Ένα σχόλιο για τον πολιτικό πολιτισμό της Αριστεράς.

Τρομάζω κάποιες φορές απο την εμπάθεια των σχολιασμών στα κοινωνικά δίκτυα, όπου βλέπει κανείς πως σκέφτεται και εκφράζεται ο μέσος άνθρωπος.  Και καλά, απο ακροδεξιούς ίσως κανείς να το περιμένει, αν συνυπολογίζει την αμάθεια και τα ψυχολογικά κόμπλεξ που πιθανά να κουβαλάνε. Παρ όλα αυτά είναι εντυπωσιακό το μίσος που εκφράζεται όχι μόνο για τον πολιτικό αντίπαλο, αλλά για την άλλη, διαφορετική άποψη. Και δεν μιλάμε για εξαιρέσεις. Σε κάποια σάιτ αν όχι όλα, μεγάλο μέρος των σχολίων περιέχουν εμετικούς χαρακτηρισμούς, που δυσκολεύεσαι όχι μόνο να αναδημοσιεύσεις, αλλά και να παρακολουθήσεις. Και απο αυτόν τον κανόνα δεν ξεφεύγουν ούτε σοβαρά υποτίθεται σάιτ (πχ ΚΑΘΗΝΕΡΙΝΗ κτλ).

Εκεί που το πράγμα γίνεται ανησυχητικό είναι το ύφος και το ήθος πολλών αριστερών σχολιαστών. Και δεν πρόκειται για “ταξικό μίσος”, ότι και αν αυτό σημαίνει. Πρόκειται για εμπάθεια απέναντι στην άλλη άποψη. Δείτε για παράδειγμα πως σχολιάζει η πλειοψηφία (ευτυχώς “μόνο” η πλειοψηφία' και όχι η ολότητα) φίλων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή του ΚΚΕ  την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Ή ακόμα χειρότερα πως συζητάνε οπαδοί ίδιου κόμματος (ΣΥΡΙΖΑ) αλλά διαφορετικής ...τάσης. Μερικές φορές είναι πιο επιθετικοί απο ότι θα ήταν απέναντι πχ στην Δεξιά.

Αφορμή για το σχόλιο αυτό στάθηκε η παρακάτω δημοσίευση πριν απο μερικές μέρες, σχετικά με την υπόθεση του Ν Ρωμανού. Έγραψε λοιπόν κάποιος σχετικά νέος άνθρωπος (όχι πολύ νέος για να έχει και το ακαταλόγιστο της ηλικίας):
Αυτόκλητοι ''γκουρού'' της ''αριστεράς'', των ''κινημάτων'' και της ''επανάστασης'' που υποδεικνύουν μορφές κοινωνικής πάλης ...Αυτοί εν τέλει φοβίζουν, αποθαρρύνουν και τρομοκρατούν τον κόσμο περισσότερο από τα τρομολαγνικά δελτία ειδήσεων......

προσέξτε 2 βασικά σημεία:
-αυτόκλητοι: δηλαδή δεν έχουν δικαίωμα να διατυπώσουν άποψη, μιλάνε χωρίς να ερωτώνται (καλυμμένος φασισμός).
-το Αριστερά, επανάσταση κτλ όλα σε εισαγωγικά. Η διαφορετική άποψη ενοχοποιείται ως μη-αριστερή, ως εχθρική.

Πάντα πίστευα ότι η ύβρις πέρα απο χαμηλό πνευματικό επίπεδο δείχνει και μεγάλη πολιτική ανωριμότητα. Ανωριμότητα να καταλάβεις ότι κάθε άλλη άποψη περιλαμβάνει ένα μέρος της αλήθειας, ότι έστω και στρεβλά αντανακλά μερικά την πραγματικότητα κάποιου. Θέλει ικανότητα να μπορείς να καταλάβεις τον ορθολογικό πυρήνα κάθε διαφορετικής , "λανθασμένης” άποψης και να τον ενσωματώσεις στην δική σου “ορθή” .  Ακόμα και ο πολιτικός αντίπαλος δεν είναι “το απόλυτο κακό”, εκφράζει ένα διαφορετικό πολιτικό σχέδιο που εξυπηρετεί μεν αντίθετα ταξικά συμφέροντα, αλλά υπάρχει κάποιος λόγος που έχει μαζική υποστήριξη,  που φυσικά δεν αίρεται με κραυγές ή βρισιές.