είναι κάτι που θα οφείλεται
σε μια ειδική συγκυρία, και δεν θα είναι
δική μας επιλογή. Εν πάση περιπτώσει
όποιος χειρισμός και αν απαιτηθεί σε
οικονομικό και πολιτικό επίπεδο θα
πρέπει να έχει την καθαρή λαϊκή
νομιμοποίηση με μορφές που δεν χωράνε
αμφισβήτηση (πχ εκλογές ή δημοψήφισμα
κτλ). </span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">το
πραγματικό πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας
της ελληνικής οικονομίας δέχεται δυο
απαντήσεις. Ή επιδιώκουμε μια οικονομία
υψηλών αμοιβών και υψηλής τεχνολογίας,
ή θα πάμε σε μια προσπάθεια ανάκτησης
της ανταγωνιστικότητας με υποτίμηση
της αξίας της εργατικής δύναμης,
διατηρώντας όμως έτσι μια τεχνολογική
υστέρηση. Για την υποτίμηση υπάρχουν
δυο δρόμοι. Ο ένας είναι αυτός που
εφαρμόζεται σήμερα, ο δρόμος των
μνημονίων, που φαίνεται σαν εξωτερική
επιβολή, απο την τρόικα και την Ευρωπαϊκή
Ένωση, και αυτό γίνεται γιατί ο
συσχετισμός δύναμης δεν επέτρεψε στην
αστική τάξη να τον εφαρμόσει με τις
δικές δυνάμεις. Ο άλλος δρόμος είναι
της εξόδου απο την Ευρωπαϊκή Ένωση και
η υποτίμηση με την μέθοδο της νομισματικής
διολίσθησης. Δηλαδή η φρασεολογία για
ανάκτηση του εργαλείου της νομισματικής
πολιτικής οδηγεί στον ίδιο στόχο, στην
διατήρηση της τεχνολογικής υστέρησης,
και της ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας
με άγρια λιτότητα, ανεξάρτητα από την
“αριστερή” φρασεολογία. Η ειρωνεία
είναι ότι ενώ η αριστερά θα χρεωθεί τις
μεγάλες δυσκολίες αυτού του δρόμου
(λιτότητα, ελλείψεις σε βασικά εισαγόμενα
είδη, πληθωρισμός, επενδυτική αποχή,
μαύρη αγορά, λαθρεμπόριο αγαθών που
λείπουν, διπλή αγορά συναλλάγματος,
κερδοσκοπία με το συνάλλαγμα και με τα
ήδη τοποθετημένα στο εξωτερικό κεφάλαια),
η όποια ανάπτυξη θα ακολουθήσει μετά
κάποια χρόνια το πιθανότερο είναι να
πιστωθεί σε μια επόμενη Δεξιά κυβέρνηση,
που θα έχει κεφαλαιοποιήσει την
δυσαρέσκεια των εργαζομένων και θα
έχει εκδιώξει την Αριστερά απο την
κυβέρνηση. </span>
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">τέλος
είναι αλήθεια ότι ενώ η πολιτική της
αποχώρησης δεν πλειοψηφεί στο σύνολο
των εργαζομένων, <u>πλειοψηφεί όμως
μάλλον στον κόσμο που θεωρεί τον εαυτό
του αριστερό,</u> (ίσως σαν αποτέλεσμα
της πολιτικής ηγεμονίας του ΚΚΕ στην
αριστερά την εικοσαετία μετά την
μεταπολίτευση, ή και απο αδράνεια
επιμονής σε ένα σύνθημα που όταν
πρωτοδιατυπώθηκε ήταν άλλες οι συνθήκες).
Το ότι λοιπόν στους αριστερούς στην
χώρα μας πλειοψηφεί ή ιδέα μιας Ελλάδας
εκτός ολοκληρώσεων, τροφοδοτεί το
πολιτικό σχέδιο που θέτει την έξοδο
σαν κύριο προγραμματικό ζήτημα, <u>δηλαδή
είναι μια πολιτική που δεν προσπαθεί
να αλλάξει τον συσχετισμό στην κοινωνία
υπέρ της Αριστεράς, αλλά τον εσωτερικό
συσχετισμό στην Αριστερά.</u> Είναι όμως
αυταπάτη να προσπαθεί κανείς να
κεφαλαιοποιήσει στην αποτυχία μια
κυβέρνησης της αριστεράς. Αρκεί να
αναλογιστούμε τι έγινε με την κατάρρευση
του υπαρκτού. Συμπαρέσυρε όλα ρεύματα
της Αριστεράς ακόμα και εκείνα που
στέκονταν όχι απλά κριτικά, αλλά είχαν
το κύριο μέτωπο τους απέναντι στην
ΕΣΣΔ, όπως οι διάφορες μ-λ ομαδούλες,
που εξαφανίστηκαν. Επίσης το θεμιτό
καθήκον της πολιτικής αντιπαράθεσης
δεν πρέπει να μετατρέπεται σε αθέλητη
βοήθεια στον αντίπαλο και μάλιστα σε
συνθήκες ισορροπίας συσχετισμού
δυνάμεων, που μόνο μια κλωστή χωρίζει
τη νίκη απο την ήττα. Δείτε για παράδειγμα
την περίπτωση του ΚΚΕ. Θεωρώντας σαν
κύριο εχθρό του την υπόλοιπη αριστερά
και ιδιαίτερα τον ΣΥΡΙΖΑ, αποσύροντας
τον εαυτό του απο την τρέχουσα πολιτική
πάλη, ουσιαστικά βοηθά να παραμείνει
η ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά. Θα
μπορούσε αν ήθελε να αντιπαλεύει τον
ΣΥΡΙΖΑ, βοηθώντας τον όμως ταυτόχρονα
να ανατρέψει τον Σαμαρά και την πολιτική
των μνημονίων. Αυτή εξ άλλου ήταν και
η πολιτική που ο Λένιν υποδείκνυε στα
επαναστατικά κόμματα σε παρόμοιες
περιπτώσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με
το αίτημα της εξόδου. Κάνοντας το κύριο
ζήτημα και αναδείχνοντας στην ουσία
την ατζέντα της ΝΔ, δεν βοηθιέται η
χειραφέτηση του κόσμου της εργασίας
ούτε η βελτίωση του συνολικού συσχετισμού
δυνάμεων. Φυσικά κάθε δύναμη κρίνεται
και μια σημαντική ένδειξη για αυτό
είναι η υποστήριξη που παίρνει κάθε
πολιτικό σχέδιο απο την πραγματική
εργατική τάξη. </span>
</div>
</li>
</ol>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div id="sdendnote1">
<div class="sdendnote">
<span style="font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote1anc" name="sdendnote1sym">i</a>Πάντως
ο Σ. Μαυρουδέας (ένας απο τους τρεις
ομιλητές) ισχυρίστηκε όχι ότι μόνο σε
μια, αλλά και σε ...μισή χώρα μπορεί να
γίνει σοσιαλισμός. Πιθανά. Διερωτάται
όμως κανείς τι είδους “σοσιαλισμός”
θα είναι. Μισή χώρα με “σοσιαλισμό”
έχουμε σήμερα, την Β. Κορέα. Αν το όραμα
είναι αυτό, τότε δεν μένουν και πολλά
να συζητήσουμε.
</span></div>
</div>
<div id="sdendnote2">
<div class="sdendnote">
<span style="font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote2anc" name="sdendnote2sym">ii</a>Για
να φανεί το παράλογο αυτής της αντίληψης
ας κάνουμε το εξής συλλογισμό εργασίας:
το σχέδιο της εξόδου με αριστερό πρόσημο,
το υποστηρίζουν στην Ελλάδα πολιτικές δυνάμεις
που έχουν ελάχιστη επιρροή (πχ 1-2% αν
θέλουμε να το μετρήσουμε σε εκλογικά
νούμερα). Τι είναι ποιο εύκολο και
πιθανό, το 1-2% να κάνει το άλμα και να
κατακτήσει την πλειοψηφία, ή το Die Linke,
που σήμερα έχει περίπου το 10% να
κατακτήσει την πλειοψηφία και να αλλάξει
πρώτα την Γερμανία, αν όχι σε σοσιαλιστική χώρα,
τουλάχιστον σε μια χώρα με μια φιλεργατική
πολιτική;
</span></div>
</div>
<div id="sdendnote3">
<div class="sdendnote">
<span style="font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote3anc" name="sdendnote3sym">iii</a>Ο
Δ. Πατέλης (ο τρίτος ομιλητής) πχ
υποστήριξε ότι η ταξική πάλη στην
Ευρωπαϊκή Ένωση και η προσπάθεια
αλλαγής συσχετισμού δυνάμεων, θα
ισοδυναμούσε με κάλεσμα το 1941 στην
κατοχή “για μεταρρύθμιση του στρατού
της Βέρμαχτ!”. Η ταξική πάλη, οι
συσχετισμοί δύναμης έχουν εξαφανιστεί
απο μιαν ανάλυση του “εμείς” και οι
“ξένοι”, απο το ότι έχουμε “κατοχή”
κτλ.
</span></div>
</div>
<div id="sdendnote4">
<div class="sdendnote">
<span style="font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote4anc" name="sdendnote4sym">iv</a>Να
σημειώσουμε ότι οι Γερμανοί σύντροφοι
μας του Die Linke, αντίθετα έχουν διεθνιστική
στάση. Υποστηρίζουν πχ την απόδοση των
πολεμικών αποζημιώσεων και την αποπληρωμή
του κατοχικού δανείου, ξέροντας ότι ο
συσχετισμός δυνάμεων στην Γερμανία
μπορεί να επιτρέψει στην Γερμανική
κυβέρνηση να φορτώσει το σχετικό κόστος
στην εργατική τάξη της Γερμανίας.
</span></div>
</div>
</div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-23565181636954286262014-04-01T19:15:00.001+03:002014-12-07T02:11:42.650+02:00Ελεύθερο λογισμικό και κομμουνισμός (7 θέσεις για συζήτηση).<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">P.sdendnote { margin-left: 0.6cm; text-indent: -0.6cm; margin-bottom: 0cm; font-size: 10pt; }P { margin-bottom: 0.21cm; }A.sdendnoteanc { font-size: 57%; }</style><span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<ol>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Ο Μαρξ
είχε γράψει<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote1sym" name="sdendnote1anc"><sup>i</sup></a>
ότι ο χερόμυλος δίνει την κοινωνία του
φεουδάρχη, και η ατμομηχανή την κοινωνία
του καπιταλιστή. Θα μπορούσαμε να
γενικεύσουμε λέγοντας ότι η χειροτεχνική
παραγωγή είναι η υλική βάση για τους
προκαπιταλιστικούς σχηματισμούς και
η μηχανική παραγωγή για τον καπιταλισμό.
Ποιά όμως είναι η υλική βάση για τον
κομμουνισμό; Ο ίδιος, πέρα απο μερικές
νύξεις στα Grundrisse για την γενική διάνοια,
δεν μπορούσε για αντικειμενικούς λόγους
να φανταστεί κάτι διαφορετικό απο την
μηχανική παραγωγή, ίσως σε μια πιο
αυτοματοποιημένη εκδοχή της. Και η
βασική θέση που κυριαρχεί στο έργο του
είναι ότι η μηχανική παραγωγή, η
βιομηχανία, είναι κοινή υλική βάση και
του καπιταλισμού και του κομμουνισμού.
Αυτό δημιούργησε μια σειρά παρενέργειες,
θεωρητικές και πολιτικές. Ένα θεωρητικό
επακόλουθο ήταν η αντίληψη για μια
υπερωριμότητα της επανάστασης ήδη απο
τον 19ο αιώνα. Όμως δεν ήταν έτσι. Αυτό
ίσως εξηγούσε σε μεγάλο βαθμό την ήττα
των επαναστάσεων στην Δύση. Αυτό ίσως
εξηγεί τον δρόμο που πήρε η προσπάθεια
σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Ρωσία
όπου έγινε μεν επανάσταση λόγω
συσσώρευσης πολλών εκρηκτικών πολιτικών
αντιθέσεων, αλλά πήρε μια σειρά
χαρακτηριστικά που την οδήγησαν να
μοιάζει σαν μια παραλλαγή κρατικού
καπιταλισμού, και σε κάποια στιγμή
κατέρρευσε. Προσπάθεια που τώρα φαίνεται
ότι ήταν θνησιγενής εφ όσον δεν
ακολουθήθηκε απο την αναπτυγμένη Δύση.
Η ανωριμότητα για την επανάσταση
οδηγούσε σε μια αδυναμία κατάκτησης
της ηγεμονίας και σε έναν πραξικοπηματισμό
(μπλανκισμό) στην στρατηγική και πολιτική
των επαναστατικών κομμάτων τον 20ο
αιώνα. Τέλος αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό
την σχετική αδιαφορία της ΕΣΣΔ για τις
νέες τεχνολογίες και την ήττα της τελικά
στην οικονομική άμιλλα με τον καπιταλισμό.
Το “ανώτερο” σύστημα στην θεωρία δεν
μπορούσε να το αποδείξει αυτό στην
πράξη. Το κομμουνιστικό ιδανικό
ταυτίστηκε (φυσικά και με την συμβολή
της αστικής προπαγάνδας αλλά και απο
την εικόνα της ΕΣΣΔ) με κοινωνίες
ελλείψεων σε αγαθά, σχετικά οικονομικής
αναποτελεσματικότητας και ανελευθερίας,
δηλαδή ακριβώς το αντίθετο με τα οράματα
των μαρξιστών. <u>Ο κλασσικός μαρξισμός
ήταν -σχηματικά μιλώντας και παρά τις
πολλές μεγαλοφυείς επεξεργασίες του-
ο μαρξισμός της εποχής της μηχανικής
παραγωγής και της σχετικής ανωριμότητας
για την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού. </u></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><u> </u>
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Σήμερα,
ξαναδιαβάζοντας τα Grundrisse, και στηριγμένοι
τόσο στην εμπειρία απο την ίδια την
ΕΣΣΔ, αλλά κύρια στις επιστημονικές,
τεχνολογικές και παραγωγικές εξελίξεις
μπορούμε να διατυπώσουμε μια νέα βασική,
κρίσιμη θέση: <u>υλική βάση του κομμουνισμού
είναι οι νέες τεχνολογίες κυρία στον
τομέα της πληροφορίας.</u> Σε αυτόν τον
κλάδο, ακόμα και στα πλαίσια της
καπιταλιστικής κοινωνίας, αρχίζουν να
εμφανίζονται κομμουνιστικές μορφές
παραγωγής, δηλαδή μορφές δημιουργικής
εργασίας που δεν προσφέρεται κυρίως
χάριν αμοιβής αλλά χάριν της ευχαρίστησης
της δημιουργίας, που το παραγόμενο
προϊόν δεν είναι καπιταλιστική ιδιοκτησία
αλλά ανήκει σε όλην την κοινωνία και
με οργανωτικές μορφές χωρίς αυστηρή
ιεραρχία, με βάση κοινότητες εθελοντών.
Μια χαρακτηριστική περίπτωση είναι η
παραγωγής λογισμικού ανοικτού κώδικα,
με πιο γνωστό προϊόν το λειτουργικό
Linux, και τα χιλιάδες προγράμματα που το
συνοδεύουν. Πριν όμως μιλήσουμε
περισσότερο για αυτό, ας προσπαθήσουμε
να ορίσουμε το τι είναι σοσιαλισμός
και τι κομμουνιστικός τρόπος παραγωγής.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Ο
σοσιαλισμός δεν είναι τρόπος παραγωγής.
Είναι μια μεταβατική κοινωνία στην
οποία συνυπάρχουν διαφορετικοί (συνήθως
τέσσερις) τρόποι παραγωγής<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote2sym" name="sdendnote2anc"><sup>ii</sup></a>:
ιδιωτικοκαπιταλιστικός, κρατικοκαπιταλιστικός,
κομμουνιστικός (τυπικά ή πραγματικά,
θα εξηγήσουμε παρακάτω τι εννοούμε με
αυτό), απλής εμπορευματικής παραγωγής.
Τι τον διαφοροποιεί απο τον καπιταλισμό;
Πρώτον ότι η εξουσία έχει αλλάξει χέρια,
άρα παίρνονται σε εκτεταμένη βάση μέτρα
σε όφελος των εργαζομένων και δεύτερο,
<u>και σαν συνέπεια της εξουσίας των
εργαζομένων</u>, έχουμε μια συνειδητή
πολιτική πορεία ενίσχυσης του
κομμουνιστικού τρόπου και περιορισμού
του ιδιωτικοκαπιταλιστικού. Σε κάποια
φάση σαν αποτέλεσμα της πολιτικής
ενίσχυσης του, <u>αλλά κύρια γιατί έχει
γίνει τεχνική και οικονομικά αναγκαιότητα<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote3sym" name="sdendnote3anc"><sup>iii</sup></a></u>,
ο κομμουνιστικός τρόπος κυριαρχεί, και
αρχίζει αυτός να επικαθορίζει τους
άλλους συνυπάρχοντες τρόπους, αλλά και
όλην την κοινωνική οργάνωση και το
εποικοδόμημα. Τότε μπορούμε να μιλάμε
για την κομμουνιστική κοινωνία (και
όχι απλά για κομμουνιστικό τρόπο
παραγωγής), όχι όμως σαν ένα τέλος, αλλά
σαν μια καμπή, ένα ορόσημο, της κοινωνικής
εξέλιξης. </span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Τι
είναι όμως ο κομμουνιστικός τρόπος
παραγωγής; παραγωγής, και όχι διανομής<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote4sym" name="sdendnote4anc"><sup>iv</sup></a>
όπως όπως πολλές φορές κάποιοι
καταλαβαίνουν. Χαρακτηρίζεται λοιπόν
απο παραγωγή που δεν γίνεται για το
κέρδος αλλά παράγει αξίες χρήσης,
επομένως ή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής
δεν μπορεί παρά να είναι κοινωνική.
Επίσης απο την ύπαρξη δημιουργικής
εργασίας, που σημαίνει να έχει
ελαχιστοποιηθεί η βλαβερή, κουραστική
μονότονη μηχανική παραγωγή και να έχει
αντικατασταθεί απο <u>μια αυτοματοποιημένη
παραγωγή, που επιτρέπει ο κύριος όγκος
της εργασίας να μετατραπεί σε μια
παραλλαγή ερευνητικής, επιστημονικής
και καλλιτεχνικής απασχόλησης.</u> Τέλος
χαρακτηρίζεται απο την ύπαρξη συντροφικών,
συνεργατικών σχέσεων, ή με άλλα λόγια
το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής
ιεραρχίας, το ξεπέρασμα της αντίθεσης
μεταξύ διεύθυνσης και εκτέλεσης,
πνευματικής και μη-πνευματικής εργασίας.
Και εδώ η αυτοματοποίηση είναι απαραίτητη
προϋπόθεση, αλλά μόνο προϋπόθεση. Μόνο
η ταξική πάλη και ο χαρακτήρας της νέας
εξουσίας μπορεί να εγγυηθεί το τελικό
αποτέλεσμα<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote5sym" name="sdendnote5anc"><sup>v</sup></a>.
Έχουμε λοιπόν σήμερα παραγωγή που να
συγκεντρώνει κάποια απο αυτά τα
χαρακτηριστικά, δηλαδή όχι παραγωγή
για το καπιταλιστικό κέρδος, σχετικά
δημιουργική εργασία, συντροφικές
συνεργατικές σχέσεις και όχι ιεραρχίες.
Έχουμε σε τουλάχιστον δυο τομείς<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote6sym" name="sdendnote6anc"><sup>vi</sup></a>.
Ό ένας είναι στην δημιουργία ελεύθερου
λογισμικού απο εθελοντικές κοινότητες
χρηστών, και ο δεύτερος σε κάποιες
υπηρεσίες, με χαρακτηριστική, αλλά όχι
μοναδική περίπτωση, το δημόσιο σχολείο.
Φυσικά υπενθυμίζουμε ότι στα πλαίσια
της καπιταλιστικής κοινωνίας ο κυρίαρχος
τρόπος παραγωγής αλλοιώνει σε μεγάλο
βαθμό πολλά απο τα χαρακτηριστικά του
κομμουνιστικού, και μερικές φορές
μάλιστα σε σημαντικό βαθμό<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote7sym" name="sdendnote7anc"><sup>vii</sup></a>. </span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Ήδη
στην παραγωγή προϊόντων λογισμικού
ανοικτού κώδικα ο νέος τρόπος παραγωγής<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote8sym" name="sdendnote8anc"><sup>viii</sup></a>
γίνεται σταδιακά τεχνικά ανώτερος<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote9sym" name="sdendnote9anc"><sup>ix</sup></a>
και μπορεί αν όχι να κυριαρχήσει,
τουλάχιστον να κερδίσει σημαντικό
έδαφος<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote10sym" name="sdendnote10anc"><sup>x</sup></a>.
<u>Θα μπορούσε να απογειωθεί με την
παραμικρή πολιτική στήριξη</u>, πχ μια
αριστερή κυβέρνηση μπορεί να πάρει
μέτρα όπως: διδασκαλία στο σχολείο του
Linux, η χρήση ελεύθερου λογισμικού στο
δημόσιο, αντί των πατενταρισμένων και
πανάκριβων προϊόντων της Microsoft, η
ενίσχυση ερευνητικών προγραμμάτων και
κλάδου προϊόντων πληροφορικής για την
υλική παραγωγή (τρισδιάστατοι εκτυπωτές,
φτηνά εργαλεία στηριγμένα σε ελεύθερο
λογισμικό κτλ). Η νίκη του ελεύθερου
λογισμικού απέναντι στις πατέντες και
τις Microsoft-Apple, θα δημιουργούσε και μια
αντίστοιχη συνείδηση, ιδιαίτερα στην
νεολαία, θα μπορούσε να καταστήσει
ηγεμονικές τις κομμουνιστικές αντιλήψεις,
και να επιταχύνει τις εξελίξεις. Σε
αυτό το σημείο χρειάζεται να προσπαθήσουμε
να διακριβώσουμε την διαλεκτική της
μετάβασης απο ένα παλιό σε ένα καινούργιο
τρόπο παραγωγής. </span>
</div>
</li>
</ol>
<br />
<ol start="6">
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Ο Μαρξ
παρατηρώντας τους πραγματικούς
ιστορικούς δρόμους περάσματος απο την
φεουδαρχία στον καπιταλισμό διατύπωσε
την ιδέα ενός περάσματος σε δύο στάδια:
ένα πρώτο, αυτό της λεγόμενης τυπικής
υπαγωγής στην βάση παλιάς τεχνολογίας
και με την παλιά οργάνωση της παραγωγής.
Ήταν η περίπτωση της χειροτεχνίας
(μανιφακτούρας, βιοτεχνίας). Ο νέος
τρόπος στην συνέχεια δημιουργεί δικό
του, ειδικό τρόπο οργάνωσης της παραγωγής
και δική του τεχνική και υλική βάση.
Τότε έχουμε πραγματική υπαγωγή. Για
τον καπιταλισμό αυτός ο ειδικός τρόπος
ήταν η βιομηχανία, και την υλική βάση
την έδωσε η επιστημονική επανάσταση.
Λογικά θα μπορούσε κανείς να υποθέσει
μια αντίστοιχη διαδικασία και για το
πέρασμα στον κομμουνισμό. Αντίθετα
όμως στην ΕΣΣΔ καθ' όλην την διάρκεια
της οικοδόμησης παρέμεινε σαν τεχνική
βάση η βιομηχανία και η μηχανική
παραγωγή. Και εδώ σε αναλογία μπορούμε
να μιλήσουμε μόνο για τυπική υπαγωγή
στον κομμουνισμό. Μόνο με την συνειδητή
στροφή της ανάπτυξης των παραγωγικών
δυνάμεων στις νέες τεχνολογίες θα
είχαμε δυνατότητα να περάσουμε σε
πραγματική υπαγωγή, που εξασφαλίζει
ένα κάποιο σημείο μη επιστροφής, αν και
αυτό μάλλον προϋποθέτει παγκόσμια
επικράτηση και όχι σε λίγες και σχετικά
αδύνατα αναπτυγμένες χώρες. </span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Το
παραπάνω θεωρητικό σχήμα, και παίρνοντας
υπ όψιν τις διευκρινήσεις για την
συνάρθρωση περισσότερων του ενός τρόπου
παραγωγής, θα μπορούσε να συγκεκριμενοποιηθεί
περίπου ως εξής: σε ένα πρώτο στάδιο σε
νέους κλάδους πρωτοεμφανίζονται μορφές
του νέου τρόπου, αν και με στρεβλό τρόπο,
επικαθοριζόμενες απο τον παλιό. Όσο
αποδείχνεται η τεχνική και οικονομική
τους ανωτερότητα διευρύνονται, και
κατακτούν κάποιο σημαντικό χώρο. Αυτό
επιτρέπει να διαδοθούν και οι αντίστοιχες
ιδέες, να αρχίσουν να ηγεμονεύουν. <u>Κάπου
εκεί και σαν αποτέλεσμα και της πολιτικής
συγκυρίας και των αντιφάσεων της
πολιτικής σφαίρας, γίνεται δυνατό να
αλλάξει χέρια η πολιτική εξουσία, που
καταλαμβάνεται απο τις κοινωνικές
δυνάμεις που εκπροσωπούν τον νέο τρόπο
παραγωγής</u>. Αυτό απελευθερώνει την
δυναμική του νέου τρόπου αλλά και των
νέων κλάδων στους οποίους αυτός
εμφανίζεται με αποτέλεσμα στο να
μετατραπεί σε κυρίαρχο. Σε μια τέταρτη
φάση μετασχηματίζει και τους υπόλοιπους
κλάδους οι οποίοι ήταν μέχρι τώρα
οργανωμένοι με τον παλιό τρόπο παραγωγής,
αλλά και ολόκληρη την κοινωνία. Αυτή
περίπου ήταν και η ιστορία αντικατάστασης
του φεουδαρχικού τρόπου παραγωγής σαν
κυρίαρχου από τον καπιταλιστικό. Έτσι
φαίνεται θα αντικατασταθεί και ο
καπιταλιστικός απο τον κομμουνιστικό.
Οι εξελίξεις αυτές είναι μακρόχρονες,
για τον καπιταλισμό διήρκεσαν πάνω απο
δυο αιώνες. Βλέπουμε δυο παράλληλα
προτσές. Ένα οικονομικό-τεχνικό, ένα
πολιτικό. Και στα δύο κυριαρχεί η ταξική
πάλη, αλλά με άλλες μορφές. <u>Σε όλη αυτή
την διαδικασία η αλλαγή εξουσίας, η
πολιτική επανάσταση, είναι σημείο
καμπής</u>. Οι οικονομικές εξελίξεις
διαμεσολαβούνται απο την ταξική πάλη,
όχι με την έννοια ότι μπορούν να
δημιουργηθούν αυθαίρετα, αλλά για να
κυριαρχήσουν. Φυσικά για να γίνει η
διαδικασία ανεπίστρεπτη πρέπει να
έχουμε σε κάποια προχωρημένη φάση
ουσιαστική, πραγματική υπαγωγή, όταν
δηλαδή οι νέες τεχνολογίες είναι
αποφασιστικές όχι μόνο στους κλάδους
της πληροφορικής αλλά σε όλην την
κλίμακα της παραγωγής: και στην πρωτογενή
και στην δευτερογενή, και στην τριτογενή.
Όταν δηλαδή οι σπόροι σχεδιάζονται,
όταν η γη καλλιεργείται με αυτοματοποιημένα
συστήματα, όταν τα ζώα εκτρέφονται με
ρομπότ, όταν η υλική παραγωγή και οι
υπηρεσίες έχουν σχεδόν πλήρως
αυτοματοποιηθεί. Τότε και ο μεγάλος
όγκος της εργασίας θα είναι ερευνητική,
επιστημονική, θα έχουμε κυριαρχία του
κομμουνισμού. Αυτό φυσικά δεν είναι
υπόθεση μιας χώρας, ούτε ομάδας χωρών,
αλλά της ενοποιημένης σε παγκόσμια
κλίμακα ανθρωπότητας. </span>
</div>
</li>
</ol>
<div align="JUSTIFY" class="sdendnote" style="margin-left: 0cm; text-indent: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div id="sdendnote1">
<div class="sdendnote">
<span style="font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote1anc" name="sdendnote1sym">i</a> Μαρξ,
η αθλιότητα της φιλοσοφίας, χ.χ.ε, Νέοι
Στόχοι, σελ. 107.</span></div>
</div>
<br />
<div id="sdendnote2">
<div align="JUSTIFY" class="sdendnote" style="margin-left: -0.01cm; text-indent: 0.01cm;">
<span style="font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote2anc" name="sdendnote2sym">ii</a>
Γενικότερα σε μια κοινωνία, ή αλλιώς
κοινωνικό σχηματισμό, δεν υπάρχει μόνο
ένας τρόπος παραγωγής, όπως η έκφραση
“σήμερα έχουμε καπιταλισμό”, μπορεί
να αφήνει να εννοηθεί. Συνυπάρχουν
περισσότεροι τρόποι παραγωγής, αλλά
όχι ισότιμα. Ένας είναι κυρίαρχος, και
αυτός επικαθορίζει, αλλοιώνει και τους
υπόλοιπους. Υπάρχει λοιπόν ο κυρίαρχος,
πιθανά υπολείμματα παλιότερων τρόπων,
και σπέρματα του καινούργιου τρόπου
που υπό κάποιες προϋποθέσεις, μέλλει
να αντικαταστήσει σαν κυρίαρχος τον
σημερινό. Πχ στην Ελλάδα σήμερα έχουμε
φυσικά τον κυρίαρχο ιδιωτικοκαπιταλιστικό,
τομείς κρατικοκαπιταλιστικού που
φθίνουν και ιδιωτικοποιούνται, ελάχιστα
υπολείμματα φεουδαρχικά (κλειστά
επαγγέλματα), σε μεγάλη έκταση τον τρόπο
της μικρής ή απλής εμπορευματικής
παραγωγής, και ορισμένες μορφές
κομμουνιστικής παραγωγής. Για να μην
πούμε ότι περιθωριακά παρατηρούνται
και φαινόμενα δουλείας με το τράφικινγκ
και κάποιες γυναίκες μετανάστριες που
στερούνται την ελευθερία τους κλεισμένες
σε κυκλώματα πορνείας. </span>
</div>
</div>
<br />
<div id="sdendnote3">
<div align="JUSTIFY" class="sdendnote">
<span style="font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote3anc" name="sdendnote3sym">iii</a> Μια
εκδήλωση αυτής της τάσης είναι οι
μεταφορντικές μέθοδοι οργάνωσης της
εργασίας. Είναι η προσπάθεια στα πλαίσια
του καπιταλισμού να αξιοποιηθούν οι
νέες ανάγκες για μη-ιεραρχική, συνεργατική
οργάνωση που απαιτούν οι νέες τεχνολογίες
για να είναι αποδοτικές.
</span></div>
</div>
<br />
<div id="sdendnote4">
<div align="JUSTIFY" class="sdendnote">
<span style="font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote4anc" name="sdendnote4sym">iv</a> Κομμουνιστική
διανομή είναι αυτή που ο καθένας παίρνει
“σύμφωνα με τις ανάγκες του”. Αυτή
φυσικά αντιστοιχεί στην κομμουνιστική
παραγωγή, αλλά παρατηρούμε ότι μορφές
κομμουνιστικής διανομής υπάρχουν και
σήμερα: το δωρεάν σχολείο για όλους, η
δωρεάν υγεία, το λεγόμενο ελάχιστο
εγγυημένο εισόδημα, και γενικά όλες τα
είδη και υπηρεσίες που παραχωρούνται
χωρίς ισοδύναμο και με βάση τις ανάγκες.
Επειδή σήμερα πηγάζουν απο τον πολιτικό
συσχετισμό δυνάμεων και όχι από μια
κυριαρχία του κομμουνιστικού τρόπου
παραγωγής, είναι ασταθείς και μπορεί
να παίρνονται πίσω όταν ο συσχετισμός
αλλάξει. </span>
</div>
</div>
<br />
<div id="sdendnote5">
<div align="JUSTIFY" class="sdendnote">
<span style="font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote5anc" name="sdendnote5sym">v</a> Εδώ
πρέπει να αποφύγουμε ένα διπλό λάθος.
Όσο λαθεμένο είναι ότι μπορούμε να
έχουμε κομμουνισμό μόνο και μόνο επειδή
το θέλουμε, βολονταριστικά, χωρίς τις
απαραίτητες υλικές προϋποθέσεις, άλλο
τόσο λαθεμένο είναι να νομίζουμε ότι
οι εξελίξεις στην παραγωγή και τεχνολογία
θα οδηγήσουν απο μόνες τους σε αλλαγή
στις παραγωγικές σχέσεις, στον
κομμουνισμό, χωρίς πολιτικές και
ιδεολογικές αλλαγές. Η ταξική πάλη
τελικά διαμεσολαβεί όλες τις σχετικές
αλλαγές.
</span></div>
</div>
<br />
<div id="sdendnote6">
<div align="JUSTIFY" class="sdendnote">
<span style="font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote6anc" name="sdendnote6sym">vi</a> Για
τις κρατικές επιχειρήσεις:
κρατικοκαπιταλιστικές είναι όσες
παράγουν με σκοπό το κέρδος και για την
αγορά, και με καπιταλιστικά κριτήρια,
και μόνο η νομική ιδιοκτησία ανήκει
στο αστικό κράτος, άρα με μια έννοια
συλλογικά στην αστική τάξη. Τέτοιες
σήμερα είναι πχ ο ΟΤΕ που ανταγωνίζεται
άλλες ιδιωτικές και είναι στο
χρηματιστήριο. Παράλληλα όμως υπάρχουν
κρατικές επιχειρήσεις που δεν παράγουν
για το κέρδος αλλά αξίες χρήσης, όπως
πχ το δημόσιο σχολείο, ή οι επιχειρήσεις
νερού. Οι υπηρεσίες μπορεί να τιμολογούνται
ώστε να καλύπτονται τα έξοδα διαχείρισης
και νέων επενδύσεων, όπως πχ στην ΕΥΔΑΠ
, ή να διανέμονται δωρεάν, “σύμφωνα με
τις ανάγκες”, όπως του δημόσιου σχολείου,
ή παλιά ο ΟΕΚ πριν καταργηθεί (κομμουνιστική
διανομή). Αν η εξουσία αλλάξει χέρια
και αποκοπεί ο ομφάλιος λώρος με τον
ιδιωτικοκαπιταλιστικό τομέα (προμήθειες,
τιμολογιακή πολιτική), τότε παρόλο που
θα κυριαρχεί στην υπόλοιπη οικονομία
ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, οι
επιχειρήσεις αυτές θα υπάγονται στον
κομμουνιστικό τομέα, <u>αν και αυτές που
στηρίζονται στην μηχανική παραγωγή θα
υπάγονται τυπικά,</u> μιας και θα είναι
οργανωμένες με τα χαρακτηριστικά της
καπιταλιστικής επιχείρησης, δηλαδή με
την ιεραρχία, και τις παραδοσιακές
διαιρέσεις των λειτουργιών
διεύθυνσης-εκτέλεσης, και πνευματικής
και χειρωνακτικής εργασίας.
</span></div>
</div>
<br />
<div id="sdendnote7">
<div align="JUSTIFY" class="sdendnote">
<span style="font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote7anc" name="sdendnote7sym">vii</a> Έτσι
παράλληλα με τα χαρακτηριστικά που
αναφέραμε βλέπουμε και τα σημάδια του
καπιταλισμού, όπως η προσπάθεια
αναζήτησης χορηγών, η μερική στήριξη
σε καπιταλιστικές εταιρείες, κτλ όσον
αφορά την παραγωγή λογισμικού, ή τα
αρνητικά φαινόμενα που παρατηρούνται
στη δημόσια εκπαίδευση.
</span></div>
</div>
<br />
<div id="sdendnote8">
<div align="JUSTIFY" class="sdendnote">
<span style="font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote8anc" name="sdendnote8sym">viii</a> Οι
ίδιες οι κοινότητες και το κίνημα του
ελεύθερου λογισμικού, ονομάζει τον
τρόπο δουλειά τους “ομότιμο”. Σημασία
δεν έχει φυσικά η ονομασία αλλά τα
χαρακτηριστικά, που είναι ταυτόσημα
με του κομμουνιστικού τρόπου.
</span></div>
</div>
<br />
<div id="sdendnote9">
<div align="JUSTIFY" class="sdendnote">
<span style="font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote9anc" name="sdendnote9sym">ix</a> Εκτός
απο το εμπειρικό παράδειγμα του
κλεισίματος των εγκυκλοπαιδειών Encarta
και Britanica κάτω απο τον ανταγωνισμό της
Wikipedia, την τεχνική αρτιότητα του ελεύθερου
λογισμικού και την συνεχή βελτίωση του
απο χιλιάδες χρήστες λόγω του ανοικτού
κώδικα, να αναφέρουμε ότι η αξία της
πληροφορίας αυξάνει όσο διασπείρεται,
άρα οι πατέντες και οι εμπορικοί
περιορισμοί είναι μη αποδοτικοί. <u>Αυτό
δείχνει ότι οι νέες κομμουνιστικές
σχέσεις γίνονται τεχνική αναγκαιότητα
τουλάχιστον σε αυτόν τον κλάδο. </u></span>
</div>
</div>
<br />
<div id="sdendnote10">
<br />
<div align="JUSTIFY" class="sdendnote">
<span style="font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote10anc" name="sdendnote10sym">x</a> Σημαντικά
βοηθάει και το γεγονός ότι μπορεί να
παραχθεί τεράστιος όγκος αξίας χρήσης
με ελάχιστα μέσα, με μόνο το απλό εργαλείο
του προσωπικού υπολογιστή. Ας κάνουμε
υποθετικά έναν υπολογισμό. Ένα πρόγραμμα
που χρησιμοποιούν πχ 1 εκατομμύριο
χρήστες και πουλιέται πχ €50 το κομμάτι
(υπάρχουν βέβαια προγράμματα που
πουλιούνται και 500, ή και παραπάνω ευρώ)
αντιστοιχεί σε ανταλλακτική αξία 50
εκατομμυρίων, που για την παραγωγή του
απαιτούνται μόνο κάποιες -εκατοντάδες
έστω- ώρες εργασίας. <u>Για να παραχθεί
αντίστοιχη ανταλλακτική αξία στην
υλική παραγωγή χρειάζεται δεκάδες
εκατομμύρια σταθερό κεφάλαιο και κάποια
εκατομμύρια μεταβλητό.</u></span>
</div>
</div>
</div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-58522183395740903882014-03-13T00:20:00.002+02:002014-03-13T00:20:49.617+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση του Π. Παπακωνσταντίνου. Μιλά βέβαια με τους περιορισμούς που του θέτει η ιδιότητα της ένταξης του στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά διατυπώνει κατά την γνώμη μου την μόνη ρεαλιστική επαναστατική πρόταση σήμερα.. Με δύο όμως διευκρινησεις:<br />
α) ότι δεν θα έχουμε αυταπάτες για σοσιαλισμό σε μια χώρα, οι αλλαγές που μπορούμε να κάνουμε έχουν κάποιο όριο αν δεν ακολουθήσει ντόμινο πανευρωπαϊκών ανατροπών, και<br />
β) ότι σημαντικές δυσκολίες θα αντιμετωπίσει μια αριστερή κυβέρνηση απο την υπόλοιπη αριστερά αν εξακολουθήσει να έχει την σημερινή στάση δηλαδή όχι μόνο να να προεξοφλά την αποτυχία της αριστερής κυβέρνησης αλλά και να προσπαθεί να επενδύσει σε αυτήν.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/fFSDrYqMa3U" width="560"></iframe>)</div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-58593433342345680112014-02-25T18:17:00.001+02:002016-09-01T17:17:20.312+03:00συζητώντας για την Χιλή του Αλιέντε-θεωρητικάζητήματα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">P.sdendnote { margin-left: 0.6cm; text-indent: -0.6cm; margin-bottom: 0cm; font-size: 10pt; }P { margin-bottom: 0.21cm; }A.sdendnoteanc { font-size: 57%; }</style>
<br />
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Περίληψη
εισήγησης σε εκδήλωση (22-02-2014) του
ομίλου επαναστατικής θεωρίας Κέρκυρας.</span></div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: maroon;"><u>Θεωρητική
εισαγωγή.</u></span></span></div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<ol>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">διερευνώντας
τα πιθανά προβλήματα που θα αντιμετωπίσει
μια κυβέρνηση της Αριστεράς στην χώρα
μας, εξετάζουμε βασικά σημεία από την
πείρα της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας
στην Χιλή. Η στρατηγική της Αριστερής
κυβέρνησης σαν ένα πρώτο βήμα σε μια
διαδικασία μετάβασης στον σοσιαλισμό,
ιστορικά δοκιμάστηκε στην Χιλή το
1970-1973, και σήμερα σε χώρες της Λατινικής
Αμερικής. Θεωρητικά διερευνήθηκε κυρίως
απο τον Ν Πουλαντζά με τον όρο
“δημοκρατικός” δρόμος για τον
σοσιαλισμό, με την διευκρίνηση ότι δεν
είναι ούτε απλά κοινοβουλευτικός<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote1sym" name="sdendnote1anc"><sup>i</sup></a>,
ούτε κατ ανάγκην ειρηνικός.</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Πρόκειται
για μια επαναστατική διαδικασία, αν
καταλαβαίνουμε την κοινωνική επανάσταση,
ανεξάρτητα από τις μορφές της, σαν μια
διαδικασία ριζικής αναδιοργάνωσης της
κοινωνίας (σήμερα απο την καπιταλιστική
κοινωνία στη σοσιαλιστική<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote2sym" name="sdendnote2anc"><sup>ii</sup></a>).
Στην αφετηρία αυτής της διαδικασίας η
πολιτική εξουσία αλλάζει χέρια (σήμερα από την αστική τάξη στην εργατική)
δηλαδή έχουμε μια πολιτική επανάσταση.
</span>
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;">η αναγκαία κατάσταση "δυαδικής εξουσίας" που <span style="font-family: inherit;">μπορεί</span> να οδηγήσει στην πλή<span style="font-family: inherit;">ρη κατάληψη της εξουσίας έχει ιστορικά εμφανιστεί με <span style="font-family: inherit;">τρεις</span> <span style="font-family: inherit;">μορφές, δρόμους</span>:</span></span></span></span>
</div>
<ol>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">μορφές οργάνωσης της εργατικής
τάξης, εξωτερικές προς το υφιστάμενο
κράτος, που δημιουργούνται στην πορεία
της ταξικής πάλης (πχ Σοβιέτ) διεκδικούν
και τελικά αποσπούν την εξουσία από
το αστικό κράτος, συνήθως μετά από
ένοπλη σύγκρουση. Ο δρόμος αυτός
στηρίζεται στην δύναμη και τον
καταναγκασμό του αντιπάλου, και απαιτεί
ειδικές συνθήκες<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote3sym" name="sdendnote3anc"><sup>iii</sup></a>,
όπως επαναστατική κατάσταση η οποία
να εξελιχθεί σε επαναστατική κρίση,
καταστάσεις που δεν προετοιμάζονται
αλλά προκύπτουν -αν προκύψουν-
αντικειμενικά. </span>
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Ένα
παρατεταμένο αντάρτικο που αποσκοπεί
στην στήριξη από αγροτικούς πληθυσμούς,
μορφή που εφαρμόστηκε νικηφόρα στην
Κίνα, Κούβα, γενικά σε αγροτικές χώρες,
ή χώρες υπό κατοχή.</span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Την
στρατηγική της κατάκτησης της πλειοψηφίας
στο αστικό κοινοβούλιο, την<span style="font-family: inherit;"> <span style="font-family: inherit;">απόσπαση</span> της κυβέρνησης,</span> που εγκαινιάζει
μια μακρά μεταβατική περίοδο ριζοσπαστικών
αλλαγών με σκοπό την κατάληψη ολόκληρης
της εξουσίας, τον μετασχηματισμό του
κράτους και το άνοιγμα του δρόμου για
τον σοσιαλισμό. </span>
</div>
</li>
</ol>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Ο
δρόμος της πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο,
ή ο “δημοκρατικός” δρόμος όπως θα τον
ονομάζουμε απο εδώ και πέρα, (ανεξάρτητα
αν ο όρος είναι δόκιμος), έχει σαν βασικά
χαρακτηριστικά<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote4sym" name="sdendnote4anc"><sup>iv</sup></a>:
ότι οι κρίσιμες αλλαγές θα προχωράνε
μόνο αφού εξασφαλίζουνε λαϊκή πλειοψηφία
(είτε με έγκριση προγράμματος σε εκλογές,
είτε πχ με δημοψήφισμα). Ότι οι λαϊκές
δυνάμεις που κατακτάνε μερική κρατική
εξουσία, προσπαθούν διαρκώς να βελτιώνουν
τον συσχετισμό δυνάμεων, και έτσι να
προχωράνε την επαναστατική διαδικασία,
εξασφαλίζοντας πλήρη ελευθερία δράσης
σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις, ακόμα
και τις εχθρικές. Ότι συνδυάζονται
μορφές αντιπροσώπευσης με αμεσοδημοκρατικές,
και προσπάθεια ενεργοποίησης του λαϊκού
παράγοντα. Ότι αν για κάποιο λόγο χαθεί
η πλειοψηφία υπάρχει η δυνατότητα
υποχώρησης και κυβερνητικής εναλλαγής.
</span>
</div>
</li>
</ol>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: maroon;"><u>Τα
γεγονότα.</u></span></span></div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<ol>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">Το
1970, η Λαϊκή Ενότητα, συμμαχία του
κομμουνιστικού, του σοσιαλιστικού, και
τεσσάρων άλλων μικρότερων κομμάτων,
κέρδισε τις προεδρικές εκλογές αποσπώντας
το 36% των ψήφων, έvαvτι 35% που πήρε o δεξιός
υποψήφιος του Εθνικού Κόμματός και
27,8% που έλαβε o κεντρώος υποψήφιας των
Χριστιανοδημοκρατών.</span></span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">η
κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας προχώρησε
σε σειρά σημαντικών αλλαγών. Εθνικοποιήθηκε
o χαλκός, το σημαντικότερο προϊόν της
χώρας που το εκμεταλλεύονταν αμερικάνικες
πολυεθνικές. Μέσα στα πρώτα δυο χρόνια
διακυβέρνησης, εθνικοποιείται μεγάλο
μέρος της παραγωγής, ο δημόσιος τομέας
φτάνει να παράγει περισσότερο από το
50% του ακαθάριστου βιομηχανικού
προϊόντος. Αυξήθηκαν τα μεροκάματα:
των εργατών 38%, των υπάλληλων 120% . Η
ανεργία μειώθηκε στο 10% και το ΑΕΠ
αυξήθηκε κατά 8%. Παίρνονται μέτρα
εκδημοκρατισμού, γίνεται προσπάθεια
να οργανώσει από τα κάτω μορφές κρατικής
εξουσίας (πχ λαϊκή πολιτοφυλακή, λαϊκά
δικαστήρια), χωρίς όμως μεγάλη επιτυχία.
</span></span>
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">Μετά
το πρώτο μούδιασμα εκδηλώνεται σφοδρή
αντεπίθεση της αστικής τάξης με
επενδυτική αποχή, φυγή κεφαλαίων, μαύρη
αγορά, πληθωρισμό. Στον πολιτικό τομέα
έχουμε άμεση προετοιμασία πραξικοπήματος
με τον στρατηγό Βιώ, τον οποίο όμως οι
Αμερικάνοι συμβουλεύουν να περιμένει
γιατί το θεωρούν πολύ πρόωρο. Έχουμε
σημαντικές αντικυβερνητικές κινητοποιήσεις
μεσαίων στρωμάτων (ιδιοκτήτες
φορτηγών,φοιτητές, γιατροί, δικηγόροι,
μαγαζάτορες), διαδηλώσεις “κατσαρόλας”,
αλλά και απεργίες μέρους της εργατικής
τάξης. Εκδηλώνονται πρόωρες καταλήψεις
εργοστασίων ακόμα και μικρών, είτε
αυθόρμητα είτε καθοδηγούμενες απο
αριστεριστές. Οι σημαντικές οικονομικές
δυσκολίες αλλά και το κλίμα χάους και
διάλυσης στρέφουν την μεγάλη πλειοψηφία
των μεσαίων στρωμάτων δεξιά. Οργανώνονται
ένοπλες ομάδες, φασιστικές και απο
αριστεριστές, και καλλιεργείται κλίμα
εμφυλίου πολέμου. Αριστεριστές καλούν
τη εργατική τάξη σε κατάληψη της
εξουσίας με ανατροπή της κυβέρνησης
απο τα “αριστερά”. Ξεσπά μεγάλη απεργία
στα ορυχεία, με συντεχνιακά χαρακτηριστικά,
και πλήρη υποστήριξη απο την Δεξιά.
Δεύτερη απόπειρα πραξικοπήματος
καταπνίγεται. Η κυβέρνηση αναθέτει
στον στρατό να αφοπλίσει όλες τις
ένοπλες ομάδες. Ο στρατηγός Πινοσέτ
οργανώνει τρίτο αιματηρό πραξικόπημα,
που ανατρέπει την κυβέρνηση. </span></span>
</div>
</li>
</ol>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: maroon;"><u>Ο
συσχετισμός δύναμης.</u></span></span></div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<ol>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">ερμηνείες
που αποδίδουν τη ήττα στο ότι η Λαϊκή
Ενότητα δεν προχώρησε πιο αποφασιστικά
στο δρόμο του σοσιαλισμού και στο να
καταλάβει ολόκληρη την εξουσία παραβλέπει
εντελώς τον συσχετισμό δύναμης. Αρχικά
τον εκλογικό συσχετισμό (36%), αλλά κυρίως
τον ουσιαστικό, δηλαδή την ωριμότητα
και ετοιμότητα της εργατικής τάξης,
την ικανότητα της να επιδείξει ηγεμονική
συμπεριφορά, αλλά και να διατηρήσει τη
συμμαχία με τα μεσαία στρώματα. Από την
άλλη αριστερίστικες ομάδες και κόμματα
δρούσαν χωρίς να παίρνουν υπόψιν τους
συσχετισμούς, σαν να είχε κατακτηθεί
όλη η εξουσία, προέτρεπαν σε γενικές
καταλήψεις εργοστασίων, ακόμα και πολύ
μικρών, οργανώνανε ένοπλες ομάδες
καλλιεργώντας ένα κλίμα εμφυλίου,
καταστρέφοντας τη συμμαχία με τους
μικροαστούς και δημιουργώντας κλίμα
χάους, που τελικά χρησιμοποιεί σαν
πρόσχημα ο στρατός για να επέμβει.</span></span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">Βασικό
συμπέρασμα είναι ότι κάθε ριζοσπαστικό
μέτρο πρέπει να συγκεντρώνει πλειοψηφία
πριν προωθηθεί. Ότι η πολιτική δεν
πρέπει να μετρά μόνο τις διαθέσεις
μερικών πρωτοπόρων εργατών, αλλά όλης
της τάξης, και μάλιστα όλης της κοινωνίας.
Ότι τα μέτρα που παίρνονται πρέπει να
αποσκοπούν στην βελτίωση του συσχετισμού
δύναμης και όχι στο αδυνάτισμα του,
τροφοδοτώντας την δημαγωγία της Δεξιάς.
Ότι η εργατική τάξη δεν είναι δεδομένη,
ότι πρέπει να κερδίζεται συνεχώς, και
ότι μπορεί συντεχνιακή συμπεριφορά
μερίδων της να ενταχθεί στο αντεπαναστατικό
σχέδιο της Δεξιάς, ή στον τυχοδιωκτισμό
αριστερίστικων ομάδων. Όλα αυτά βαραίνουν
αποφασιστικά ιδιαίτερα που σε αυτές
τις καταστάσεις ο συσχετισμός δύναμης
είναι οριακός και μια μικρή μετατόπιση
του μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή.
</span></span>
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">Οι
αποφάσεις σε αυτές τις σύνθετες
καταστάσεις δεν είναι εύκολες. Και οι
μπολσεβίκοι δυσκολεύονταν να βρουν
την διαφορά μεταξύ αναγκαστικού
συμβιβασμού και απαράδεκτης υποχώρησης.
Πχ στην ειρήνη του Μπρέτ-Λιτόβσκ, ο
Λένιν δυσκολεύτηκε να πείσει την
Κεντρική επιτροπή, και έχασε δυο απανωτές
ψηφοφορίες (Δεκέμβρης-Γενάρης) με
αποτέλεσμα τελικά να υπογραφεί πολύ
χειρότερη συνθήκη απο ότι μπορούσε
αρχικά. </span></span>
</div>
</li>
</ol>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: maroon;"><u>Τα
μεσαία στρώματα.</u></span></span></div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<ol>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">τα
μεσαία στρώματα συμμαχούν
ιδεολογικά με την αστική τάξη στην βάση
της ιδιοκτησίας, και πολιτικά-οικονομικά
στην βάση της δυνατότητας να αποκτούν
κάποιο πλούτο. Όταν η συμμαχία αυτή
διαρραγεί για κάποιο λόγο και ταλαντευτούν
προς την μεριά της εργατικής τάξης
ανοίγει η δυνατότητα πολιτικών ανατροπών.
Όμως η στάση τους δεν είναι σταθερή.
Πολύ γρήγορα μπορεί να αλλάξουν διάθεση
και πολιτικές προτιμήσεις ανατρέποντας
τον γενικό συσχετισμό δυνάμεων.</span></span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">Τι
έγινε στην Χιλή. Αρχικά τα μεσαία
στρώματα κρατάνε μια στάση ευνοϊκής
ουδετερότητας (οι αυξήσεις μισθών
αυξάνουν το τζίρο τους), που γρήγορα με
τις πρώτες δυσκολίες μετατρέπεται σε
δυσαρέσκεια. όταν κλιμακώνεται η αστική
αντεπίθεση σε συνδυασμό με άκαιρες
ενέργειες επιθέσεων στην μικρή ιδιοκτησία
αυθόρμητα απο εργάτες,ή με την καθοδήγησε
αριστεριστών, περνάνε σε ανοικτή
εχθρότητα. Διαδηλώνουν, κρύβουν τρόφιμα
και προϊόντα, κάνουν μαύρη αγορά,
ενισχύουν την φασιστική patria y liberta. </span></span>
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">Χαρακτηριστική
είναι η περίπτωση της Οκτωβριανής
επανάστασης: τα μεσαία στρώματα (δηλαδή
τότε ο μεγάλος όγκος των αγροτών) ήταν
δυσαρεστημένα με τον πόλεμο και παλεύανε
για την απόκτηση της γης των τσιφλικάδων.
Οι μπολσεβίκοι τα κερδίζουν μαζικά με
το μοίρασμα της γης αντίθετα μάλιστα
με το πρόγραμμα τους που πρόβλεπε
εθνικοποίηση και όχι μοίρασμα σε
ιδιώτες. Έτσι κερδίζουν τον εμφύλιο
και αντέχουν απέναντι στην ιμπεριαλιστική
επίθεση. Όμως η πολιτική επιτάξεων των
αγροτικών πλεονασμάτων που επιβάλει
ο εμφύλιος και ο λιμός, τους στρέφει
απότομα ενάντια στην Σοβιετική εξουσία.
Έχουμε πολιτική κρίση με αποκορύφωμα
τα γεγονότα της Κροστάνδης. Ο Λένιν
έγκαιρα το συνειδητοποιεί και προτείνει
την ΝΕΠ (νέα οικονομική πολιτική), δηλαδή
αντικατάσταση των επιτάξεων με φόρο
σε είδος, και ελευθερία του εμπορίου
με σχετική αναζωογόνηση του καπιταλισμού<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote5sym" name="sdendnote5anc"><sup>v</sup></a>.
Παράλληλα προτείνουν την συνεταιριστικοποίηση
σε αυστηρά εθελοντική βάση. Έτσι
ξανακερδίζουν αν όχι την υποστήριξη
τουλάχιστον την ανοχή του μεσαίου
αγρότη. Μετά 10 περίπου χρόνια, η πολιτική
της ΝΕΠ εγκαταλείπεται. Οι μπολσεβίκοι
προχωράνε σε μαζική και βίαιη
συνεταιριστικοποίηση, στρέφοντας τους
αγρότες μαζικά εναντίον τους, απομονώνοντας
την σοβιετική εξουσία απο την πλειοψηφία
του λαού, κάτι που δεν αναστράφηκε ποτέ
(με ένα μικρό διάλειμμα στη διάρκεια
του πατριωτικού πολέμου.) </span></span>
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">Σήμερα
η πιθανή αριστερή κυβέρνηση θα έχει να
λύσει τον γρίφο με τα μεσαία στρώματα.
Η καταστροφική πολιτική των μνημονίων
τα οδήγησε να εγκαταλείψουν τα αστικά
κόμματα και ένα μέρος τους να στραφεί
στον ΣΥΡΙΖΑ (άλλο στην Χρυσή Αυγή). Είναι
συνηθισμένα στην φοροδιαφυγή, και
προσδοκάν εύκολο και γρήγορο κέρδος,
για να συνεχίσουν τον υπερκαταναλωτισμό
που τα διέκρινε πριν την κρίση. Ο ΣΥΡΙΖΑ
όμως έχει βασική προγραμματική θέση
το χτύπημα της φοροδιαφυγής. Θα καταφέρει
να το κάνει (φυσικά μέσα σε ένα συνολικό
πακέτο μέτρων όπως την αύξηση του τζίρου
τους, την αντιμετώπιση των προβλημάτων
ρευστότητας και της πιστωτικής ασφυξίας)
χωρίς να πυροδοτήσει την εχθρότητα
τους; </span></span>
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">τα
μεσαία στρώματα επηρεάζουν φυσικά και
μεγάλα κομμάτια της εργατικής τάξης.
Είτε ιδεολογικά, είτε λόγω αντικειμενικών
αιτιών: δεύτερης μη-μισθωτής δουλειάς,
οικογενειακών δεσμών, ή και καταγωγής.
Άρα το ζήτημα της αντιμετώπισης τους
αναδείχνεται σε βασικό παράγοντα των
πολιτικών εξελίξεων, δεδομένου ότι σε
αυτό το πολυάριθμο τμήμα (στην Ελλάδα
40% περίπου του οικονομικά ενεργού
πληθυσμού σύμφωνα με τα τελευταία
στοιχεία της ΕΣΥΕ) απευθύνεται και η
Χρυσή Αυγή, αλλά φυσικά και τα βασικά
κόμματα της αστικής τάξης. </span></span>
</div>
</li>
</ol>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: maroon;"><u>Το
ζήτημα του στρατού.</u></span></span></div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<ol>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">μια
ορισμένη αριστερή ανάλυση θεωρεί ότι
ο στρατός είναι αστικός (πράγμα σωστό)
και άρα αναγκαστικά θα παρέμβει κάποια
στιγμή για να αποτρέψει την πορεία προς
τον σοσιαλισμό (πράγμα όχι σωστό). Αυτή
η ανάλυση παραβλέπει τις πολιτικές
προϋποθέσεις για να κινηθεί ο στρατός,
και επίσης θεωρεί μηχανιστικά ότι ο
στρατός είναι εργαλείο που το κινεί
κατά βούληση η αστική τάξη. Τελικά αν
ήταν έτσι καμιά επαναστατική προσπάθεια
δεν θα μπορούσε να ευοδωθεί.</span></span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">Η
συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών
των ενόπλων δυνάμεων ανήκει στα μεσαία
στρώματα ταξικά, αλλά και απο καταγωγή.
Η συνείδηση τους πηγαίνει σχετικά
παράλληλα με την γενικότερη συνείδηση
των μεσαίων στρωμάτων. Την στιγμή που
τα στρώματα αυτά διάκεινται ευνοϊκά ή
είναι ουδέτερα, είναι πολύ δύσκολο να
οργανωθεί πετυχημένο πραξικόπημα. Αν
εκδηλωθεί πρόωρα, ο στρατός μπορεί να
διασπαστεί και να αποτύχει. Αυτό θα
οδηγήσει σε εξάρθρωση των αντιδραστικών
στοιχείων, θα είναι ένα σημαντικό βήμα
να κατακτηθεί ολόκληρη η εξουσία απο
τις λαϊκές δυνάμεις. </span></span>
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">Στην
διάρκεια της κυβέρνησης Αλιέντε είχαμε
τρεις προσπάθειες πραξικοπήματος. Μια
αμέσως μετά την εκλογική νίκη απο τον
στρατηγό Βιώ, που τελικά δεν εκδηλώθηκε
ανοικτά γιατί οι Αμερικανοί τον
συμβούλεψαν να περιμένει γιατί ήταν
πρόωρο. Μια δεύτερη απο το σύνταγμα
τεθωρακισμένων στο Σαντιάγκο, με
επικεφαλής τον φασίστα συνταγματάρχη
Σουπέρ, που κατεστάλλει, και οδήγησε
σε δραστηριοποίηση σημαντικού μέρους
της εργατικής τάξης, ακόμα και σε ένοπλες
εκδηλώσεις μετά απο κάλεσμα και του
ΚΚΧ αλλά και της αριστερής πτέρυγας
του σοσιαλιστικού κόμματος. Και η τρίτη
απο τον “δημοκράτη” Πινοσέτ, που έγινε
δυνατό αφού το κλίμα είχε οξυνθεί τόσο
πολύ, που η χώρα έμοιαζε να ήταν στα
πρόθυρα εμφυλίου. Όμως και η κυβέρνηση
δυστυχώς είχε λύσει τα χέρια του στρατού
α) αναθέτοντας του τον αφοπλισμό των
φασιστών και των ένοπλων ομάδων των
αριστεριστών, β) βάζοντας στρατηγούς
στην κυβέρνηση, και γ) κηρύσσοντας η
ίδια στρατιωτικό νόμο για να αντιμετωπίσει
την φασιστική βία, τις τυφλές απεργίες
των μικροαστών, και την αναρχία που
δημιουργούσε η ανεύθυνη στάση των
αριστεριστών.</span></span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">Η
αδυναμία της κυβέρνησης ήταν ότι αντί
να οργανώσει εργατικές ομάδες για την
επιβολή της τάξη και τον αφοπλισμό
φασιστών και αριστεριστών, εμπιστεύτηκε
τον στρατό. Είχε προσπαθήσει να
δημιουργήσει λαϊκή πολιτοφυλακή αλλά
χωρίς σπουδαία αποτελέσματα, η εργατική
τάξη φάνηκε ανέτοιμη για τέτοιο καθήκον.
Το περίεργο ήταν ότι ενώ η πλειοψηφία
της έφτανε το πολύ μέχρι την διεκδίκηση
άμεσων αιτημάτων, με συντεχνιακό τρόπο
πολλές φορές, αριστεριστές την καλούσαν
να ανατρέψει την κυβέρνηση παίρνοντας
όλη την εξουσία. Αλήθεια πιστεύανε ότι
αν οι cordonnes, (οι εργατικές επιτροπές που
σχηματίστηκαν σε βιομηχανικές ζώνες,
κάτι σαν Σοβιέτ) που δεν συγκεντρώναν
την πλειοψηφία των εργατών, προσπαθούσαν
τυχοδιωκτικά και χωρίς λαϊκή ούτε καν
εργατική νομιμοποίηση να πάρουν πρόωρα
την εξουσία ο στρατός θα παρακολουθούσε
απαθής; ή ακόμα χειρότερα, πιστεύει
κανείς ότι με την σημερινή στρατιωτική
τεχνολογία μπορεί το λαϊκό κίνημα να
αντιπαρατεθεί ένοπλα με τον επαγγελματικό
στρατό; </span></span>
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">το
στρατιωτικό ζήτημα δεν είναι τεχνικό
ζήτημα. Πέρα απο τα τεχνικά μέτρα για
τον εκδημοκρατισμό του στρατού
(περιορισμό τυφλής πειθαρχία και
ενίσχυση δικαιωμάτων φαντάρων, σπάσιμο
στεγανών, αντικατάσταση αντιδραστικών
στρατηγών με προοδευτικούς κτλ) τα
κύρια μέτρα είναι πολιτικά. Προσοχή
στη συμμαχία με τα μεσαία στρώματα,
ύπαρξη πλειοψηφίας για κάθε μεγάλη
αλλαγή που αφαιρεί κάθε πρόσχημα
αντιδημοκρατικής εκτροπής, αποφασιστική
αντιμετώπιση της φασιστικής βίας αλλά
και του τυχοδιωκτικού αριστερισμού
που δημιουργεί το απαραίτητο κλίμα..</span></span></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">Σε
αντίθεση με την διαδεδομένη άποψη ότι
το κράτος έκτακτης ανάγκης (φασισμός
ή δικτατορία) επιβάλλεται για να ανακοπεί
η ανοδική πορεία της επαναστατικής
εργατικής τάξης, ο Πουλαντζάς έκανε
την κρίσιμη παρατήρηση ότι αντίθετα
κράτος έκτακτης ανάγκης επιβάλλεται
αφού η εργατική τάξη έχει ηττηθεί
πολιτικά. Ήδη πριν το πραξικόπημα
Πινοσέτ η κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας
είχε χάσει την πλειοψηφία, είχε απομονωθεί
σημαντικά, όχι μόνο απο τα μεσαία
στρώματα αλλά και απο κομμάτια της
εργατικής τάξης, που την εγκαταλείπανε
και προς τις δύο κατευθύνσεις, και προς
τα δεξιά και προς τα “αριστερά”. Σε
μια τέτοια περίπτωση καλλίτερη λύση
είναι της συντεταγμένης υποχώρησης.
Μια λύση σε αυτά τα πλαίσια είναι η
προκήρυξη εκλογών και η προσωρινή
εγκατάλειψη της κυβέρνησης, ή η προσπάθεια
ευρύτερης συνεννόησης πιθανά με κομμάτι
του αστικού κόσμου, μέχρι ο συσχετισμός
δυνάμεων βελτιωθεί και να επανέλθουμε
στην επαναστατική διαδικασία.</span></span></div>
</li>
</ol>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: maroon;"><u>Το
μέτωπο της οικονομικής διαχείρισης και
αποτελεσματικότητας.</u></span></span></div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<ol>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">Πέρα
απο τις πολιτικές πλευρές που αναφέραμε
το βασικότερο ζήτημα στο οποίο τελικά
θα κριθεί η αριστερή κυβέρνηση είναι
το μέτωπο της αποτελεσματικότητας και
της βελτίωσης της ζωής του λαού. Γιατί
μπορεί ένας απολογισμός να αναφέρει
ότι εθνικοποιήθηκε το 50% της βιομηχανίας,
αλλά αν αυτό συνοδεύεται απο πληθωρισμό,
ακρίβεια, έλλειψη ειδών πρώτης ανάγκης
αύξηση της ανεργίας κτλ, ο ισολογισμός
φυσικά είναι αρνητικός. </span></span>
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">ορισμένοι
στην αριστερά όχι μόνο δεν μπορούν να
αντιμετωπίσουν αλλά ούτε καταλαβαίνουν
την ύπαρξη του προβλήματος. Για αυτούς
εξ ορισμού η δημόσια ΔΕΗ είναι καλλίτερη
απο την ιδιωτική, η εργατική διαχείριση
είναι αποτελεσματικότερη απο την
καπιταλιστική κτλ. Αυτό όμως πρέπει να
αποδειχτεί όχι με επιχειρήματα αλλά
στην πράξη. Και εδώ δεν ξέρουν ούτε καν
απο που να αρχίσουν. Αυτά τα προβλήματα
ταλαιπώρησαν έντονα και τούς μπολσεβίκους
ιδιαίτερα τα πρώτα μετεπαναστατικά
χρόνια. Ο Λένιν δεν διστάζει με βάση
την πείρα που συσσωρεύεται να αναθεωρήσει
τα ίδια του τα γραπτά και να προτείνει
βιώσιμες λύσεις, όπως την μονοπρόσωπη
διεύθυνση στην θέση των εργατικών
επιτροπών, και την αξιοποίηση αστών
ειδικών, αναγνωρίζοντας την σχετική
αδυναμία των εργατών να διαχειριστούν
τις επιχειρήσεις<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote6sym" name="sdendnote6anc"><sup>vi</sup></a>.
Σχηματίζεται η εργατική αντιπολίτευση
που τον κατηγορεί για “δεξιά στροφή”,
του θυμίζει τις θέσεις τ' Απρίλη και
άλλα κείμενα του, με έντονη ιδεολογικοπολιτική
αντιπαράθεση. </span></span>
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">Στην
Χιλή εκτιμάνε ότι κατ αρχή εθνικοποιήσανε
ένα μεγάλο ποσοστό επιχειρήσεων, ακόμα
και μικρής σπουδαιότητας, που δεν
μπορούσαν να διαχειριστούν σωστά.
Παραπέρα, αριστερίστικα στοιχεία
καθοδηγούσαν εργάτες να καταλάβουν
την κάθε επιχείρηση, μικρή ή μεγάλη<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote7sym" name="sdendnote7anc"><sup>vii</sup></a>.
Το αποτέλεσμα ήταν πτώση της παραγωγής,
μετά την αρχική άνοδο 8% του πρώτου
χρόνου. Παράλληλα αυτή η ανασφάλεια
έσπρωχνε την αστική τάξη σε επενδυτική
αποχή και στην μεταφορά κεφαλαίων στο
εξωτερικό. </span></span>
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">Βασικό
ζήτημα είναι η ικανότητα που θα δείξει
η εργατική τάξη στον εργατικό έλεγχο,
ώστε να μην είναι συντεχνιακός αλλά
για τα συνολικά ταξικά συμφέροντα,
πράγμα καθόλου αυτονόητο. Η προθυμία
της να αρθεί πάνω απο τα στενά οικονομικά
συμφέροντα σε όφελος των πολιτικών,
πράγμα και αυτό καθόλου αυτονόητο,
ιδιαίτερα που δυνάμεις αριστεριστών
αλλά και της δεξιάς την καθοδηγούν για
το αντίθετο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα
η απεργία των ορυχείων χαλκού. Ενώ οι
διεθνείς τιμές χαλκού έπεφταν ραγδαία,
και η κυβέρνηση στηριζόταν εν πολλοίς
στην κερδοφορία των ορυχείων για τη
κοινωνική της πολιτική, ξεκινάνε απεργία
με στόχο να πάρουν και αυτοί τις αυξήσεις
που δόθηκαν σε πιο κακοπληρωμένα τμήματα
εργατών. Τους υποστηρίζει ανοικτά η
Δεξιά που οργανώνει οικονομική εξόρμηση
ενίσχυσης τους. </span></span>
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">Σήμερα
η πλειοψηφία συμφωνεί με τις
ιδιωτικοποιήσεις, ή έχει σοβαρές
επιφυλάξεις για την ικανότητα του
δημόσιου να διαχειριστεί αποτελεσματικά
επιχειρήσεις. Πέρα απο τις ευθύνες των
αστικών κομμάτων που κυριολεκτικά
ασελγούν πάνω στις δημόσιες επιχειρήσεις,
που τις χρησιμοποιούν σαν μεταφορείς
αξίας στον ιδιωτικοκαπιταλιστικό
τομέα, που τις διαχειρίζονται σπάταλα
και κάποτε με συνειδητό στόχο την
απαξίωση τους, ένα μέρος ευθύνης υπάρχει
και στους εργαζόμενους. Ή εν πάση
περιπτώσει έχουν ευθύνη να παλέψουν
για την αλλαγή της κατάστασης και την
μετατροπή τους σε αποτελεσματικές και
σύγχρονες επιχειρήσεις. Στα πλαίσια
αυτά αν αλλάξει χέρια η εξουσία, και
στα πλαίσια μια μεταβατικής πορείας
προς στον σοσιαλισμό πρέπει να είναι
έτοιμοι να κάνουν και οικονομικές
θυσίες ώστε στην άμιλλα με τις
ιδιωτικοκαπιταλιστικές επιχειρήσεις
να βγούνε νικητές και να έχουν δείξει
έμπρακτα ότι το δημόσιο μπορεί όχι μόνο
να μην είναι χειρότερο αλλά να είναι
και καλλίτερο. Αλλιώς ο σοσιαλισμός θα
μείνει ευσεβής πόθος κάποιων αριστερών.
</span></span>
</div>
</li>
</ol>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: maroon;"><u>Επίλογος.</u></span></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: black;">Η
μακράν πιθανότερη επαναστατική στρατηγική
στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού,
είναι η στρατηγική του δημοκρατικού
δρόμου, που ξεκινάει με την κατάληψη
απο την Αριστερά της κυβέρνησης, συνεχίζει
-αν βελτιωθεί ο συσχετισμός των δυνάμεων-
στην κατάληψη όλης της εξουσίας, και
ανάλογα με τις διεθνείς προϋποθέσεις
και τις παράλληλες εξελίξεις σε ομάδα
χωρών<a class="sdendnoteanc" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote8sym" name="sdendnote8anc"><sup>viii</sup></a>,
ανοίγει το δρόμο για τον σοσιαλισμό.
Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τον
κοινοβουλευτισμό της σοσιαλδημοκρατίας.
Ο δρόμος αυτός δεν είναι εξελικτικός,
απαιτεί αρκετές ρήξεις, περισσότερες
απο την μια που απαιτεί ο<span style="font-family: inherit;">ι άλλοι</span>. Ο δρόμος αυτός φυσικά
περικλείει κινδύνους “ενσωμάτωσης”
και ρεφορμισμού, και επαγρύπνηση για
δεξιά λάθη. Απαιτεί όμως να ξεπεραστούν
και οι σκόπελοι του αριστερισμού που
σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να αποβούν
μοιραίοι, εξασκώντας στις επαναστατικές
δυνάμεις μια διπλή πίεση και απο τα
δεξιά και απο τα αριστερά, σε συνθήκες
που ο συσχετισμός δυνάμεων είναι οριακός
και κρίνεται ανά πάσα στιγμή. Όμως είναι
δρόμος που αν δεν γίνουν σοβαρά λάθη
μπορεί να δρομολογήσει το άνοιγμα της
επαναστατικής διαδικασίας. Ίσως στην
Ελλάδα να έχουμε την μεγάλη χαρά και
τιμή να δοκιμάσουμε αυτήν την πιθανότητα
και να αναμετρηθούμε με αυτά τα καθήκοντα,
πράγμα που σήμερα αντικειμενικά αποτελεί
και μια σοβαρή διεθνιστική συμβολή στην
υπόθεση της παγκόσμιας εργατικής τάξης.</span></span></div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span>
</div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
<span style="color: black;"> </span></span></div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div id="sdendnote1">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote1anc" name="sdendnote1sym">i</a>Τα
σημαντικότερα πράγματα συμβαίνουν
εκτός κοινοβουλίου, εκεί απλά αντανακλάται
ο πολιτικός συσχετισμός που δημιουργεί
η ταξική πάλη σε μια δεδομένη συγκυρία.</span></div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span></div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div id="sdendnote2">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote2anc" name="sdendnote2sym">ii</a>Ανεξάρτητα
του γεγονότος ότι λόγω των γνωστών
καταρρεύσεων, το τι ακριβώς σημαίνει
σοσιαλισμός είναι ένα ανοικτό ζήτημα
ακόμα στην Αριστερά.
</span></div>
</div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div id="sdendnote3">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote3anc" name="sdendnote3sym">iii</a>Άλλες
προϋποθέσεις είναι η ύπαρξη βιομηχανικής
εργατικής τάξης συγκεντρωμένης σε
μεγάλα εργοστάσια, και ή έλλειψη
αναπτυγμένης αστικής δημοκρατίας.
Θεωρώ πάντως ότι η σύγχρονη στρατιωτική
τεχνολογία καθιστούν απαγορευτική την
ένοπλη αναμέτρηση με τον επαγγελματικό
στρατό.
</span></div>
</div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div id="sdendnote4">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote4anc" name="sdendnote4sym">iv</a>Στα
πλαίσια αυτής της στρατηγικής
χρησιμοποιείται ένα ολόκληρο διαφορετικό
σύστημα εννοιών. Οι έννοιες της
επαναστατικής κατάστασης και επαναστατικής
κρίσης εμπλουτίζονται με τις έννοιες
της ηγεμονίας, της κρίσης εκπροσώπησης,
του μπλοκ εξουσίας, του πολέμου θέσεων,
της τάξης-στήριγμα, της κυβερνώσας
τάξης (που μπορεί να είναι διαφορετική
απο την κυρίαρχη), έννοιες που επεξεργάστηκε
κυρίως ο Πουλαντζάς στα θεωρητικά έργα
του.
</span></div>
</div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div id="sdendnote5">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote5anc" name="sdendnote5sym">v</a>Πάλι
αντιμετωπίζει σφοδρή αντιπολίτευση
που τον κατηγορεί για εγκατάλειψη του
σοσιαλιστικού δρόμου. Γενικά σε κάθε
καμπή των γεγονότων και στην ανάγκη
αναπροσαρμογής της πολιτικής ένα μεγάλο
μέρος του κόμματος απο αδράνεια
υπερασπίζεται την παλιά γραμμή,
δημιουργώντας κομματική κρίση.
</span></div>
</div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div id="sdendnote6">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote6anc" name="sdendnote6sym">vi</a>Στην
πραγματικότητα είχαμε εκτεταμένα
φαινόμενα απουσιών, κοπάνας, κλοπής
και πώληση πρώτων υλών ακόμα και
μηχανημάτων. Πολλές επιχειρήσεις με
εργατική διαχείριση φτάσανε στα πρόθυρα
της διάλυσης. Αυτό ανάγκασε τους
μπολσεβίκους να πάρουν σκληρά μέτρα
εργασιακής πειθαρχίας. Επί Στάλιν
φτάσανε στην υπερβολή 20' καθυστέρηση
στην πρωινή προσέλευση να είναι
...ποινικό αδίκημα!
</span></div>
</div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div id="sdendnote7">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote7anc" name="sdendnote7sym">vii</a>Ο
Λένιν έχει γράψει ότι η εθνικοποίηση
είναι εύκολη γιατί βασίζεται στην
θέληση (απλή απόφαση), η διαχείριση
είναι δύσκολή γιατί απαιτεί ικανότητα.
</span></div>
</div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span>
<br />
<div id="sdendnote8">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span><br />
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote8anc" name="sdendnote8sym">viii</a>Νομίζω
ότι ενώ μεγάλο μέρος της αριστεράς και
των μαρξιστών έχει εγκαταλείψει στα
λόγια την στρατηγική του σοσιαλισμού
σε μια χώρα, στην πράξη πολλοί προτείνουν
πολιτική που παραγνωρίζει την ανάγκη
παράλληλων αλλαγών σε ευρύτερες
περιοχές. Η επιμονή για έξοδο απο την
Ευρωπαϊκή Ένωση νομίζω είναι έκφραση
αυτής της τάσης.</span></div>
</div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span></div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-59300566700507619862013-11-24T14:14:00.001+02:002014-06-25T18:00:48.765+03:00Για την τέχνη και την επιστήμη της πολιτικής-μέρος 2 (Η ικανότητα υπολογισμού του συσχετισμού δυνάμεων).<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">TD P { margin-bottom: 0cm; direction: ltr; color: rgb(0, 0, 0); widows: 2; orphans: 2; }P.sdendnote { margin-left: 0.6cm; text-indent: -0.6cm; margin-bottom: 0cm; font-size: 10pt; }P { margin-bottom: 0.21cm; direction: ltr; color: rgb(0, 0, 0); widows: 2; orphans: 2; }A.sdendnoteanc { font-size: 57%; }</style>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Ποιος
είναι ο βασικός παράγοντας<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote1sym" name="sdendnote1anc"><sup></sup></a>
που παίρνει υπόψη της η πολιτική: είναι
ο συσχετισμός των δυνάμεων, <u>όπως είναι,
και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.</u> Ή με
τα λόγια του Λένιν “να παίρνεις υπόψιν
σου όλες τις δυνάμεις ...τις μάζες που
δρουν σε μια χώρα και όχι να καθορίζεις
την πολιτική σου με βάση μονάχα τις
επιθυμίες και τις αντιλήψεις, το βαθμό
συνειδητότητας και της διάθεσης για
αγώνα μιας μόνο ομάδας ή ενός μόνο
κόμματος” (αριστερισμός, άπαντα τ.41,
σελ 65).<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote2sym" name="sdendnote2anc"><sup>ii</sup></a></span>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Φυσικά
ο συσχετισμός υπολογίζεται όχι μόνο
για να υποταχθεί κανείς σε αυτόν αλλά
για να χαραχθεί αντίστοιχη πολιτική
που να τον βελτιώνει. Πάντως με μια
έννοια ο συσχετισμός υποχρεώνει, και
όποτε τον παραβλέψαμε είχαμε στην
καλλίτερη περίπτωση αποτυχίες και στην
χειρότερη τραγωδίες (φυσική εξόντωση
της πρωτοπορίας). Πολλές φορές ο αντίπαλος
σπρώχνει σε μια πρόωρη, άκαιρη εξέγερση
για να ξεμπερδεύει με το λ.κ. όταν ακόμα
μπορεί, και δεν περιμένει να χειροτερέψουν
για αυτόν τα πράγματα. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Αυτά
φαίνονται αυτονόητα αλλά τελικά δεν
είναι: πχ γίνεται πολλή συζήτηση για το
αν ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνεργαστεί με
ΑΝΕΛ ή ΔΗΜΑΡ. Ότι και να καταλογίσει
κανείς στους ΑΝΕΛ (ακροδεξιοί κτλ) και
στην ΔΗΜΑΡ (κρυφομνημονιακοί,
φιλοευρωπαιστές κτλ) το απλό γεγονός
ότι αλλιώς δεν σχηματίζεται αντιμνημονιακή
κυβέρνηση (με δεδομένη την σημερινή
άρνηση του ΚΚΕ) υποχρεώνει τον ΣΥΡΙΖΑ
να επιδιώξει να συνεργαστεί. <u>Ο Λένιν,
κριτικάροντας τους ‘αριστερούς’
κομμουνιστές της Γερμανίας έγραφε ότι
όλη η ιστορία του μπολσεβικισμού είναι
ιστορία συμμαχιών και συνεργασιών με
άλλα κόμματα, ακόμα και αστικά.</u>
(αριστερισμός, άπαντα τ.41σελ 54). </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Είναι
πολύ ενδιαφέρουσα η κριτική του Λένιν
στους τότε Γερμανούς “αριστερούς”
κομμουνιστές σχετικά με την επαχθή
συνθήκη των Βερσαλλιών. Ακόμα και αυτή
την κατάπτυστη συνθήκη έλεγε δεν ήταν
υποχρεωμένοι να δεσμευτούν για το αν
και πότε θα την καταγγείλουν και ότι “η
μελλοντική Σοβιετική Γερμανία θα
βρισκόταν στην ανάγκη να αναγνωρίσει
την ειρήνη για ορισμένο διάστημα και
να υποταχθεί σε αυτή” (αριστερισμός,
άπαντα τ.41 σελ 60). “οι κομμουνιστές δεν
πρέπει να δέσουν τα χέρια τους και να
υποσχεθούν ότι σε περίπτωση νίκης θα
καταγγείλουν υποχρεωτικά και οπωσδήποτε
την ειρήνη των Βερσαλλιών” (στο ίδιο,
σελ. 60). Άθελα σου έρχεται να χαμογελάσεις
για την στάση ορισμένων σε σχέση με την
Ευρωπαϊκή Ένωση και πως έχουν αναγάγει
το ζήτημα της αποδέσμευσης σε βασικό
κριτήριο αριστεροσύνης. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Ο
συσχετισμός μετρά την σχετική δύναμη
της εργατικής με την αστική τάξη, και
τις συμμαχίες με την μικροαστική που
καταφέρνει να επιτύχει κάθε μια.</span></div>
<ul>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Ο
συσχετισμός δυνάμεων καθορίζεται από
την συνείδηση και την ιδεολογική
κατάσταση της εργατικής τάξης, την
ενότητα της, από την οργανωτικότητα
και αγωνιστική της διάθεση, από την
ετοιμότητα της για αποφασιστικές μάχες,
την ωριμότητα πολιτική και θεωρητική
των οργανώσεων της. </span>
</div>
</li>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Καθορίζεται
από τις ταξικές συμμαχίες, κυρίως τις
διαθέσεις των μικροαστών, που <u>είναι
και το πιο ευμετάβλητο στοιχείο</u>, μιας
και είναι από παλιά γνωστές οι συχνές
ταλαντεύσεις τους, ανάλογα με τις
μεταβαλλόμενες συνθήκες. Πλούσια
εμπειρία για το ρόλο των μικροαστών
στην μεταβολή του συσχετισμού δυνάμεων
δίνει το ιστορικό παράδειγμα της Χιλής
του Αλιέντε. Ακόμα και το πραξικόπημα
έγινε δυνατόν μόνο και μόνον όταν η
μικροαστική τάξη εγκατέλειψε μαζικά
την Λαϊκή Ενότητα και πέρασε με την
αστική τάξη. </span>
</div>
</li>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Τέλος,
φυσικά από την δύναμη της αστικής
τάξης, την ηγεμονική της υπεροχή, τις
εσωτερικές της αντιφάσεις, τις σχέσεις
της με τους πολιτικούς της αντιπροσώπους,
τους διεθνείς δεσμούς και συμμαχίες
της. </span>
</div>
</li>
</ul>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Ο
γενικός ταξικός συσχετισμός καθορίζεται
και μετριέται σε διάφορα επίπεδα:</span></div>
<ul>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">την
κοινωνία: γεγονότα όπως μια συρρίκνωση
της εργατική τάξης σαν αποτέλεσμα
αποβιομηχάνισης, μια απότομη αύξηση
της ανεργίας, διεθνείς εξελίξεις όπως
η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η ψήφιση ορισμένης
νομοθεσίας, η φάση του οικονομικού
κύκλου κτλ, μεταβάλλουν το συσχετισμό.</span></div>
</li>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">τους
θεσμούς του κράτους: πχ η κατάσταση και
η συνείδηση των στελεχών τους, η επιρροή
κάθε τάξης στην Διοίκηση, στα πανεπιστήμια,
στα σχολεία, στα σώματα ασφαλείας, στις
ένοπλες δυνάμεις. Στο αστικό κράτος η
επιρροή της αστικής τάξης είναι
αποφασιστική αλλά αυτό δεν είναι
στεγανοποιημένο από τη ταξική πάλη, η
εργατική τάξη μπορεί ιδιαίτερα σε
περιόδους ηγεμονικής κρίσης να διευρύνει
την επιρροή της, σε βαθμό που να βρει
κάποιο στήριγμα μια αριστερή κυβέρνηση.
Φυσικά ριζοσπαστικοί μετασχηματισμοί
του κράτους είναι αναγκαίοι για βαθύτερες
αλλαγές στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού.
</span>
</div>
</li>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Τις
επιχειρήσεις: πχ η δύναμη των συνδικάτων,
ο βαθμός εργατικής συμμετοχής κα</span><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">πάλι καλά αν αυτό
εξηγείται με την νεαρή τους ηλικία: τη
νεολαία ο θεός την πρόσταξε να λέει για
ορισμένο διάστημα τέτοιες κουταμάρες</span>ι
ελέγχου στην διοίκηση, συνδικαλιστικές
επιτροπές κτλ</span></div>
</li>
</ul>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Ειδική
έκφραση του γενικού κοινωνικού συσχετισμού
είναι ο πολιτικός συσχετισμός: η διάταξη
των πολιτικών δυνάμεων, ο χαρακτήρας
και η μορφή του κράτους, η δύναμη των
κομμάτων, οι συνεργασίες τους, οι θέσεις
τους (πχ ο βαθμός υποχωρήσεων που είναι
υποχρεωμένα να κάνουν τα αστικά κόμματα
για να διατηρήσουν την εργατική εκλογική
τους επιρροή), κτλ. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Τέλος
ειδικότερη και η πιο φανερή έκφραση του
πολιτικού συσχετισμού είναι ο εκλογικός
συσχετισμός, που δεν είναι πάντα
ενδεικτικός από μόνος του, αλλά θέλει
μια βαθύτερη ερμηνεία. Πχ το 27% του
ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερό, έχει
μικροαστικές συγχύσεις, λογική ανάθεσης
κτλ. Αν κάποιος παρασυρθεί και το
ερμηνεύσει διαφορετικά θα χαράξει λάθος
πολιτική, θα βάλει στόχους ανώτερους
από αυτούς που αντέχει ο συσχετισμός
δυνάμεων. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><u>Ο
πολιτικός συσχετισμός λοιπόν μετράται
κατ αρχήν εκλογικά αλλά είναι ευρύτερη
έννοια, δεν περιορίζεται στην εκλογική
αποτύπωση του. Τελικά χαρακτηρίζει την
ικανότητα να κατευθύνεις την πορεία
της χώρας ανεξάρτητα αν τυπικά έχεις
την κυβέρνηση ή ακόμα και την εξουσία,
είναι η αποκαλούμενη πολιτική ηγεμονία.</u>
</span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Μπορεί
σε μεταβατικές περιόδους, η κυβερνώσα
τάξη (με την έννοια που χρησιμοποιεί
τον όρο ο Πουλαντζάς<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote3sym" name="sdendnote3anc"><sup>iii</sup></a>)
να είναι η μικροαστική (περίπτωση
γερμανικού φασισμού, η περίπτωση ΠΑΣΟΚ
πρώτης περιόδου) ή και η εργατική
(μεταπολεμική σοσιαλδημοκρατία) αλλά
η πολιτική ηγεμονία να είναι στην αστική,
δηλαδή η χώρα να εξακολουθεί να βρίσκεται
σε καπιταλιστική τροχιά. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Ο
συσχετισμός επίσης μετριέται και κατά
θέμα πχ ιδιωτικοποιήσεις, μνημόνιο, Ε/Ε
κτλ. <u>Βλέπουμε διαφορετικό συσχετισμό:</u>
αρνητικό στις ιδιωτικοποιήσεις, θετικό
στο μνημόνιο. Που θα διαλέξεις να δώσεις
την μάχη; Φαίνεται αυτονόητο, αλλά την
ατζέντα την καθορίζει όποιος έχει την
πρωτοβουλία, συνήθως η κυβέρνηση, (αν
και κάποια μικρά περιθώρια έχει και η
αντιπολίτευση, με την κατάθεση νομοσχεδίων,
πρόκληση συζητήσεων, διοργάνωση κάποιας
καμπάνιας κτλ). Άρα αν η κυβέρνηση προχωρά
σε ιδιωτικοποιήσεις αναγκαστικά θα
δώσεις την μάχη έστω και σε μη ευνοϊκό
τερέν, φροντίζοντας να την δώσεις με
τις λιγότερες απώλειες και προκαλώντας
αντίστοιχα απώλειες στον αντίπαλο πχ
ανάμεσα σε εργαζόμενους που απολύονται
κτλ. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: #660000;"><u>Η
έννοια της πλειοψηφίας.</u></span></span></div>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Βασική
έννοια στην αποτύπωση του συσχετισμού
είναι η «πλειοψηφία». Η πλειοψηφία
υπάρχει ανεξάρτητα από τις μορφές
αποτύπωσης της (πχ ο Λαφαζάνης ισχυρίζεται
ότι οι απόψεις του είναι πλειοψηφικές
στα «ενεργά» μέλη του ΣΥΡΙΖΑ<u>). Αλλά
για να παράξει πολιτικά αποτελέσματα
πρέπει να αποτυπώνεται με μια μορφή
μέτρησης, πχ εκλογές, δημοψήφισμα κτλ.
</u></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Η
συμμόρφωση με την αρχή της πλειοψηφίας
δεν είναι υποχώρηση στον αντίπαλο, ούτε
ταυτίζεται με την αστική δημοκρατία.
Κατ αρχή οι γενικές εκλογές παρά τους
περιορισμούς τους και τα τερτίπια των
αστικών πολιτικών δυνάμεων (ληστρικοί
εκλογικοί νόμοι, ΜΜΕ ελεγχόμενα, εξαπάτηση
με δεσμεύσεις-προγράμματα που δεν
υλοποιούνται), αποτυπώνουν, αν όχι με
ακρίβεια πάντως με τρόπο που δεν χωρά
αμφισβήτηση, την ύπαρξη ή όχι πλειοψηφίας
στην εργατική τάξη και τον βαθμό συμμαχίας
με την μικροαστική. <u>Όσο τα αστικά
κόμματα έχουν πλειοψηφία σημαίνει ότι
διατηρούν την συμμαχία τους με την
μικροαστική τάξη και συνάμα διατηρούν
κάποια -ή και σημαντική- εργατική
επιρροή. </u></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Ο
λεγόμενος δημοκρατικός δρόμος για τον
σοσιαλισμό δεν σημαίνει απλά
κοινοβουλευτισμό, ή αποκλειστικά
ειρηνικές διαδικασίες. Σημαίνει ότι οι
προωθούμενες βαθιές αλλαγές θα
συγκεντρώνουν την πλειοψηφία που θα
διαπιστώνεται χωρίς αμφισβήτηση. Τα
ιστορικά παραδείγματα της βίαιης πχ
κολλεκτιβοποίησης, που έφεραν την
Σοβιετική εξουσία σε αντίθεση με την
μεγάλη πλειοψηφία των αγροτών, άρα και
του πληθυσμού, και απομόνωσαν την
εργατική τάξη και την σοβιετική εξουσία,
με μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα την
κατάρρευση, δείχνουν ότι η ύπαρξη
πλειοψηφιών είναι ζωτική, και όχι τυπικό
θέμα νομιμότητας. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><u>Φυσικά
το πρόγραμμα της Αριστεράς περιλαμβάνει
και ζητήματα (τα περισσότερα!) που σήμερα
δεν συγκεντρώνουν πλειοψηφία,</u> όπως
οι γενικευμένες εθνικοποιήσεις, ή η
αποχώρηση από το ΝΑΤΟ. Τι κάνεις; Δεν τα
βάζεις άμεσα για λύση, και ή περιμένεις
μια ευνοϊκή συγκυρία (πχ στο θέμα του ΝΑΤΟ, έναν τυχοδιωκτισμό
όπως τους βομβαρδισμούς στην Γιουγκοσλαβία που στρέφει την κοινή γνώμη ενάντια στο ΝΑΤΟ),
ή κτίζεις- αν μπορείς- πλειοψηφία όπως
εξηγήσαμε σε προηγούμενο σημείωμα με
το παράδειγμα του δημόσιο τομέα: δηλαδή επιλέγεις 2-3
δημόσιες επιχειρήσεις, τις εξυγιαίνεις,
την εκσυγχρονίζεις, τις εκδημοκρατίζεις
και τότε έχεις δείξει στον λαό την
αναγκαιότητα αλλά και την αποτελεσματικότητα
του δημόσιου τομέα. Πάντως σε κάθε
περίπτωση προχωράς με πλειοψηφίες. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><u>Η
ιδέα της δικτατορίας του προλεταριάτου
ήταν να προχωράς σε αλλαγές στηριγμένος
στην δύναμη αγνοώντας τις πλειοψηφίες
που σχηματίζονται.</u> Αυτό πρακτικά
σημαίνει αδυναμία συμμαχίας με
μικροαστούς, που παραμένουν έτσι στο
αστικό μπλοκ επιρροής, ή ακόμα και
κίνδυνο απώλειας της εμπιστοσύνης της
εργατικής τάξης. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Παράλληλα
κάποιοι χρησιμοποιούν την έννοια της
πολιτικής πλειοψηφίας σε αντιδιαστολή
με την αριθμητική. Στηρίζονται στο
πραγματικό γεγονός ότι οι μηχανισμοί
της τυπικής αστικής δημοκρατίας
διαστρεβλώνουν την πραγματική πλειοψηφία
είτε νόμιμα (ληστρικοί εκλογικοί νόμοι,
ελεγχόμενα ΜΜΕ, προεκλογική εξαπάτηση
με υποσχέσεις που δεν τηρούνται) είτε
όχι. Αλλά τραβώντας την αντίληψη στα
άκρα διατηρούν το δικαίωμα να υπολογίζουν
την πλειοψηφία αυθαίρετα, χωρίς κάποια
αποδεκτή μορφή πιστοποίησης, πχ εκλογές
ή δημοψηφίσματα, και επειδή υπάρχει
φυσικά αμφισβήτηση από τον αντίπαλο,
το ζήτημα κρίνει η δύναμη (περίπτωση
εμφυλίου πολέμου). </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: #660000;"><u>Συσχετισμός
δυνάμεων και Συνεργασίες.</u></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Πολλή
συζήτηση γίνεται για τις συμμαχίες, τις
συνεργασίες ή τα ‘μέτωπα’. Η εκπληκτική
πολυδιάσπαση στον χώρο της Αριστεράς,
και οι διεργασίες που συχνά γίνονται
με ιδεολογικούς και όχι πολιτικούς
όρους, επιβάλλουν μια πρώτη αποσαφήνιση
για το ζήτημα Επίσης κόμματα όπως το
ΚΚΕ έχουν ανάγει την άρνηση πολιτικών
συνεργασιών σε σήμα κατατεθέν της
πολιτικής τους. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><u>Οι
συμμαχίες δεν είναι από επιλογή αλλά
τις επιβάλλει ο συσχετισμός</u>. Εδώ η
λενινιστική κληρονομιά είναι τόσο
πλούσια αλλά και τόσο σαφής που δεν
χρειάζεται να προσθέσουμε και πολλά
πράγματα. Και είναι ειρωνεία ότι κάποιοι
τις ξορκίζουν παρ όλο που ορκίζονται
στο όνομα του Λένιν (ειδικά το ΚΚΕ και
στο όνομα του Στάλιν, που στο θέμα αυτό ήταν πολύ
πραγματιστής και ευλύγιστος, μέχρι με
τον Τσόρτσιλ και τον Ρούσβελτ συνεργάστηκε,
και σωστά).</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Κατ
αρχήν να αποκλείεις πιθανούς συμμάχους,
είναι από θεωρητική άποψη αφελές όπως
επανειλημμένα τόνιζε ο Λένιν: «<i>να
παραιτείσαι προκαταβολικά από τους
ελιγμούς...από τις συμφωνίες και τους
συμβιβασμούς...έστω και με προσωρινούς,
ασταθείς, ταλαντευόμενους συμμάχους,
δεν είναι πράγμα σε αφάνταστο βαθμό
γελοίο;</i>» (αριστερισμός, άπαντα τ.41 σελ
54).</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Μια
κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά φυσικά
δεν είναι το ίδιο με μια κυβέρνηση της
Αριστεράς, αλλά αυτό δεν το καθορίζουν
επιθυμίες –όπως υπονοεί η κριτική που
γίνεται πχ από την Αριστερή Πλατφόρμα-
αλλά ο συσχετισμός δύναμης και η λαϊκή
ψήφος. Από την άλλη είναι τέτοια η
λυσσαλέα αντίδραση που θα συναντήσει
μια αριστερή κυβέρνηση, θα έχουμε τέτοια
όξυνση της ταξικής πάλης, που κάθε
αξιοποίηση διαφορών στο αστικό μπλοκ
είναι επιθυμητή. Για αυτό μια αντιμνημονιακή
κυβέρνηση που θα συγκρουστεί στην ουσία με τον
παγκόσμιο καπιταλισμό θα ήθελε να έχει
την στήριξη ή έστω την ουδετεροποίηση
μέρους των αστικών αντιμνημονιακών
δυνάμεων. Το κύριο είναι να μην χάνεται
ο σκοπός, που είναι το άνοιγμα του δρόμου για τον σοσιαλισμό, που
όμως προϋποθέτει την δημιουργία
διαφορετικής πολιτικής και εκλογικής
πλειοψηφίας, η οποία μπορεί να σχηματιστεί,
μπορεί και όχι. Αυτό πάντως δεν αναιρεί
την ορθότητα της πολιτικής συνεργασιών
του προηγούμενου σταδίου. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">“<i>όποιος
δεν το κατάλαβε αυτό, δεν κατάλαβε ούτε
κόκκο από τον μαρξισμό</i>...” (αριστερισμός,
άπαντα τ.41 σελ 55). Ο Λένιν απέδιδε αυτές
τις αντιλήψεις σε διανοούμενους και
νέους, αν και ειδικά για τους νέους
έδειχνε κατανόηση “ <i>πάλι καλά αν αυτό
εξηγείται με την νεαρή τους ηλικία: τη
νεολαία ο θεός την πρόσταξε να λέει για
ορισμένο διάστημα τέτοιες κουταμάρες</i>”
(αριστερισμός, άπαντα τ.41 σελ 54). </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: #660000;"><u>Πολιτική
στοχευμένη σε συγκεκριμένο κοινό.</u></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><u>Πολιτική
δεν γίνεται γενικά αλλά σε επιλεγμένες
κατηγορίες, ταξικά, κοινωνικά κτλ.</u>
Αυτό δεν σημαίνει να λες στον καθένα
αυτό που θέλει να ακούει, αλλά να διαλέγεις
ποιόν εκπροσωπείς, «αδιαφορώντας» (ας
μας επιτραπεί η έκφραση) για τους
υπόλοιπους. Να θυμίσουμε ότι αντιθέσεις
διαπερνούν και τον λαό, ακόμα και την
εργατική τάξη, άρα κάποιο πολιτικό
σχέδιο δεν μπορεί να εκφράζει κάθε
στιγμή ούτε ολόκληρο το λαϊκό μπλοκ. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><u>Έτσι
το συνηθισμένο είναι να κερδίζεις
επιρροή σε κάποιες ομάδες (πολιτικές ή
ταξικές) και να χάνεις σε άλλες. </u>Πχ ο
ΣΥΡΙΖΑ προσπαθώντας να κερδίσει μια
κρίσιμη πλειοψηφία του 30-35%- μπορεί να
χάνει κάποιους αριστερούς, συνηθισμένους
να ταυτίζουν την επαναστατική πολιτική
με την επαναστατική φρασεολογία, και
κάτω από το βάρος της προπαγάνδας για
«δεξιά στροφή» κτλ. Η λεγόμενη
πολυσυλλεκτικότητα που εμφάνιζε πχ το
παλιό ΠΑΣΟΚ μάλλον στηριζότανε σε
πολιτικές ακροβασίες, στην ασάφεια και
στην θολή φυσιογνωμία του, όπου ο καθένας
έβρισκε ή νόμιζε ότι έβρισκε, αυτό που
ήθελε. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Αντίστροφα
τώρα, μπορεί να σε εκτιμάνε πολλοί αλλά
να μην σε επιλέγουν να τους αντιπροσωπεύσεις
(η περίπτωση του ΚΚΕ, ή της ΔΗΜΑΡ). Πχ
δεξιοί εκτιμάνε ένα γραφικό και μη
απειλητικό ΚΚΕ, αλλά φυσικά δεν το
ψηφίζουν. Όπως επίσης υπάρχουν άλλοι
που το ψηφίζουν επειδή ακριβώς δεν
εκτιμάνε ότι θα κυβερνήσει, άρα δεν
τους ενοχλεί η ιδεολογία του αλλά
προκρίνεται η αγωνιστική του παρουσία.
</span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Φυσικά
τα κόμματα που διεκδικούν εξουσία είναι
υποχρεωμένα να απευθύνονται σε ευρύτερο
κοινό. Όμως σε κάθε φάση μπαίνουν ανάλογοι
στόχοι, που αντιστοιχούν στον αντίστοιχο
συσχετισμό δυνάμεων. </span>
</div>
<ul>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Ο
ΣΥΝ χρόνια είχε στόχο την κοινοβουλευτική
επιβίωση, για αυτό και στη δημιουργία
του ΣΥΡΙΖΑ οι προγραμματικές θέσεις
παίζανε δευτερεύοντα ρόλο, δεν είχε
σημασία ποιες ήταν και τι λέγανε οι
διάφορες συνιστώσες. Με την αρχή της
κρίσης του δικομματισμού στόχο είχε
την απόσπαση ενός σημαντικού εκλογικού
κομματιού με στόχο την οριστική λύση
του προβλήματος επιβίωσης. Με την απότομη χρεωκοπία
του ΠΑΣΟΚ και την προβολή του συνθήματος
της αριστερής κυβέρνησης (σύνθημα
ζύμωσης), <u>αρχικός στόχος δεν ήταν φυσικά
η εξουσία αλλά η ηγεμονία στην Αριστερά,
και η σημαντική ενίσχυση</u>. Με την κατάληψη
της θέσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης,
και μόνο τότε, αρχίζει να μπαίνει θέμα
εξουσίας (το σύνθημα της αριστερής
κυβέρνησης από σύνθημα ζύμωσης τώρα
γίνεται σύνθημα δράσης). <u>Τώρα τα
προγραμματικά ζητήματα αποκτούν κρίσιμη
σημασία, μπαίνουν στο μικροσκόπιο της
κεντρικής πολιτικής σκηνής, άρα
απαιτούνται σημαντικές αναπροσαρμογές
που να αντανακλούν τα στρώματα που
εκφράζονται και αντιπροσωπεύονται στο
πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ (που κάποιοι
που δεν καταλαβαίνουν τις περιγράφουν
λαθεμένα σαν «δεξιά στροφή»).</u></span></div>
</li>
</ul>
<ul>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Το
ΚΚΕ έχει στόχο να κρατηθεί (να μην
διαλυθεί) μέχρι να έρθουν "καλλίτερες
μέρες", αρνείται να εμπλακεί στην τρέχουσα
πολιτική. Με την εύθραυστη πολιτική
ισορροπία που έχουμε, αυτή η στάση
αντικειμενικά ευνοεί το αστικό μπλοκ. Παράλληλα έχει μονομέτωπο απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.</span>
</div>
</li>
</ul>
<ul>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Η
ΔΗΜΑΡ έχει στόχο να παίξει πρωταγωνιστικό
ρόλο στις διεργασίες που συντελούνται
στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, ρόλο
που δεν μπορούσε να παίξει εντός ΣΥΡΙΖΑ,
μαζί με ΚΟΕ, ΔΕΑ κτλ. Στόχος της δεν
είναι να στηρίξει το σημερινό καθεστώς,
αυτό είναι το αποτέλεσμα των επιλογών
της σαν «κυβερνώσας αριστεράς». Ένας
διαφορετικός συσχετισμός θα την
υποχρέωνε να αλλάξει πολιτικό
προσανατολισμό, αν όχι ολόκληρη,
τουλάχιστον την αριστερή μερίδα της. </span>
</div>
</li>
</ul>
<ul>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Η
ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει στόχο να γίνει μια
υπολογίσιμη δύναμη με κοινοβουλευτική
εκπροσώπηση, προσελκύοντας ένα αριστερό
κομμάτι που σήμερα εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ
για αυτό και κύριο εχθρό της θεωρεί τον
ΣΥΡΙΖΑ. Ο τρόπος όμως που γίνεται αυτό
αντικειμενικά ενισχύει το αστικό μπλοκ.
Δυνάμεις στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ (πχ Παπακωνσταντίνου
στο πρόσφατο βιβλίο του) διατηρώντας
το ίδιο στόχο (θεμιτό εξ άλλου για κάθε
κόμμα), δηλαδή το κέρδισμα του κόσμου
του ΣΥΡΙΖΑ, προτείνει μια παλιά
δοκιμασμένη τακτική –του ενιαίου
μετώπου με ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ- που δεν βοηθά
το αστικό μπλοκ αλλά ενισχύει τις
δυνάμεις της εργασίας. </span>
</div>
</li>
</ul>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: #660000;"><u>Πολιτική
και ταξική ανάλυση.</u></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Αν
και βάση της πολιτικής είναι οι τάξεις,
τα ταξικά συμφέροντα, η πολιτική δεν
ανάγεται αποκλειστικά στις σχέσεις και
τα θεωρητικά συμφέροντα των τάξεων,
αντίθετα τα διαμεσολαβεί. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Διαφορετικά
όλοι οι εργάτες θα ψήφιζαν Αριστερά,
την ΝΔ θα ψήφιζε μόνο η αστική τάξη κτλ.
Φυσικά τότε όλα θα ήταν τόσο απλά που
θα μπορούσε να κάνει πολιτική ο οποιοσδήποτε.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Πχ
πόσο περίπλοκη μπορεί να είναι η
εκπροσώπηση της εργατικής τάξης:</span></div>
<ul>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Κατά
αρχήν μέχρι πρόσφατα το μεγάλο κομμάτι
της, με μικροαστική-σοσιαλδημοκρατική
συνείδηση (δηλαδή που ήταν υπέρ της
συνεργασίας των τάξεων, που πίστευε
ότι ο καπιταλισμός είναι καλλίτερος
αρκεί να υπάρχουν ισχυρά συνδικάτα και
φιλεργατική κυβέρνηση, αλλά οι
επιχειρήσεις πρέπει να διευθύνονται
από τους καπιταλιστές που ξέρουν την δουλειά) εκπροσωπούσε
το ΠΑΣΟΚ. Ένα μεγάλο κομμάτι, κύρια της
παραδοσιακής βιομηχανικής εργατικής
τάξης με αντικαπιταλιστική σοσιαλιστική
συνείδηση εκπροσωπούσε το ΚΚΕ, και ένα
μικρότερο, κύρια του δημόσιου και της
πιο σύγχρονης, μορφωμένης μερίδας ο
ΣΥΡΙΖΑ. Και ένα σημαντικό μέρος της με
ανοικτή μαχητική φιλοκαπιταλιστική
ιδεολογία, η ΝΔ, το κατ εξοχήν αστικό
κόμμα. </span>
</div>
</li>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Με
την κρίση ηγεμονίας του δικομματισμού,
που έπληξε κύρια το ΠΑΣΟΚ, διαρρηγνύονται
οι παραδοσιακοί δεσμοί και έχουμε πλήρη
ανατροπή των πολιτικών εκπροσωπήσεων.
Την πλειοψηφία κερδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς
φυσικά αυτή η μετατόπιση να συνοδεύεται
από ριζοσπαστικές αλλαγές στην συνείδηση,
που βασικά παραμένει σοσιαλδημοκρατική,
με λογική ανάθεσης, και ιδεολογία
συνεργασίας των τάξεων. Το ΠΑΣΟΚ χάνει
την συντριπτικά μεγαλύτερη μερίδα που
περνάει μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ, ένα μικρότερο
μέρος στην ΔΗΜΑΡ, αλλά και στην ΝΔ. Αυτό
δείχνουν οι έρευνες και οι δημοσκοπήσεις,
αλλά επιβεβαιώνεται και εμπειρικά. </span>
</div>
</li>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Ένα
σημαντικό κομμάτι, εμφορούμενο από
καθυστερημένες, εθνικιστικές, ρατσιστικές
αλλά και χυδαίες απόψεις «για κλέφτες,
κτλ» στηρίζει ΧΑ.</span></div>
</li>
</ul>
<div style="margin-bottom: 0cm; margin-left: 1.27cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Αν
η προηγούμενη ανάλυση είναι σωστή
καταλαβαίνουμε πόσο αξιόπιστη είναι η
κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ για δεξιά στροφή,
και αποτελεσματικά είναι τα καλέσματα για «νέα ριζοσπαστικοποίηση»
κτλ. Ωραία λόγια που το μόνο που μπορούν
να κάνουν είναι να σπάσουν την εξ άλλου
πολύ εύθραυστη και όχι μόνιμη σχέση του
με τα στρώματα αυτά, <u>εύθραυστη γιατί
στηρίζεται σε προσδοκίες (αβέβαιες) και
όχι στην βάση πραγματικών υλικών παροχών</u>
που είχαν οικοδομήσει την προηγούμενη
μακρόχρονη σχέση τους με το προηγούμενο
ΠΑΣΟΚ.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Φυσικά
ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αισθάνεται άνετα
να εκπροσωπεί στρώματα με μικροαστική
συνείδηση και πρέπει σιγά-σιγά, και
προσεκτικά να επιδρά πάνω τους αλλά
αυτή είναι μια διαδικασία που μπορεί
να τραβήξει σε μάκρος (εν πολλοίς αβέβαιη), και εν πάση
περιπτώσει δεν καθορίζει αποφασιστικά
την άμεση πολιτική του. Βέβαια να
επαναλάβουμε εδώ ότι τα μαζικά κόμματα
είναι και υποκείμενο <u>αλλά και αντικείμενο
της ταξικής πάλης</u>, δηλαδή και ο ΣΥΡΙΖΑ
διαμορφώνεται με την σειρά του από τα
στρώματα αυτά και τις μεταβαλλόμενες
εμπειρίες τους. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Ο
οικονομισμός προσπαθεί όχι απλά να
ανάγει σε τελευταία ανάλυση, αλλά να
εξάγει άμεσα την πολιτική από το ταξικό
συμφέρον. Δηλαδή «αφού είναι εργάτες,
θα θέλουν τον σοσιαλισμό κτλ»… «Ξεχνά»,
δεν καταλαβαίνει, ότι το ταξικό συμφέρον
διαμεσολαβείται από την ιδεολογία. Το
ταξικό συμφέρον έχει κρίσιμη σημασία
στην πολιτική <u>αλλά συμφέρον όπως
κατανοείται από τους ενδιαφερομένους
και όχι όπως θεωρητικά πρέπει να είναι
(αυτό που ο Μαρξ νόμιζε ότι θα αναγκαστεί
η εργατική τάξη να κάνει). </u>Πέρα του
ότι είναι αναποτελεσματικό μπορεί να
γίνει και επικίνδυνο (να οδηγήσει σε
αυταρχικές καταστάσεις, ιδιαίτερα όταν
σε περίπτωση σχεδιασμένης οικονομίας
καθορίζονται γραφειοκρατικά και
αυθαίρετα οι ανάγκες, και να ερμηνεύεται
η θέλησή της. Δεν είναι θεωρητική
περίπτωση, το έχουμε δει στις κοινωνίες
του υπαρκτού σοσιαλισμού). </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: #660000;">Βιβλιογραφία:</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<ol>
<li><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Λένιν,
ο αριστερισμός παιδική αρρώστια του
κομμουνισμού- άπαντα τ.41, 1977, σύγχρονη
εποχή.</span>
</li>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Πουλαντζάς,
πολιτική εξουσία και κοινωνικές
τάξεις-τόμος β', 1985, Θεμέλιο.</span></div>
</li>
<li><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Πουλαντζάς,
το κράτος, η εξουσία, ο σοσιαλισμός,
1982, Θεμέλιο.</span>
</li>
</ol>
<div id="sdendnote1">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote1anc" name="sdendnote1sym">i</a>Δύο
είναι τα βασικά ζητήματα στην πολιτική.
Η ικανότητα να εκτιμάς τον συσχετισμό
δυνάμεων, (που καθορίζει το μεταβατικό-άμεσο πρόγραμμα και τις συμμαχίες) και η ικανότητα η πολιτική
σου να δείχνει στις μάζες αυτό που
θέλεις αντί να τους το δηλώνεις με την
προπαγάνδα.</span></div>
</div>
<div id="sdendnote2">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote2anc" name="sdendnote2sym">ii</a>Δεν
είναι τυχαίο ότι το μόνο ειδικό βιβλίο για την
θεωρία της πολιτικής που έγραψε ο Λένιν
-τον "αριστερισμό"- αναφέρεται στα αριστερά
λάθη, γιατί πολιτική σημαίνει να
κερδίσεις τις μάζες και όχι την
πρωτοπορία, και αυτό δεν γίνεται χωρίς
καταπολέμηση των σοβαρών αριστερών
συγχύσεων <u>που έχουν περισσότερο από
όλους όσοι έχουν διαβάσει πέντε πράγματα
και νομίζουν ότι αρκεί να “εξηγήσουν”
στις μάζες και αυτές θα καταλάβουν. </u></span>
</div>
</div>
<div id="sdendnote3">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote3anc" name="sdendnote3sym">iii</a>Μεταξύ
άλλων στο “φασισμός και δικτατορία”
αλλά και στο “πολιτική εξουσία και
κοινωνικές τάξεις” στο κεφάλαιο “τάξεις
που κρατούν το κράτος”, σελ 94-104.</span></div>
</div>
</div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-83960374010779360772013-11-23T20:47:00.000+02:002014-06-25T17:30:24.434+03:00για την επιστήμη και τέχνη της πολιτικής: πρώτο μέρος, ή τι ΔΕΝ είναι πολιτική...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">P { margin-bottom: 0.21cm; direction: ltr; color: rgb(0, 0, 0); line-height: 115%; text-align: justify; widows: 2; orphans: 2; }P.western { font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11pt; }P.cjk { font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11pt; }P.ctl { font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 11pt; }</style>
<br />
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Το
σημείωμα αυτό δεν φιλοδοξεί
να είναι ένα ολοκληρωμένο εγχειρίδιο
πολιτικής, απλά αποσκοπεί στο να
ξεδιαλύνει κάποιες βασικές συγχύσεις
που φαίνονται αμέσως σε όποιον παρακολουθεί την καθημερινή αντιπαράθεση στα
πλαίσια της αριστεράς. Πιο συγκεκριμένα
αποσκοπεί στο να δείξει πως κάποιοι
μπερδεύουν την πολιτική με την προπαγάνδα,
με την επιστημονική ανάλυση-θεωρία και
με την ηθική. </span>
<br />
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Η
πολιτική βέβαια στηρίζεται στην θεωρία,
στην επιστήμη, στο πρόγραμμα, στην
ιδεολογία, όμως διαφέρει σημαντικά από
αυτά. Επίσης προφανώς πρέπει να
υποστηριχθεί από την διαφώτιση-προπαγάνδα,
αλλά επίσης διαφέρει σημαντικά και από
αυτήν. Τέλος, ενώ η πολιτική της Αριστεράς
πρέπει να στηρίζεται στην ηθική, στις
αξίες της Αριστεράς όσον αφορά την
ειλικρίνεια, την έλλειψη εξαπάτησης,
χειραγώγησης κτλ, δεν μπορεί να
θεμελιώνεται σε αντιλήψεις για το
δίκαιο και το σωστό. Η σύγχυση της
πολιτικής με αυτά οδηγεί σε εντελώς
λάθος πολιτικές ή ακόμα χειρότερα στην
παραίτηση από την πολιτική. Αυτόν τον
διακριτό ρόλο της πολιτικής θα
προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε απλά σε
αυτό το σημείωμα. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: maroon;"><u>Η
πολιτική δεν είναι ιδεολογική-θεωρητική
παρέμβαση</u>.</span></span></div>
<div align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Μια
πολύ διαδεδομένη σύγχυση στην Αριστερά
και μάλιστα σε κύκλους διανοουμένων, ή
ομίλων θεωρίας, είναι το μπέρδεμα της
πολιτικής με την ιδεολογία. Ας δώσουμε
ένα παράδειγμα με ένα επίκαιρο θέμα,
την κρίση. Συμφωνούμε όλοι ότι η κρίση
είναι του καπιταλισμού. Ότι το ξεπέρασμα
των κρίσεων απαιτεί και το ξεπέρασμα
του συστήματος που γεννά τις κρίσεις.
Ότι μόνη ριζική λύση είναι ο σοσιαλισμός.
Το ίδιο ισχύει για τα περισσότερα
ζητήματα, πχ η ανεργία δεν μπορεί να
λυθεί ικανοποιητικά χωρίς σχεδιασμένη
κοινωνία, σοσιαλισμό. Αυτό είναι κοινά
παραδεκτό και περιγράφεται με κάποιο
τρόπο στα προγράμματα των κομμάτων της
Αριστεράς. Είναι ας πούμε η ιδεολογική
(ή η επιστημονική, οικονομική) πλευρά
του ζητήματος. Μήπως από την προηγούμενη
ανάλυση βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο
άμεσος πολιτικός στόχος πρέπει να είναι
ο σοσιαλισμός και οτιδήποτε λιγότερο
είναι «οπορτουνισμός» όπως νομίζει πχ
το ΚΚΕ; </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Ας
δούμε ένα ιστορικό παράδειγμα. Οι
μπολσεβίκοι το 1917 πήραν την εξουσία με
τρία βασικά συνθήματα: ειρήνη, ψωμί, γη
στους αγρότες. Τρία <u>αστικά </u>συνθήματα,
και μάλιστα προκειμένου να εξασφαλίσουν
την συμμαχία με τους αντιδραστικούς
αγρότες παραιτήθηκαν<u> από το πρόγραμμα
τους που ήταν η σοσιαλιστική εθνικοποίηση
της γης, και υιοθέτησαν το μικροαστικό
πρόγραμμα των εσέρων</u>, για μοίρασμα
της γης σε ατομικούς κλήρους, δημιουργώντας
έτσι μια θάλασσα μικροαστών. Και ας τους
κατηγορούσαν τότε οι υπεραριστεροί
για δεξιά στροφή και υποχωρήσεις. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Τι
θα έλεγε πχ ένας "αριστερός" σε κείνες τις
συνθήκες; θα έλεγε ότι αυτό θα δημιουργήσει
μικροαστούς, ότι είναι αντιδραστική
λύση, ενισχύει τον καπιταλισμό, ότι δεν
συνάδει με τον κομμουνισμό, και θα
κατηγορούσε τον Λένιν για δεξιά στροφή
και ότι πάει να γίνει Κερένσκυ στην θέση
του Κερένσκυ, <u>κριτική γενικά σωστή
από επιστημονική άποψη</u>, αλλά που
δείχνει πλήρη έλλειψη πολιτικού
κριτηρίου. Τι βάρυνε στην πολιτική των
μπολσεβίκων; Ο πραγματικός συσχετισμός
δυνάμεων και η ανάγκη συμμαχίας με τους
πραγματικούς αγρότες, <u>τους αγρότες όχι
όπως θα ήθελαν οι μπολσεβίκοι να
σκέφτονται αλλά όπως σκέφτονταν την
στιγμή της επανάστασης.</u> </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Ποιο
είναι το λάθος του επιστήμονα; Απαιτεί
αυτό που καταλαβαίνει αυτός και μερικοί
άλλοι επιστήμονες να το καταλάβουν οι
πλατύτερες μάζες, δηλαδή να γίνει
πολιτική. Τότε όλα θα ήταν πολύ απλά.
Όμως το ταξικό συμφέρον διαμεσολαβείται
από την ιδεολογία και τις πολιτικές
αντιλήψεις, ακόμα και από τις προλήψεις
και προκαταλήψεις, και όλα αυτά καθορίζουν
την πολιτική ενός επαναστατικού κόμματος
και όχι μιας επιστημονικής λέσχης ή
ενός ομίλου θεωρίας. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Η
ΑΝΤΑΡΣΥΑ πχ, τι θα έκανε σε κείνες τις
συνθήκες; θα καλούσε τους αγρότες να
αλλάξουν αντιλήψεις και να υιοθετήσουν
το πρόγραμμα των μπολσεβίκων, όπως κάνει
σήμερα πχ για το θέμα της ΕΕ και του Ευρώ
(πέρα από άλλες αντιρρήσεις που μπορεί
να έχει κανείς για το ζήτημα των
ολοκληρώσεων και την ιδέα του σοσιαλισμού
σε μια χώρα). Θα είχε γίνει έτσι η
Οκτωβριανή;</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Λέμε
λοιπόν ότι σημασία έχει να βρεις αυτό
που θα σε φέρει πιο κοντά στην επανάσταση
κερδίζοντας την πλειοψηφία, και αυτό
σήμερα είναι η κατάργηση του μνημονίου
και η κυβέρνηση της Αριστεράς.<u> Όλα τα
άλλα τα πιο «αριστερά» όχι μόνο δεν
ανοίγουν δρόμο αλλά αντικειμενικά
βοηθάνε τον αντίπαλο να διατηρήσει την
εξουσία του. </u></span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Παραπέρα.
Τι καθορίζει το άμεσο πρόγραμμα ενός
επαναστατικού κόμματος; Κάποιοι νομίζουν
ότι όσο πιο αριστερά είναι τόσο καλλίτερο.
Είναι όμως έτσι; στόχος των άμεσων
προγραμμάτων είναι να χτίσεις πλειοψηφίες
για να πάρεις την εξουσία. Αυτό προϋποθέτει
να κτιστούν πλειοψηφίες, που δεν είναι
φυσικά στο επίπεδο της πρωτοπορίας και
υπέρ του μάξιμουμ προγράμματος, δηλαδή
του σοσιαλισμού. Άρα ένα πρόγραμμα πιο
«αριστερό» από ένα που συγκεντρώνει
πλειοψηφία, όχι μόνο δεν είναι επαναστατικό
αλλά απομακρύνει την πιθανότητα νίκης.
Σήμερα η κατάργηση του μνημονίου και
όχι ο σοσιαλισμός είναι το άμεσο ζήτημα
που μπορεί να συγκεντρώσει πλειοψηφία
και υπό προϋποθέσεις να δώσει την
κυβερνητική εξουσία και να ανοίξει τον
δρόμο και για τον σοσιαλισμό. Να το
θέσουμε αλλιώς. Ο πιο πιθανός δρόμος
για τον σοσιαλισμό σήμερα είναι να
παραιτηθείς από αυτόν προσωρινά και να
προσπαθήσεις να δημιουργήσεις τις
εθνικές <u>και διεθνείς</u> προϋποθέσεις
για αυτόν, με ένα μεταβατικό πρόγραμμα
που θα σου δώσει την εξουσία. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Τότε
γιατί πχ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βάζει ένα άλλο, πιο
«προωθημένο» πρόγραμμα, <u>που προφανώς
δεν συγκεντρώνει πλειοψηφία</u>; Γιατί
σκοπός της δεν είναι το άμεσο άνοιγμα
της επαναστατικής διαδικασίας αλλά το
στρίμωγμα του ΣΥΡΙΖΑ, η αποκάλυψη του
σαν κόμματος ρεφορμιστικού. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ
υιοθετούσε το μεταβατικό πρόγραμμα
της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως προτείνει η Αριστερή
Πλατφόρμα, τότε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το πιο πιθανό
να το άλλαζε σε κάτι πιο «προχωρημένο»
με στόχο να διαφοροποιηθεί, και να
συνεχίσει την πολιτική αποκάλυψης του
δήθεν ρεφορμισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτήν
την πολιτική της στοχεύει στον αριστερό
(αλλά άπειρο πολιτικά) κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ
που συγκινείται από πιο ριζοσπαστικές
αλλαγές. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Φυσικά
με αυτήν την λογική του αριστερισμού,
κάθε πρόγραμμα μπορεί να θεωρηθεί
«δεξιό». Γιατί είναι επαρκές το μίνιμουμ
πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αφού πχ για την
αντιμετώπιση της ανεργίας δεν φτάνει
τίποτα λιγότερο από τον σοσιαλισμό. Και
ο σοσιαλισμός όμως δεν φτάνει για την
πλήρη απελευθέρωση της εργασίας, που
απαιτεί τον κομμουνισμό. Φαίνεται καθαρά
ο παραλογισμός αυτής της λογικής. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><u>Το
αποτέλεσμα μιας τέτοιας τακτικής είναι
οι δυνάμεις της Αριστεράς να μην
αθροίζονται, και το αστικό μπλοκ, αν και
μειοψηφικό, να κρατά την εξουσία. Έτσι
παρά την επαναστατική φρασεολογία,
ουσιαστικά πριμοδοτείται το αστικό
μπλοκ.</u></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Τι
όμως συμβούλευε ο Λένιν τους αριστερούς
κομμουνιστές (πχ στην Αγγλία, Πάνχερστ
κτλ) να κάνουν σε αντίστοιχες συνθήκες.
Τους καλούσε -με την προϋπόθεση της
ελευθερίας κριτικής και δυνατότητας
αυτοτελούς δράσης- να συνεργαστούν με
το τότε εργατικό ρεφορμιστικό κόμμα,
<u>και ακόμα αν δεν δεχτεί εκείνο την
συνεργασία να μην βάλουν καν υποψηφιότητα
σε κάποιες περιφέρειες προκειμένου να
το αφήσουν να κερδίσει τις εκλογές και
οι μάζες να το δουν να κυβερνάει, ώστε
να μπορούν να βγάλουν τα συμπεράσματα
τους. </u>(αριστερισμός σελ. 71, άπαντα
τ.41 ). </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Διάφοροι
όμιλοι επιστημονικής θεωρίας εξ ορισμού
<u>δεν</u> μπορούν να κάνουν πολιτική, και
γιατί είναι ξεκομμένοι από την πραγματική
εργατική τάξη, άρα δεν μπορούν να
καταλάβουν πως ακριβώς σκέφτεται, και
γιατί προσπαθούν να εξάγουν πολιτική
από την θεωρία και όχι από τον συσχετισμό
δυνάμεων και τις ανάγκες της ίδιας
πολιτικής. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Τέλος,
η ιδεολογία, αφορά περιορισμένο αριθμό
ομοϊδεατών, πχ οι Αριστεροί στην Ελλάδα
αυτοπροσδιορίζονται περίπου στο 10%, άρα
αν ένα κόμμα νομίζει ότι μπορεί να κάνει
πολιτική που αφορά μόνο τους αριστερούς,
δηλαδή με ιδεολογικούς όρους, όπως
νομίζουν το ΚΚΕ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αυτοπεριορίζεται
και δεν μπορεί να δημιουργήσει πλειοψηφίες. </span><br />
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">
</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Μια
κρίσιμη διευκρίνιση: όταν λέμε να
παίρνουμε υπόψη τον συσχετισμό δυνάμεων
δεν εννοούμε να υποταχθούμε σε αυτόν.
Πχ αν θεωρούμε ότι είναι σωστή η έξοδος
από το ΝΑΤΟ, και εκτιμούμε ότι η πλειοψηφία
σήμερα δεν το θεωρεί σωστό ή εφικτό ή
αναγκαίο ή οτιδήποτε άλλο, ναι μεν <u>δεν</u>
το βάζουμε σαν άμεσο πολιτικό μας στόχο,
αλλά δεν παραιτούμαστε, περιμένουμε
μια άλλη συγκυρία, πχ μια επέμβαση του
ΝΑΤΟ που καταδικάζεται από την πλειοψηφία
και αλλάζει την στάση απέναντί του, για
να το προωθήσουμε στην πρώτη γραμμή. Ο
αριστερισμός θα μας κατηγορήσει σήμερα
για υποχώρηση, και αύριο όταν το ζήτημα
ωριμάσει, θα ισχυριστεί ότι αυτό έγινε
κάτω από την δική του πίεση. Από την άλλη
ο ρεφορμισμός θα παραιτηθεί οριστικά
από τον προσωρινά μη πραγματοποιήσιμο
στόχο. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Φυσικά
ακόμα πιο αποτελεσματική τακτική δεν
είναι να περιμένουμε παθητικά, <u>αλλά
να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε
εμείς τα γεγονότα που θα δείξουν αυτό
που ισχυριζόμαστε,</u> όπως θα εξηγήσουμε
αμέσως παρακάτω. Προφανώς, για να μην
παρεξηγηθούμε, δεν ισχυριζόμαστε ότι
η πολιτική είναι αποϊδεολογικοποιημένη.
Κάθε κόμμα ή και κάθε πολιτικός έχει
ένα ιδεολογικό υπόβαθρο, και κάθε
πολιτικό πρόγραμμα επίσης. Πχ η μεταβατική
κυβέρνηση της αριστεράς, για τον ΣΥΡΙΖΑ
ή έστω την πλειοψηφία του, δεν είναι
αυτοσκοπός, είναι δρόμος για τον
σοσιαλισμό. Αυτό όμως δεν το συμμερίζεται
σήμερα υποχρεωτικά η πλειοψηφία που θα
τον ψηφίσει, είναι κάτι που θα
συνειδητοποιηθεί στην πορεία (αν
συνειδητοποιηθεί) και θα αποφασιστεί
από μια νέα κοινωνική και εκλογική
πλειοψηφία. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Και
η λεγόμενη προβοκάτσια είναι η δημιουργία
γεγονότων αντί προπαγάνδας. Καίγεται
η Αθήνα και η κυβέρνηση αμέσως μπορεί
να πάρει μέτρα καταστολής χωρίς πολλές
αντιδράσεις. Στην πολιτική πολλές
ενέργειες παίζουν αυτό τον ρόλο,, δηλαδή
να δείξουν κάτι αντί να το δηλώσουν.
Ακόμα και σε συμβολικό επίπεδο (πχ μια
επίσκεψη σε μια χώρα ή έναν ηγέτη, το
που θα κάτσει κάποιος σε ένα γεύμα ή σε
μια φωτογραφία κτλ).</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: maroon;"><u>Πολιτική
δεν είναι «να εξηγήσουμε», αυτό είναι
προπαγάνδα, διαφώτιση.</u></span></span></div>
<ul>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Πολιτική
κάνεις με τις μάζες, η προπαγάνδα αφορά
μικρές ομάδες πχ αριστερών.</span></div>
</li>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">η
πολιτική στοχεύει σε πλειοψηφίες με
την σημερινή συνείδηση, η προπαγάνδα
προσπαθεί (ή μερικές φορές αυταπατάται
ότι θα το κάνει) να διαμορφώσει συνείδηση
στο μέλλον. </span>
</div>
</li>
<li><div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Η
πολιτική προσπαθεί να διαμορφώσει
συνειδήσεις δείχνοντας, δημιουργώντας
γεγονότα, που θα βοηθήσουν τις μάζες
να καταλάβουν με την πείρα τους, η
προπαγάνδα με λογικά επιχειρήματα που
κατανοούν λίγοι. Παράδειγμα: η μεγάλη
πλειοψηφία βλέπει απαξιωτικά τις
δημόσιες επιχειρήσεις. Πρώτο πρόβλημα
είναι να το συνειδητοποιήσεις αυτό και
να μην θεωρείς ότι ο κόσμος τις εκτιμά
άρα και θα εγκρίνει σήμερα εκτεταμένες
εθνικοποιήσεις, ή θα τις υπερασπιστεί
από ιδιωτικοποιήσεις. Για αυτό ο Σαμαράς
κερδίζει, και θα κέρδιζε και από την
υπόθεση της ΕΡΤ, αν δεν γινότανε άτσαλα
και δεν προσέκρουε σε συναισθηματικό
δέσιμο με το ραδιόφωνο κτλ. </span>
</div>
</li>
<li><div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Στην
πολιτική δεν φτάνει να υπολογίζεις τι
λες και τι κάνεις αλλά και τι συνείδηση
δημιουργείται από αυτό που λες και
κάνεις, <u>που πολλές φορές αυτά δεν
ταυτίζονται.</u></span></div>
</li>
</ul>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Όπως
είπαμε η προπαγάνδα προσπαθεί να
εξηγήσει, να πείσει, πράγμα που μπορεί
να επιτευχθεί μπορεί και όχι. Η πολιτική
αντίθετα στηρίζεται στα ήδη κεκτημένα
πιστεύω και αντιλήψεις και μετρώντας
νηφάλια προσπαθεί να χαράξει ένα
ρεαλιστικό σχέδιο για το τι μπορεί να
γίνει με βάση την σημερινή συνείδηση,
και υπολογίζοντας πως θα δημιουργήσει
γεγονότα που θα οδηγήσουν τις μάζες με
βάση την πείρα τους στο να συνειδητοποιήσουν
κάτι. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Ένα
παράδειγμα είναι οι δημόσιες επιχειρήσεις.
Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, σαν
αποτέλεσμα της ασέλγειας όλων των
προηγούμενων κυβερνήσεων αλλά και μια
όχι σωστής στάσης πολλών εργαζομένων
σε αυτές, δεν τις υπερασπίζεται και
μάλλον εγκρίνει την ιδιωτικοποίηση
τους. Το να λες απλά υπέρ του δημόσιου
τομέα όχι μόνο δεν σε ευνοεί αλλά
πριμοδοτεί τον αντίπαλο. Η Αριστερά
είναι σε δύσκολη θέση όταν αγωνίζεται
κατά των ιδιωτικοποιήσεων, βρίσκεται
σε εχθρικό έδαφος. Αναγκαστικά θα δώσει
την μάχη, αλλά δεν φτάνει ένα ξερό όχι.
Πρέπει να κυριαρχεί η κριτική στην
διαχρονική ευθύνη των κυβερνήσεων και
να μην ταυτίζεται με το σημερινό καθεστώς
τους, να προβάλλει την ανάγκη εκδημοκρατισμού
και εκσυγχρονισμού τους. Ούτε στο άμεσο
πολιτικό της πρόγραμμα μπορεί να μιλά
για εκτεταμένες εθνικοποιήσεις. Αλλά
επειδή αυτές είναι αναγκαίες, αφού πάρει
την κυβερνητική εξουσία, μπορεί να
επικεντρωθεί σε 2-3 επιχειρήσεις, να τις
εξυγιάνει, να τις εκδημοκρατίσει, και
αφού τις κάνει αποτελεσματικές, κερδοφόρες
και θελκτικές και αυτό φανεί σε όλους,
<u>αφού λοιπόν έχει δείξει όχι με τα λόγια
αλλά με την πείρα</u> ότι υπάρχει
αποτελεσματικό και σύγχρονο δημόσιο,
τότε και μόνο τότε μπορεί να βάλει για
έγκριση στον λαό ένα εκτεταμένο πρόγραμμα
εθνικοποιήσεων (φυσικά εκεί που ο
χαρακτήρας των παραγωγικών δυνάμεων
το επιτρέπει). </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: maroon;"><u>Για
την σχέση ηθικής και πολιτικής.</u></span></span></div>
<div align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Ρωτήστε
έναν αριστερό γιατί είμαστε κομμουνιστές,
γιατί θέλουμε τον σοσιαλισμό. Γιατί ο
καπιταλισμός είναι εκμεταλλευτικός
θα σου απαντήσει. Για να καταργηθεί η
εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Λάθος απάντηση! Αυτή η απάντηση ταιριάζει
σε έναν αριστερό παπά, και φυσικά υπάρχουν
τέτοιοι. Όμως η ηθική θεμελίωση του
κομμουνισμού (δικαιοσύνη, …αγάπη κτλ)
δεν έχει καμιά σχέση με τον μαρξισμό. Ο
σοσιαλισμός η θα είναι ανώτερος και πιο
αποτελεσματικός από τον καπιταλισμό,
ή δεν θα μπορεί να σταθεί και θα καταρρεύσει
(η περίπτωση της ΕΣΣΔ). </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Άλλο
χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το
μεταναστευτικό. Αντιμετωπίζεται σαν
ηθικό θέμα από την αριστερά, ανθρωπιστικά,
δηλαδή ότι οι μετανάστες είναι θύματα
πολέμων και της φτώχειας, ότι πρέπει μα
τους στηρίξουμε κτλ πράγμα που μπορεί
να συγκινήσει ένα περιορισμένο αριστερό
ακροατήριο, ενώ η πολιτική του διάσταση
αγνοείται. Ποια είναι αυτή: ότι η
μετανάστευση αξιοποιείται από την
εγχώρια αστική τάξη για να βρει φτηνό
εργατικό δυναμικό, να πιέσει την ελληνική
εργατική τάξη και να ρίξει μεροκάματα
και δικαιώματα, ότι έτσι αυξάνουν η
ανεργία και η εγκληματικότητα, <u>και
κυρίως τρέφεται ο ρατσισμός και η ΧΑ,</u>
άρα <u>η είσοδος άλλων μεταναστών πρέπει
να περιοριστεί δραστικά,</u> με πλήρη
απόδοση δικαιωμάτων σε όσους κριθεί
ότι πρέπει να μείνουν. Αυτό είναι αριστερή
θέση θα ρωτήσει κάποιος; πιστεύουμε πως
ναι. Η διαφορά είναι ότι παράλληλα θα
κάνεις ενέργειες για την λύση του
προβλήματος στην ρίζα του δηλαδή στις
χώρες προέλευσης, θα απαιτήσεις ίσα
δικαιώματα για όσους τελικά μείνουν
στην χώρα και θα μεταχειριστείς ανθρώπινα
όσους προσπαθούν να μπουν παράνομα
στην χώρα. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Υπάρχει
μια γενικότερη τάση να θεμελιώνονται
προγραμματικές θέσεις στο δίκαιο. Ο
σοσιαλισμός είναι «δίκαιος», άρα εφικτός.
Όμως η εμπειρία έδειξε (και ο Μαρξ
προειδοποιούσε) ότι δεν φτάνει να είναι
κάτι δίκαιο (που εξ άλλου είναι αμφιλεγόμενη
και ταξική έννοια, ο αστός θεωρεί εντελώς
άδικο να του στερήσεις την ιδιοκτησία
του), πρέπει να γίνει και οικονομικά
αποτελεσματικό και αναγκαίο για να
είναι εφικτό. Η θεμελίωση του κομμουνισμού
μόνο πάνω στην δικαιοσύνη, όπως εξακολουθεί
να πιστεύει η πλειοψηφία του αριστερού
κοινού νου αλλά και ρευμάτων μαρξιστικής
σκέψης, δεν αποδεικνύει την αναγκαιότητα
του, αυτή πρέπει να θεμελιωθεί σε
βαθύτερες αιτίες, στις τάσεις των
εξελίξεων στην ενότητα παραγωγικές
δυνάμεις-παραγωγικές σχέσεις. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="color: maroon;"><u>Βιβλιογραφία:</u></span></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Λένιν,
ο αριστερισμός παιδική αρρώστια του
κομμουνισμού- άπαντα τ.41, 1977, σύγχρονη
εποχή.</span></div>
</div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-45666600370293927182013-02-03T22:19:00.001+02:002014-04-01T19:28:57.790+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div align="CENTER" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<h2 style="text-align: left;">
<span style="color: maroon;"><span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><b><u>Από την πείρα της
Χιλής το 1970-1973</u></b></span></span></h2>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span><br />
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm; page-break-before: auto;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">
Ο παρατεταμένος κοινωνικός πόλεμος στη
χώρα μας, που καθιστά ρεαλιστική τη
δυνατότητα σχηματισμού αριστερής
κυβέρνησης, επέβαλλε το άνοιγμα της
συζήτησης για τα θεωρητικά προβλήματα
του κράτους και της εξουσίας<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote1sym" name="sdendnote1anc"><sup>i</sup></a>.
Στα πλαίσια αυτά έχει πιστεύουμε
ενδιαφέρον η μελέτη του πιο προχωρημένου
μέχρι τώρα ιστορικού παραδείγματος,
της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας στη
Χιλή,<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote2sym" name="sdendnote2anc"><sup>ii</sup></a>
ιδιαίτερα μάλιστα που στην τραγική της
κατάληξη βασίζονται μια σειρά λαθεμένες,
“αριστερές<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote3sym" name="sdendnote3anc"><sup>iii</sup></a>”
αντιλήψεις.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Οι
αναλύσεις μας θα πάρουν υπόψη τη μεγάλη
θεωρητική, αυτοκριτική προσπάθεια που
κατέβαλλε μετά την ήττα το Κομμουνιστικό
Κόμμα Χιλής, με σειρά άρθρων στελεχών
του, βασισμένα σε συλλογικές επεξεργασίες.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div align="CENTER" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<h3>
<span style="color: maroon; font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><u>1.
Τα ιστορικά γεγονότα</u></span></h3>
<div>
<span style="color: maroon; font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><u><br /></u></span></div>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Το
φθινόπωρο του 1970, η Λαϊκή Ενότητα, μια
συμμαχία του κομμουνιστικού, του
σοσιαλιστικού, του ριζοσπαστικού και
τριών άλλων μικρότερων κομμάτων, κέρδισε
τις προεδρικές εκλογές αποσπώντας το
36% των ψήφων, έvαvτι 35% που πήρε o δεξιός
υποψήφιος του Εθνικού Κόμματoς, Αλεσσάvτρι,
και 27,8% που έλαβε o κεντρώος υποψήφιoς
των Χριστιανοδημοκρατών, Τόμιτς.</span></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Η
εκλογή του Αλιέντε δεν ήταν κεραυνός
εν αιθρία. Το λαϊκό κίνημα της Χιλής και
το Κομμουνιστικό κόμμα κατάφεραν να
διαδραματίσουν περισσότερο ενεργητικό
ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας
ήδη από τη δεκαετία του 1930. Για παράδειγμα
το 1938 το ΚΚ Χιλής συνέβαλε αποφασιστικά
στην ανάδειξη της πρώτης κυβέρνησης
Λαϊκού Μετώπου στη Λατινική Αμερική η
οποία έφραξε το δρόμο του ανερχόμενου
φασισμού, προωθώντας δημοκρατικές
μεταρρυθμίσεις και μερικά οικονομικά
μέτρα βελτίωσης της αξιοθρήνητης
πραγματικά ως τότε ζωής των εργαζομένων.</span></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Σύμφωνα
με το πρόγραμμά της η κυβέρνηση της
Λαϊκής Ενότητας προχώρησε αμέσως μετά
την ανάληψη των καθηκόντων της σε σειρά
σημαντικών αλλαγών. Εθνικοποιήθηκε
κατ' αρχήν o χαλκός, το σημαντικότερο
προϊόν της χώρας που το εκμεταλλεύονταν
ως τότε, αλλά και σήμερα, οι αμερικάνικες
πολυεθνικές. Μέσα στα πρώτα δυο χρόνια
διακυβέρνησης, οι εθνικοποιήσεις
περιέλαβαν πολλούς άλλους καίριους
κλάδους της οικονομίας όπως τα
μεταλλουργεία, τα ορυχεία σιδηρομεταλλεύματος
και νίτρου, τα εργοστάσια τσιμέντου,
την κλωστοϋφαντουργία, την παραγωγή
και διανομή ηλεκτρικού ρεύματος καθώς
και τις τράπεζες.</span></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ο
δημόσιος τομέας της οικονομίας παρήγαγε
στα τέλη του 1972 περισσότερο από το 50%
του ακαθάριστου βιομηχανικού προϊόντος.
Συνολικά η βιομηχανική παραγωγή, επίσης,
αυξήθηκε με γρήγορους ρυθμούς. Παράλληλα
πήρε μέτρα εκδημοκρατισμού, προσπάθησε
να οργανώσει από τα κάτω μορφές κρατικής
εξουσίας (πχ λαϊκή πολιτοφυλακή, λαϊκά
δικαστήρια), χωρίς όμως μεγάλη επιτυχία.</span></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Τους
τελευταίους μήνες του 1971, ένα περίπου
χρόνο μετά την εκλογή του Αλιέντε,
άρχισαν να διαφαίνονται οικονομικές
δυσκολίες: άνοδος του κόστους ζωής,
προβληματικός ανεφοδιασμός σε προϊόντα,
κάμψη της παραγωγής.</span></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Οι
συνθήκες αξιοποιήθηκαν από τις
αντιδραστικές δυνάμεις για να μειώσουν
το κύρος της κυβέρνησης στο λαό και
κυρίως στα μεσαία στρώματα και να
προετοιμάσουν έτσι το έδαφος για
στρατιωτικό πραξικόπημα, που οργανώθηκε
με την καθοδήγηση της CIA.</span></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Τα
γεγονότα αυτά πυροδότησαν τότε έντονες
συζητήσεις για τη στρατηγική των δρόμων
περάσματος στο σοσιαλισμό. Από τη μια
πριμοδότησαν απόψεις όπως ο “ιστορικός
συμβιβασμός” του ΙΚΚ, και από την άλλη
απόψεις για το ανέφικτο ενός “δημοκρατικού”
δρόμου.</span></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ακόμα
και σήμερα ομάδες της αριστεράς,
παραμένουν σε αυτή την αντίληψη.</span></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Η
αφήγηση πχ της οργάνωσης ΔΕΑ<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote4sym" name="sdendnote4anc"><sup>iv</sup></a>
είναι η κάπως απλοϊκή εκδοχή. Μιλά για
ψευδαισθήσεις “ειρηνικού και
κοινοβουλευτικού” περάσματος στο
σοσιαλισμό. Η ερμηνεία τους είναι περίπου
η εξής: Η αριστερά παίρνει την κυβέρνηση
με ένα “κευνσιανό” πρόγραμμα (πράγμα
όχι ακριβές, αλλά και έτσι να ήταν, δεν
είναι κακό με βάση την πείρα πχ των
μπολσεβίκων), έχουμε έξαρση αγώνων,
δημιουργούνται αυθόρμητα εργοστασιακές
επιτροπές και άλλες αμεσοδημοκρατικές
μορφές που μπορεί να αποτελέσουν
εναλλακτικό κράτος. Όμως η κυβέρνηση
δεν τις αξιοποιεί για να πάρει όλη την
εξουσία αλλά συμβιβάζεται με τη δεξιά<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote5sym" name="sdendnote5anc"><sup>v</sup></a>
και την αστική τάξη. Ο στρατός από τη
φύση του οργανώνει συνωμοσίες και τελικά
λόγω και των υποχωρήσεων της κυβέρνησης
και της Αριστεράς πετυχαίνει πραξικόπημα.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Η
ανάλυση είναι εντελώς απλοϊκή. Πάσχει
από πλήρη έλλειψη υπολογισμού του
πραγματικού συσχετισμού ταξικών και
πολιτικών δυνάμεων. Δεν κάνει καμιά
ανάλυση για τις αντιφάσεις της διαδικασίας.
Καμία αναφορά στις ταξικές συμμαχίες
και το ρόλο των μεσαίων στρωμάτων.
Δείχνει άγνοια της πραγματικής εξέλιξης
της στάσης του στρατού. Καμιά ιδέα για
τις συνθήκες που κατέστησαν δυνατό το
πραξικόπημα (το αντιμετωπίζουν σαν
φυσική καταστροφή). Καμιά αναφορά στα
ζητήματα οικονομικής αποτελεσματικότητας.
Το μόνο που αναγνωρίζουν ίσως είναι
καλές προθέσεις...</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αλλά
και μια πιο σοβαρή εκδοχή των γεγονότων
(πχ Καλτσώνης, 2012 ) περιγράφει τα γεγονότα
με έναν αρκετά σχηματικό τρόπο. Δεν
κατανοεί τις πραγματικές αντιφάσεις
του εγχειρήματος, όλα τα ανάγει στη
θέληση του ΚΚ Χιλής, γενικά των κομμάτων,
ερήμην του πραγματικού συσχετισμού. Αν
ήθελε να πάρει την εξουσία (γιατί να μην
θέλει;) το ΚΚ Χιλής, αν κέρδιζε τον στρατό,
αν... Παραβλέπει εντελώς τα ζητήματα
διαχείρισης και αποτελεσματικότητας
της οικονομίας. Χαρακτηριστικά γράφει:
“Φαίνεται πως στην κυβέρνηση της Λαϊκής
Ενότητας, ή τουλάχιστον στην πλειοψηφία
της, υπήρξαν αυταπάτες για τις δυνατότητες
της κυβέρνησης vα αντιμετωπίσει την
oικovoμική κρίση και τηv επίθεση τoυ μεγάλου
κεφαλαίου και τoυ ιμπεριαλισμού μέσα
στα πλαίσια της καπιταλιστικής οικονομίας
και χωρίς vα λυθεί τo πρόβλημα της
εξουσίας”. Αν πάρουμε την παραπάνω
δήλωση τοις μετρητοίς τι μπορεί να
σημαίνει; ότι κακώς ο Αλιέντε ανέλαβε
τη διακυβέρνηση αφού δεν μπορούσε να
έχει όλη την εξουσία και αμέσως
“σοσιαλισμό”.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div align="CENTER" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<h3>
<span style="color: maroon; font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><u>2.
Το πρόβλημα του συσχετισμού δυνάμεων</u></span></h3>
<div>
<span style="color: maroon; font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><u><br /></u></span></div>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Πρώτο
και κρίσιμο ζήτημα είναι ότι αυτές οι
αναλύσεις <u>παραβλέπουν τον πραγματικό
συσχετισμό δυνάμεων.</u></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Κατ'
αρχήν τον εκλογικό (36% στην αρχή, 44% στο
τέλος), που έδειχνε τους περιορισμούς
ακόμα και απλής νομοθετικής δράσης,
πόσο μάλιστα το μέγεθος της λαϊκής
νομιμοποίησης. Αλλά ο εκλογικός
συσχετισμός δεν είναι ο μοναδικός, ούτε
ο κύριος. Οι χιλιανοί κομμουνιστές κάναν
λόγο για τη διαφορά μεταξύ εκλογικής
και δραστήριας πλειοψηφίας<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote6sym" name="sdendnote6anc"><sup>vi</sup></a>,
δηλαδή λαϊκής ετοιμότητας για δράση.
Εκτιμούσαν ότι υπήρχαν σοβαρές αυταπάτες,
και τάση ανάθεσης στην κυβέρνηση να
λύσει τα προβλήματα. Δεν είναι τυχαίο
ότι προσπάθειες που έγιναν για δημιουργία
λαϊκής πολιτοφυλακής ή λαϊκών δικαστηρίων,
δεν είχαν σοβαρά αποτελέσματα. Με τα
λόγια του Λ Κορβαλάν: “ο λαός δεν είχε
αντίληψη της αναγκαιότητας κατάληψης
όλης της εξουσίας ... όταν προτείναμε τη
δημιουργία λαϊκών δικαστηρίων η έλλειψη
στις μάζες ξεκάθαρης αντίληψης μας
ανάγκασε να υποχωρήσουμε ...”. Φυσικά <u>η
ανάγνωση των γεγονότων από τους
αριστεριστές είναι ότι η κυβέρνηση
υποχωρούσε στη Δεξιά και όχι ότι
υποχωρούσε αναγκαστικά λόγω της μη
κατανόησης του μέτρου από τις μάζες</u>.
Τυπικό δείγμα πολιτικού πρωτογονισμού
που συναντάται και σήμερα στην κριτική
που γίνεται για “δεξιά στροφή” του
ΣΥΡΙΖΑ.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Σημαντικότερο
στοιχείο του συσχετισμού λοιπόν είναι
το τι αντιλήψεις κυριαρχούν στο λαό.
Μιλώντας για το σήμερα στη χώρα μας, η
αντιμνημονιακή πλειοψηφία ούτε συμπαγής
είναι ούτε αριστερή, κυριαρχείται από
μικροαστικές αυταπάτες, αυταπάτες
επιστροφής στην προ κρίσης εποχή, με
ό,τι συνεπάγεται αυτό. Ακόμα και οι
ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι
προσανατολισμένοι στο ότι πρέπει η χώρα
να αλλάξει παραγωγικό και καταναλωτικό
πρότυπο. Αυτό συνιστά το κρίσιμο στοιχείο
του συσχετισμού δυνάμεων, πέρα από την
εκλογική επιρροή.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Παραπέρα,
στο συσχετισμό συνυπολογίζονται και
μια σειρά άλλοι παράγοντες από πιο
σοβαρούς, όπως η διεθνής κατάσταση, το
ποιες δυνάμεις κυριαρχούν και τι
πολιτικές εφαρμόζονται στην Ευρώπη και
τον κόσμο, μέχρι την κατάσταση και τη
δύναμη του συνδικαλιστικού κινήματος.
Στην πραγματικότητα συνυπολογίζονται
δεκάδες άλλοι παράγοντες. Αυτό δεν
σημαίνει ότι κανείς πρέπει να υποταχθεί
στο συσχετισμό, αλλά να τον πάρει υπόψιν
για να μπορεί να τον αλλάξει κατά τον
δυνατόν. Όμως έτσι ή αλλιώς ο συσχετισμός
είναι ένας αντικειμενικός παράγοντας
κάθε στιγμή, που δεν αλλάζει ετσιθελικά.
Εδώ γίνεται ένα διπλό λάθος. Κάποιοι
δεν υπολογίζουν τους αντικειμενικούς
παράγοντες πχ διεθνές περιβάλλον,
διάταξη πολιτικών δυνάμεων κτλ, και
δεύτερο θεωρούν ότι ο λαός, ή η εργατική
τάξη είναι πάντα “αριστερή” και πάντα
έτοιμη για επανάσταση. Στη θέση μιας
νηφάλιας εκτίμησης βάζουν τις επιθυμίες
τους.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Να
σημειώσουμε ότι στην αρχή της μεταβατικής
διαδικασίας τα πράγματα είναι πιο
εύκολα. Μετά, ανάλογα και με τα μέτρα
που παίρνονται, οξύνεται η ταξική πάλη
και έχουμε διαφοροποίηση του συσχετισμού,
ευνοϊκότερη ή και δυσμενέστερη αν πχ
τα μεσαία στρώματα στραφούν πάλι προς
την αστική τάξη. <u>Βασικό ζήτημα στον
υπολογισμό των ταξικών δυνάμεων είναι
οι ταλαντεύσεις των μεσαίων στρωμάτων.
</u> Στη Χιλή ο εκλογικός συσχετισμός
ακολούθησε αυτή την πορεία. Από το 36% το
1970 πήγε στο 44% το 1972, αλλά μετά την
αντεπίθεση της αστικής τάξης, εγχώριας
και διεθνούς, και λάθη που στρέψανε τους
μικροαστούς δεξιά, ο συσχετισμός
χειροτέρεψε αισθητά. Σε αυτές τις
συνθήκες δεν νομίζουμε ότι είναι
ρεαλιστικό να βάλεις ζήτημα κατάκτησης
ολόκληρης της εξουσίας, αντίθετα πρέπει
να εξετάσεις σοβαρά την πιθανότητα
προσωρινής υποχώρησης, πχ με διεξαγωγή
εκλογών, ώστε ο λαός να λύσει το ζήτημα.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Γενικά
το ζήτημα του να κρατάς ανοικτή την
πιθανότητα υποχώρησης όταν χάνεις την
πλειοψηφία, δεν ήταν στην προβληματική
της κυβέρνησης της λαϊκής ενότητας, για
αυτούς το να προχωρήσουν ήταν μονόδρομος.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Παρεμπιπτόντως
να πούμε ότι και η στάση μερίδων ή ομάδων
της εργατικής τάξης μπορεί να είναι
προβληματική. Προβλήματα εμφανίζονται
με τη μορφή του οικονομισμού<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote7sym" name="sdendnote7anc"><sup>vii</sup></a>,
δηλαδή αδυναμίας να μπουν πάνω από τα
στενά άμεσα οικονομικά συμφέροντα τα
μακροπρόθεσμα πολιτικά. Να θυμίσουμε
ότι παρόμοια προβλήματα αντιμετώπισαν
και οι μπολσεβίκοι στις αρχές της
επανάστασης πχ απεργία των σιδηροδρομικών.
Τότε εκείνοι, καλώς ή κακώς, τη σύντριψαν
με τις λόγχες. Μια αριστερή κυβέρνηση
σήμερα ούτε μπορεί αλλά ούτε και θα
θέλει να συμπεριφερθεί έτσι, άρα
χρειάζεται από σήμερα μια πολιτική που
να διαπαιδαγωγεί την εργατική τάξη στο
να μπορεί να συμπεριφερθεί ηγεμονικά,
και όχι οικονομίστικα<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote8sym" name="sdendnote8anc"><sup>viii</sup></a>.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div align="CENTER" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<h3>
<span style="color: maroon; font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><u>3.
Τα μεσαία στρώματα</u></span></h3>
<div>
<span style="color: maroon; font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><u><br /></u></span></div>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Στη
Χιλή τα μεσαία στρώματα στην αρχή ήταν
ουδέτερα, μετά άρχισαν -σαν αποτέλεσμα
των οικονομικών δυσκολιών και της
όξυνσης της ταξικής πάλης<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote9sym" name="sdendnote9anc"><sup>ix</sup></a>-
να δυσφορούν, παραπέρα κάποια πέρασαν
σε ανοικτά αντιδραστική θέση (ιδιοκτήτες
φορτηγών, γιατροί, δικηγόροι) και τέλος
πέρασαν μαζικά με την αστική τάξη. <u>Τότε
και μόνο τότε, ο στρατός ήταν έτοιμος
για ανοικτή αντεπαναστατική δράση, όχι
πιο πριν.</u></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αυτό
δεν ήταν υποχρεωτικό να συμβεί. Και στην
μπολσεβίκικη επανάσταση οι μικροαστοί
(κύρια μεσαίοι αγρότες) ταλαντευόταν.
Εκεί, παρόλο που είχε κατακτηθεί η
εξουσία, ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι
υπολόγιζαν πολύ σοβαρά τη στάση τους
και έκαναν το παν για να διατηρήσουν
όσο μπορούν τη συμμαχία. Η λεγόμενη ΝΕΠ
(νέα οικονομική πολιτική, με αναζωογόνηση
του καπιταλισμού αμέσως μετά την
κατάκτηση της εξουσίας) σε ένα μεγάλο
βαθμό αντιμετώπιζε και αυτή την ανάγκη.
Αργότερα επί Στάλιν ακολουθήθηκε γραμμή
βίαιης επίθεσης εναντίον τους
-δικαιολογημένη ή όχι είναι άλλο ζήτημα–
που μακροπρόθεσμα οδήγησε στην απομόνωση
του καθεστώτος και στην ήττα. Να
σημειώσουμε ότι η στάση των μεσαίων
στρωμάτων επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό
διάφορες μερίδες της εργατικής τάξης,
έστω τις πιο καθυστερημένες. <u>Η πολιτική
συμμαχιών δεν αναιρεί τον ηγεμονικό
ρόλο της εργατικής τάξης, ίσα-ίσα βοηθά
στο να κατακτηθεί.</u></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">
Ιδιαίτερα στη χώρα μας, που έχουμε
εκτεταμένα μεσαία στρώματα, αλλά και
μεγάλο μέρος των μισθωτών έχουν εισόδημα
από πηγές αυτοαπασχόλησης, είναι σοβαρό
ζήτημα. Τα στρώματα αυτά είναι κάτω από
την ισχυρή επιρροή της αστικής ιδεολογίας.
Είναι συνηθισμένα στη φοροδιαφυγή. Πριν
την κρίση είχαν συνηθίσει στον
υπερκαταναλωτισμό και σε γρήγορα κέρδη.
Σήμερα αυτά κυρίως προσδοκάν μια
επιστροφή στην πριν το 2008 εποχή, χωρίς
να αλλάξει το παραγωγικό ή καταναλωτικό
μοντέλο. Απεχθάνονται το κράτος, και το
δημόσιο, εκτός αν είναι να τα στηρίξει.
Η δουλειά μιας αριστερής κυβέρνησης
δεν θα είναι εύκολη υπόθεση με αυτά. Και
οι λαθεμένες ενέργειες αριστερίστικων
στοιχείων είτε στον τομέα της οικονομίας,
είτε της πολιτικής περιπλέκουν αφάνταστα
το πρόβλημα<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote10sym" name="sdendnote10anc"><sup>x</sup></a>.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div align="CENTER" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<h3>
<span style="color: maroon; font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><u>4.
Το στρατιωτικό ζήτημα</u></span></h3>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ένα
συνηθισμένο λάθος είναι η αντιμετώπιση
του ζητήματος των ενόπλων δυνάμεων σαν
τεχνικό ζήτημα<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote11sym" name="sdendnote11anc"><sup>xi</sup></a>.
Δηλαδή να μην καταλαβαίνουμε τις
πολιτικές προϋποθέσεις και συνθήκες
για να κινηθεί ο στρατός στη μια ή στην
άλλη κατεύθυνση. Οι ιμπεριαλιστές το
καταλάβαιναν πολύ καλά. Πχ “ο στρατηγός
Βιώ ετοίμαζε πραξικόπημα για τις αρχές
Οκτώβρη 1970. Η Ουάσιγκτον όμως τov
'συμβούλευσε' να σταματήσει γιατί, κατά
τη γνώμη της, δεν ήταν αρκετά προετοιμασμένος
αλλά ούτε ο χρόνος ήταν κατάλληλος. Κατά
το Στέητ Ντιπάρτμεvτ, έ<u>να τέτοιο
εγχείρημα θα κατέληγε τώρα σε αποτυχία
και θα ισχυροποιούσε την απήχηση της
Λαϊκής Ενότητας στο λαό. Ίσως, μάλιστα,
να τη βοηθούσε να λύσει, μια και καλή,
το ζήτημα της εξουσίας και να της παρείχε
τη δυνατότητα συντριβής όχι μόνο των
πραξικοπηματιών αλλά ολόκληρου του
αστικού κρατικού μηχανισμού”</u>.
(Καλτσώνης, 2012)</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Η
στάση του στρατού δεν είναι προκαθορισμένη.
Για να κινηθεί, εκτός από την τεχνική
προετοιμασία χρειάζεται το κατάλληλο
κλίμα, και στην κοινωνία αλλά και στις
τάξεις του. Τα στελέχη του ανήκουν ή
αισθάνονται ότι ανήκουν στα μεσαία
στρώματα και κινούνται ψυχολογικά και
πολιτικά μαζί με αυτά. Για αυτό έχει
μεγάλη σημασία ο γενικός συσχετισμός
δυνάμεων και η πολιτική συμμαχιών με
τα μεσαία στρώματα.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Φυσικά
απαιτείται μια ορισμένη επαγρύπνηση,
ακόμα και κάποια οργανωτική προετοιμασία
για αντιμετώπιση μιας αντιδημοκρατικής
εκτροπής<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote12sym" name="sdendnote12anc"><sup>xii</sup></a>.
Να υπενθυμίζουμε ότι ο λεγόμενος
δημοκρατικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό
δεν είναι κατ' ανάγκην ούτε ειρηνικός,
ούτε απλός κοινοβουλευτικός περίπατος<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote13sym" name="sdendnote13anc"><sup>xiii</sup></a>.
Η αστική τάξη ξεκινά ένα λυσσασμένο
πόλεμο που παίρνει τη μορφή της επενδυτικής
αποχής της φυγής κεφαλαίων του σαμποτάζ
της παραγωγής, της ανάληψης καταθέσεων,
του λοκ-άουτ, της δημιουργίας μαύρης
αγοράς κτλ. Επίσης δεν αποκλείονται
προβοκάτσιες. Στη Χιλή πχ δυο μήνες μετά
τις δημοτικές εκλογές δολοφονήθηκε από
αναρχικούς ο πρώην υπουργός εσωτερικών
επί προεδρίας του Χριστιανοδημοκράτη
Φρέι. Σήμερα θα μπορούσαν να παίξουν το
χαρτί της “τρομοκρατίας”. Από την άλλη,
δυσκολίες πηγάζουν και από το γεγονός
ότι οι αριστεριστές, μη κατανοώντας τον
πραγματικό συσχετισμό, πιέζουν από τα
“αριστερά”, δρουν σα να έχουμε όλη την
εξουσία, σαν να πραγματοποιείται άμεσα
σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτό δείχνει
η ιστορική πείρα και από τη δράση του
ΜΙΡ στη Χιλή και του ΠΟΥΜ στην Ισπανία
το 1936. Έτσι διευκολύνουν τη δημαγωγία
της αστικής τάξης, αδυνατίζουν τη
συμμαχία με τα μεσαία στρώματα, οδηγούν
σε εξασθένιση τη λαϊκή πλειοψηφία,
διευκολύνουν την ήττα της διαδικασίας.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αν
από λάθη ή άλλους λόγους χαθεί η
πλειοψηφία, το να προετοιμάζεσαι για
ένοπλη σύγκρουση είναι όχι μόνο
τυχοδιωκτισμός αλλά και αυτοκτονία.<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote14sym" name="sdendnote14anc"><sup>xiv</sup></a>
Η πιο λογική τακτική θα είναι μια
προσωρινή υποχώρηση για να επανέλθεις
όταν, και αν βελτιωθεί ο συσχετισμός
δυνάμεων. Η αντίληψη ότι οι επαναστάτες
δεν παραδίνουν την εξουσία ότι και αν
γίνει<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote15sym" name="sdendnote15anc"><sup>xv</sup></a>,
έχει οδηγήσει σε βαριές ήττες και φυσική
εξόντωση της πρωτοπορίας.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Παρόλα
αυτά, επαναλαμβάνουμε ότι αν οι
προωθούμενες αλλαγές έχουν την ενεργητική
στήριξη της πλειοψηφίας, τότε είναι
εξαιρετικά δύσκολο να κινητοποιήσουν
τον στρατό σε αντιδραστική κατεύθυνση,
και στην απίθανη περίπτωση που γίνει
αυτό, απλά διευκολύνεται η κατάληψη
ολόκληρης της εξουσίας.
</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div align="CENTER" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<h3>
<span style="color: maroon; font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><u>5.
Η οικονομική διαχείριση</u></span></h3>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><u><br /></u></span>
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><u>Το κύριο ζήτημα που θα κρίνει προς τα
που θα πάνε τα πράγματα είναι το μέτωπο
της οικονομικής διαχείρισης και της
αποτελεσματικότητας.</u> Οι εργαζόμενοι,
τα μεσαία στρώματα προσδοκάν να δούνε
τη βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου,
κριτήριο της στάσης τους δεν είναι κατ'
αρχήν, πχ το ποσοστό του κρατικοποιημένου
τομέα, αλλά το αν και κατά πόσο αυτό
βελτιώνει ή χειροτερεύει την κατάσταση.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Εδώ
δεν έχουμε φυσικά ευγενή άμιλλα όπου
κερδίζει ο καλλίτερος. Έχουμε όπως
είπαμε, σκληρή ταξική πάλη, λυσσαλέα
επίθεση από μέρους της αστικής τάξης,
δυσπιστία από μεγάλη μερίδα μεσαίων
στρωμάτων, ακόμα
και δυσκολίες από κομμάτια της εργατικής
τάξης που προτάσσουν τα στενά συντεχνιακά
συμφέροντα τους. Στη Χιλή είχαμε απεργίες
από εργατικά στρώματα, είτε αυθόρμητες
είτε καθοδηγούμενες από αριστερίστικα
στοιχεία που προεξοφλούσαν το ρεφορμιστικό
χαρακτήρα της κυβέρνησης.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">“<span lang="zxx">Εvα
μήvα μετά τις εκλoγές η αvτιπoλίτευση
συvέρχεται από </span><span lang="zxx">τηv ήττα
της και καθoδηγεί τηv απεργία στα μεταλλεία
χαλκoύ "Ελ Τεvιέvτε”. Αv και συμμετέχει
σε αυτήv μόvo τo 35% τoυ πρoσωπικoύ, </span><span lang="zxx">η
απεργία διαρκεί oκτώ βδoμάδες και η
παραγωγή πέφτει κατά 70%" (Καλτσώνης
2012).</span></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">
Ή μήπως στη χώρα μας περιμένει κανείς
καλλίτερη αντιμετώπιση από τις δυνάμεις
του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τουλάχιστον
με τη σημερινή τους πολιτική;</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">
Στο μέτωπο της διαχείρισης περιλαμβάνονται
μεταξύ άλλων: η πλήρης αναδιοργάνωση
και εκδημοκρατισμός του αναποτελεσματικού
και ξεχαρβαλωμένου δημόσιου τομέα, η
δυνατότητα ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος
των δημόσιων επιχειρήσεων σε σχέση με
τις καπιταλιστικές, ο δημοκρατικός και
αποτελεσματικός σχεδιασμός, η στήριξη
εργατικών αυτοδιαχειριστικών πρωτοβουλιών,
η αντιμετώπιση προβλημάτων όπως η
φοροδιαφυγή κτλ. Χρειάζεται η εργατική
τάξη να αρθεί στο ύψος των στρατηγικών
καθηκόντων της. Νέα συνειδητή εργασιακή
πειθαρχία, παραγωγικότητα, πρωτοβουλίες
κτλ, που δεν είναι δεδομένο ότι θα
επιδειχθούν αν από τα σήμερα δεν
προσανατολίζεται σε αυτά, αλλά περιορίζεται
σε οικονομικά μόνο αιτήματα. Αυτό είναι
μορφή εκδήλωσης της ηγεμονίας. Αν δεν
επιδειχθεί, τότε το οικονομικό μέτωπο
θα χαθεί και μαζί με αυτό το σύνολο τη
διαδικασίας. Κάποιοι υποτιμούν εντελώς
αυτό τον τομέα. Νομίζουν ότι απλά μια
αναδιανομή θα κερδίσει τις εργαζόμενες
μάζες και θα εξασφαλίσει την υποστήριξή
τους. Η αναδιανομή είναι αναγκαία αλλά
από μόνη της δεν αντιμετωπίζει το σύνολο
των προβλημάτων της μεταβατικής περιόδου.
Η αναδιανομή είναι ένα μόνο ζήτημα, και
μάλιστα όχι το κύριο. Πρέπει και να
παραχθεί πλούτος, αλλά με νέο τρόπο, με
νέες παραγωγικές σχέσεις.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">
Πώς έλυσε αυτά τα ζητήματα η Χιλιανή
επανάσταση; Με τα λόγια του Λ Κορβαλάν
“...ήρθε στιγμή που απόκτησε αποφασιστική
σημασία η ανάπτυξη της παραγωγής και
της παραγωγικότητας της εργασίας ...
ιδιαίτερα στις επιχειρήσεις που πέρασαν
στα χέρια του κράτους .... ωστόσο η
περιφρονητική στάση απέναντι στα
οικονομικά καθήκοντα και η απουσία
πραγματικής καθοδήγησης της οικονομίας
έκλινε τη ζυγαριά όχι προς το μέρος μας”
(ΠΕΣ 1/1978).</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">
Φυσικά μπορεί να υπάρξει και μια εντελώς
διαφορετική αντιμετώπιση:</span></div>
<div align="JUSTIFY" lang="zxx" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">
“Τέλος, στov τομέα
της αύξησης της παραγωγής και της
παραγωγικότητας της εργασίας τα
αποτελέσματα τωv εκκλήσεων της κυβέρνησης
ήταv βέβαια αξιόλογα αλλά όχι καθοριστικά.
Σε συνθήκες καπιταλιστικής oικovoμίας
και, κυρίως, αστικής εξουσίας, <u>oι
στόχoι αυτoί δεv μπoρoύv vα</u>
εκπληρωθούν με τov τρόπo και στo βαθμό
πoυ γvώρισε η αvθρωπότητα μετά τις μεγάλες
σoσιαλιστικές επαvαστάσεις τoυ 20oύ αιώvα
(Καλτσώνης, 2012).</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αφήνουμε
κατά μέρος το πώς “έλυσαν οι σοσιαλιστικές
επαναστάσεις του 20ου αιώνα το ζήτημα
της παραγωγικότητας”. Σε αυτό που μας
ενδιαφέρει: είναι εντυπωσιακό ότι αυτό
ακριβώς που πρέπει να κάνει μια μεταβατική
αριστερή κυβέρνηση, <u>δηλαδή να πείσει
με την οικονομική της αποτελεσματικότητα
ευρύτερες μάζες για την ανάγκη του
σοσιαλισμού</u>, ο Καλτσώνης λέει ότι δεν
γίνεται. Αν είναι
έτσι, έχει δίκιο το ΚΚΕ που για τα πάντα
θέτει προαπαιτούμενο τη λαϊκή εξουσία.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">
Παραμελώντας όμως το άμεσο στο όνομα
του σοσιαλισμού, κλείνεις έτσι την πόρτα
και στο άμεσο και στον σοσιαλισμό.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div align="CENTER" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<h3>
<span style="color: maroon; font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><u>6.
Μακρά και όχι σύντομη μεταβατική περίοδος</u></span></h3>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Η
στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου, με
αφετηρία μια αριστερή κυβέρνηση που
δεν θα έχει αρχικά όλη την εξουσία είναι
μια μακριά μεταβατική περίοδος με δύο
βασικούς στόχους. α) Την κατάληψη όλης
της εξουσίας και β) την προσπάθεια να
κατανοήσει ο λαός με τη δική του πείρα
την ανάγκη για βαθύτερες ριζοσπαστικές
αλλαγές στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού.<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote16sym" name="sdendnote16anc"><sup>xvi</sup></a>
Βασική προϋπόθεση: κάθε μεγάλο ζήτημα
να μπαίνει στη λαϊκή ετυμηγορία για
έγκριση. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό
του δημοκρατικού δρόμου, που δεν είναι
κατ' ανάγκη ειρηνικός, ούτε ένας απλός
κοινοβουλευτικός περίπατος. Αν σε κάποια
φάση χαθεί η πλειοψηφία πρέπει να
προβλέπεται και η δυνατότητα υποχώρησης.
Η κυβερνητική εναλλαγή δεν είναι κατ'
ανάγκη στρατηγική ήττα, μπορεί να είναι
πιθανά ο καλλίτερος δρόμος για να
πειστούν ταλαντευμένες μάζες για την
ορθότητα του σοσιαλιστικού δρόμου, και
να επανέλθεις με καλύτερους όρους.
Στρατηγική ήττα θα ήταν μια εκτροπή και
η φυσική εξόντωση της πρωτοπορίας, έργο
που το έχουμε δει επανειλημμένα στην
ιστορία.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0.25cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Όλα
θα κριθούν από την ολοκλήρωση της
οικοδόμησης ενός συνασπισμού εξουσίας
από τις εκμεταλλευόμενες μάζες, <u>διαδικασία
που στη χώρα μας έχει μεν αρχίσει, αλλά
απέχει αρκετά ακόμα από το να είναι
τελειωμένη</u>. Επίσης
από την κατάκτηση της ηγεμονίας από την
τάξη των μισθωτών, <u>που είναι ακόμα
ζητούμενο</u>. Και
τέλος από την πολιτική ωριμότητα και
θεωρητική προετοιμασία των πολιτικών
υποκειμένων της Αριστεράς. Αυτά είναι
κατά τη γνώμη μας και τα βασικά διδάγματα
της Χιλιανής εμπειρίας.</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div align="JUSTIFY" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; page-break-before: always;">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ</span></div>
</div>
<ol>
<li><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Πουλαντζάς
Ν., <i>Το κράτος, η εξουσία, ο σοσιαλισμός</i>,
Εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ.</span></div>
</li>
<li><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Καλτσώνης
Δ., <i>Η κυβέρνηση της Λαϊκής ενότητας
στην Χιλή 1970-1973</i>, Ηλεκτρονική έκδοση,
Εργατικός αγώνας (2012).</span></div>
</li>
<li><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αφιέρωμα
εκτός γραμμής: φάκελος “Η<i> αριστερά
στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία;</i>',
<a href="http://ektosgrammis.gr/index.php">http://ektosgrammis.gr/index.php</a>.</span></div>
</li>
<li><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Πολίτης
Δ., “<i>Τι να κάνουμε;</i>”,
<a href="http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=8307:ti-na-kanoume-politis&catid=78:ygeia&Itemid=178">http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=8307:ti-na-kanoume-politis&catid=78:ygeia&Itemid=178</a>.</span></div>
</li>
<li><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Κορβαλαν
Λ., <i>Ο μη ένοπλος δρόμος της επανάστασης
- Πώς διαμορφώθηκε αυτός στη χώρα μας</i>,
ΠΕΣ 1/1978.</span></div>
</li>
<li><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ινσούσα
Χ., <i>Διδάγματα από τα γεγονότα στη Χιλή</i>,
ΠΕΣ 5/1977.</span></div>
</li>
<li><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ροντρίγκες
Π., <i>Το πρόβλημα υπεράσπισης της λαϊκής
εξουσίας</i>, ΠΕΣ 6/1977, επίσης άρθρα των
Τέτελμποιμ, Ο. Μίλιας, Φάσο στο αφιέρωμα
των ΠΕΣ 1977-1978.</span></div>
</li>
<li><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Μπελαντής
Δ., <i>Το εγχείρημα του “ειρηνικού”
δρόμου</i>, περιοδικό ΘΕΣΕΙΣ τεύχος 105,
2008.</span></div>
</li>
<li><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Σωτήρης
Π., <i>Η πολιτική κρίση, η Αριστερά και η
δυνατότητα ενός νέου ιστορικού μπλοκ,</i>
Εκτός Γραμμής,
<a href="http://ektosgrammis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1784:2012-11-11-09-38-10&catid=161:-30-&Itemid=646">http://ektosgrammis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1784:2012-11-11-09-38-10&catid=161:-30-&Itemid=646</a></span></div>
</li>
</ol>
<div id="sdendnote1">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote1anc" name="sdendnote1sym">i</a>Πχ
περιοδικό “εκτός γραμμής”, φάκελος
“η αριστερά στην κυβέρνηση, ο λαός στην
εξουσία;'
<a href="http://ektosgrammis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1767:2012-10-15-21-18-45&catid=161:-30-&Itemid=639">http://ektosgrammis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1767:2012-10-15-21-18-45&catid=161:-30-&Itemid=639</a>,
Δ. Καλτσώνης η κυβέρνηση της Λαϊκής
ενότητας στην Χιλή 1970-1973, ηλεκτρονική
έκδοση, Εργατικός αγώνας (2012).</span></div>
</div>
<div id="sdendnote2">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote2anc" name="sdendnote2sym">ii</a>Προκαλεί
εντύπωση που κάποιες σχετικές μελέτες
δεν κάνουν καθόλου λόγο σε αυτήν. Πχ ο
Μπελαντής στο σχετικό άρθρο του στις
ΘΕΣΕΙΣ το 2008, σε σύνολο 38 σελίδων δεν
λέει την παραμικρή κουβέντα (!)</span></div>
</div>
<div id="sdendnote3">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote3anc" name="sdendnote3sym">iii</a>Για
τις οποίες, σωστά παρατηρεί το εισαγωγικό
σημείωμα στο αφιέρωμα του περιοδικού
εκτός γραμμής: “... από τη μεριά των
οργανώσεων της επαναστατικής Αριστεράς
ορίστηκε ως η αναγκαία επιβεβαίωση
μιας στην πραγματικότητα ανεύρετης
εξεγερσιακής στρατηγικής, που στην
καλλίτερη περίπτωση έμεινε διακήρυξη
και στη τραγικότερη οδήγησε σε μια
αυτοκαταστροφική εμπλοκή με τις
παραλλαγές του αντάρτικου.”</span></div>
</div>
<div id="sdendnote4">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote4anc" name="sdendnote4sym">iv</a><a href="http://www.dea.org.gr/%CF%87%CE%B9%CE%BB%CE%AE-1970-1973-%CE%B7-%CE%BA%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7">http://www.dea.org.gr/%CF%87%CE%B9%CE%BB%CE%AE-1970-1973-%CE%B7-%CE%BA%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7</a></span></div>
</div>
<div id="sdendnote5">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote5anc" name="sdendnote5sym">v</a>Κατηγορούν
στα σοβαρά την κυβέρνηση της λαϊκής
Ενότητας ότι “επέτρεψαν στη Δεξιά να
έχει εφημερίδες, ραδιοφωνικούς και
τηλεοπτικούς σταθμούς ...”</span></div>
</div>
<div id="sdendnote6">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote6anc" name="sdendnote6sym">vi</a>Λ.
Κορβαλάν: “... πρέπει να σημειώσουμε
ότι δεν κάνουμε λόγο για πλειοψηφία
γενικά, αλλά για τη δραστήρια πλειοψηφία
... η πλειοψηφία γενικά, είναι πολλές
φορές ανεπαρκής, ή μπορεί μερικές φορές
αυτή προσωρινά να μην υπάρχει ... η έννοια
του ευνοϊκού συσχετισμού είναι πιο
πλούσια και σύνθετη ... περιλαμβάνει το
μαχητικό πνεύμα, την οργανωτικότητα,
την ομοιογένεια των αντιλήψεων ... και
σαν ειδικό παράγοντα τον στρατιωτικό
συντελεστή.” Προσέξτε τη λεπτομέρεια
του “να μην υπάρχει” (οφειλόμενη
προφανώς στη λενινιστική κληρονομιά).
<u>Στη δική μας αντίληψη η πλειοψηφία
πρέπει πάντα να υπάρχει, όχι φυσικά για
ηθικούς λόγους, αλλά σαν πολιτική
προϋπόθεση επιβίωσης της αριστερής
κυβέρνησης.</u></span></div>
</div>
<div id="sdendnote7">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote7anc" name="sdendnote7sym">vii</a>Ο
οικονομισμός με τη μορφή του καταναλωτισμού,
δηλαδή την υποταγή στην αστική ιδεολογία.</span></div>
</div>
<div id="sdendnote8">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote8anc" name="sdendnote8sym">viii</a>Π.
Ροντρίγκες: “... να εξηγείται στις μάζες
ότι σε τέτοιες στιγμές πρέπει να δεχτούν
ορισμένες υλικές θυσίες στο όνομα της
επανάστασης ...”</span></div>
</div>
<div id="sdendnote9">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote9anc" name="sdendnote9sym">ix</a>Ο
Λ. Κορβαλάν κάνει αυτοκριτικά λόγο
ακόμα και για πάλη ενάντια στα μεσαία
στρώματα, που έδωσε ανάσα στην αστική
τάξη και δυνατότητες να κτίσει συμμαχίες.
(ΠΕΣ, 1/1978).</span></div>
</div>
<div id="sdendnote10">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote10anc" name="sdendnote10sym">x</a>Χ.
ΙΝΣΟΥΝΣΑ “... οι ενέργειες των αριστεριστών
προκάλεσαν αρχικά ανησυχία και μετά
πανικό στα πλατιά ενδιάμεσα στρώματα
...” ΠΕΣ 5/1977.</span></div>
</div>
<div id="sdendnote11">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote11anc" name="sdendnote11sym">xi</a>Εξ
άλλου με τη στρατιωτική τεχνολογία
σήμερα είναι εκτός συζήτησης η ένοπλη
σύγκρουση με το σύνολο του στρατού. Το
ζήτημα είναι να εξασφαλιστούν οι
πολιτικές προϋποθέσεις ώστε να καταστεί
αδύνατη ή τουλάχιστον επιζήμια για την
αντίδραση κάθε προσπάθεια εκτροπής.</span></div>
</div>
<div id="sdendnote12">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote12anc" name="sdendnote12sym">xii</a>Οι
Χιλιανοί πχ κάνουν λόγο για ειδικό
συσχετισμό δυνάμεων στον στρατιωτικό
τομέα, που δρα αποτρεπτικά. “ακόμα και
όταν προκρίνεται ο ειρηνικός δρόμος
... η φροντίδα για έναν ευνοϊκό συσχετισμό
στον στρατιωτικό τομέα είναι απαραίτητη
για να εμποδιστεί η αντίδραση να αρχίσει
ένοπλη πάλη.” (Χ. ΙΝΣΟΥΝΣΑ, ΠΕΣ 5/1977).
Επίσης έχουν τη σημασία τους γεωστρατηγικοι
παράγοντες και η διεθνής θέση της χώρας,
πχ η συμμετοχή σε ολοκληρώσεις.</span></div>
</div>
<div id="sdendnote13">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote13anc" name="sdendnote13sym">xiii</a>Πουλαντζάς,
<i>Το κράτος η εξουσία ο σοσιαλισμός</i>.
</span></div>
</div>
<div id="sdendnote14">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote14anc" name="sdendnote14sym">xiv</a>Πολλές
φορές η αντίδραση σε σπρώχνει σε
αποφασιστική σύγκρουση σε μη ευνοϊκή
στιγμή για να σε συντρίψει και να
αποτρέψει το να επανέλθεις αργότερα.
Αν δεχθείς την πρόκληση, το πιο πιθανό
είναι η φυσική εξόντωση χιλιάδων
αγωνιστών και η υποχώρηση του κινήματος
για πολλά χρόνια. Μια σειρά δραματικά
ιστορικά προηγούμενα, μαζί και στην
χώρα μας το 1944-1949, το επιβεβαιώνουν.</span></div>
</div>
<div id="sdendnote15">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote15anc" name="sdendnote15sym">xv</a>Π.
Ροντρίγκες “...το επαναστατικό
προλεταριάτο που άρχισε την επανάσταση
είναι αδύνατο πια να σταματήσει...” ΠΕΣ
6/1977.</span></div>
</div>
<div id="sdendnote16">
<div class="sdendnote">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote16anc" name="sdendnote16sym">xvi</a>Το
κρίσιμο αυτό σημείο παραγνωρίζουν
εντελώς κάποιες αναλύσεις (πχ Π. Σωτήρης)
που θεωρούν προαπαιτούμενη την ύπαρξη
μιας αριστερής και ιδεολογικά ώριμης
πλειοψηφίας στο λαό, από παρθενογένεση.
Έτσι εξηγείται και η κατάστρωση ενός
μεταβατικού προγράμματος κατά βούληση,
χωρίς υπολογισμό της πραγματικής λαϊκής
συνειδητότητας, και ο χαρακτηρισμός
ρεφορμιστικού οτιδήποτε λιγότερο
“επαναστατικού”.</span></div>
</div>
</div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-19224480910565761372013-01-20T18:56:00.001+02:002016-09-20T13:00:59.332+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #cc0000; font-family: inherit;"><u><b>Γιάννη
Δραγασάκη: ποια έξοδος; από ποια κρίση;
με ποιες δυνάμεις;</b></u></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<i>εκδόσεις
Ταξιδευτής.</i><br />
<i>Βιβλιοπαρουσίαση. </i></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Το
βιβλίο του Γ. Δραγασάκη έρχεται σε μια
κρίσιμη στιγμή για τους εργαζόμενους
της χώρας μας αλλά και την Αριστερά.
Στην καρδιά ενός γενικευμένου κοινωνικού
πολέμου, λόγω της βαθιάς οικονομικής
κρίσης, και σε στιγμές σχετικής ταξικής
ισορροπίας, με την Αριστερά στην χώρα
μας να διεκδικεί μετά από 60 περίπου
χρόνια ξανά την εξουσία σε εντελώς
διαφορετικές συνθήκες και με εντελώς
διαφορετική στρατηγική (δημοκρατικός
δρόμος, αριστερή κυβέρνηση), το βιβλίο
έρχεται να απαντήσει σε κρίσιμα ζητήματα
θεωρίας και πολιτικής γύρω από το βασικό
επίδικο που περιγράφει ο τίτλος του
βιβλίου.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Αποτελείται
από δυο μέρη. Το δεύτερο είναι μια συλλογή
άρθρων του συγγραφέα που γράφτηκαν όλην
την περίοδο πριν και κατά την διάρκεια
της κρίσης, μέχρι σήμερα. Το πρώτο μέρος
είναι μια πρωτότυπη και συμπυκνωμένη
παρουσίαση των ιδεών που αναπτύσσονται
στα άρθρα αλλά και μια προσπάθεια
βαθύτερης και πιο ολοκληρωμένης
πραγμάτευσης του θέματος. Στο σύντομο
σημείωμα μας δεν είναι δυνατόν να
εξαντλήσουμε το σύνολο των ιδεών και
θέσεων του συγγραφέα (που άλλωστε κάποιες
φαίνεται να είναι σε εξέλιξη, πράγμα
καλό κατά την γνώμη μας), αλλά να
παρουσιάσουμε ότι εμείς θεωρούμε πιο
σημαντικό.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
“<i>οι
κρίσεις δεν υπάρχουν ως αυθύπαρκτα
φαινόμενα. Οι βαθύτερες αιτίες τους
έχουν τις ρίζες τους στο εσωτερικό του
καπιταλιστικού συστήματος...εκκολάπτονται
και ωριμάζουν σε προηγούμενες φάσεις
οικονομικής ανόδου, φάσεις έντονης
κερδοφορίας και κερδοσκοπίας...δεν
συνιστούν μόνο, κριτική του παρελθόντος
αλλά και αίτημα για την υπέρβασή του...(η
επόμενη μέρα) μπορεί να είναι μια νέα,
πιο βάρβαρη ή πιο ήπια μορφή καπιταλισμού,
αλλά μπορεί να είναι και μια νέα μορφή
κοινωνίας...ο επίλογος δεν είναι
γνωστός...είναι το αποτέλεσμα των
κοινωνικών, ιδεολογικών και πολιτικών
αγώνων.</i>..”
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Μπορεί
τα παραπάνω να μην είναι κάτι καινούργιο
στα πλαίσια της Αριστεράς και του
μαρξισμού αλλά δείχνουν τον οδηγητικό
μίτο της σκέψης του συγγραφέα. Αναφέροντας
τα και δίνοντας το στίγμα του βιβλίου,
θα μας επιτραπεί στην συνέχεια να
παρουσιάσουμε βασικά σημεία της ανάλυσης.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: red;"><u>Ποια
κρίση;</u></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<ol>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Στην
αρχή γίνεται μια αναλυτική περιγραφή
για το πώς η κρίση προετοιμάστηκε από
τον τύπο του παραγωγικού και καταναλωτικού
μοντέλου που προηγήθηκε, δηλαδή από
ενδογενείς παράγοντες. Πώς υποβοηθήθηκε
από επιλογές τύπου Ολυμπιάδας 2004, που
αρχικά κουκούλωσαν τα προβλήματα
δίνοντας μια πρόσκαιρη ανάπτυξη, για
να τα μεταθέσουν οξύτερα το αμέσως
επόμενο διάστημα. Πώς, παρά την πραγματική
βάση του προβλήματος, ξέσπασε σε ένα
βαθμό τεχνητά, ώστε να αξιοποιηθεί σαν
μοχλός νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων
στην Ελλάδα, στις χώρες του νότου και
όλην την ΕΕ τελικά. Και τέλος τεκμηριώνεται
με πολλά στοιχεία το ότι ανατροφοδοτείται
από τα μνημόνια και τη συνταγή της
λιτότητας που ανακυκλώνουν έναν φαύλο
κύκλο λιτότητας-ύφεσης-ελλειμμάτων.
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Περιγράφονται
τα χαρακτηριστικά του μοντέλου ανάπτυξης:
αρχικά δασμοβίοτος και κρατικοδίαιτος
καπιταλισμός με κραυγαλέες ανισότητες.
Μετά έχουμε μια γενιά προβληματικών
επιχειρήσεων που τα βάρη τους φορτώνεται
το κράτος (κρίση του ιδιωτικού και όχι
δημόσιου τομέα!). Παράλληλα γίνεται μια
κάποια επέκταση του κοινωνικού κράτους
<u>χωρίς αντίστοιχη αύξηση των εσόδων<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote1sym" name="sdendnote1anc"><sup>i</sup></a></u>,
με δανεικά. Το χρέος από 20% το 1979 πάει
στο 98% το 1993. Και τέλος έχουμε την
πιστωτική και καταναλωτική υπερεπέκταση,
με παράλληλη αποσάθρωση του παραγωγικού
ιστού, μια ανάπτυξη φούσκα στηριγμένη
στα δανεικά, και σε εκτεταμένη
παραοικονομία.
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Ανεξάρτητα
από την προϊστορία της κρίσης και του
λόγους που την εξέθρεψαν παρουσιάστηκε
μια ευκαιρία. Το 1994-2007 είχαμε σημαντικούς
ρυθμούς ανάπτυξης, λόγω προσφοράς
φτηνού δανεικού χρήματος (Ευρώ),
ευρωπαϊκών πόρων, φτηνού εργατικού
δυναμικού με την έκρηξη της μετανάστευσης,
και επέκτασης στις αγορές των βαλκανικών
κρατών. Παρ όλα αυτά δεν αντιμετωπίζονται
τα χρόνια διαρθρωτικά προβλήματα της
ελληνικής οικονομίας, ο δικομματισμός
αρκείται στην φούσκα του χρηματιστηρίου
και σε ευημερία στηριγμένη στην
υπερχρέωση, “<i>ευημερία </i><i>πραγματική
για τους λίγους, πλαστή εν πολλοίς για
τους πολλούς, χτίζοντας κοινωνικές
συμμαχίες στη βάση ενός δαπανηρού
πελατειακού κράτους</i>”. Η κρίση πια
είναι προ των πυλών.</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Ενδιαφέρουσα
είναι και η παρακάτω επισήμανση για
την πολιτική που επικρατεί: “... <i>η
ανοχή στη φοροδιαφυγή και στην ήπια
ανομία, αφ' ενός συγκαλύπτουν τη φοροδιαφυγή </i><i>των μεγάλων</i><i>...και
αφ' ετέρου επέτρεπαν κοινωνικές
συναινέσεις και ανοχές από ευρύτερα
μεσαία και λαϊκά στρώματα στο πλαίσιο
του δικομματισμού. </i><i><u>Η ελεγχόμενη
διάχυτη ανομία, φοροδιαφυγή και
σπατάλη...είναι η κοινωνική βάση του
δικομματισμού</u></i>” (υπογράμμιση δική
μας). Σε συνδυασμό με την εκτίμηση ότι
“<i>η εκλογική και πολιτική ήττα του
δικομματισμού δεν συνιστά ήττα ή
εγκατάλειψη αυτών των νοοτροπιών</i>”,
ο συγγραφέας φωτογραφίζει με καθαρό
τρόπο τον σημερινό πραγματικό συσχετισμό
δυνάμεων και τους περιορισμούς μιας
πιθανής αριστερής κυβέρνησης. Με απλά
λόγια πχ μια φορολογική μεταρρύθμιση
για πάταξης της φοροδιαφυγής, θα έχει
σοβαρές αντιστάσεις ακόμα και στους
ψηφοφόρους που θεωρητικά θα έχουν
ψηφίσει ένα τέτοιο πρόγραμμα.
</div>
</li>
</ol>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: red;"><u>Ποια
έξοδος; με ποιες δυνάμεις;</u></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<ol start="5">
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Τα
επίδικα της κοινωνικής σύγκρουσης
είναι ποιος θα πληρώσει το κόστος της
κρίσης, και τι σύστημα, τι εξουσία θα
έρθει μετά. Η σημερινή κυρίαρχη πολιτική
δεν αντιμετωπίζει το χρέος σαν πρόβλημα
προς επίλυση αλλά σαν μοχλό νεοφιλελεύθερων
αναδιαρθρώσεων. Παρ όλο που έτσι
αναγκάζεται προκειμένου να μη θίξει
τα μεγάλα συμφέροντα να διαρρήξει τις
κοινωνικές της συμμαχίες, προκαλώντας
ραγδαία αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων
και τη δυνατότητα ριζοσπαστικών
αλλαγών.</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Για
την έξοδο από την κρίση σε προοδευτική
κατεύθυνση, απαιτείται η δημιουργία
ενός νέου κοινωνικού και πολιτικού
συνασπισμού εξουσίας. Η σημασία του
συλλογισμού έγκειται στο ότι κατανοεί
το κτίσιμο του σαν μια πολύμορφη
διαδικασία που περιλαμβάνει την λαϊκή
αυτενέργεια, τον κοινωνικό πειραματισμό
στον τομέα της παραγωγής και διανομής,
την προγραμματική ωρίμανση της κοινωνίας.
Δεν είναι μια αυστηρά πολιτική
διαδικασία., κυρίως όχι διαδικασία
κορυφών. Περιλαμβάνει υγιείς δυνάμεις
που εγκαταλείπουν τον δικομματισμό
<u>όχι μόνο εκλογικά αλλά και στην
νοοτροπία. </u>
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Για
όσους από μας έχουν ξεμπερδέψει με την
θεωρία του σοσιαλισμού σε μια χώρα όχι
μόνο στα λόγια αλλά και στην πράξη,
αποκτά ιδιαίτερη σημασία το πρόβλημα
του συνδυασμού των ριζοσπαστικών
αλλαγών στην Ελλάδα με παράλληλες
διαδικασίες στην Ευρώπη. Φυσικά πρέπει
να προετοιμαζόμαστε και να έχουμε
σχέδιο για να ζήσουμε εκτός ΕΕ. Είτε
στην περίπτωση που η Γερμανία ή κάποιος
άλλος αποφασίσει να την διαλύσει, ή
στην περίπτωση που οι διαπραγματεύσεις
δεν οδηγήσουν σε κάποιο αποδεκτό
συμβιβασμό. Αυτό όμως δεν αποτελεί
επιθυμία, αλλά αναγκαστικό δρόμο, και
ο λαός μας θα πρέπει σε μια τέτοια
περίπτωση να προετοιμάζεται για
δυσκολίες και θυσίες. Δεν μπορεί να
αποτελεί επιλογή δική μας, όπως κάποιοι
κύκλοι στην Αριστερά νομίζουν. Ακόμα
και σήμερα που στην ημερήσια διάταξη
δεν είναι ο σοσιαλισμός, αλλά ένα
μεταβατικό πρόγραμμα ανακούφισης του
λαού, κατάργησης του μνημονίου και
αντιμετώπισης του χρέους, με παράλληλη
αλλαγή πορείας στο παραγωγικό-καταναλωτικό
πρότυπο και το πολιτικό σύστημα, η
προβληματική της διαλεκτικής
εθνικού-διεθνικού παραμένει. Αν η
υλοποίηση αυτού του προγράμματος θα
οδηγήσει στον σοσιαλισμό ή όχι θα
εξαρτηθεί από τους κοινωνικούς αγώνες,
από την ταξική και πολιτική πάλη. Πάντως
σε κάθε φάση συνυπάρχουν οι διεθνείς
περιορισμοί. Ακόμα και η πρώτη φάση της
διαπραγμάτευσης του μνημονίου και του
χρέους προϋποθέτει έναν αποδεκτό
συμβιβασμό με τους δανειστές όπως είναι
σήμερα. Βαθύτερες αλλαγές πρέπει να
συμβαδίζουν με αλλαγές στον συσχετισμό
δυνάμεων σε όλη την Ευρώπη. Αλλιώς
βάζουμε από την πίσω πόρτα την θεωρία
του “σοσιαλισμού σε μια χώρα” και
<u>μάλιστα σήμερα, την εποχή της έντονης
διεθνοποίησης και των ολοκληρώσεων.</u>
Τα προβλήματα αυτά ρητά
μεν θίγονται
μόνο μια φορά
στο βιβλίο και φευγαλέα, αλλά κατά την
γνώμη μας, όλη η λογική του συγγραφέα
υλοποιεί αυτή την βασική θεωρητική
κατεύθυνση. Από την ανάλυση στο δίλημμα
'Ευρώ ή δραχμή', την τακτική των
διαπραγματεύσεων, το πρόγραμμα εξόδου
κτλ.
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Η
προοπτική του αστικού μπλοκ είναι “<i>στην
καλλίτερη περίπτωση μια νέα κερδοσκοπική
φούσκα στο έδαφος μιας κοινωνικής
καταστροφής</i>” (διάλυση κοινωνικού
κράτους, μισθοί και δικαιώματα
προπερασμένου αιώνα). Η προοπτική που
προτείνει η Αριστερά είναι ένα νέο
παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο,
με μια νέα εξουσία σε ένα νέο πολιτικό
πλαίσιο βαθιού εκδημοκρατισμού. Σε
αυτά τα πλαίσια ο λαός θα είναι
διατεθειμένος να αναλάβει νέου τύπου
βάρη και ευθύνες, όπως η σκληρή
διαπραγμάτευση με τους δανειστές, η
αλλαγή του κυρίαρχου υποδείγματος
πολιτικής με τις νοοτροπίες που το
στηρίζουν, και ο αγώνας για την εφαρμογή
ενός προγράμματος μετάβασης σε μια νέα
εποχή. Εδώ πρέπει να πούμε ότι ίσως πιο
αποφασιστικά πρέπει να διαλυθούν
αυταπάτες επιστροφής σε μια εύκολη
εποχή υπερκαταναλωτισμού, της ήσσονος
προσπάθειας, του ρουσφετιού και του
βολέματος των δικών μας κτλ.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Για
το χρέος προκρίνει την επαναδιαπραγμάτευση
και διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους,
(λύση τύπου Γερμανίας το 1953) με ρήτρα
ανάπτυξης, μέτρα παραγωγικής ανασυγκρότησης
με κριτήριο τη απασχόληση και οικολογικές
παραμέτρους (γενικά η οικολογική
διάσταση είναι παρούσα σε όλο το βιβλίο),
έχοντας επίγνωση ότι μια αριστερή
κυβέρνηση δεν μπορεί να χτίσει το μέτωπο
αθροίζοντας δυσαρέσκειες, αλλά απαιτείται
ολοκληρωμένο πρόγραμμα και σχέδιο πχ
η απαραίτητη καταπολέμηση της φοροδιαφυγής
των μεσαίων στρωμάτων “<i>πώς θα
συνδυαστεί με μέτρα για την επιβίωση
τους και την ένταξη τους στον παραγωγικό
ιστό</i>”. Παραθέτει μια σειρά σκέψεις
για τις πιθανές πηγές πόρων. Κάνει λόγο
για έναν νέου τύπου προστατευτισμό της
ελληνικής παραγωγής όχι στηριγμένο
στους δασμούς, ώστε να μην παράγει ένα
μη-ανταγωνιστικό μοντέλο. Αναζητά
τρόπους αξιοποίησης της λαϊκή
εφευρετικότητας για νέες μορφές
παραγωγής και διανομής από σήμερα, που
πρέπει να στηριχτούν από μια αριστερή
κυβέρνηση για να μην μαραζώσουν και
πνιγούν από την αγορά. Όπως λέει
χαρακτηριστικά χρειαζόμαστε μια νέα
πολιτική οικονομία της μετάβασης.
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Ποιο
συγκεκριμένα μπορεί να είναι το νέο
παραγωγικό μοντέλο; Φυσικά δεν γίνεται
λόγος άμεσα για τον σοσιαλισμό. Πρόκειται
για ένα μεταβατικό μοντέλο, το οποίο
θα μπορούσε να οδηγήσει στον σοσιαλισμό
ανάλογα με τους λαϊκούς αγώνες και τις
διεθνείς εξελίξεις. Το μοντέλο αυτό
δεν περιγράφεται στις λεπτομέρειες
του, γιατί αυτές θα καθοριστούν από όλη
την κοινωνία. Βασικές του κατευθύνσεις
είναι : θα στηρίζεται στην αναδιανομή
και όχι στον δανεισμό. Θα έχει κριτήριο
τις ανάγκες και όχι την κερδοσκοπία.
Θα στηρίζεται στην λαϊκή αυτενέργεια
και πειραματισμό που θα ενισχύεται από
το κράτος (εξασφάλιση πόρων, τεχνογνωσίας,
αγορών, κτλ) και όχι αποκλειστικά στο
κεφάλαιο. Θα περιλαμβάνει έναν
εκσυγχρονισμένο και αποτελεσματικό
δημόσιο τομέα σε στρατηγικούς τομείς
όπου δεν χωρά το κριτήριο του κέρδους.
Το βάρος εδώ πέφτει στην αποτελεσματικότητα,
στην διαφάνεια, στην αυστηρή τιμωρία
της διαφθοράς. Θα στηρίζεται στην
καινοτομία και όχι στις αντιπαραγωγικές
επιδοτήσεις. Θα στηρίζεται από έναν
δημοκρατικό προγραμματισμό που θα
απαντά στο τι και πώς θα παράγουμε. Δεν
μπορούμε φυσικά να τα παράγουμε όλα σε
εποχή διεθνοποίησης, αλλά δεν μπορούμε
να μην παράγουμε και τίποτα, βασισμένοι
μόνο στην μονοκαλλιέργεια του τουρισμού<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote2sym" name="sdendnote2anc"><sup>ii</sup></a>.
Βασικά κριτήρια θα είναι η αντιμετώπιση
της ανεργίας, ή κάλυψη των λαϊκών
αναγκών, η οικολογική διάσταση και όχι
η καπιταλιστική κερδοφορία.
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Η
μεγάλη κρίση του 1929 γέννησε το new deal
στις ΕΠΑ αλλά και τον φασισμό και τον
2ο παγκόσμιο πόλεμο. Σήμερα στην χώρα
μας σηκώνει κεφάλι ο φασισμός αλλά
παρουσιάζονται πάλι οι δυνατότητες
για μια νέα κοινωνία. Ο συγγραφέας
διστάζει να χρησιμοποιήσει τον όρο
σοσιαλισμό μετά την τριπλή κακοποίηση
του όρου (από τον υπαρκτό, την
σοσιαλδημοκρατία, τον αυταρχικό
τριτοκοσμικό σοσιαλισμό). Με τα δικά
του λόγια: “<i>χρησιμοποιώ τον όρο νέα
κοινωνία και όχι σοσιαλιστική...διότι
αυτή θα προκύψει από την κριτική και
υπέρβαση όχι μόνο του νεοφιλελεύθερου
καπιταλισμού αλλά και των στρεβλώσεων
της ιδέας και του περιεχομένου του
σοσιαλισμού. Το ζήτημα του σοσιαλισμού
τίθεται ξανά ως ένα αίτημα προς
επανακαθορισμό του περιεχομένου και
της στρατηγικής προς αυτόν, σε κριτική
σχέση τόσο με τις εμπειρίες του υπαρκτού
σοσιαλισμού, όσο και με κείνες της
προσαρμοσμένης στα νεοφιλελεύθερα
δόγματα σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και
διαφόρων μορφών αυταρχικού τριτοκοσμικού
σοσιαλισμού. Θα είναι ένας νέος
σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία
ή δεν θα είναι σοσιαλισμός”</i>.
</div>
</li>
</ol>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Αυτά
σε γενικές γραμμές με το πρώτο μέρος
του βιβλίου. Το δεύτερο περιλαμβάνει
όπως είπαμε άρθρα του συγγραφέα που
αποδεικνύουν την διαχρονική υποστήριξη
από μέρους του θέσεων που σήμερα φαίνονται
αυτονόητες, και φωτίζουν πλευρές και
λεπτομέρειες με βάση την πολιτική
επικαιρότητα. Πολλά είναι ενδιαφέροντα,
στην παρουσίαση αυτή θα ξεχωρίσω τέσσερα
που μου φαίνονται πιο σημαντικά.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<ol start="12">
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Στην
παρέμβαση σε ημερίδα του ΣΥΝ (Μάης 2011)
με θέμα “κρίση, μνημόνιο, περιβάλλον”
εισάγει μια σειρά σημαντικά ζητήματα.
Κάνει λόγο για την ανάγκη “<i>διεύρυνσης
της μαρξιστικής κριτικής στον καπιταλισμό,
ώστε αυτή να περιλαμβάνει κριτική στον
παραγωγισμό και την αναπτυξιολογία,
δηλαδή στην παραγωγή και την ανάπτυξη
σαν αυταξία, ανεξάρτητα από τα φυσικά
όρια και το κοινωνικό περιεχόμενο
τους</i>”. Εισάγει τον όρο του “οικολογικού
χρέους”, με την έννοια ότι οι
περιβαλλοντικές επιπτώσεις της σημερινής
μας δραστηριότητας δεν είναι πάντα
ορατές άμεσα αλλά στο μέλλον, έτσι ώστε
αν δεν λάβουμε σήμερα τα αναγκαία μέτρα
αποτροπής ανεπίστρεπτων καταστροφών
είναι σαν να συσσωρεύεται ένα αφανές
οικολογικό χρέος. Επιστρέφει στον Μαρξ
(κριτική του προγράμματος της Γκόττα)
για να επισημάνει την ανάγκη η κοινωνία
να σωρεύει απόθεμα για ασφάλεια, για
την διασφάλιση της ύπαρξης και της
αναπαραγωγής της, και όχι χρέη όπως
γίνεται σήμερα. Επισημαίνει τον κίνδυνο
να δούμε στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης
έναν νέο επιδοτούμενο κρατικοδίαιτο
καπιταλισμό. Και κλείνει την παρέμβαση
του παραφράζοντας την γνωστή φράση του
Πουλαντζά λέγοντας ότι “<i>η Αριστερά
της εποχής μας είτε θα είναι επί της
ουσίας οικολογική, ή δεν θα είναι
Αριστερά”.</i></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Σε
άρθρο του στην Ελευθεροτυπία (20/5/2010)
ανάμεσα σε διάφορες σκέψεις για την
αντιμετώπιση της κρίσης σε διαφορετικό
δρόμο από τον ακολουθούμενο αναφέρει
ότι η ανάπτυξη αντί με δανεισμό μπορεί
να γίνει με αναδιανομή και με νέου τύπου
διαρθρωτικές πολιτικές για μια κοινωνία
αλληλεγγύης και μια οικονομία των
αναγκών. Ότι “<i>είναι καιρός να σκεφτούμε
πολιτικές ικανοποίησης των αναγκών
μέσω της διεύρυνσης των συλλογικών
αγαθών αντί της θεοποίησης του
καταναλωτισμού, του ιδιωτικού και της
κοινωνικής σπατάλης. Είναι η κατάλληλη
στιγμή για να σκεφτούμε τις ανάγκες
μας συλλογικές και ατομικές..</i>.”. Αυτά
κατά την γνώμη μας αφοράν και στην
Αριστερά, και στα συνδικάτα και στους
εργαζόμενους. Παρά τον κίνδυνο να
εμφανιστούν σαν μια αριστερή παραλλαγή
της λιτότητας, πρέπει θαρραλέα μέσα
στην κρίση και με αφορμή την κρίση να
ξαναδούμε τι είναι είναι ουσιαστικό
και τι όχι. <a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote3sym" name="sdendnote3anc"><sup>iii</sup></a>
Έτσι ή αλλιώς οι μισθωτοί στην πλειοψηφία
τους ζούνε λιτά. Άρα γιατί να μην
υιοθετήσουν την ιδέα της λιτότητας και
να απαιτήσουν να επεκταθεί στην αστική
τάξη και στα πλούσια μεσαία στρώματα;
Από την άλλη γιατί να θέλουμε επιπλέον
εισόδημα πχ για φροντιστήρια αντί να
διεκδικήσουμε ένα σωστό δημόσιο
εκπαιδευτικό σύστημα; το ίδιο για την
υγεία, τη στέγαση, τις συγκοινωνίες
κτλ Πόσο αριστερό είναι το αίτημα πχ
για φτηνή βενζίνη αντί για αξιόπιστα,
φτηνά και σύγχρονα μέσα μαζικής
μεταφοράς; τέλος κάνει λόγο για αναδιανομή
όχι με βάση μόνο το εισόδημα<a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote4sym" name="sdendnote4anc"><sup>iv</sup></a>
αλλά και την περιουσία <a class="sdendnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote5sym" name="sdendnote5anc"><sup>v</sup></a>.</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
σε
ομιλία στην ημερίδα του ΣΥΝ με θέμα τις
ιδιωτικοποιήσεις (Μάης 2011), αφού αναφέρει
ότι η κρίση που ζούμε προήλθε από τις
ιδιωτικές και όχι τις δημόσιες
επιχειρήσεις, ξεκαθαρίζει ότι ο σημερινός
δημόσιος τομέας είναι ένα δημόσιο στο
έδαφος του καπιταλισμού, δεν είναι το
δημόσιο της αριστεράς. Φυσικά εύκολο
να το λες αλλά δύσκολο να το καταλάβει
ο κόσμος όταν η πολιτική σου δεν τον
βοηθάει, μιας και κυριαρχεί το “όχι
στις ιδιωτικοποιήσεις” κι όχι το
“εκσυγχρονισμός και εξυγίανση, ενός
διεφθαρμένου, διαπλεκόμενου, και
αναποτελεσματικού δημόσιου κατ όνομα
τομέα”. Αναφέρει ότι η πολιτική
αντιπαράθεση αφορά το πρότυπο με το
οποίο θα λειτουργήσει η κοινωνία, άρα
έχει σημασία. Όμως εδώ ο αντίπαλος έχει
την ηγεμονία αφού το δημόσιο στην χώρα
μας σαν αποτέλεσμα χρόνιας κακοποίησης
και ασέλγειας από μέρους του δικομματισμού
ταυτίζεται με ότι πιο αναποτελεσματικό
και σε μεγάλο βαθμό διεφθαρμένο. Εδώ
ίσως η ανάλυση που γίνεται υποτιμά το
πρόβλημα. Αν και αναφέρεται ότι το
ζήτημα δεν είναι κύρια το πόσο κράτος
αλλά το ποιο και για ποιόν κράτος, το
βάρος δεν πέφτει εδώ.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Πολύ
ενδιαφέρουσα είναι και η ανάλυση που
γίνεται στην ομιλία στην ημερίδα του
ΣΥΡΙΖΑ με θέμα τράπεζες και κοινωνία
(Απρίλης 2012). Αναφέρει ότι “<i>οι τράπεζες
ασκούν κατά βάση μια κοινωνική λειτουργία
κατά παραχώρηση της κοινωνίας</i>”, άρα
δεν δικαιολογείται και η λειτουργία
τους με κριτήριο την κερδοσκοπία των
ιδιοκτητών τους. Θεωρεί ότι είναι τυπικά
ιδιωτικές, μόνο όσον αφορά την διανομή
των κερδών τους, εφ' όσον τα κεφάλαιο
τους τα αντλούν από την κοινωνία και
το ρίσκο τους είναι εγγυημένο από το
κράτος, από τους φόρους των πολιτών. Σε
μια ιστορική αναδρομή περιγράφει τρεις
θεμελιακές αλλαγές. Η πρώτη είναι η
μετατροπή τους σε αφεντικά της
βιομηχανίας, διαδικασία που ξεκινά από
τις αρχές του 19ου αιώνα, αλλά που
κυριαρχεί την δεκαετία του '60. Η δεύτερη
είναι ο διαχωρισμός της λειτουργίας
της ιδιοκτησίας από την λειτουργία της
διεύθυνσης. Ονομάζει τον σημερινό
καπιταλισμό χρηματιστηριακό,
τραπεζοκεντρικό καπιταλισμό. Η τρίτη
είναι το πέρασμα από ένα καθεστώς
αυστηρής εποπτείας και επιτήρησης
-κυρίως μετά την κρίση του 1929- σε ένα
καθεστώς απορρύθμισης και πλήρους
ασυδοσίας. Ειδικά για την Ελλάδα το
αμέσως προηγούμενο διάστημα οι τράπεζες
πραγματοποιούν υπερκέρδη, που διανέμονται
σε μετόχους και μεγαλοστελέχη, στηριγμένες
στην μεγάλη διαφορά επιτοκίου δανείων
και καταθέσεων (3,5% έναντι 1,3% στην
Ευρωζώνη), στη φούσκα του χρηματιστηρίου,
και σε μια στροφή σε καταναλωτικά και
στεγαστικά δάνεια αντί για επιχειρηματικά.
Και θεωρεί σκάνδαλο την ανακεφαλαίωση
τους χωρίς τον έλεγχο του δημοσίου, σε
υλοποίηση του νεοφιλελεύθερου δόγματος
κοινωνικοποίηση των ζημιών, ιδιωτικοποίηση
των κερδών. Δεν θεωρεί ότι αρκεί η
κρατικοποίηση. Ψάχνει μορφές ελέγχου
και από εμπλεκόμενους φορείς, όπως οι
καταθέτες, οι εργαζόμενοι στις τράπεζες,
αρκεί προσθέτει να μην πάρει μορφή
συντεχνιασμού (κάτι που δεν είναι εύκολο
προσθέτουμε εμείς, και θέλει φυσικά
μελέτη). Και φυσικά επαναφέρει την
γνωστή -και αμφιλεγόμενη!- πρόταση του
ΣΥΡΙΖΑ για ρύθμιση των χρεών των
υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Λέγω
αμφιλεγόμενη γιατί αφ' ενός μεταφέρει
στο κοινωνικό σύνολο και στον φορολογούμενο
χρέη που εν πολλοίς δεν ήταν δικαιολογημένα
και αφ ετέρου επιβραβεύει τον καταναλωτισμό
με δανεικά.
</div>
</li>
</ol>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Η
αξία του βιβλίου έγκειται στο ότι σε
μια κατάσταση, όπου κάποιοι απλά
προσμένουν την επιστροφή στο 2008 σε ότι
αφορά την κατανάλωση και την παραγωγή,
και άλλοι ευαγγελίζονται σοσιαλισμό
σε μια χώρα, φαντασιώνοντας μια
επαναστατική λαϊκή πλειοψηφία που την
συγκρατεί δήθεν ο ρεφορμιστικός ΣΥΡΙΖΑ,
ο Γ. Δραγασάκης βάζει για συζήτηση τις
αναγκαίες ριζοσπαστικές αλλαγές στο
παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο.
Ριζοσπαστικές αλλαγές που όμως να
σέβονται και τον εσωτερικό συσχετισμό
δυνάμεων, (χωρίς να υποτάσσονται σε
αυτόν, μιας και είναι δυναμικός παράγοντας
σε εξέλιξη που με την σειρά του
διαμορφώνεται από τις προγραμματικές
επεξεργασίες), αλλά και τους διεθνείς
περιορισμούς αυτής της διαδικασίας.
Κάνει μια <u>προσπάθεια θεμελίωσης της
δικής μας πολιτικής οικονομία της
μετάβασης</u>. Όπως γράφει, δεν φιλοδοξεί
να προσφέρει τελειωτικές λύσεις αλλά
το άνοιγμα ενός διαλόγου. Οι τελικές
λύσεις θα διερευνηθούν και θα διευρυνθούν
από τον κοινωνικό πειραματισμό και την
λαϊκή πρωτοβουλία, με την στήριξη φυσικά
των οργανώσεων της Αριστεράς.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Κέρκυρα,
Γενάρης 2013.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div id="sdendnote1">
<div class="sdendnote">
<a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote1anc" name="sdendnote1sym">i</a>Η
επισήμανση έχει την σημασία της, γιατί
είναι ισχυρή η αντίληψη ότι για το
έλλειμμα φταίει ο Αντρέας Παπανδρέου,
δηλαδή ο “σοσιαλισμός”, το κοινωνικό
κράτος κτλ. Αυτό που πραγματικά φταίει
είναι η πολιτική του κοινωνικού κράτους
με δανεικά, χωρίς αναδιανομή, χωρίς
σύγκρουση με την πλουτοκρατία.
</div>
</div>
<div id="sdendnote2">
<div class="sdendnote">
<a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote2anc" name="sdendnote2sym">ii</a>Σε
πρόσφατες επεξεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ
προτείνεται η επικέντρωση σε 5 παραγωγικούς
κλάδους-συμπλέγματα: <span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;">Το
αγροτοδιατροφικό, το τουριστικό, το
ενεργειακό, το σύμπλεγμα
βιομηχανίας</span></span><span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;">-</span></span><span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;">περιβαλλοντικών
τεχνολογιών και έρευνας, καθώς επίσης
και το κατασκευαστικό σύμπλεγμα. </span></span><span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;">(ομιλία
Τσίπρα στην ΔΕΘ,2012)</span></span></div>
</div>
<div id="sdendnote3">
<div class="sdendnote">
<a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote3anc" name="sdendnote3sym">iii</a>Αξία
της Αριστεράς είναι η ανάπτυξη της
προσωπικότητας των εργαζομένων, η
διεκδίκηση δημιουργικής εργασίας, η
προώθηση τους στην διοίκηση της κοινωνίας
και των επιχειρήσεων, και όχι πρώτα απ
όλα αιτήματα αυξήσεων για να συσσωρεύουν
υλικά αγαθά. Το αναγκαίο ψηλό βιωτικό
επίπεδο και η αναδιανομή είναι μια
προϋπόθεση μόνο για τα προηγούμενα και
όχι αυτοσκοπός. Φυσικά καταλαβαίνει
κάνεις τα συνδικάτα να είναι μονόπλευρα
προσανατολισμένα στο βιοτικό επίπεδο,
αλλά προκαλεί εντύπωση να έχει τον ίδιο
οικονομίστικο προσανατολισμό και τμήμα
της Αριστεράς, και μάλιστα με την
αυταπάτη όχι είναι “επαναστατικό”.</div>
</div>
<div id="sdendnote4">
<div class="sdendnote">
<a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote4anc" name="sdendnote4sym">iv</a>Κατά
την γνώμη μας, τουλάχιστον στην αρχική
φάση, και το εισόδημα δεν μπορεί να
φορολογείται μόνο με το τι δηλώνεται,
αλλά κυρίως με ένα σύστημα ορθολογικών
και δίκαιων τεκμηρίων διαβίωσης αλλιώς
θα συνεχιστεί το καθεστώς υπερφορολόγησης
των μισθωτών και φοροδιαφυγής των
μεσαίων στρωμάτων. Στην ίδια λογική
δεν είναι ρεαλιστικός ο περιορισμός
των έμμεσων υπέρ των άμεσων φόρων. Αρκεί
η οι έμμεσοι φόροι να μην είναι οριζόντιοι
αλλά στοχευμένοι, δηλαδή σε είδη
πολυτελείας, εισαγωγής κτλ.
</div>
</div>
<div id="sdendnote5">
<div class="sdendnote">
<a class="sdendnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdendnote5anc" name="sdendnote5sym">v</a>αλήθεια,
πότε η Αριστερά θα μιλήσει για σημαντική
αύξηση του φόρου κληρονομιάς; προοδευτικά
φυσικά, με εξαίρεση πχ ενός λογικού
σπιτιού για διαμονή. Δεν μπορεί ο
αμύθητος πλούτος που συσσωρεύει η
αστική τάξη να κληροδοτείται ολόκληρος
στους γόνους της, και να μην μένει ένα
σημαντικό μέρος στην κοινωνία.</div>
</div>
</div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-19989970920758517192012-06-14T00:15:00.002+03:002012-06-14T19:08:37.622+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #660000; font-size: medium;"><u>Τι
να κάνουμε;</u></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: right;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Το μικρό αυτό
σημείωμα περιλαμβάνει κάποιες σκέψεις
με αφορμή την εξαιρετική πολιτική
συγκυρία. Κάποιες απόπειρες για θεωρητική
τεκμηρίωση στοιχείων πολιτικής<span id="goog_891492762"></span><span id="goog_891492763"></span><a href="http://www.blogger.com/"></a>.
Γράφτηκε εν θερμώ λίγες μέρες πριν τις
εκλογές και ανοίγει μια συζήτηση για
την επόμενη μέρα. <span style="text-align: left;">Για έναν αντίστοιχο προβληματισμό δες </span><a href="http://www.aristerovima.gr/details.php?id=3454" style="text-align: left;">http://www.aristerovima.gr/details.php?id=3454</a></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #990000; font-size: small;"><u>Α)Τι
ακριβώς συνιστά η αριστερή κυβέρνηση;</u></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Η δυνατότητα
της αριστεράς να πάρει την κυβερνητική
(και νομοθετική) εξουσία, δεν συνιστά
φυσικά κατάληψη του συνόλου της πολιτικής
εξουσίας. Περισσότερο μάλιστα που δεν
θα εξασφαλίσει την πλειοψηφία στο λαό
αλλά θα στηρίζεται στον καλπονοθευτικό
νόμο..
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Όσο σημαντικές
και αν είναι οι εξουσίες αυτές, φυσικά
το σύνολο της πολιτικής εξουσίας θα
ανήκει στην αστική τάξη: ο κρατικός
μηχανισμός, η δικαστική εξουσία, ο
στρατός, ή αστυνομία, η τοπική αυτοδιοίκηση,
τα ΜΜΕ. Σημαντικές είναι οι δεσμεύσεις
από την ΕΕ, που της έχει εκχωρηθεί μέρος
της ανεξαρτησίας της χώρας, πράγμα
αυτονόητο για μια συμμετοχή σε κάποια
ολοκλήρωση, πολύ δε περισσότερο για μια
σχετικά αδύνατη χώρα. Το σημαντικότερο
κατά την γνώμη μου δεν είναι ότι οι
βασικοί θεσμοί του αστικού κράτους θα
είναι εχθρικοί, αλλά ότι και ο συσχετισμός
των δυνάμεων στο λαό δεν είναι ευνοϊκός.
Υπάρχει μεν μια αντιμνημονιακή πλειοψηφία,
παραπέρα και σημαντικότερο μια χρεοκοπία
του παραδοσιακού αστικού πολιτικού
προσωπικού, μια αγανάκτηση για την
απότομη χειροτέρευση του βιοτικού
επιπέδου, <u>αλλά συνυπάρχει σύγχυση,
και κυριαρχούν αστικές και μικροαστικές
απόψεις για την παραπέρα πορεία.</u></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Ένα παράδειγμα:
βασική προγραμματική θέση του ΣΥΡΙΖΑ,
και βασικό εργαλείο αναδιανομής θα
είναι η προσπάθεια χτυπήματος της
φοροδιαφυγής. Ένα μεγάλο κομμάτι της
-πέρα από το μεγάλο κεφάλαιο- αφορά και
εκτεταμένα μικροαστικά στρώματα που
φοροδιαφεύγουν συστηματικά. Καταλαβαίνουμε
πόσο θα δυσαρεστηθούν -ακόμα και αν
ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ- όταν θα κληθούν να
πληρώσουν τους φόρους που τους αναλογούν.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Επίσης εκτός
της πολιτικής, και το σύνολο της
οικονομικής εξουσίας ανήκει στην αστική
τάξη, πλην μερικών δημόσιων επιχειρήσεων,
που και αυτές σήμερα διοικούνται και
λειτουργούν σε όφελος της αστικής τάξης,
και είναι δεμένες με χίλια νήματα με το
κεφάλαιο. (ο σημερινός τρόπος λειτουργίας
τους και η κακοδιοίκηση τους προσφέρουν
το καλλίτερο επιχείρημα για την
ιδιωτικοποίηση τους).</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #990000; font-size: small;"><u>Β)Απέναντι
σε αυτές τις δυσκολίες:</u></span></div>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-το ΚΚΕ προεξοφλεί
την αποτυχία του εγχειρήματος της
αριστερής κυβέρνησης, και κάτι χειρότερο,
στέκεται απέναντι, και στην ουσία στο
πραγματικό δίλημμα μνημόνιο ή Αριστερά
στην πράξη, πέρα από προθέσεις, πριμοδοτεί
το μνημόνιο. Για το ΚΚΕ ή σοσιαλισμός
(λαϊκή εξουσία το λέει), ή τίποτα.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Τι και αν στελέχη
του σωστά διαμαρτύρονται για απομάκρυνση
από το πρόγραμμα του που μιλά για
ενδιάμεσες φάσεις με αντιιμπεριαλιστικά
αντιμονοπωλιακά μέτωπα, για ταύτιση
τακτικής και στρατηγικής, για σεκταρισμό
και αυτοαπομόνωση. Τίποτα, το ΚΚΕ έχει
αυτοπαγιδευτεί σε μια πορεία απομόνωσης
από την εργατική τάξη, που σήμερα μπαίνει
μαζικά στο προσκήνιο, εγκαταλείπει
μαζικά τα αστικά κόμματα, και φυσικά
προσπερνά την πολιτική του ΚΚΕ και το
ίδιο το ΚΚΕ. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-η ΑΝΤΑΡΣΥΑ,
χωρίς μια ρεαλιστική εκτίμηση της
πολιτικής ωριμότητας των μαζών εγκαλεί
το ΣΥΡΙΖΑ γιατί το πρόγραμμα του δεν
είναι πιο προωθημένο<a class="sdfootnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote1sym" name="sdfootnote1anc"><sup>1</sup></a>.
Θεωρητικός και πολιτικός παραλογισμός.
Ακόμα και ο Π. Παπακωνσταντίνου που
είναι ίσως η πιο προσγειωμένη φωνή στο
χώρο αυτό, κινείται σε αυτή την κατεύθυνση,
κάνει αφαίρεση από την πολιτική ωριμότητα
των μαζών και συναρτά το πρόγραμμα
αυθαίρετα από την θέληση των κομμάτων,
ή των ηγεσιών<a class="sdfootnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote2sym" name="sdfootnote2anc"><sup>2</sup></a>.
Χαρακτηριστικά κατηγορεί το ΣΥΡΙΖΑ ότι
διαμορφώνεται από τον κόσμο που εκπροσωπεί
αντί να τον ...διαμορφώνει! Λες και η
πολιτική ωριμότητα δεν δημιουργείται
με βάση την πείρα αλλά με βάσει την
θέληση των κομμάτων. Ο Λένιν το έλεγε
μπέρδεμα της πολιτικής με την παιδαγωγική.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Για να μην
παρεξηγηθούμε: φυσικά και το κόμμα
καθοδηγεί σε ένα βαθμό, διαμορφώνει
πρόγραμμα, πολιτική, αλλά σε κάποια όρια
που καθορίζονται από την συνείδηση των
μαζών. Για αυτό υπάρχουν και τα μεταβατικά
προγράμματα, η τακτική. Η τέχνη είναι
να οδηγείς τις μάζες να <u>διδάσκονται
από την ίδια τους την πείρα.</u>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
ένα παράδειγμα:
η μεγάλη πλειοψηφία σήμερα είναι, για
λόγους που εξηγούνται εύκολα, υπέρ των
ιδιωτικοποιήσεων. Ο αριστεριστής θα το
αγνοήσει και με εκκλήσεις για γενικευμένες
εθνικοποιήσεις, θα προσπαθήσει να
πείσει με τα λόγια τις μάζες. Ο πραγματικός
επαναστάτης θα πάρει την εξουσία με ένα
'ρεφορμιστικό' πρόγραμμα, χωρίς
γενικευμένες εθνικοποιήσεις, θα επιλέξει
μετά 3-4 δημόσιες επιχειρήσεις, θα τις
εξυγιάνει, θα τις κάνει πρότυπο απόδοσης,
λειτουργίας και κερδοφορίας, θα έχει
<u>δείξει</u> στις μάζες τι σημαίνει
δημόσιος τομέας, και τότε -και μόνο τότε-
θα βάλει για λαϊκή έγκριση (πχ σε εκλογές)
το ζήτημα των γενικευμένων εθνικοποιήσεων</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Αλλά κάποιοι
νομίζουν ότι στην πολιτική όσο
“αριστερότερα” είναι τόσο καλλίτερα.
Ακόμα κι αν το 'αριστερό' πρόγραμμα
συγκινεί μερικές εκατοντάδες, άντε
λίγες χιλιάδες, φοιτητές και διανοούμενους.
Όχι, <u>επαναστατικό είναι αυτό που μπορεί
να κινητοποιήσει την πλειοψηφία.</u>. Αν
ήταν όπως τα φαντάζεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι
μπολσεβίκοι δεν θα είχαν πάρει ποτέ την
εξουσία, έχοντας τα 'αστικά' συνθήματα
ειρήνη και γη στους αγρότες (και μάλιστα
σε αντίθεση με το πρόγραμμα τους που
μίλαγε για εθνικοποίηση και όχι μοίρασμα
της γης). Ψιλοπράγματα ...οι “ρεφορμιστές”
μπολσεβίκοι κέρδισαν την πλειοψηφία
της εργατικής τάξης με δύο ταπεινά
αστικά αιτήματα, με τα οποία πήραν την
εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για ακύρωση του
μνημονίου που έρχεται σε ευθεία αντίθεση
με τον πυρήνα της πολιτικής της αστικής
τάξης, το διεθνές κεφάλαιο, την ΕΕ, τον
Ομπάμα κτλ, και όμως εγκαλείται για
ρεφορμισμό! Θα ήταν για γέλια αν δεν
ήταν για κλάματα<a class="sdfootnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote3sym" name="sdfootnote3anc"><sup>3</sup></a>.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<u>Η χειρότερη
ενσωμάτωση είναι η απομόνωση από την
εργατική τάξη, το χάσιμο της ικανότητας
να κινητοποιείς τις μάζες, να χτίζεις
πραγματικές πλειοψηφίες που να
συγκρούονται με την ουσία της πολιτικής
του κεφαλαίου, </u><u>και μάλιστα σε συνθήκες
έκτακτες, που θυμίζουν επαναστατική
κατάσταση.</u>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Και πράγματι η
κατάσταση μοιάζει σε μεγάλο βαθμό
επαναστατική . Οι από πάνω δεν μπορούν
να κυβερνήσουν, χάνουν ραγδαία την
νομιμοποίηση τους. Οι από τα κάτω δεν
θέλουν να κυβερνηθούν όπως παλιά,
εγκαταλείπουν μαζικά τα αστικά κόμματα.
Και κατά χιλιάδες κινητοποιούνται,
ανακαλύπτουν την πολιτική,
δραστηριοποιούνται.. Και παράλληλα
εμφανίζεται, σχεδόν από το πουθενά, ο
υποκειμενικός παράγοντας, ο ΣΥΡΙΖΑ, που
αν και σχετικά ανέτοιμος θεωρητικά,
πολιτικά, οργανωτικά, πάντως βάζει θέμα
εξουσίας, της κυβερνητικής σήμερα,
ολόκληρης αύριο.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #990000; font-size: small;"><u>Γ)
για την Ευρωπαϊκή Ένωση</u></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Από διάφορες
δυνάμεις μπαίνει σαν κριτήριο
“αριστεροσύνης” η θέση για έξοδο από
την ΕΕ. Εγκαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν
προτάσσει την έξοδο. Κατ αρχήν ας
υποθέσουμε ότι έχουν δίκιο και ότι η
έξοδος είναι προαπαιτούμενο οποιωνδήποτε
αλλαγών. Τι σημαίνει αυτόματα αυτό;
Σημαίνει ότι αφού σήμερα το 85% των Ελλήνων
είναι υπέρ της παραμονής, η Αριστερά
δεν μπορεί να διεκδικήσει την κυβερνητική
εξουσία και ότι πρέπει να περιοριστεί
στην αντιπολίτευση. Ότι πρέπει να αφήσει
την ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να κάνουν κυβέρνηση, αν δεν
θέλει να κυβερνήσει κόντρα στην θέληση
της πλειοψηφίας. Βέβαια και να το ήθελε
αυτό, η πλειοψηφία θα την έβαζε στην
θέση της. Βλέπουμε λοιπόν ότι αυτή η
θέση δίνει την πρωτοβουλία των κινήσεων
στο αστικό μπλοκ και αυτοπεριορίζει
την Αριστερά στην αντιπολίτευση. Τον
απλό αυτό συλλογισμό δεν μπορούν να τον
κάνουν κατά τα άλλα σοβαροί άνθρωποι<a class="sdfootnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote4sym" name="sdfootnote4anc"><sup>4</sup></a>.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Αν λοιπόν, λέμε
αν, είχαν δίκιο, η μόνη λενινιστική
τακτική θα ήταν να πούνε: “σήμερα δεν
βάζουμε θέμα εξόδου. Επειδή όμως
πιστεύουμε ότι αυτό είναι ένα σοβαρό
εμπόδιο στην πολιτική που θέλουμε να
υλοποιήσουμε θα προσπαθήσουμε να
κυβερνήσουμε, και θα φανεί αν η ΕΕ μας
εμποδίζει ή όχι”. Έτσι ο λαός με την
δική του πείρα θα έκρινε την ΕΕ από τον
αν επιτρέπει ή εμποδίζει ώριμους στόχους
που θέλει να υλοποιηθούν. Πάλι η αρχή ο
λαός να διδάσκεται με την ίδια του την
πείρα. Και όχι να μπει το κάρο πριν το
άλογο.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Αλλά πάμε
παραπέρα. Δεν καταλαβαίνουν ότι η έξοδος
από το είναι ένα αστικό αίτημα, που
προωθείται από μερίδες της αστικής
τάξης που θα κερδίσουν από μια τέτοια
εξέλιξη (εξαγωγείς, τομέας τουρισμού,
εγχώρια βιομηχανική παραγωγή κτλ). Ο
κόσμος της μισθωτής εργασίας σε συνθήκες
αστικής εξουσίας, όχι μόνο δεν έχει
τίποτα να κερδίσει, αλλά θα υποστεί
-προσωρινά τουλάχιστον- μια παραπέρα
ισχυρή συμπίεση προς τα κάτω του
εισοδήματος και των δικαιωμάτων του.
Θα χρεώσει την Αριστερά για αυτό , χωρίς
να περιμένει την περίοδο της σχετικής
ανάκαμψης, που θα έρθει αργότερα, και
πιθανά με την καθοδήγηση των αστικών
πολιτικών δυνάμεων Θα πρόκειται για
ήττα ιστορικών διαστάσεων. “Θα είναι
καταστροφή” είχε δηλώσει η Α Παπαρήγα,
συνδέοντας τουλάχιστον την αποχώρηση
με την λαϊκή εξουσία, δηλαδή τον
σοσιαλισμό. <u>Αλλά αυτή η αντίληψη βάζει
από το παράθυρο την ιδέα του σοσιαλισμού
σε μια χώρα.</u> Ιδέα που κυριαρχούσε στο
αριστερό κίνημα τον 20ο αιώνα, και
χρεοκόπησε μαζί με την κατάρρευση του
υπαρκτού. Εκτός και αν ακόμα χειρότερα,
η ΑΝΤΑΡΣΥΑ<a class="sdfootnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote5sym" name="sdfootnote5anc"><sup>5</sup></a>
δεν μιλά για σοσιαλισμό σε μια χώρα αλλά
<u>για καπιταλισμό σε μια χώρα</u>, πράγμα
ακόμα χειρότερο την εποχή της
παγκοσμιοποίησης και εντελώς ανιστορικό.
Οι ολοκληρώσεις είναι ένα αντικειμενικό,
προοδευτικό φαινόμενο, και διευρύνει
την βάση σοσιαλιστικών μετασχηματισμών
σε βιώσιμες εδαφικές και οικονομικές
ενότητες.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Κανείς δεν
ισχυρίζεται ότι βαθιές αλλαγές, πολύ
περισσότερο σοσιαλισμό, μπορεί να κάνει
κανείς στην σημερινή ΕΕ. <u>Αλλά δεν
μπορεί να κάνει τέτοιες αλλαγές και να
έχει μια βιώσιμη σύγχρονη οικονομία
έξω από την αντικειμενική πορεία των
οικονομικών ολοκληρώσεων, της
παγκοσμιοποίησης. </u>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Τι μένει λοιπόν;
Πιο ρεαλιστική και εφικτή φαίνεται η
πολιτική που προκρίνει την άμεση εφαρμογή
αριστερών αλλαγών στα πλαίσια και σε
σύγκρουση με την ΕΕ, και στο βαθμό που
αλλάζει ο πανευρωπαϊκός συσχετισμός
δυνάμεων, θα προχωρούν δημοκρατικά,
σύμφωνα με την λαϊκή θέληση, βαθύτερες
αλλαγές.. Έτσι και αλλιώς σε ευρύτερες
γεωγραφικές ή πολιτικές περιοχές
εμφανίζονται φαινόμενα ντόμινο, όπως
πχ στην Λ Αμερική, και αλλού.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Κάτι τελευταίο.
Από άλλη πλευρά, την ΔΗΜΑΡ, εμφανίζεται
αντίθετα μια καταστροφολογία για την
ιδέα εξόδου, ανάλογη με την προπαγάνδα
του αστικού μπλοκ. Και αυτό είναι υπερβολή
και λαθεμένο. Δεν προκρίνουμε την έξοδο,
αλλά αν οι συνθήκες το φέρουν, πχ μια
διάλυση της ΕΕ με πρωτοβουλία της
Γερμανίας, ή άλλων χωρών (Ισπανία, Ιταλία
κτλ), θα μπορέσουμε να ζήσουμε. Θα
περάσουμε μια δύσκολη μεταβατική
περίοδο, θα χρειαστούν θυσίες αλλά αργά
ή γρήγορα θα επακολουθήσει μια ανάπτυξη.
Το ζήτημα είναι ποιά πολιτική δύναμη
θα χρεωθεί την αρχικά δύσκολη ή και πολύ
δύσκολη μεταβατική περίοδο.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #990000; font-size: small;"><u>Δ)
ποιά είναι η προοπτική;</u></span></div>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Η αριστερή
κυβέρνηση είναι μια μεταβατική περίοδος.
Το παλιό έχει πεθάνει αλλά το καινούργιο
δεν έχει ακόμα γεννηθεί<a class="sdfootnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote6sym" name="sdfootnote6anc"><sup>6</sup></a>.
Στην ημερήσια διάταξη της αριστερής
κυβέρνησης δεν είναι ο σοσιαλισμός,
αλλά η υλοποίηση μια σειράς άμεσων,
μεταβατικών μέτρων. Ποιά είναι η ιδέα;
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Η ιδέα και ο
στόχος είναι η Αριστερά, σε συνθήκες
οξυμένων ταξικών συγκρούσεων, να πάρει
σταδιακά όλην την πολιτική εξουσία, και
με μια σειρά βήματα <u>και ανάλογα με τις
διεθνείς εξελίξεις</u>, να ανοίξει το
δρόμο για τον σοσιαλισμό, που φυσικά
-επαναλαμβάνουμε- είναι μια διεθνής
υπόθεση. Όσοι βαυκαλίζονται με την ιδέα
του σοσιαλισμού σε μια χώρα, προφανώς
δεν διδάχτηκαν τίποτα από την ιστορία
του 20ου αιώνα..</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Πώς μπορεί να
γίνει αυτό;
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Ο λαός θα
αποφασίζει τα βήματα ανάλογα με την
πείρα του, και με τους κατάλληλους
τρόπους πχ εκλογικές αναμετρήσεις, ή
δημοψηφίσματα και άλλες μορφές άμεσης
δημοκρατίας. Θα υλοποιούνται μόνο τα
μέτρα που συγκεντρώνουν λαϊκή πλειοψηφία.
Θα υπάρχει δυνατότητα πισωγυρίσματος,
ουσιαστική στην αρχή, όσο ο συσχετισμός
δυνάμεων είναι εύθραυστος, και ασταθής
η ταξική ισορροπία, τυπική αργότερα
όταν περάσει όλη η εξουσία στον κόσμο
της εργασίας. Πάντως και τότε τυπικά θα
υπάρχει η δυνατότητα σχηματισμού αστικής
κυβέρνησης αν κερδίσει λαϊκή πλειοψηφία,
πράγμα μεν δύσκολο, αλλά δυνατό. Αν από
την άλλη οι διεθνείς εξελίξεις δεν
οδηγήσουν σε ένα φαινόμενο ντόμινο με
κυβερνήσεις της Αριστεράς -όχι
κεντροαριστεράς -, τότε η μεταβατική
εξουσία δύσκολα θα κρατηθεί και πιθανά
να πισωγυρίσουμε σε αστική διακυβέρνηση.
Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση οι λαϊκές
κατακτήσεις δεν θα είναι εύκολο να
ξηλωθούν, και εν πάση περιπτώσει, αν
αυτό γίνει ομαλά και χωρίς αντιδημοκρατικές
εκτροπές<a class="sdfootnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote7sym" name="sdfootnote7anc"><sup>7</sup></a>,
θα έχει μπει μια υποθήκη για μεταγενέστερες
προσπάθειες.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Αυτό πείτε το
όπως θέλετε, δημοκρατικό, ή ειρηνικό
δρόμο. Αρκεί να μην υπάρχουν αυταπάτες
.Η ταξική σύγκρουση θα είναι οξυμένη,
θα υπάρχει ίσως και κίνδυνος αντιδημοκρατικής
εκτροπής που πρέπει να αντιμετωπιστεί
αποφασιστικά. Αλλά είναι ο πιο ρεαλιστικός
και πιθανός δρόμος σήμερα, στον 21ο αιώνα,
με τα σημερινά χαρακτηριστικά του
κόσμου της εργασίας, και το επίπεδο του
πολιτικού πολιτισμού που έχει κατακτηθεί.
Που δεν θα καταστρέψει τις κατακτήσεις
τις αστικής δημοκρατίας, αλλά θα τις
διευρύνει, θα τους αλλάξει ταξικό
πρόσημο. Όσοι ονειρεύονται μορφές
κινητοποίησης των εργαζομένων που δεν
αντιστοιχούν σε αυτά τα χαρακτηριστικά
θα παίζουν όλο και μικρότερο ρόλο στις
πολιτικές εξελίξεις.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Υπάρχει κίνδυνος
να ξεφτιλιστούμε<a class="sdfootnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote8sym" name="sdfootnote8anc"><sup>8</sup></a>
από δικές μας αδυναμίες; ναι υπάρχει.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Υπάρχει κίνδυνος
να μας τσακίσει ο αντίπαλος αξιοποιώντας
την τεράστια πίεση από το κεφάλαιο, τις
αγορές , τα ΜΜΕ που είναι όλα εχθρικά, ή
και την άκαιρη πίεση από τα αριστερά<a class="sdfootnoteanc" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote9sym" name="sdfootnote9anc"><sup>9</sup></a>;ναι
υπάρχει.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Υπάρχει κίνδυνος
ο λαός να μας γυρίσει την πλάτη,
απογοητευμένος από τις δυσκολίες ενώ
περιμένει μια “εύκολη επιστροφή στο
πριν του 2008”; ναι υπάρχει.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Είναι όμως αυτός
λόγος να μην αξιοποιήσουμε την ευκαιρία
και να μην προχωρήσουμε; νομίζω πώς όχι.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Αλλά αυτό δεν
εξαρτάται τόσο από την θέληση μας όσο
από την θέληση του λαού που μπαίνει
δραματικά στο προσκήνιο. Όποιος δεν το
καταλαβαίνει ...</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
σημειώσεις</div>
<div id="sdfootnote1">
<div class="sdfootnote">
<a class="sdfootnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote1anc" name="sdfootnote1sym">1</a>Για
μια κριτική στην πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
εκ των έσω δες
<a href="http://seisaxthia.wordpress.com/2012/05/18/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%81%CF%83%CF%85%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BD-%CE%BA/">http://seisaxthia.wordpress.com/2012/05/18/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%81%CF%83%CF%85%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BD-%CE%BA/</a></div>
</div>
<div id="sdfootnote2">
<div class="sdfootnote">
<a class="sdfootnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote2anc" name="sdfootnote2sym">2</a><a href="http://aristeroblog.gr/node/830">http://aristeroblog.gr/node/830</a></div>
</div>
<div id="sdfootnote3">
<div class="sdfootnote">
<a class="sdfootnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote3anc" name="sdfootnote3sym">3</a>Αποτελεί
ειρωνεία η σχέση κάποιων με τους
μπολσεβίκους και τον Λένιν. Ακολουθούν
εντελώς δογματικά θέσεις του που
απορρίφθηκαν από την ζωή, πχ η περιφρόνηση
της λαϊκής πλειοψηφίας, ή η μη ωριμότητα
του κομμουνισμού στον 20ο αιώνα, αλλά
απορρίπτουν θέσεις τους που έχουν
επιβεβαιωθεί δηλαδή ότι οι μάζες πρέπει
να διδάσκονται με την ίδια τους την
πείρα, ότι το πρόγραμμα δεν καθορίζεται
εγκεφαλικά αλλά με βάσει την πολιτική
ωριμότητα των μαζών κτλ.
</div>
</div>
<div id="sdfootnote4">
<div class="sdfootnote">
<a class="sdfootnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote4anc" name="sdfootnote4sym">4</a>Πχ
<a href="http://www.aristerovima.gr/blog.php?id=3479">http://www.aristerovima.gr/blog.php?id=3479</a>,
Γ Ρούσης,<span style="font-size: xx-small;">
</span><strong><span style="color: black;"><span style="font-family: FreeSerif, sans-serif;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-weight: normal;">Άμεση
έξοδος από την ΕΕ, ή βαρβαρότητα</span></span></span></span></strong></div>
</div>
<div id="sdfootnote5">
<div class="sdfootnote">
<a class="sdfootnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote5anc" name="sdfootnote5sym">5</a>Και
άλλοι οικονομολόγοι όπως ο Καζάκης,
Λαπαβίτσας κτλ</div>
</div>
<div id="sdfootnote6">
<div class="sdfootnote">
<a class="sdfootnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote6anc" name="sdfootnote6sym">6</a>Φυσικά
αριστερή κυβέρνηση δεν αποκλεέειι και
προσπάθεια συνεργασίας ή έστω ανοχής
και από μερίδα αστικών δυνάμεων, πχ
σήμερα ίσως χρειαστεί ανάλογα με τον
συσχετισμό δυνάμεων ανοχή από τους
Ανεξάρτητους Έλληνες για την ακύρωση
του μνημονίου, ενώ σε μια μεταγενέστερη
φάση που κρίνονται άλλα ζητήματα οι
συμμαχίες θα αναδιατάσσονται.
</div>
</div>
<div id="sdfootnote7">
<div class="sdfootnote">
<a class="sdfootnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote7anc" name="sdfootnote7sym">7</a>Αυτό
δεν αποτελεί ευχή, αλλά απαιτεί
συγκεκριμένα μέτρα από την αριστερή
κυβέρνηση. Η Βενεζουέλα του Τσάβες
είναι ένα καλό παράδειγμα, για το πως
η λαϊκή κινητοποίηση ματαίωσε απόπειρα
πραξικοπήματος.
</div>
</div>
<div id="sdfootnote8">
<div class="sdfootnote">
<a class="sdfootnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote8anc" name="sdfootnote8sym">8</a>Σύμφωνα
με την διατύπωση του Μαρξ</div>
</div>
<div id="sdfootnote9">
<div class="sdfootnote">
<a class="sdfootnotesym" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote9anc" name="sdfootnote9sym">9</a>Και
στην Χιλή το 1973, και στην Ισπανία του
λαϊκού μετώπου, μια από τις αιτίες της
ήττα ήταν η τυχοδιωκτική δράση του
αριστερισμού, που μη κατανοώντας το
συσχετισμό δυνάμεων αποδυνάμωνε την
αριστερή κυβέρνηση και τρόμαζε
ταλαντευόμενα μεσαία στρώματα
καταστρέφοντας την εύθραυστη ταξική
ισορροπία.
</div>
</div>
<div id="sdendnote1">
<div class="sdfootnote">
<br /></div>
</div>
</div>Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-51543720336394980312011-03-30T00:26:00.003+03:002016-09-20T13:01:48.115+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="CENTER" style="color: #660000; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="CENTER" style="color: #660000; margin-bottom: 0cm;">
<u>Ν ΚΛΑΙΝ: το δόγμα του σοκ</u></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Ένα βιβλίο<sup><a class="sdfootnoteanc" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote1sym" name="sdfootnote1anc"><sup>1</sup></a></sup> που βοηθάει σημαντικά στην κατανόηση του σύγχρονου καπιταλισμού, ιδιαίτερα της φάσης του που εγκαινιάστηκε τις αρχές της δεκαετίας του '70, με το πραξικόπημα στην Χιλή, και την δειλή πρωτοεμφάνιση του νεοφιλελευθερισμού.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Το βιβλίο αναπτύσσει πειστικά, χωρίς βαθύτερες θεωρητικές αναλύσεις, αλλά σχεδόν δημοσιογραφικά, και με πληθώρα στοιχείων, δύο απλές, βασικές ιδέες: </div>
<ul>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Με το πραξικόπημα στην Χιλή και την ανατροπή του Αλιέντε, ξεκινάει μια φάση όπου οι ακραίες ιδέες της σχολής του Σικάγου, ο φρηντμανισμός, αποκτά για πρώτη φορά την δυνατότητα πρακτικής εφαρμογής, μιας και ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί σε συνθήκες (αστικής) δημοκρατίας. Οι μαθητές της σχολής του Σικάγο, υιοθετούν την αντίληψη ότι οι ριζοσπαστικές, ακραίες νεοφιλελεύθερες απόψεις τους, δεν μπορούν να εφαρμοστούν παρά μόνο ή με μια δικτατορία, ή μετά μια σημαντική κρίση, όπως πχ μια κρίση χρέους ή ψηλού πληθωρισμού. Και αντί να περιμένουν μια πραγματική κρίση να ξεσπάσει, δημιουργούν σε κάποιες περιπτώσεις τεχνητές. Η προσπάθεια τους αυτή υποβοηθάται σημαντικά από τις συνθήκες παγκοσμιοποίησης, με την άμεση τιμωρία από τις 'αγορές', όποιου παρεκκλίνει από την ορθοδοξία. </div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Η παραδοσιακή αστική δημοκρατία που χαρακτηρίζεται από μια διελκυστίνδα συμφερόντων, και διαβούλευση για την εφαρμογή τους, δηλαδή από λεπτούς ταξικούς συμβιβασμούς που αντανακλούν τον δοσμένο ταξικό συσχετισμό της στιγμής, και στην οποία οι εργαζόμενες τάξεις βλέπουν μια μερική αντιπροσώπευση κάποιων άμεσων συμφερόντων τους, αντικαθίσταται σταδιακά (τουλάχιστον στις ΕΠΑ), από μια διαπλεκόμενη εξουσία που συνδέεται στενά και απροκάλυπτα με συγκεκριμένες μερίδες πολυεθνικών, κύρια των κλάδων της πολεμικής βιομηχανίας, της ασφάλειας, των κατασκευών, της υγείας, των νέων τεχνολογιών, κλάδων που κερδίζουν από την δημιουργία και διατήρηση εντάσεων και πολέμων διαρκείας, όπου κερδίζουν μια φορά από τις καταστροφές και μια δεύτερη φορά από την 'ανοικοδόμηση'. Οι ίδιοι άνθρωποι απαρτίζουν εναλλάξ το πολιτικό προσωπικό και την διεύθυνση αυτών των πολυεθνικών, κάνοντας δυσδιάκριτα τα όρια του δημόσιου και του επιχειρηματικού συμφέροντος. Αν παλιά το πολιτικό προσωπικό φρόντιζε για το μακροπρόθεσμο συμφέρον του καπιταλισμού, σε βάρος πολλές φορές των συμφερόντων συγκεκριμένων εταιρειών, σήμερα αυτό γίνεται όλο και λιγότερο. Οι παραδοσιακές αναλύσεις για το κράτος θέλουν εκσυγχρονισμό. Ή για να το πούμε σχηματικά, με την ορολογία του Αλτουσέρ, πάμε από το κράτος 'σχέση', προς το κράτος 'εργαλείο'. Προϋπόθεση για αυτά βέβαια είναι το σοκ και δέος, μια μόνιμη κατάσταση ανασφάλειας και έκτακτης ανάγκης, γιατί σε ομαλές συνθήκες αυτά δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθούν. </div>
</li>
</ul>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Σε αυτόν τον καμβά, αναπτύσσονται και αναλύονται οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις υλοποίησης αυτής της στρατηγικής στον πλανήτη. Στην Λατινική Αμερική, με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τα στρατιωτικά πραξικοπήματα, την ΝΑ Ασία, με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό την πίεση από τις 'αγορές' και τα χρηματιστηριακά παιγνίδια, τις χώρες του πρώην υπαρκτού, με διάφορες παραλλαγές, την Κίνα, όπου η νεοφιλελεύθερη αλλαγή γίνεται με την καθοδήγηση και υπό τις ευλογίες του ΚΚ (!), το Ιράκ, με ιδιαιτερότητα τους δύο διαδοχικούς καταστροφικούς πολέμους, την Ν Αφρική, ακόμα και τον Καναδά, μια περίπτωση που θυμίζει πολύ την Ελλάδα, ως προς την κλιμάκωση της. Επίσης η Κλάιν αναλύει και μια ιδιαίτερη περίπτωση, εκείνη της αξιοποίησης των φυσικών καταστροφών για εισαγωγή αντιδραστικών και μη δημοφιλών οικονομικών αλλαγών, όπως του τυφώνα Κατρίνα στις ΕΠΑ, ή των τσουνάμι στην Ασία. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Θα σταχυολογήσουμε μερικά σημεία από τα πάρα πολλά που η ΝΚ περιγράφει με έναν εύληπτο και σχεδόν μυθιστορηματικό λόγο:</div>
<ol>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Την δεκαετία του '70, η ιδέα της εθνικοποίησης των ορυχείων χαλκού στην Χιλή είναι κυρίαρχη, τόσο που και τα τρία κόμματα (δεξιό, κεντρώο, Αριστερά) να είναι υπέρ. Αυτό αντανακλά ένα γενικότερο κλίμα υπεροχής και ηγεμονίας της Αριστεράς, και οδηγεί τότε στο συμπέρασμα ότι επίκεινται βαθιές πολιτικές αλλαγές παγκόσμια. Τελικά η ίδια η εξέλιξη στην Χιλή, είναι αντιφατική, και το κυρίαρχο απλουστευτικό συμπέρασμα που έχει μείνει είναι ότι είναι δύσκολος έως αδύνατος ο ειρηνικός μετασχηματισμός του καπιταλισμού, ένα συμπέρασμα άκρως σχηματοποιημένο κατά την γνώμη μας<sup><a class="sdfootnoteanc" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote2sym" name="sdfootnote2anc"><sup>2</sup></a></sup>. Εν πάση περιπτώσει τα γεγονότα αυτά σηματοδοτούν μια στροφή στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων, που σε συνδυασμό με την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και τις νέες τεχνολογίες, οδηγούν σε ριζική ανατροπή του καπιταλισμού που ξέραμε, στην κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, στην αποδιάρθρωση της εργατικής τάξης που ξέραμε, και στην καταστροφή σχεδόν της πλειοψηφίας των οργανώσεων της, συνδικαλιστικών και πολιτικών.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Ιστορικά έχουν παρατηρηθεί διάφοροι τρόποι επικράτησης του νεοφιλελευθερισμού:</div>
</li>
</ol>
<ul><ul>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Οι δικτατορίες, κύρια στην Λ Αμερική, όπου έχουμε μια γενικευμένη και χωρίς όρια επίθεση στο σύνολο του πληθυσμού, αν και αρχή γίνεται από την Αριστερά.</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Παραδοσιακές δεξιές κυβερνήσεις, που κτίζουν συμμαχίες με την πλειοψηφία των μεσαίων στρωμάτων, ακόμα και με κομμάτια της πιο καλοπληρωμένης εργατικής τάξης<sup><a class="sdfootnoteanc" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote3sym" name="sdfootnote3anc"><sup>3</sup></a></sup>, και επιτυγχάνουν εξοντωτικές νίκες ενάντια σε κάποιο κλάδο (ανθρακωρύχοι και Θάτσερ, ελεγκτές κυκλοφορίας και Ρήγκαν).</div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Μάλλον όμως πιο αποτελεσματικές φαίνεται να είναι οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, που με μείγμα εξαπάτησης και συναίνεσης που επιτυγχάνεται με διάφορους θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους, εξασφαλίζουν μια πιο ειρηνική και ελεγχόμενη ανατροπή των κατακτήσεων της εργατικής τάξης, αν και σε κάποιες περιπτώσεις αναγκάστηκαν να καταφύγουν και ανοικτή κοινοβουλευτική δικτατορία (η περίπτωση πχ της Βολιβίας). </div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Ανεξάρτητα από τις πολιτικές και τα κόμματα, η νέα παγκοσμιοποιημένη οικονομία και οι εκβιασμοί των 'αγορών' παίζουν ένα πιο σημαντικό, κρίσιμο ρόλο. Χαρακτηριστικότερα και εντυπωσιακά είναι τα παραδείγματα στην Ν Ασία, στην Ρωσία, στην Ν Αφρική, περιπτώσεις για τις οποίες η ΝΚ αφιερώνει από ένα κεφάλαιο.</div>
</li>
</ul>
</ul>
<ol start="3">
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Ένα ζήτημα που αναλύει η ΝΚ (αν και λίγο απόλυτα κατά την γνώμη μας), είναι ο νέος ρόλος τού πολέμου για την ανάπτυξη του καπιταλισμό. Το αμέσως προηγούμενο διάστημα η ανάπτυξη και η ευημερία συνδέονταν με την ειρήνη και τους σχετικούς κλάδους. Σήμερα τουλάχιστον στις ΕΠΑ, το Ισραήλ και αλλού, ατμομηχανή της οικονομίας είναι οι κλάδοι που σχετίζονται με τους πολέμους, την ένταση, την ασφάλεια. Επίσης οι κλάδοι που τους συμπληρώνουν, όπως οι κατασκευές (ανοικοδόμηση των περιοχών που ισοπεδώνουν οι πολεμικές επιχειρήσεις), της υγείας, του πετρελαίου. Αναφέρει πολυκλαδικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται ταυτόχρονα στα οπλικά συστήματα και στις κατασκευές, ή στα όπλα και στην περίθαλψη! Όχι μόνο ο πόλεμος δεν είναι πια αντικίνητρο για την ανάπτυξη, αλλά αρχίζει να γίνεται απαραίτητος. Και μάλιστα ένας πόλεμος σχεδιασμένος με νέο τρόπο, έτσι ώστε να μην τελειώνει ποτέ. Είναι μια ανησυχητική εξέλιξη, που ξαναφέρνει στο προσκήνιο την συζήτηση για τον ιμπεριαλισμό, αν και με νέους όρους που δεν μπορούν να καλύψουν οι παραδοσιακές θεωρίες. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Στις ΕΠΑ, έχουν προχωρήσει την ιδέα των ιδιωτικοποιήσεων από την κοινωνική πρόνοια και τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, στον πυρήνα του κράτους, στους μηχανισμούς καταστολής και στην δημόσια διοίκηση. Ο στρατός ιδιωτικοποιείται σταδιακά, κύρια η διοικητική μέριμνα, αλλά και η δημόσια διοίκηση, από τους δήμους (που αναφέρει παράδειγμα δήμου-επιχείρησης, με 4 μόνο υπαλλήλους, και όλες τις άλλες υπηρεσίες ανατεθειμένες σε εργολάβους!), μέχρι τις φυλακές, τους μηχανισμούς ασφαλείας, όπου έχουμε και μια πλήρη διαπλοκή και συγχώνευση λειτουργιών. Εδώ η ΝΚ αναφέρει πληθώρα διαφωτιστικών στοιχείων. Μιλάει αναλυτικά για τα φρούρια που χτίζονται (σύνορα με Μεξικό, Παλαιστίνη κτλ).Για τις συνοικίες-φρούρια στα ακριβά προάστια των μεγαλουπόλεων στις ΕΠΑ, με τείχη, ιδιωτική αστυνομία, κάμερες και όλα τα σχετικά μέτρα ασφαλείας. Για την χρήση εκατομμυρίων καμερών. Για την αξιοποίηση των κινητών τηλεφώνων για παρακολούθηση, για την αξιοποίηση της νέας τεχνολογίας<sup><a class="sdfootnoteanc" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote4sym" name="sdfootnote4anc"><sup>4</sup></a></sup> και τα βιομετρικά δεδομένα, ακόμα την αξιοποίηση των πιστωτικών καρτών όχι για σκοπούς μάρκετινγκ αλλά για λόγους ασφάλειας. Η υστερία της ασφάλειας, έντεχνα διογκούμενη και από τα ΜΜΕ, είναι άκρως κερδοφόρα, οικονομικά και πολιτικά. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Στην βάση αυτής της οικονομικής διαπλοκής, αναπτύσσεται μια πολιτική διαπλοκή μεταξύ πολιτικού προσωπικού και στελεχών πολυεθνικών. Τα στελέχη αυτά μεταπηδούν από το δημόσιο στις επιχειρήσεις και το ανάποδο, πολλές φορές διατηρούν θέσεις και στα δύο. Εδώ αναφέρει πληθώρα διαφωτιστικών παραδειγμάτων. Χαρακτηριστικές και εντυπωσιακές είναι οι περιπτώσεις Ράμσφελντ και Τσέινι. Ο Ράμσφελντ πριν γίνει υπουργός Άμυνας κατείχε μεταξύ άλλων πολλές μετοχές των εταιρειών Lochheed, Boeing, της πολεμικής βιομηχανίας, και της Gilead Sciences, του τομέα Υγείας, που παρασκεύαζε το γνωστό Tamiflu, της γρίπης των πτηνών. Επί υπουργίας του η κυβέρνηση υπέγραψε παραγγελία για το φάρμακο ύψους 1 δις δολαρίων. Αποτέλεσμα, το 2001 όταν διορίστηκε υπουργός η μετοχή της Gilead είχε $7,45, ενώ όταν παραιτήθηκε η μετοχή είχε φτάσει στα $67,60 (και μερικούς μήνες αργότερα στα $84), επιτρέποντας του να φύγει από την πολιτική πολυεκατομμυριούχος. Το ίδιο ο (αντιπρόεδρος επί Μπους) Τσέινι. Πριν πολιτευτεί ήταν διευθύνων σύμβουλος της Halliburton, που δραστηριοποιούνταν στην ανοικοδόμηση. Αποχωρεί αποκτώντας μεγάλο πακέτο μετοχών σαν αποζημίωση, που μέρος του ρευστοποιεί με κέρδος $18,5 εκατ. Παράλληλα διατηρεί 185.000 μετοχές. Τα τέσσερα πρώτα χρόνια εισπράττει από την Halliburton ετήσια αποζημίωση $211.000. Την ίδια περίοδο η κυβέρνηση υπογράφει με την εταιρεία συμβόλαια δις δολαρίων <u>χωρίς μειοδοτικούς διαγωνισμούς</u> για την ανοικοδόμηση στο Ιράκ, εκτοξεύοντας τα κέρδη της στα ύψη! Η τιμή της μετοχής της ανεβαίνει από $10 σε $41. ο Τσέινι πρωταγωνιστεί στην προπαγανδιστική εκστρατεία για να πειστεί η κοινή γνώμη ότι στο Ιράκ διακυβεύονταν τα εθνικά συμφέροντα των ΕΠΑ, και φυσικά μετέχει στην απόφαση για την κήρυξη του πολέμου! Η ΝΚ επίσης αναφέρει μεταξύ άλλων το παράδειγμα του επίσης γνωστού Κίσσινγκερ, που όντας βασικός σύμβουλος των Μπους-Τσέινι, ήταν πρόεδρος της Kissinger Associates, που εκπροσωπούσε ένα πελατολόγιο που περιλάμβανε τις μεγαλύτερες εταιρείες που δραστηριοποιούνταν στους τομείς των πετρελαίων, του πολέμου, και της ασφάλειας. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Ένα άλλο ενδιαφέρον θέμα που θίγει η ΝΚ είναι η γρήγορη ανάπτυξη και ευημερία ενός κλάδου, της 'πλουτονομίας' όπως τον ονομάζει, που περιλαμβάνει είδη υπερπολυτελείας, που καταναλώνει μια ελίτ που κερδίζει δις από την δυστυχία των πολλών, αλλά και τις τρομακτικές αναδιανομές πλούτου που δημιουργεί η νέα οικονομία. Περιλαμβάνει φίρμες όπως η Porsche, Bulgari, κτλ, καθώς και αλυσίδες υπερπολυτελών ξενοδοχείων, που στοιχίζουν αρκετές χιλιάδες δολαρίων την βραδιά, και επεκτείνονται συνέχεια σε παρθένες περιοχές, συχνά διώχνοντας του τοπικούς πληθυσμούς, πχ ψαράδων. Αυτά δεν είναι πάντα εύκολα να γίνουν ειρηνικά, και τα πρόσφατα τσουνάμι στην Ινδονησία και αλλού έδωσαν μια ευκαιρία ώστε να εκδιωχθούν οι αυτόχθονες και να 'αξιοποιηθούν' τουριστικά σπάνιας ομορφιάς περιοχές. Είναι μια άλλη πλευρά του καπιταλισμού της καταστροφής που αφού δεν διστάζει να δημιουργήσει τεχνητές καταστροφές για την κερδοφορία (πόλεμοι), είναι φανερό ότι δεν θα άφηνε χαμένη την ευκαιρία που του δίνουν οι φυσικές καταστροφές. Ανάλογα προβλήματα αντιμετωπίζουν και άλλες περιοχές που επλήγησαν από φυσικές καταστροφές όπως πχ με τον τυφώνα Κατρίνα. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
</li>
<li><div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Η ΝΚ εκτιμά ότι ο κύκλος αρχίζει να κλείνει. Οι χώρες της Λ Αμερικής, που πρώτες δοκιμάστηκαν από τον νεοφιλελευθερισμό με ακραίες μεθόδους δικτατορίας, προβαίνουν σε ελπιδοφόρες επιλογές. Εκτιμά ότι οι διαδικασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη είναι πολύ πιο ώριμες από τις αρχικές προσπάθειες που ξεκίνησαν πριν περίπου 30 χρόνια. Αναφέρει δυο παραδείγματα για αυτό. Οι αριστερές κυβερνήσεις φαίνονται καλλίτερα προετοιμασμένες για ενδεχόμενο αντιδημοκρατικών εκτροπών. Το πραξικόπημα πχ στην Βενεζουέλα καταπνίγηκε από την μαζική λαϊκή κινητοποίηση που απαίτησε την επαναφορά του Τσάβες. Επίσης οι εκδηλούμενοι εκβιασμοί των 'αγορών' προκαλούν αντίμετρα από τις προοδευτικές κυβερνήσεις, όπως εθνικοποιήσεις, τοπικές ολοκληρώσεις (οικονομικές ή και πληροφόρησης), και έμπρακτη αλληλοβοήθεια μεταξύ κρατών με παρόμοιο προσανατολισμό, όπως πιστώσεις, οικονομική και τεχνική βοήθεια, ακόμα και στρατιωτικές συμμαχίες. Φυσικά οι εξελίξεις στον πλανήτη δεν θα καθοριστούν απλά από τις διεργασίες στην Λ Αμερική, αλλά στις δύσκολες εποχές που περνάμε και αυτές οι όποιες προσπάθειες είναι ένας φάρος ελπίδας. </div>
</li>
</ol>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div id="sdfootnote1">
<div class="sdfootnote">
<a class="sdfootnotesym" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote1anc" name="sdfootnote1sym">1</a>Και για αυτούς με λίγο χρόνο για διάβασμα, υπάρχει και το σχετικό ντοκιμαντέρ <span style="color: navy;"><span lang="zxx"><u><a href="http://www.dailymotion.com/video/xg5r6u_tvxs-gr-yy-yyyyy-yyy-yyy_people#from=embed">http://www.dailymotion.com/video/xg5r6u_tvxs-gr-yy-yyyyy-yyy-yyy_people#from=embed</a></u></span></span> </div>
</div>
<div id="sdfootnote2">
<div class="sdfootnote">
<a class="sdfootnotesym" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote2anc" name="sdfootnote2sym">2</a>Για παράδειγμα η επανάσταση στην Χιλή βρέθηκε σε διπλή πίεση και από τα δεξιά και από τα αριστερά, με σημαντικό για την ήττα της το ρόλο των σεκταριστικών ομάδων που δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων. Αυτό είναι φυσικό αν σκεφτούμε τι πίεση από τα αριστερά είχαν δεχτεί ακόμα και οι μπολσεβίκοι, και με τι μέσα αναγκάστηκαν να λύσουν το ζήτημα (Κροστάνδη κτλ), μέσα που δεν διέθετε μια κοινοβουλευτικά εκλεγμένη κυβέρνηση. </div>
</div>
<div id="sdfootnote3">
<div class="sdfootnote">
<a class="sdfootnotesym" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote3anc" name="sdfootnote3sym">3</a>Στην βάση του να μειωθούν οι φόροι και το κοινωνικό κράτος που προορίζεται για τους πιο φτωχούς.</div>
</div>
<div id="sdfootnote4">
<div class="sdfootnote">
<a class="sdfootnotesym" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=3743450259982968455#sdfootnote4anc" name="sdfootnote4sym">4</a>Είναι γνωστή η χρήση των GPS, και των δορυφορικών δεδομένων στους βομβαρδισμούς, στα λεγόμενα χειρουργικά χτυπήματα με ακρίβεια ολίγων μέτρων.<br />
<a href="http://www.sync.gr/claim/eEDc6LwetO9H" rel="sync"></a></div>
</div>
</div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-56629743601177393352011-03-18T22:17:00.004+02:002016-09-20T13:02:18.288+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<br /> </div>
<div style="color: #660000; text-align: center;">
<u>Κ. ΠΡΕΒΕ : κριτική ιστορία του μαρξισμού.</u></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #660000;">ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ</span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
Με τρία χρόνια καθυστέρηση κυκλοφόρησε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις ΚΨΜ, το βιβλίο του Κ Πρέβε. Να πούμε από την αρχή ότι πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον, αν και αιρετικό βιβλίο. Ενδιαφέρον όχι γιατί πιθανά θα συμφωνήσει κανείς με τα περισσότερα σημεία αλλά γιατί παραθέτει κρίσιμα και επίδικα θεωρητικά ζητήματα, με τρόπο ίσως απόλυτο, και ηθελημένα προκλητικό, αλλά πάντως σαφή, και δίνει τροφή για σκέψη και διάλογο. Προσωπικά, σε πολλά από τα συμπεράσματα του δεν συμφωνώ, αλλά το θεωρώ πολύτιμο βιβλίο, και το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποιον ενδιαφέρεται σήμερα για τον μαρξισμό. <br />
Ο ΚΠ δηλώνει μαθητής του Μαρξ και κομμουνιστής, αν και πολλοί θα του αμφισβητήσουν αυτήν του την ιδιότητα (ομολογώ ότι και εγώ σε κάποια σημεία είχα αρχικά τις αμφιβολίες μου!). <br />
Ο ΚΠ δεν κρύβει την περιφρόνηση του για το πολιτικό προσωπικό της Αριστεράς, ιδιαίτερα εκείνο που διαχειρίστηκε εξουσία. Σε κάποια σημεία βγάζει και κάποια πικρία (ή και κάτι ...περισσότερο!) για την αντιμετώπιση που είχε σαν 'διανοούμενος' από το κόμμα της εργατικής τάξης: “χρειάστηκε να υπομείνω επί τριάντα χρόνια το ζωώδες μίσος εκείνων που στα λόγια θέλουν έναν κόσμο ελεύθερο και χειραφετημένο κτλ...”<br />
Ο ΚΠ περιοδολογεί την ανάλυση του σε τρία στάδια (μετά τον Μαρξ). Πρωτομαρξισμός, μεσομαρξισμός, ύστερος μαρξισμός. Παραθέτει τις βασικές αντιλήψεις του από την αρχή, και τις αναπτύσσει λεπτομερώς στα επόμενα κεφάλαια. <br />
Ποιες είναι αυτές:<br />
Ο μαρξισμός που ξέρουμε, στις βασικές εκδοχές του , δεν είναι δημιούργημα του ίδιου του Μαρξ αλλά των Ένγκελς-Κάουτσκι. Αναπτύχθηκε σαν μια ιδεολογία της εργατικής τάξης, μιας τάξης υποτελούς, και για αυτό έχει πολλά χαρακτηριστικά θεολογικού και θρησκευτικού τύπου (μεσσιανισμός, ντετερμινισμός, τελεολογία, ιστορικισμός, ουτοπισμός κτλ). Επίσης και πολλά χαρακτηριστικά οικονομίστικα. Η υποτελής εργατική τάξη δεν μπορεί να ηγεμονεύσει στην κοινωνία, ούτε να διοικήσει, για αυτό έχει ανάγκη εκπροσώπων, το κόμμα της. Οι εκπρόσωποι αυτοί, η γραφειοκρατία, είναι εντελώς απαραίτητοι, αν και στην πορεία αυτονομούνται και τείνουν από την ασταθή κατοχή να πάνε σε σταθερή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής (παλινδρόμηση στον καπιταλισμό). Η εργατική τάξη, γράφει, πολύ σωστά πήρε την εξουσία το 1917, οικοδόμησε τον μόνο τύπο 'σοσιαλισμού' που μπορούσε στις δοσμένες συνθήκες, αλλά όλες οι εγγενείς αντιφάσεις του συστήματος μπορούσαν να οδηγήσουν, και οδήγησαν, στην κατάρρευσή του. Αναγέννηση του μαρξισμού (και του κινήματος) δεν μπορούμε να περιμένουμε ούτε από τη σημερινή Αριστερά, ούτε από τις σεχταριστικές ομαδούλες ούτε από τους ακαδημαϊκούς, αλλά από την νέα γενιά, στη βάση των σημερινών νέων αντιθέσεων του καπιταλισμού.<br />
Αυτά για αρχή και προχωράμε σε πιο αναλυτική εξέταση των κεφαλαίων του βιβλίου.<br />
<br />
Αρχικά έχουμε ένα εισαγωγικό κεφάλαιο με τίτλο 'πριν από τον Μαρξ', όπου ο ΚΠ συνδέει την σκέψη του Μαρξ με όλην την ιστορία της φιλοσοφίας (σε αντίθεση με την περιοριστική γνωστή αντίληψη των τριών πηγών, δηλαδή αγγλική πολιτική οικονομία, γερμανική φιλοσοφία, γαλλικός κομμουνισμός), και κάνει κάποιες νύξεις για τις θέσεις που θα αναπτύξει σε επόμενα κεφάλαια. Σημεία που αξίζει να κρατήσει κανείς -από τα πάρα πολλά θέματα που θίγονται-, είναι ίσως η εκτίμηση του συγγραφέα για τις αναλύσεις του Κ Πόλανυ, ιδιαίτερα για τις προκαπιταλιστικές κοινωνίες, καθώς και η μεγάλη σημασία που αποδίδει στον Χέγκελ. <br />
<br />
<div style="color: #660000; text-align: center;">
Ο Μαρξ.</div>
<br />
Ο Μαρξ σύμφωνα με τον ΚΠ, δεν συστηματοποίησε τις ιδέες του, όχι γιατί δεν προλάβαινε ή δεν μπορούσε, αλλά γιατί δεν ήταν σίγουρος. Ήταν μια έρευνα σε εξέλιξη και όχι ένα κλειστό σύστημα. Εδώ ίσως οφείλονται και πολλές αμφισημίες που παρατηρούνται στο έργο του, όπως πχ για το χαρακτήρα των κρίσεων, ή την παραγωγική εργασία, που δίνουν την βάση για διάφορα ρεύματα ή αιρέσεις, που αλληλομισούνται μεταξύ τους περισσότερο από ότι με αντίπαλα αστικά ρεύματα. Θεωρεί αστεία την προσπάθεια εντοπισμού του 'αληθινού' Μαρξ. Θεωρεί ότι οι σχηματικές διχοτομίες υλιστές-ιδεαλιστές, συσκοτίζουν τα πράγματα (μια αντίστοιχη ιδέα έχει νομίζω και ο Βαζιούλιν). Ο κίνδυνος είναι ο υλισμός να κατανοηθεί σαν μηχανιστικός, που λίγο απέχει από τον ντετερμινισμό και την τελεολογία. Εδώ αναφέρει την φιλοσοφική ιδέα του ύστερου Αλτουσέρ για τον τυχαίο υλισμό (ή 'υλισμό της συνάντησης1', κάτι που θα μας απασχολήσει και παρακάτω). <br />
Θεωρεί ότι τρεις είναι οι βασικές έννοιες του Μαρξ: αξία, αλλοτρίωση, δυνάμει όν (με την έννοια του Αριστοτέλη). Εξηγεί ότι η αλλοτρίωση στην μαρξική φιλολογία μπορεί να σημαίνει δυο πράγματα. 'Η απομάκρυνση από μια αρχική κατάσταση, ή μη ακόμα πραγματοποίηση των εγγενών δυνατοτήτων του ανθρώπινου όντος. Απορρίπτει την πρώτη, υιοθετεί την δεύτερη. <br />
Αναλύει τρεις διαστάσεις της αλλοτρίωσης: στην εργασία, στη γλώσσα (ενδιαφέρουσες και πρωτότυπες αναλύσεις ), στον συνολικό τρόπο ζωής, του νοήματος της (όπου παραθέτει μερικούς από τους πιο λεπτούς του συλλογισμούς). <br />
<br />
Σε αυτό το κεφάλαιο αναλύει μια κρίσιμη θεωρητική του θέση. Στην ιστορία καμία υποτελής τάξη δεν γκρέμισε κάποιο τρόπο παραγωγής. Η δουλοκτησία κατέρρευσε από τις βαρβαρικές εισβολές, εξάλλου οι δούλοι δεν θέλανε να γίνουν δουλοπάροικοι αλλά ελεύθεροι αγρότες ή τεχνίτες. Και δεν ήταν οι δουλοπάροικοι αλλά η αστική τάξη, μια ήδη οικονομικά κυρίαρχη τάξη, που γκρέμισε την φεουδαρχία. Γιατί -αναρωτιέται ο ΚΠ- το προλεταριάτο να πετύχει εκεί που δεν πέτυχε άλλη καταπιεζόμενη τάξη; Εδώ φαίνεται να θίγει τα άγια των αγίων του μαρξισμού. Φυσικά 40 χρόνια πριν και ο Αλτουσέρ έθεσε ένα παρόμοιο ζήτημα. Και απάντησε ότι στην ιστορία δεν υπάρχει υποκείμενο που να την οδηγεί κάπου, αλλά μια κινητήρια δύναμη, και αυτή είναι η ταξική πάλη, το αποτέλεσμα της οποίας είναι διαφορετικό από την θέληση της μιας ή της άλλη τάξης, των κομμάτων, των διαφόρων υποκειμένων. Αυτή η θέση φαίνεται να είναι πιο κοντά σε αυτά που γράφει ο Ένγκελς για την ιστορική εξέλιξη σαν συνισταμένης των ξεχωριστών επιμέρους θελήσεων. Ο ΚΠ ισχυρίζεται ότι εκτός από το νεανικό Κομμουνιστικό Μανιφέστο, στα μεταγενέστερα έργα του ο Μαρξ εμφανίζει δυο άλλες προσεγγίσεις. Η πρώτη συνίσταται στην απόδοση στον καπιταλισμό μιας εσωτερικής δυναμικής κατάρρευσης, μια μηχανιστική και ντετερμινιστική αντίληψη που εξάλλου δεν επιβεβαιώνεται και από την ιστορία, και η δεύτερη με δυο άλλα διαφορετικά υποκείμενα. Πρώτο τον συλλογικό εργαζόμενο, νοούμενο σαν το σύνολο των εργαζόμενων σε ένα εργοστάσιο, από τον Διευθυντή μέχρι τον εργάτη, και δεύτερο την γενική διάνοια2.<br />
Ο Μαρξ ήδη όσο ζούσε παρατηρούσε την διαστρέβλωση, ή καλλίτερα την υπεραπλούστευση, της σκέψης του από τους μαθητές του και φαίνεται να είπε το περίφημο ότι εγώ δεν είμαι μαρξιστής(!). <br />
<br />
<div style="color: #660000; text-align: center;">
Ο πρωτομαρξισμός(1875-1914).</div>
<br />
Δημιουργοί του, γράφει ο ΚΠ, οι Ένγκελς-Κάουτσκι, ιδιαίτερα ο δεύτερος ευθύνεται για την συρρίκνωσή του σε οικονομική θεωρία. Η περιφρόνηση της φιλοσοφίας συντελείται ευθέως ανάλογα με την υιοθέτηση του μαρξισμού από την εργατική τάξη, και εξηγείται από το βασικό της χαρακτηριστικό, το ότι είναι μια υποτελής τάξη. <br />
Η ίδια η σκέψη του Μαρξ δεν μπορούσε να υιοθετηθεί από την εργατική τάξη. Έπρεπε να συστηματοποιηθεί, να απλουστευθεί, να συρρικνωθεί οικονομίστικα, να ενισχυθούν τα τελεολογικά και ντετερμινιστικά στοιχεία, δηλαδή να αποκτήσει λιγότερο επιστημονικό και περισσότερο ιδεολογικό-θρησκευτικό χαρακτήρα. Ο Ένγκελς ήταν ο κατάλληλος με την τεράστια εγκυκλοπαιδική μόρφωση, το πρακτικό και πολιτικό πνεύμα. Ήταν μια ιδιοφυΐα, γράφει ο ΚΠ, και η κριτική που γίνεται σήμερα, 150 χρόνια μετά, δεν μειώνει σε τίποτα αυτά τα χαρακτηριστικά του. <br />
Οι περισσότεροι από αυτούς που θεωρούν τον εαυτό τους μαρξιστή είναι στην πραγματικότητα ασύνειδοι ενγκελιανοί.<br />
Στον Ένγκελς οφείλεται η απόλυτη διχοτομία υλισμού-ιδεαλισμού, μια θετικιστική ιδέα, που αντανακλούσε το κλίμα του γερμανικού Πανεπιστήμιου της εποχής, μια ντετερμινιστική αντίληψη ότι η καπιταλισμός εξελίσσεται σε σοσιαλισμό από μόνος του. Ο Ένγκελς δημοσιεύει, αφού επεξεργάζεται, τους 2ο και 3ο τόμους του Κεφαλαίου, πράγμα που δεν έκανε ο Μαρξ γιατί δεν αισθανότανε σίγουρος για το περιεχόμενό τους. Συνεχίζει με τις -κατά την γνώμη του ΚΠ-, δύο βασικές αδυναμίες: την θεώρηση ότι φύση και κοινωνία έχουν ίδιους νόμους, κοινή διαλεκτική, και την απόδοση στην ιστορία της ικανότητας μιας μεταφυσικής διεύθυνσης μεσσιανικού, και τελεολογικού τύπου.<br />
Προσπαθεί να τις εξηγήσει ως “...την φιλοσοφική εξιδανίκευση μιας ιστορικής αδυναμίας που δεν μπορούσε να αναγνωριστεί σαν τέτοια, και ήταν υποχρεωμένη με την κατάλληλη μαρξική ψευδή συνείδηση να ενσωματώσει τα δύο κύρια μαγικά στοιχεία της παραδοσιακής κουλτούρας...”, δηλαδή την θρησκευτική πίστη για το αναπόφευκτο της τελικής νίκης, την επικράτηση του σοσιαλισμού. Μια ακραία συνέπεια αυτής της αντίληψης είναι η θεωρία του Μπερνστάιν, που τελικά ηττάται σαν 'ρεφορμισμός' .<br />
Σε μια παρένθεση αναφέρει ότι η πρώτη αυτή θεωρητική αντιπαράθεση διεξάγεται πολιτισμένα, σε σχέση με την βίαιη και άκομψη κριτική των Μαρξ, Ένγκελς, και Λένιν στους αντιπάλους τους, ή ακόμα χειρότερα στην σταλινική πρακτική της εξόντωσης όσων είχανε διαφορετική γνώμη3. <br />
<br />
Και ερχόμαστε στο κρίσιμο ζήτημα του Λένιν. Ο ΚΠ αναφέρει ότι η ιδιοφυΐα του συνίσταται στο ότι συνειδητοποιεί βασικές ανεπάρκειες του πρωτομαρξισμού, και προχωρά σε 2 κρίσιμες αναθεωρήσεις, του υποκειμένου και του χώρου. Η εργατική τάξη γενικά δεν είναι ικανή να ηγεμονεύσει και να κυριαρχήσει, έτσι μεταθέτει αυτό το ρόλο στο κόμμα της, σε μια λεπτή μερίδα αντιπροσώπων. Ακόμα παραπέρα, στηριγμένος στην ανάλυση του τότε καπιταλισμού μεταθέτει το χώρο, το θέατρο της πολιτικής πάλης, στην περιφέρεια του καπιταλισμού (Γκράμσι: επανάσταση ενάντια στο Κεφάλαιο!). Αυτές οι καινοτομίες συνεπάγονται και άλλες αλλαγές, όπως την ανάγκη συμμαχιών στη θέση της μονοταξικότητας, την επεξεργασία ενεργητικής πολιτικής, που φτάνει στα όρια του βολονταρισμού, στην θέση της παθητικότητας, την ταύτιση ιδεολογίας και φιλοσοφίας (πράγμα αρνητικό γιατί η ιδεολογία είναι ο χώρος της αυθόρμητης ή και οργανωμένης ψευδούς συνείδησης), την προώθηση σε πρώτο πλάνο του εθνικού ζητήματος (εντελώς υποτιμημένο πριν), ζήτημα για το οποίο ο ΚΠ έχει πολύ θετική εκτίμηση για την λενινιστική συμβολή, σε αντίθεση με τις σχεδόν φιλοιμπεριαλιστικές απόψεις των πριν τον Λένιν και κάποιων σύγχρονων κεντροαριστερών.<br />
Γενικά ο λεγόμενος μαρξισμός-λενινισμός είναι στην ουσία λενινισμός, μια καινούργια θεωρία, πρωτοπόρα στην εποχή της προσπάθεια να ξεπεράσει τις ανεπάρκειες του πρωτομαρξισμού (που εν παρόδω, αντανακλούσαν την κατάσταση της εργατικής τάξης του ανεπτυγμένου καπιταλισμού και δεν ήταν 'προδοσία' των ηγετών), λενινισμός που όμως είναι εντελώς ανεπαρκής για την ανάλυση και αντιμετώπιση του σύγχρονου καπιταλισμού. <br />
<br />
<br />
<div style="color: #660000; text-align: center;">
Ο μεσομαρξισμός (1914-1956).</div>
<br />
Ξεκινά με την δήλωση ότι η εμπειρία του 'ιστορικού κομμουνισμού', όπως ονομάζει τον 'υπαρκτό', δεν έχει καμία σχέση με την πρωτότυπη θεωρία του Μαρξ, και δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν εφαρμογή της. Έτσι φυσικά νομίζει ότι ξεμπερδεύει εύκολα με την αφόρητη πίεση από αντιπάλους αλλά και φίλους, για τις φανερές, -πραγματικές ή υποθετικές- αδυναμίες αυτού που υπήρξε. Ο κομμουνισμός δεν οικοδομείται, αλλά προκύπτει από μια εσωτερική δυναμική του αναπτυγμένου καπιταλισμού4. Έτσι εξηγεί και ορισμένα αυταρχικά χαρακτηριστικά: “σε ένα στρογγυλό τραπέζι συζητάμε, σε ένα εργοτάξιο εκτελούμε οδηγίες των μηχανικών παραγωγής”, γράφει ο ΚΠ.<br />
<br />
Διατυπώνει την άποψη ότι ο εξισωτισμός είναι άδικος και αναποτελεσματικός, μια κριτική που έχει γίνει από παλιά ήδη στον πλατωνικό κομμουνισμό. Εδώ φυσικά υπάρχει μια σύγχυση, που οφείλεται εν μέρει στην αντίληψη ότι ο σοσιαλισμός είναι κομμουνισμός έστω η κατώτερη φάση του. <br />
Μια παρένθεση: έχει αναπτυχθεί μια μεγάλη συζήτηση για τη σχέση σοσιαλισμού και κομμουνισμού. Άλλοι σχεδόν τους ταυτίζουν, άλλοι τους θεωρούν περίπου διαφορετικά συστήματα. Ο Ρούσης ισχυρίζεται ότι ο σοσιαλισμός σχεδόν δεν χρειάζεται σήμερα, έχει ωριμάσει ο κομμουνισμός. Η σχολή της Λογικής της ιστορίας έχει εισάγει την έννοια του πρώιμου σοσιαλισμού (αν και ο σοσιαλισμός θεωρείται πρώιμος κομμουνισμός). Και όλοι μαζί ισχυρίζονται5 ότι ο κομμουνισμός θα προκύψει από παρθενογένεση, ότι θα εμφανιστεί μόνο αφού η εργατική τάξη πάρει την εξουσία, και ότι δεν παρατηρούνται κομμουνιστικές μορφές ήδη στα πλαίσια του καπιταλισμού (σε αντίθεση μάλιστα με τον Μαρξ που έψαχνε τέτοιες μορφές στα πλαίσια του καπιταλισμού ήδη από την εποχή του). Είναι μια μεγάλη συζήτηση που φυσικά δεν μπορεί να συνοψιστεί στα πλαίσια αυτής της παρουσίασης.<br />
<br />
Η ιδεοτυπική αντιμετώπιση της εργατικής τάξης από τον Λούκατς (χαρακτηριστική των σεκταριστικών ομάδων και σήμερα, που φαντασιώνονται μια ιδανική εργατική τάξη, τελείως διαφορετική από την πραγματική) είναι υπεκφυγή από το προφανές πραγματικό γεγονός ότι η εργατική τάξη ήταν ανίκανη για αυτόνομη επαναστατική δράση. Σε αντίθεση με τον Γκράμσι που επεδίωκε μια πραγματική (πολιτική και πολιτιστική) ηγεμονία, ή με άλλα λόγια, θεωρούσε ηγεμονία το να γίνει η εργατική ιδεολογία και αξίες κοινός νους. <br />
<br />
Ο Στάλιν, γράφει ο ΚΠ, οικοδομεί τον μόνο δυνατό σοσιαλισμό στις τότε συνθήκες και με την κληρονομηθείσα ανεπαρκή θεωρία. Ο ΚΠ διατυπώνει την ιδέα ότι τότε παρατηρείται η μεγαλύτερη παρουσιασθείσα στην ιστορία μαζική κοινωνική εξέλιξη (ένας τρόπος να πει ότι η εργατική τάξη, τουλάχιστον μια μερίδα της, ήταν κυρίαρχη). Αυτό υπηρετούσε και η μέθοδος της μόνιμης σφαγής. Κριτήριο της κοινωνικής εξέλιξης ήταν ο όρκος πίστης, όχι φυσικά η επιχειρηματικότητα (όπως στον καπιταλισμό), ούτε η πολιτιστική αξιοσύνη. Ή να το πούμε πιο θεωρητικά, η κυρίαρχη τάξη συγκροτούνταν με πολιτικά και όχι οικονομικά, ή άλλα, μέσα. <br />
<br />
Σε γενικές γραμμές ο ΚΠ θεωρεί τις κοινωνίες του “ιστορικού κομμουνισμού” σαν τεχνολογικά προωθημένη επανέκδοση του ασιατικού τρόπου παραγωγής. <br />
<br />
<div style="color: #660000; text-align: center;">
Ο ύστερο-μαρξισμός (1956-1991).</div>
<br />
Ή η εποχή της διάλυσης, παρά τις διάφορες προσπάθειες διάσωσης ('δεξιές', 'αριστερές', από τον Ντούμπτσεκ μέχρι τον Μάο κτλ) . Αιτία θεωρεί τον χαρακτήρα του φορέα, δηλαδή της εργατικής τάξης, σαν τάξης υποτελούς και μη ικανής να ηγεμονεύσει μια μετάβαση από ένα τρόπο παραγωγής σε άλλο. Και αυτό όχι λόγω της απαλλοτρίωσης της από την γραφειοκρατία, ή οποία είναι εντελώς απαραίτητη σε μια τάξη με αυτά τα χαρακτηριστικά. Απλά η ανάθεση δημιουργεί διαφοροποίηση γνώσεων και εξουσίας, με τάση την μετατροπή της ασταθούς κατοχής σε σταθερή ιδιοκτησία. Κατά την γνώμη μας υπάρχει ένα βαθύτερο ζήτημα ωριμότητας και προϋποθέσεων του κομμουνισμού που φυσικά δεν μπορούμε να αναλύσουμε εδώ.<br />
Ο ΚΠ ξεχωρίζει για σχολιασμό δύο φιλοσόφους, τον Λούκατς και τον Αλτουσέρ, και έναν ηγέτη-πολιτικό, τον Μάο.<br />
Ειδικά για τον Αλτουσέρ αναφέρει ότι, πλήττει σοβαρές ανεπάρκειες της θεωρίας -αν και με θετικιστικό τρόπο-, όπως ο ιστορικισμός, ο οικονομισμός, ο ουτοπισμός. Προσπαθεί να απελευθερώσει τον μαρξισμό από μια τριπλή, μεταφυσική: της Αρχής, του Υποκειμένου, του Σκοπού. <br />
Αμφισβητεί το μαρξισμό του Μάο, ιδιαίτερα τον θεωρητικό, παραθέτοντας μια σειρά στοιχεία για τις γνώσεις του αλλά και την κοινωνική βάση της κινέζικης επανάστασης. Δεν τον κατηγορεί ιδιαίτερα για αυτό αφού βασικές μαρξικές αντιλήψεις φαίνεται πια ότι δεν επαληθεύονται: ο καπιταλισμός δεν είναι και τόσο ανίκανος να αναπτύξει τις παραγωγικές δυνάμεις. Ο υλισμός δεν είναι κατάλληλος αποκλειστικά για την επανάσταση και ο ιδεαλισμός αποκλειστικά για την αντεπανάσταση. Δεν παρατηρείται μια συνεχής πόλωση μεταξύ αστικής και εργατικής τάξης. Δεν επαληθεύονται τα επαναστατικά χαρακτηριστικά της εργατικής τάξης. Δεν είναι δυνατόν να οικοδομηθεί σοσιαλισμός δια αντιπροσώπων, οι οποίοι τείνουν να αυτονομηθούν, κτλ. Έτσι ο ΚΠ θεωρεί ότι η υπεραπλούστευση της θεωρίας από τον Μάο, είναι μια προσπάθεια να παραβλέψει τις αντιφάσεις, χωρίς όμως και να μπορεί να τις λύσει.<br />
Αναφέρει το αυτονόητο για τα διάφορα θεωρητικά ρεύματα: οι διάφοροι δήθεν 'ρεβιζιονισμοί' δεν αντανακλούν παρά τις ιστορικές διαφοροποιήσεις της εργατικής τάξης, ή καλλίτερα διαφόρων μερίδων της (το βολικό μεταφυσικό σχήμα 'ένα το κόμμα', 'μια η τάξη', και ότι όλες οι άλλες τάσεις είναι 'μικροαστικές' ή και αστικές-διανοουμενίστικες είναι αστειότητες). <br />
Περιγράφει δυο παράλληλα κοινωνικά προτσές: διάλυση και ατομικοποίηση της εργατικής τάξης, ενσωμάτωση και εξαγορά των διανοουμένων, προτσές που στερούν από τα παραδοσιακά ΚΚ την μαζική κοινωνική τους βάση. <br />
Και με μια μικρή ανάλυση της περεστρόικα, τελειώνει η περιγραφή του τέλους αυτού που ονομάζει ιστορικό κομμουνισμό του 20ου αιώνα. <br />
<br />
<div style="color: #660000; text-align: center;">
Επίλογος.</div>
<br />
Το βιβλίο έχει ένα ακόμα, τελικό κεφάλαιο, για την μετα- εποχή. Εδώ σύντομα παραθέτει κάποιους συλλογισμούς ή και ερωτήματα για το μέλλον. Δεν θα τα παραθέσουμε , αφήνοντας τον αναγνώστη να τα συναντήσει διαβάζοντας το ίδιο το βιβλίο. <br />
Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί, παρά τις όποιες υπερβολές, ή και απολυτότητες ίσως του συγγραφέα. Δεν ξέρω αν ο ΚΠ θα το έλεγε έτσι αλλά η ουσία του είναι ότι για να παραμείνουμε μαρξιστές πρέπει να αλλάξουμε εντελώς τον μαρξισμό, τουλάχιστον όπως τον ξέρουμε μέχρι σήμερα.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-73359609004666466242009-07-23T20:52:00.011+03:002009-07-30T22:35:08.101+03:00τα 2 συνέδρια του Φλεβάρη(στάλθηκε για δημοσίευση στον ΔΙΑΠΛΟΥ)<br /><br /><br />Το Φλεβάρη, με διαφορά μιας βδομάδας, πραγματοποιήθηκαν τα συνέδρια των δύο μεγάλων κομμάτων της Αριστεράς[1]. Πριν περάσουμε σε ένα σχολιασμό των αποφάσεων τους, και σε μια ανάλυση του τι αυτές σηματοδοτούν, θα αναφερθούμε σύντομα στις δυο μερίδες της εργατικής τάξης και σε βασικά χαρακτηριστικά τους. Αυτό θα μας βοηθήσει εν πολλοίς να ερμηνεύσουμε την πολιτική και θεωρητική κατάσταση των δύο κομμάτων και των κειμένων που αναλύουμε.<br /><br /><br /><span style="font-weight:bold;">1.για τις δύο μερίδες της εργατικής τάξης.<br /></span><br />Οι εξελίξεις της τελευταίας τριακονταετίας στο σύστημα του καπιταλισμού, εξελίξεις που πιστεύουμε δικαιολογούν την θέση για ένα νέο στάδιο, επέφεραν σημαντικές αλλαγές στο χαρακτήρα της εργατικής τάξης. Κατά την γνώμη μας διαμορφώνονται τουλάχιστον δυο διακριτές μερίδες: μια παραδοσιακή, με τα χαρακτηριστικά του λεγόμενου φορντικού τρόπου παραγωγής, που έρχεται από το προηγούμενο στάδιο του καπιταλισμού, και μια σύγχρονη, με ανώτερο μορφωτικό επίπεδο, και χαρακτηριστικά του λεγόμενου τογιοτισμού, ή μεταφορντισμού, που σχηματίζεται[2] κυρίως στο νέο στάδιο του καπιταλισμού. Κάθε μερίδα έχει και το δικό της κόμμα. Το θεωρητικό και πολιτικό του επίπεδο, τα οργανωτικά χαρακτηριστικά, ακόμα και η στρατηγική και ταχτική, ανταποκρίνονται σε γενικές γραμμές στα αντίστοιχα χαρακτηριστικά της μερίδας που εκπροσωπεί.<br /><br />Το ΚΚΕ εκφράζει σε γενικές γραμμές την παραδοσιακή μερίδα, ο ΣΥΡΙΖΑ την σύγχρονη[3]. Είναι εντυπωσιακό το πώς τα προγραμματικά στοιχεία κάθε κόμματος αντανακλούν τα χαρακτηριστικά κάθε μερίδας.<br /><br /><br /><span style="font-weight:bold;">2. ΚΚΕ: θεωρητικοποίηση του καθυστερημένου σοσιαλισμού.</span><br /> <br />Το ΚΚΕ κάνει ένα βήμα εμπρός σε σχέση με την συνομωσιολογία. Το καινούργιο σχήμα που την αντικαθιστά είναι η διαπάλη «οπορτουνισμού» και «συνεπών» δυνάμεων. Το σχήμα αυτό παίρνει τέτοια σημασία στην θεωρία και πολιτική του που ανάγεται σε καθοριστικό σε όλες τις φάσεις της πολιτικής πάλης. Σήμερα πχ είναι η θεωρητική βάση της εμφυλιοπολεμικής αντιμετώπισης των άλλων δυνάμεων της Αριστεράς. Το ΚΚΕ αδυνατεί να βγάλει βαθύτερα συμπεράσματα για τις αντιφάσεις του σοσιαλισμού, την διαλεκτική παραγωγικών σχέσεων-δυνάμεων, την πολιτική οικονομία, το εποικοδόμημα. Αντί να κρίνει τα όποια θεωρητικά του σχήματα με βάση την πραγματική εμπειρία σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αντίστροφα κρίνει το τι έγινε με το αν συνάδει με τα θεωρητικά σχήματα που διετύπωσαν δεκάδες χρόνια πριν οι Μαρξ-Λένιν, αλλά κυρίως ο Στάλιν. Το χειρότερο κατά την γνώμη μας δεν είναι η άκριτη δικαιολόγηση των μεθόδων και της πρακτικής ενός «καθυστερημένου σοσιαλισμού»[4], αλλά η θεωρητικοποίηση τους και η αναγωγή τους σε γενικές νομοτέλειες, άρα εφαρμόσιμες στο μέλλον.<br /> <br />Για τις αιτίες της ανατροπής:<br /><br />· Έτσι λοιπόν η ιστορία του σοσιαλισμού είναι η ιστορία της διαπάλης «οπορτουνισμού» και «συνεπών» δυνάμεων. Ποιος κρίνει ποιος είναι συνεπής ή οπορτουνιστής; Φυσικά η ηγεσία του ΚΚΕ. Κάθε διαφορετική άποψη, που σε γενικές γραμμές αντανακλά την διαφορετική κατάσταση μερίδας ή ομάδας εργαζομένων, κηρύσσεται οπορτουνιστική. Η διαφορετική άποψη κηρύσσεται εχθρική, και σε πολλές περιπτώσεις θεωρείται σαν ο κύριος εχθρός. Άλλο αν κατά καιρούς οι ίδιες δυνάμεις και αντιλήψεις κατατάσσονται εναλλάξ από εδώ ή από εκεί. Ας πούμε η Κανέλλη σήμερα φυσικά είναι συνεπής. Αύριο, κατά πάσα πιθανότητα, θα είναι οπορτουνίστρια. Έτσι η διαφορετική άποψη δεν αντιμετωπίζεται με πολιτική και ιδεολογική διαπάλη, αλλά με καταστολή. Όπως σωστά αναφέρθηκε στον προσυνεδριακό διάλογο το κράτος χρησιμοποιήθηκε στην εσωκομματική διαπάλη.<br /><br />· Έχουμε αναπτύξει αλλού[5] μια προβληματική για την μη ωριμότητα του κομμουνισμού όχι μόνο στην καθυστερημένη Ρωσία, αλλά και για την μη ωριμότητα του γενικά τον 20ο αιώνα, όσον αφορά την υλική βάση της μηχανικής παραγωγής. Και άλλοι ερευνητές έχουν αναπτύξει μια παρόμοια προβληματική.[6] Αντίθετα η πλειοψηφία των μαρξιστών αλλά και των οργανώσεων, θεωρούν, ακόμα και σήμερα, υπερώριμο τον κομμουνισμό στην Ρωσία του 1917, αλλά παράλληλα καταδικάζουν τις μεθόδους που επιλέχτηκαν (σαν σταλινισμό). Αυτό φυσικά συνιστά αντίφαση. Όσο πιο καθυστερημένη είναι η χώρα τόσο πιο πολύ θα χρησιμοποιηθεί βία και καταναγκασμός. Το ΚΚΕ από αυτή την άποψη είναι πιο συνεπές. Αφού επιλέχθηκε η στρατηγική του αδύνατου κρίκου, και της οικοδόμησης σοσιαλισμού σε μια καθυστερημένη χώρα, με λιγότερο από 20% μισθωτούς, με ένα ωκεανό μικροαστών, ή καλλίτερα μικροαγροτών, που αντιτίθονταν στον σοσιαλισμό, η μαζική τρομοκρατία ήταν μονόδρομος. Σε συνθήκες έλλειψης δημοκρατικών παραδόσεων, που οι πολιτικές διαφορές λύνονταν ένοπλα, και με πρόθεση εξόντωσης του αντιπάλου, μπορεί κανείς να εξηγήσει το κύμα μαζικών εκκαθαρίσεων ακόμα και της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, που ας σημειώσουμε ακολουθούσε ίδιες μεθόδους και αν είχε επικρατήσει κάπως έτσι (ίσως μόνο σε διαφορετική έκταση) θα έλυνε τα ζητήματα. Αλλού είναι το ζήτημα. Ότι αποδείχτηκε ότι έτσι, οικοδομείται ίσως ένας αυταρχικός σοσιαλισμός του στρατώνα, αλλά αυτό δεν μπορεί να πετύχει, τουλάχιστον όχι στον 21ο αιώνα και όχι σε αναπτυγμένες χώρες. Αυτό το απλό συμπέρασμα όμως δεν μπορεί να το βγάλει το ΚΚΕ. Και έτσι αναγκάζεται να διατυπώσει θέσεις που δεν στέκουν: όπως ότι αποδείχτηκε η ανωτερότητα του σοσιαλισμού (ακριβώς το αντίθετο, δυσφημίστηκε η ιδέα του στις πλατύτερες μάζες), ότι μπορεί να οικοδομηθεί σε μια χώρα και μάλιστα όχι την πιο αναπτυγμένη όπως η Ελλάδα (εξ ου και η θέση για αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού προσδοκά εμείς να χτίζουμε σοσιαλισμό και οι κουτόφραγκοι να βασανίζονται ακόμα με τον καπιταλισμό), ότι υπήρχε ανώτερου τύπου δημοκρατία (καταλαβαίνοντας την αντίθεση αστικής και εργατικής δημοκρατίας μηχανιστικά, και μη μπορώντας να καταλάβει ότι η εργατική δημοκρατία δεν μπορεί να πάει πίσω από τα στοιχειώδη τυπικά αστικά δικαιώματα[7]). Φυσικά κανένα κόμμα δεν μπορεί να κατακτήσει με αυτές τις μεθόδους την ηγεμονία, άρα απομένει η ωμή βία[8] (που θεωρητικά στρέφεται κατά της αστικής τάξης, αλλά στην πράξη κατά κάθε διαφορετικής άποψης). Τέλος όσον αφορά τα αξεπέραστα προβλήματα και τις αντιφάσεις της πρώιμης σοσιαλιστικής οικοδόμησης, δεν τα θεωρεί αποτέλεσμα του ανώριμου της προσπάθειας, αλλά νομίζει ότι μπορούσαν να ξεπεραστούν με μια φυγή προς τα εμπρός: βουλησιαρχική και πρόωρη εισαγωγή των κομμουνιστικών σχέσεων, που κατά την γνώμη του αποτελούσε το κύριο διακύβευμα της πάλης «οπορτουνιστών» και «συνεπών».<br /><br />· Τέλος πως εξηγεί την τελική επικράτηση του «οπορτουνισμού»; Εδώ νομίζουμε ότι το κείμενο ξεφεύγει από τα όρια της σοβαρότητας: οι οπορτουνιστές επικράτησαν λόγω των …απωλειών στις ταξικές μάχες και τον πόλεμο, λόγω της λειψής μαρξιστικής μόρφωσης(!), λόγω της εξάρτησης από τους αστούς ειδικούς, λόγω τεχνικής καθυστέρησης, και φυσικά και της ιμπεριαλιστικής πίεσης. Έτσι άθελα του το ΚΚΕ οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η επικράτηση του «οπορτουνισμού» ήταν λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη.<br /><br /> <br /><br />Ο σοσιαλισμός του ΚΚΕ:<br /><br />· Απόρροια των βασικών αντιλήψεων του ΚΚΕ για ένα σοσιαλισμό που δεν έχει ωριμάσει, δεν μπορεί να ηγεμονεύσει, και θα επιβληθεί όχι με βάση την θέληση της πλειοψηφίας αλλά την θέληση μιας οργανωμένης μερίδας της εργατικής τάξης, στηριγμένης στην βία και καταστολή[9] είναι και μια σειρά θέσεις όπως: η θεσμοθέτηση του καθοδηγητικού ρόλου του ΚΚ, που δεν κατακτάται αλλά επιβάλλεται, με μονοκομματικό πολιτικό σύστημα.[10] Η οργάνωση όλης της κοινωνίας στη βάση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Η (επικίνδυνη) αναφορά για ανάγκη κατάργησης της μικροαστικής συνείδησης (λες και η συνείδηση αλλάζει με διοικητικά μέτρα). Η ετσιθελική εφαρμογή κομμουνιστικών μέτρων, σαν αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων, ανεξάρτητα από την ωριμότητα των παραγωγικών δυνάμεων. Η ισοπέδωση των αμοιβών ήδη από τα αρχικά στάδια.[11] Η άμεση σχεδόν κατάργηση όλης της καπιταλιστικής αλλά και μικροαστικής ιδιοκτησίας. Η πολιτικά ακατανόητη θέση για πλήρη εθνικοποίηση της γης (ακόμα και της μικροαγροτικής). Η αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη (θέση που την εποχή της διεθνοποίησης-παγκοσμιοποίησης φαίνεται εντελώς εξωπραγματική).<br /><br /> <br />Ο κομμουνισμός του ΚΚΕ:<br /><br />· Η διαφορά με τον σοσιαλισμό περιορίζεται στην διανομή. Ακόμα και ο Μαρξ πριν 150 χρόνια στην κριτική του προγράμματος της Γκόττα χαρακτήριζε σαν χυδαίο τον σοσιαλισμό που περιορίζεται στην διανομή παραβλέποντας τον τρόπο παραγωγής. Όμως στην προβληματική του ΚΚΕ δεν υπάρχει η αυτοματοποίηση, η απελευθέρωση της εργασίας και η μετατροπή της σε ζωτική ανάγκη[12]. Έτσι ειδοποιός διαφορά είναι η πλήρης ικανοποίηση των αναγκών. Ποιών αναγκών; Προφανώς καταλαβαίνοντας το ουτοπικό της πλήρους ικανοποίησης όλων των αναγκών, κάνει λόγο για «πραγματικές» και επιστημονικά καθοριζόμενες ανάγκες, αφήνοντας μεγάλο περιθώριο για αυθαιρεσία και διοικητικό-γραφειοκρατικό καθορισμό.<br /><br />· Συνδέει την τελική νίκη του κομμουνισμού όχι με αντικειμενικές αιτίες όπως την δημιουργία αντίστοιχης υλικής βάσης (αυτοματοποίηση), και την απελευθέρωση της εργασίας, αλλά με την κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση, κάτι που όχι μόνο συνιστά ιδεαλισμό, αλλά και περικλείει τον κίνδυνο αυταρχικού ελέγχου της συνείδησης. Κάνει ειδική αναφορά στο ότι δεν αναγνωρίζει διαφορά μεταξύ τυπικής και πραγματικής κοινωνικοποίησης, δηλαδή μεταξύ σοσιαλισμού και κομμουνισμού.<br /><br /> <br />συμπεράσματα:<br /><br />· Αν σταθεί κανείς στα σημεία κριτικής μας (και φυσικά υπάρχουν και πολλά άλλα στο κείμενο, αλλά ο χώρος δεν επιτρέπει να αναφερθούν) μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το ΚΚΕ όχι μόνο δεν μπορεί να προσφέρει στην υπόθεση του σοσιαλισμού, αλλά και ο ρόλος του είναι αρνητικός. Εμείς όμως έχουμε μια διαφορετική άποψη. Το ΚΚΕ είναι σταθερά υπέρ του σοσιαλισμού, φυσικά όπως τον γνώρισε και τον καταλαβαίνει. Υπέρ του κλασσικού μαρξισμού, αν και με μια σχηματοποιημένη ανάγνωση. Το ΚΚΕ δεν είναι ούτε μικροαστικό ούτε ρεφορμιστικό κόμμα. Απλά αντανακλά την θεωρητική και πολιτική κατάσταση μιας μερίδας της εργατικής τάξης, φθίνουσας ποιοτικά αλλά όχι κατ΄ ανάγκην ποσοτικά (διότι η χειρωνακτική εργασία στη βάση της μηχανικής παραγωγής παραμένει, και αναπαράγεται σε ένα βαθμό και στην βάση της αυτοματοποιημένης). Η κοινωνική συμμαχία για τον σοσιαλισμό πρέπει να περιλαμβάνει και αυτήν την μερίδα που προς το παρόν μάλιστα είναι πλειοψηφική. Και αν όπως είπαμε αδυνατεί να ανοίξει δρόμους στην θεωρία, έχει άλλα χρήσιμα χαρακτηριστικά: οργανωτικότητα, πείσμα, αγωνιστικότητα, πειθαρχία, που δεν τα έχει ή δεν τα έχει στον ίδιο βαθμό η άλλη, η σύγχρονη μερίδα. Φυσικά εναπόκειται στο ίδιο το ΚΚΕ το τι δρόμο θα διαλέξει. Όσο παραμένει στα σχήματα της πάλης κατά του «οπορτουνισμού», δυσκολεύει την ενότητα δράσης και μάλιστα αντικειμενικά παίζει ένα διασπαστικό ρόλο. Πιθανά να εξελιχθεί σε θετικότερη κατεύθυνση ιδεολογικά και πολιτικά αν η επαναστατική θεωρία ανανεωθεί πειστικά, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Επίσης στο σοσιαλιστικό αύριο έχει θέση στα πλαίσια του σοσιαλιστικού πλουραλισμού. Είναι μάλλον πρόωρο να προσπαθήσουμε να μαντεύσουμε από τώρα τι στάση θα κρατήσει, δηλαδή αν θα έχει μια στάση δημιουργική ή εχθρική όσον αφορά την διαδικασία προς τον σοσιαλισμό[13]. <br /><br /> <br /><span style="font-weight:bold;">3. ΣΥΝ: ανοικτός σε δύο ενδεχόμενα.<br /></span><br />Ο ΣΥΝ εκφράζει μια μερίδα της εργατικής τάξης που σήμερα είναι σε σύγχυση. Βρίσκεται υπό ριζοσπαστικοποίηση, αλλά σε ένα βαθμό και κάτω από αστική επιρροή. Αυτή την κατάσταση φαίνεται να αντανακλά σε γενικές γραμμές το πρόγραμμα του ΣΥΝ.<br /><br /><br />Τα θετικά στοιχεία:<br /><br />Το πρόγραμμα κάνει λόγο για σοσιαλισμό. Αναφέρει επίσης ότι ο καπιταλισμός δεν βελτιώνεται:<br /><br />«Στρατηγικός στόχος του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι ο σοσιαλισμός, ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία, ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο, ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα. Κοινή πεποίθηση όλων των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, όλων των δυνάμεων που συσπειρώνει, ενταγμένων και ανέντακτων, είναι ότι το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα του καπιταλισμού συσσώρευσε και εξακολουθεί να συσσωρεύει μύρια δεινά για ολόκληρη την ανθρωπότητα και ότι ο σκληρός πυρήνας του -η απόλυτη προτεραιότητα του κέρδους- δεν επιδέχεται εξωραϊσμό».<br /><br /> Επίσης μιλάει για μια οικονομία των αναγκών στην θέση του καπιταλιστικού κέρδους. Μιλάει για μια διαφορετική κοινωνία με κριτήρια την απασχόληση (και μάλιστα ποιοτικές θέσεις εργασίας, μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα), το περιβάλλον (και όχι την πράσινη καπιταλιστική οικονομία), την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Μιλά για ανακατανομή πόρων αλλά και εξουσιών, για δημοκρατικά και ατομικά δικαιώματα, για πολιτιστική αναγέννηση. Έχει μια σειρά επεξεργασμένες προτάσεις, που μπορούν να αρχίσουν να υλοποιούνται ανάλογα με τους αγώνες που θα αναπτυχθούν και τους πολιτικούς συσχετισμούς, από σήμερα. Και προτείνει ένα δημοκρατικό δρόμο, που θα επιβάλλει αλλαγές σύμφωνα με την θέληση της πλειοψηφίας, με κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, που αρχίζει από σήμερα. Τέλος σημαντικό είναι ότι θεωρεί τον σοσιαλισμό σαν μια διεθνή υπόθεση, με διεθνείς περιορισμούς και παραμέτρους. Ως εδώ καλά. <br /><br />Τα προβληματικά στοιχεία:<br /><br />Όμως ο σοσιαλισμός παραμένει μια φράση, δεν περιγράφονται ούτε κατ ελάχιστον τα βασικά του χαρακτηριστικά (για κομμουνισμό δεν κάνει καθόλου λόγο). Ούτε κάνει λόγο για κατάργηση της μεγάλης καπιταλιστικής ιδιοκτησίας σαν προϋπόθεση για την κοινωνία που προτείνει. Κάποια σημεία μάλιστα δίνουν την εντύπωση ότι ο σοσιαλισμός του περιορίζεται σε κάποια κοινωνικά αγαθά (υγεία, παιδεία, κοινή ωφέλεια), ενώ τα υπόλοιπα αγαθά θα παράγονται στον καπιταλιστικό τομέα. Επίσης κάποια σε έναν ασαφή τρίτο τομέα (ούτε ιδιωτικό, ούτε κρατικό):<br /><br />«Με αυτό τον τρόπο, συνδέουμε την πορεία ανάπτυξης της χώρας με τη συγκρότηση ενός δημόσιου τομέα που δεν θα είναι ούτε ιδιωτικός ούτε κρατικός και ο οποίος δεν θα αποσκοπεί στο κέρδος. Ο τομέας αυτός θα οργανώνεται υπό μορφές οικονομικής δραστηριότητας υβριδικές ή μεταβατικές -συνεταιρισμοί, ενώσεις, ταμεία αλληλοβοήθειας, αυτοδιαχειριζόμενες οικονομικές μονάδες, κοινοπραξίες, εταιρείες λαϊκής βάσης, επιχειρήσεις ειδικού κοινωνικού σκοπού κ.λ.π.- που μπορεί μεν να λειτουργούν υπό τους καταναγκασμούς του καπιταλιστικού πλαισίου αλλά με όρους, τρόπους και σκοπούς που θα το υπερβαίνουν. Στόχος τους είναι να ικανοποιούν τις κοινωνικές ανάγκες και όχι την κρατική ή την ατομική ιδιοτέλεια, ενόσω θα λειτουργούν με βάση είτε την αρχή «ούτε κέρδη ούτε ζημιές» είτε με πλεόνασμα, το οποίο όμως δεν θα αποτελεί πηγή πλουτισμού αλλά πόρο για τη διεύρυνση της παραγωγής, τη μείωση του κόστους και τη βελτίωση της ποιότητας των παρεχόμενων αγαθών ή υπηρεσιών».<br /><br /><br /> Εκτός προβληματικής επίσης παραμένουν οι έννοιες σχέδιο-αγορά, κοινωνικοποίηση, χρηματικές και εμπορευματικές σχέσεις, το μέλλον της εργασίας κτλ. Κρίσιμη είναι η αδυναμία κριτικής εξέτασης της εμπειρίας των κοινωνιών του πρώιμου σοσιαλισμού για την εξαγωγή συμπερασμάτων για το μέλλον, εκτός από την κάπως επιφανειακή (και αυτονόητη σήμερα) αντίληψη για την ανάγκη δημοκρατίας και ελευθερίας.<br /><br /> <br />Προς τον σοσιαλισμό, ή την σοσιαλδημοκρατία;<br /><br />Είναι φανερό ότι εδώ πρόκειται για ένα ημιτελές πρόγραμμα. Δεν είναι σίγουρο αν θα εξελιχθεί προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού, ή της αστικής διαχείρισης (της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας). Η εξήγηση που δίνει το ίδιο το κείμενο είναι ότι δεν θέλει να δεσμεύσει τους μελλοντικούς αγώνες με σχέδια που είναι υπό διαμόρφωση:<br /><br />«Έχουμε πλήρη συνείδηση ότι η νέα οικονομία των αναγκών που προτείνουμε θέτει ένα πλήθος ερωτημάτων στα οποία δεν είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε ολοκληρωμένα. Δεν μπορούμε να προφητέψουμε τις μέλλουσες εξελίξεις και τις επιταχύνσεις ή τις επιβραδύνσεις του ιστορικού χρόνου, δεν μπορούμε να προδικάσουμε τους αγώνες που θα αναληφθούν και τη συλλογική πείρα που μέλλει να συσσωρευτεί συναφώς, δεν μπορούμε να προβλέψουμε τις θεωρητικές επεξεργασίες που θα απαιτηθούν» <br /><br />Μετά από αυτές τις σημαντικές ελλείψεις για ένα πρόγραμμα αριστερού κόμματος, λίγη σημασία έχει το μέρος των συγκεκριμένων διεκδικήσεων, όπου συνυπάρχουν μια σειρά θετικές ιδέες[14], με άλλες προβληματικές, όπως η εντύπωση που δίνεται για υποσχέσεις υπερβολικής αύξησης του βιοτικού επιπέδου πέραν πάσης λογικής, οι προτάσεις για υπερχρηματοδότηση τομέων χωρίς πειστική υπόδειξη των πόρων, οι νεολουδίτικες απόψεις για τα μεταλλαγμένα τρόφιμα, το χαΐδεμα των μικροαστικών στρωμάτων (αντί για περιορισμό της εκτεταμένης φοροδιαφυγής τους ο ΣΥΝ προτείνει και άλλες φοροαπαλλαγές), οι παροχές προς σχεδόν όλους (σε στυλ ΠΑΣΟΚ), μια κάπως ουτοπική μεταναστευτική πολιτική, μια υπερβολή στον προσανατολισμό σε κάποιες ομάδες όπως οι φυλακισμένοι κτλ.<br /><br />Η αντιφατική φυσιογνωμία του ΣΥΝ, που επαναλαμβάνουμε αντανακλά τη μεταβατική κατάσταση της σύγχρονης εργατικής τάξης, φυσικά δεν πρέπει να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι ο ΣΥΝ είναι ή θα εξελιχθεί σε ένα άλλο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Οι ταξικοί και πολιτικοί αγώνες και η εμπειρία που θα δίνουν στις κοινωνικές δυνάμεις που εκπροσωπεί, οι συμμαχίες του με άλλες μικρές οργανώσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, καθώς και η θεωρητική δουλειά που μπορεί να αναλάβουν δυνάμεις του χώρου του, μπορεί να τον οδηγήσουν σε παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση[15] και θεωρητική-προγραμματική αποσαφήνιση. Αυτή θα είναι μια πολύ θετική εξέλιξη για την υπόθεση του σοσιαλισμού στην χώρα μας.<br /><br /> <br /><br />[1] Τον Απρίλη έγινε και η προγραμματική συνέλευση του ΣΥΡΙΖΑ, στα ίδια περίπου πλαίσια του ΣΥΝ.<br /><br />[2] Για την ακρίβεια είναι υπό διαμόρφωση, ακόμα δεν κυριαρχεί ποσοτικά.<br /><br />[3] Οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στην Ελλάδα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, σχετίζονται με ένα στενό κύκλο διανοουμένων και φοιτητών, και έχουν πολύ μικρή επίδραση στην ταξική και πολιτική πάλη.<br /><br />[4] Έκφραση Λένιν και Μπουχάριν.<br /><br />[5] Η επικαιρότητα του σοσιαλισμού τον 21ο αιώνα, ΔΙΑΠΛΟΥΣ τ.15/2006<br /><br />[6] Πχ Ρούσης (ο Μαρξ γεννήθηκε νωρίς), ή και Catone (περιοδικό ΟΥΤΟΠΙΑ) με μια έννοια.<br /><br />[7] Η Λούξεμπουργκ έκανε μια σχετική κριτική στους μπολσεβίκους, μη καταλαβαίνοντας ότι οι μπολσεβίκοι δεν θα μπορούσαν να σταθούν με δημοκρατικές μεθόδους, και ότι αναγκάστηκαν να καταργήσουν βασικές αντιπροσωπευτικές μορφές όπως η Συντακτική.<br /><br />[8] Ο Λένιν θεωρητικοποίησε αυτήν την αντίληψη με το ιδεολόγημα ότι δεν μπορεί να κατακτηθεί η πλειοψηφία πριν κατακτηθεί η εξουσία. Φυσικά και δεν μπορεί σε συνθήκες που δεν έχει ωριμάσει η αναγκαιότητα του κομμουνισμού. Σε συνθήκες που ο καπιταλισμός πραγματικά (και όχι στο μυαλό μας) έχει φάει τα ψωμιά του, οι επαναστατικές ιδέες λογικά θα γίνουν ηγεμονικές, και η Αριστερά θα κατακτήσει την πλειοψηφία.<br /><br />[9] Χαρακτηριστικά γίνεται λόγος και για αστικές αντιλήψεις εντός του κόμματος, οδηγώντας σε ένα καθεστώς ιδεολογικής τρομοκρατίας και αυτολογοκρισίας.<br /><br />[10] Θέση που δέχτηκε κριτική από μια σειρά στελέχη όπως ο πρώην γραμματέας της ΚΟΑ Β. Καλαματιανός, που δεν εκλέχτηκε ούτε στην ΚΕ.<br /><br />[11] Θέση που συγκέντρωσε την έντονη κριτική πολλών στον προσυνεδριακό διάλογο.<br /><br />[12] Πιο αναλυτικά δες Πολίτη Διονύση: «κομμουνιστική προοπτική: πέρα από την ουτοπία…», στο http://dionisispolitis.blogspot.com/<br /><br />[13] Ιστορικά έχουμε παραδείγματα κομμάτων που κράτησαν δημιουργική στάση σε διαδικασίες που δεν καθοδήγησαν τα ίδια, όπως το ΚΚ Κούβας, που συγχωνεύτηκε αργότερα με το κίνημα του Κάστρο, ή το ΚΚ Βενεζουέλας σήμερα.<br /><br />[14] Όπως οι ποιοτικές θέσεις εργασίας, τα κριτήρια λειτουργίας των δημόσιων επιχειρήσεων, η οικονομία των αναγκών και συλλογικών αγαθών στην θέση του καπιταλιστικού κέρδους.<br /><br />[15] Η επιθυμία του ΚΚΕ να στραφεί ο ΣΥΝ προς τα δεξιά (κεντροαριστερά), για να ηγεμονεύσει το ίδιο στην Αριστερά, είναι κοντόφθαλμη και άκρως επιβλαβής.Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3743450259982968455.post-1732172192547010072009-05-27T22:49:00.004+03:002009-05-27T22:59:06.054+03:00για την εξέγερση του Δεκέμβρη.<div style="text-align: left;">(ΔΙΑΠΛΟΥΣ τεύχος 30)<br /></div><br /><br />Τα γεγονότα που σημάδεψαν την Ελλάδα τον Δεκέμβρη αξίζει να συζητηθούν ξανά και ξανά. Και αυτό πολύ περισσότερο γιατί η ερμηνεία αλλά και τα συμπεράσματα που θα βγουν πρέπει να αποφεύγουν τον υποκειμενισμό και την μονομέρεια, κάτι που δεν μπορεί να επιτευχθεί αν δεν διασταυρωθούν όλες οι αντικρουόμενες ή διαφορετικές απόψεις.<br /><br /><div style="text-align: center;">Εξέγερση ή κάτι άλλο;<br /></div><br />Ο χαρακτηρισμός των γεγονότων του Δεκέμβρη δέχτηκε διαφορετικές ερμηνείες και από διαφορετικές σκοπιές. Το ΚΚΕ πχ επικεντρώνει στα σχέδια παρακρατικών και άλλων κέντρων, και κράτησε από επιφυλακτική μέχρι εχθρική στάση. Άλλοι, εκτιμούν ότι «οι κινητοποιήσεις αυτές έρχονται από το μέλλον, γιατί δίνουν μια ιδέα για τις εξεγέρσεις που θα έρθουν αναπόφευκτα». Τι πραγματικά συνέβη;<br />Πιστεύουμε ότι στα γεγονότα εκείνα είχαμε τρία παράλληλα φαινόμενα, με πολύ διαφορετικό όμως ειδικό βάρος το καθένα:<br /><ul><li>Το πρώτο και κύριο ήταν μια αυθόρμητη νεανική εξέγερση, μαζική και αυθεντική, που συμπύκνωνε την αγανάκτηση της νεολαίας για όλα τα αδιέξοδα που βιώνει στην εκπαίδευση και την εργασία, αλλά τυφλή, χωρίς αιτήματα και σχέδιο διεξόδου, με ηγεμονία αναρχοαυτόνομων αντιλήψεων ως προς τις μορφές πάλης και ίσως και τα συνθήματα.</li></ul><ul><li>Παράλληλα, και σαν μέτρο αντιμετώπισης της (αλλά και πιθανόν με ευρύτερους σχεδιασμούς) είχαμε την δραστηριοποίηση μηχανισμών προβοκάτσιας, παρακρατικών ή και κρατικών. Μηχανισμών που αξιοποιούσανε στους σχεδιασμούς τους και μέρος του αναρχοαυτόνομου χώρου.</li></ul><ul><li>Τέλος, και σαν υποπροϊόν της μαζικής εξέγερσης αλλά και της δράσης των παρακρατικών μηχανισμών, είχαμε και κάποια περιθωριακά, και μάλλον αμελητέα σε σχέση με αντίστοιχες καταστάσεις σε άλλα μέρη του κόσμου, φαινόμενα πλιάτσικου. Η μόνη σοβαρή πλευρά αυτού του φαινομένου ήταν η δόλια αξιοποίηση τους από κάποια ΜΜΕ.</li></ul><br />Απέναντι σε ένα τόσο περίπλοκο φαινόμενο αναπτύχθηκαν στα πλαίσια της Αριστεράς δύο διαφορετικές στάσεις:<br /><ul><li>Στο όνομα των όποιων προβοκατόρικων φαινομένων να καταδικαστεί το κίνημα στο σύνολο του (στάση που υιοθέτησε το ΚΚΕ).</li></ul><ul><li>Στο όνομα της υπεράσπισης του κινήματος να αγκαλιαστούν ή να φαίνεται ότι αγκαλιάζονται και οι πράξεις τυφλής και αναποτελεσματικής βίας (στάση που υιοθέτησε σε γενικές γραμμές ο ΣΥΡΙΖΑ, και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά).</li></ul><br />Μια τρίτη, κατά την γνώμη μας, πιο σωστή στάση θα ήταν η αποφασιστική υπεράσπιση του κινήματος, ακόμα και κάποιων αυθόρμητων εκδηλώσεων του, που δικαιολογούνται από το επίπεδο (αν)ωριμότητας του, αλλά αυτή η υπεράσπιση να συνοδεύεται από την εξίσου αποφασιστική καταδίκη των προβοκατόρικών σπασιμάτων και μπάχαλου. Και κάτι παραπάνω: όχι μόνο καταδίκη αλλά και παρέμβαση για τον περιορισμό τους. Παρέμβαση στις Γενικές Συνελεύσεις και τις καταλήψεις για λήψη σχετικών αποφάσεων, και λήψη μέτρων περιφρούρησης στην διάρκεια των κινητοποιήσεων. Ούτε δραπέτευση σε μοναχικές πορείες (όπως το ΚΚΕ), ούτε τακτική πόντιου Πιλάτου όπως ο ΣΥΡΙΖΑ («τι να κάνουμε, οι αναρχοαυτόνομοι τα σπάνε»), ούτε φυσικά ενθάρρυνση, όπως κάποιες συνιστώσες της εξωκοινοβουλευτικής (αλήθεια τι σημαίνει τα σπασίματα να μην είναι τυφλά, αλλά στοχευμένα; Να σπάνε μόνο τζιπ και όχι μικρά αυτοκίνητα; Θα εκδίδονται οδηγίες σπασίματος αυτοκινήτων συγκεκριμένου …κυβισμού;) .<br /><br /><div style="text-align: center;">Η εξέγερση και η Αριστερά.<br /></div><br />Φυσικά σε τέτοια μεγάλα γεγονότα όλοι μπαίνουν κάτω από μεγεθυντικούς φακούς και κρίνονται σε πανεθνική κλίμακα. Και κυρίως η Αριστερά. Όμως χρειάζεται σοβαρότητα. Για παράδειγμα, κατά την γνώμη μας το ΚΚΕ κράτησε την χειρότερη στάση. Έχοντας φοβική στάση απέναντι στο αυθόρμητο, και έχοντας σαν πολιτική το να πολεμά ότι δεν ελέγχει, κράτησε την στάση που κράτησε, υπονομεύοντας τις σχέσεις του με την ριζοσπαστική νέα γενιά. Αλλά από αυτό μέχρι την εκτίμηση ότι «συντάχθηκε με την κυβέρνηση ενάντια στο κίνημα…», ή ότι είναι επαίσχυντη η αναφορά σε κουκουλοφόρους, ή ότι «σέβεται τα ιερά και τα όσια του συστήματος»(;;) έχει …κάποια διαφορά. Και είναι πολύ περισσότερο περίεργη τέτοια εκτίμηση όταν όλοι ξέρουμε ότι στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος υπάρχουν περιστατικά όχι και πολύ αβρούς αντιμετώπισης κινημάτων με αναρχίζουσα ηγεμονία (πχ Κροστάνδη).<br /><br />Ενδιαφέρον έχει να τεκμηριώσουμε τις αναλύσεις μας με κάποια στοιχεία για το πώς εκτιμήθηκε η στάση κάθε κόμματος από την ίδια την εργατική τάξη.<br />Η δική μας αίσθηση είναι ότι το μεν ΚΚΕ υπονόμευσε σημαντικά τους δεσμούς του με την νεολαία, και απλά κέρδισε μια εκτίμηση σε κάποια συντηρητικά στρώματα. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ ενώ διατήρησε μια ζωντανή σχέση με ριζοσπαστικά τμήματα νεολαίας από την άλλη υπονόμευσε την ευρύτερη επιρροή του σε στρώματα εργαζομένων. Αν και δεν δημοσιεύτηκαν στοιχεία για την γνώμη κάθε τάξης ξεχωριστά, τα γενικά, δίνουν μια κατά προσέγγιση εικόνα. Για να μην κουράσουμε παραθέτοντας πίνακες, αντιγράφουμε την ανάλυση του Γ. Μαυρή (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 21/12/2008):<br />«Από την πρόσφατη κρίση, φαίνεται να ενισχύονται εκλογικά -μέχρι στιγμής- το ΠΑΣΟΚ (+1%) και το ΚΚΕ (+0,5%) και να αποδυναμώνονται η ΝΔ (-1%), και ο ΣΥΡΙΖΑ (-1%)…<br />Η εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί, σε μεγάλο βαθμό, την κοινωνική της όσμωση, στο χώρο των νεότερων ηλικιακών ομάδων (24% στις ηλικίες 18-34 ετών). Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με την ευρύτερη κοινωνική απήχηση του κόμματος. Τόσο η δημοτικότητα του Α.Τσίπρα (-13%), όσο και η δημοτικότητα του κόμματος (επίσης -13%), καταγράφουν -μέσα σε 10 ημέρες- τις μεγαλύτερες απώλειες μεταξύ των πολιτικών αρχηγών και των κομμάτων Σημαντικές απώλειες καταγράφονται επίσης και στο δείκτη «καλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης(-8%) » …<br /><br /><div style="text-align: center;">Και στο μέλλον τι;<br /></div><br />Μετά την νεολαιίστικη εξέγερση ακολούθησε η εξέγερση των αγροτών. Προφανώς με μικρότερη μαζικότητα αλλά όχι υποδεέστερη σε μορφές πάλης (το κλείσιμο των οδών αποτελεί μορφή βίας μάλλον πιο πιεστική και καταστροφική από το σπάσιμο μερικών βιτρινών). Εδώ βέβαια είχαμε εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά.<br />Εκείνο που θέλει εξέταση είναι το τι μπορούμε να περιμένουμε στο μέλλον. Ποιες είναι οι μορφές με τι οποίες θα κινηθούν οι εργαζόμενες τάξεις, θα είναι οι ίδιες με αυτές του Δεκέμβρη ή διαφορετικές; Αν και τίποτα δεν αποκλείεται, και η Αριστερά θα έπρεπε να είναι έτοιμη για κάθε ενδεχόμενο, αίσθηση μας είναι ότι τουλάχιστον η μερίδα της σύγχρονης εργατικής τάξης, που διευρύνεται και αποκτά όλο και μεγαλύτερο πολιτικό ειδικό βάρος, δυσκολεύεται να κινηθεί με τέτοιες μορφές. Οι πιθανότερες μορφές κίνησης της φαίνεται να είναι η μαζική συσπείρωση γύρω από ένα πρόγραμμα διαρθρωτικών αντικαπιταλιστικών αλλαγών, ρεαλιστικών σε ένα βαθμό από σήμερα, που στην πορεία της διεκδίκησης υλοποίησης τους, όχι μόνο στην χώρα μας αλλά και διεθνώς, θα μπαίνει και θα λύνεται το ζήτημα της εξουσίας. Σε μια τέτοια στρατηγική ανάγκη προσπάθησε να δώσει απάντηση το πρόσφατο έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, αλλά το κατά πόσο αυτό έγινε πετυχημένα, είναι μια συζήτηση που πρέπει να γίνει.Διονυσης Πολίτηςhttp://www.blogger.com/profile/13275490455210114668noreply@blogger.com1